ValeJaramilla

Αν κοιτάξεις μια χορεύτρια σιωπηλά, το σώμα της θα είναι η μουσική.. Αν βάλεις τη μουσική, αυτό το σώμα θα γίνει μια επέκταση αυτού που ακούς.. Μπορείς να είσαι δημιουργικός μόνο αν αγαπάς τη ζωή αρκετά ώστε να θέλεις να την κάνεις πιο όμορφη, θέλεις να της φέρεις λίγο περισσότερο μουσική, λίγο περισσότερο ποίηση, λίγο περισσότερο χορό, κάθε χορός που κάνεις σου ανήκει.. Είναι μέρος της συλλογής σου.. ¡Όταν το σκεφτεί έτσι, θα θέλεις η επόμενη ρουτίνα του να είναι η καλύτερη που έχει κάνει ποτέ!

Φοβάμαι τη νύχτα, οι ώρες είναι πολλές και το κρεβάτι μου είναι μεγάλο. Ονειρεύομαι μαζί σου μόνο τις συνειδητές στιγμές, αλλά όχι όταν κοιμάμαι. Και όταν ξυπνάω, ξαφνικά, εξαφανίζω το χέρι μου προς εσένα, και δεν σε βρίσκω.. Επιστρέφεις στο μυαλό μου, και η απουσία σου είναι φόβος, μοναξιά η σιωπή σου.. ¿Τι καλό είναι η γωνία των ανοιχτών μηρών, ποια είναι η χρήση των διπλών καμπυλών των γοφών και των μαστών, αν παρουσιάζετε τον εαυτό σας μόνο ως σκιά στη σκιά, αν είστε φυλακισμένοι μόνο από την ιδέα και την επιθυμία μου; Δεν θέλω να κάνω αυτό που πρέπει να κάνεις εσύ ο ίδιος, το χέρι μου στερείται φωνής και αναπνοής και η ιεροτελεστία των μεταξένιων αγγιγμάτων, απρόβλεπτων ή καινούργιων, στερείται τον ιδρώτα σου, το στεναγμό σου, το μυστήριο αυτού που έχεις δημιουργήσει τόσες φορές στη σάρκα μου, και που πάντα φαίνεται τόσο επίκαιρο, τόσο πρωτοφανές. Όταν ξυπνάω και είμαι ορφανός κι εσύ απουσία, όταν η πείνα του σεξ με κλονίζει με τρόμους, και μου φωνάζει πόθους, φοβάμαι να το κάνω, γιατί ποτέ δεν είναι πιο βαθιά, πιο θλιβερή, πιο οδυνηρή, η μοναξιά που μετά με αγγίζει, με σφίγγει, ξεχειλίζει τη νύχτα μου, σαν να ήσουν μόνο μια εικόνα ενός καθρέφτης.