ValerieMoretti

Είμαι 30 ετών και, αν και δεν το λέω δυνατά, αισθάνομαι σε μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή της ζωής μου: έχω αυτοπεποίθηση, έχω μεγαλύτερη επίγνωση των επιθυμιών μου. Και πολύ πιο ελεύθερη να φανταστώ ό,τι θέλω. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι τέλεια. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να νιώθω ζωντανή. Και για να είμαι ειλικρινής, για μένα ήταν πάντα θέμα επιθυμίας. Μου αρέσει να νιώθω σέξι. Όχι με την επιφανειακή έννοια της λέξης – αν και, φυσικά, λατρεύω ένα φόρεμα που με σφίγγει τέλεια – αλλά σέξι με τον τρόπο που επικοινωνώ: τον τρόπο που μιλάω, ακούω, δαγκώνω το χείλος μου χωρίς να το συνειδητοποιώ όταν κάτι ή κάποιος με διεγείρει.. Ο αισθησιασμός μου βρίσκεται σε αυτό που αφήνω να φανεί. και επίσης σε αυτό που δεν αφήνω να φανεί.

Είμαι πολύ ρομαντικός, ναι, αλλά όχι συναισθηματικός. Λατρεύω τη συνενοχή, τα μακριά βλέμματα και τις καθησυχαστικές σιωπές. Μια έξυπνη συζήτηση, μια φράση που προφέρεται καλά, μια παύση που αισθάνεται καλά με γοητεύουν. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ερωτικό για μένα από το να νιώθω ότι κάποιος πραγματικά με βλέπει. Διαβάζω όλη την ώρα. Είμαι από αυτούς που περπατάνε με ένα βιβλίο στην τσάντα τους. Οι λέξεις με ερεθίζουν. Η φαντασία, το παιχνίδι. Μερικές φορές διαβάζω κάτι που με κάνει ευαίσθητο. Άλλες φορές, φαντάζομαι σκηνές καθώς γυρίζω τις σελίδες: άδειες βιβλιοθήκες, παλιά γραφεία, φωνές που διαβάζουν απαλά καθώς η νύχτα πέφτει έξω..

Και μετά υπάρχουν οι φαντασιώσεις μου. Αυτοί που επιστρέφουν, αυτοί που επανεφευρίσκονται, αυτοί που μερικές φορές ομολογώ, και άλλες φορές κρατάω για μένα. Μερικές φορές φαντάζομαι τον εαυτό μου σε ένα παλιό βιβλιοπωλείο στο Παρίσι, μόνος ανάμεσα σε σκονισμένα ράφια. Πλησιάζω μια ποιητική συλλογή και νιώθω ότι κάποιος με παρακολουθεί. Με ρωτάνε τι διαβάζω. Μου προτείνουν κάτι. Σε μένα ταιριάζει. Δεν υπάρχει τίποτα σεξουαλικό ακόμα, μόνο μια ένταση που τεντώνεται σαν ένα αόρατο νήμα. Μου αρέσουν τα ερωτικά παιχνίδια, αυτός ο ερωτισμός που τρέφεται από την αγωνία. Άλλες φορές, φαντάζομαι τον εαυτό μου σε ένα νυχτερινό τρένο για τη Βενετία, με μια ιδιωτική καμπίνα, που ταξιδεύουν με έναν ξένο. Η ιδέα ότι δεν ξέρω ποιος είναι, αλλά κάτι στην παρουσία του που με κάνει να φανταστώ όλα όσα θα μπορούσαμε να κάνουμε ο ένας στον άλλο. Κουνήσου.. Με ενθουσιάζει το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Ο κλειστός χώρος. Ο ψίθυρος του τρένου ως φόντο μιας σιωπηλής και αυξανόμενης επιθυμίας.

Έχω επίσης αυτή τη φαντασίωση: να είμαι σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο, μόνη, με ένα κόκκινο φόρεμα, επινοώντας μια άλλη ταυτότητα για τον εαυτό μου. Να είναι κάποιος άλλος για μια νύχτα. Καθισμένος στο μπαρ, παραγγέλνοντας ένα ποτήρι κρασί, συναντώντας το βλέμμα κάποιου που δεν ξέρει τίποτα για μένα. Χωρίς όνομα, χωρίς ιστορία. Απλά μια αλχημεία. Και άσε τη νύχτα να τα αποφασίσει όλα.

Οι λέξεις με ενθουσιάζουν. Με ενθουσιάζει όταν μου γράφουν. Όχι φωτογραφίες, όχι μηνύματα. Λόγια. Περιγραφές. Λεπτομέρειες. Μεγάλα μηνύματα όπου κάποιος μου λέει τι θέλει να μου κάνει, χωρίς βιασύνη. Αν ξέρει να γράφει, είναι ήδη στα μισά του δρόμου από το κρεβάτι μου. ή το κεφάλι μου.

Το βρίσκω συναρπαστικό να υποδύομαι κάποιον άλλο. Φαντάζομαι τον εαυτό μου ξένο, σε μια άλλη χώρα, χωρίς ονόματα ή κανόνες. Φαντάζομαι φευγαλέες συναντήσεις, χωρίς παρελθόν ή μέλλον. Απλά σώματα που ψάχνουν το ένα το άλλο. Μου δίνει μια ελευθερία που σπάνια επιτρέπω στον εαυτό μου στην πραγματική ζωή.

Δεν το λέω πάντα. Δεν το γνωρίζουν όλοι. Αλλά στην ουσία είμαι εγώ: μια γυναίκα που ζει ανάμεσα σε βιβλία, ταξίδια και φαντασιώσεις. Ποιος αγαπά το ρομαντισμό, αλλά και το παιχνίδι. Που πιστεύει στη μαγεία ενός αργού φιλιού, μιας σωστά ειπωμένης φράσης, μιας σωστά κατευθυνόμενης επιθυμίας. Μου αρέσει να εξερευνώ το μυαλό μου όσο και το σώμα μου. Και παρόλο που μου αρέσει να φανταστώ, αυτό που επιθυμώ περισσότερο. Είναι κάποιος με τον οποίο δεν έχω τίποτα να κρατήσω για μένα.