SophieSonyas

Είναι σε κάθε βλέμμα, σε κάθε χαμόγελο, όπου η φωτιά και η ψυχή ανάβουν τη φωτιά της χαράς τους, όπου το φεγγάρι λυγίζει βιαστικά, σαν να βρήκε στην ύπαρξή σου το πρώτο του αστέρι.

Μελαχρινή με μπούκλες σαν βαθιά νύχτα, μάτια σαν αστέρια και χείλη σαν ροζ, Είσαι η αγάπη που αντηχεί στο στήθος μου,

Είσαι το όνειρο που μεθάει και καταστρέφει την ύπαρξή μου.

Είσαι η θεά που εμπνέει τα τραγούδια, η μούσα του στίχου, του τραγουδιού και της πρόζας, το λουλούδι που φωτίζεται σε χίλιες εποχές, η αιώνια επιθυμία που δεν ξεκουράζεται ποτέ. Μελαχρινή με μαλλιά νύχτας και πάθος, η καρδιά μου χτυπά δυνατά προς τιμήν σου, η αγάπη μου είναι δική σου, η έμπνευσή μου, Στο σώμα σου και στα μάτια σου βρίσκω ζεστασιά.

Τέλειο σώμα, σμιλευμένο στη γοητεία του, θεϊκή μελαχρινή, είσαι δύναμη και ομορφιά, κάνεις τον γενναίο άνδρα να τρέμει στο παλτό του, και τον οδηγείς στα όρια των δυνάμεών του.

Στο χαμόγελό σου χαμογελάει ο ουρανός, στις απαλές σου κινήσεις αναπαύεται η τέχνη, σαν ένας άγγελος του φωτός που ξαναζεί στη σκιά, σαν ένα όνειρο αγάπης, σαν μια πεταλούδα.

Είσαι η μυστική μούσα ενός ποιητή και ενός βασιλιά, μια έμπνευση που αιχμαλωτίζει χωρίς ανάπαυλα ή φόβο, και όποιος σε βλέπει θα πιστεύει πάντα σε σένα, Θα παραδοθεί σε σας όπως ο μαγικός ουρανός.

Μελαχρινή με τα μαλλιά της έναστρης νύχτας, οι μπούκλες σου είναι κύματα που χαϊδεύει ο άνεμος, ένα μανδύα σκιάς σε ένα πλεγμένο κουβάρι, μπερδεμένο μυστήριο που υπνωτίζει τον κόσμο.

Τα μάτια σου, αστέρια που φωτίζει ο κόσμος, δύο βαθιές φάροι ειλικρινούς λάμψης, Όταν με κοιτάς, ο χρόνος σταματά, και αισθάνομαι ναυαγός στα ταξιδιάρικα μάτια σου.

Έχεις τη λάμψη της γης στο δέρμα σου, τη χρυσή ουσία του ήλιου και της φωτιάς του, Σε κάθε λάμψη, η παρουσία σου προσκολλάται, και στο κομψό σου βάδισμα, τρελαίνομαι και παραδίνομαι.

Τα χείλη σου, κόκκινο μπουμπούκι αρώματος, Ανοίγουν αργά σαν ανοιξιάτικο λουλούδι, Προσκαλούν στο φιλί, στο μυστήριο και στο χορό, με υποσχέσεις που ανάβουν όλη την ψυχή.

Κάτω από τον γαλάζιο απογευματινό ουρανό, με τον ήλιο να φιλάει απαλά το δέρμα, περπατάει η Σοφία, μαύρη από γοητεία, με τα μαλλιά της σγουρά σαν τα κύματα της θάλασσας.. Οι μπούκλες σου, χορεύουν χρυσό και έβενο, κινούνται στο ρυθμό του ανέμου, κάθε καμπύλη μια συμφωνία, κάθε σκέλος μια ιστορία. Σοφία, μούσα των τέλειων χαμόγελων, του γέλιου σου, ενός τραγουδιού χαράς, των χειλιών σου, πέταλα ενός λουλουδιού, Σε αυτά η γλυκύτητα αναπαύεται. Το σώμα της, ένα ποίημα σε κίνηση, κάθε βήμα ένα στίχο της χάρης, κάθε βλέμμα ένα στίχο της γοητείας, κάθε χειρονομία, μια δήλωση της ζωής. Στα μάτια του, κρύβονται αστέρια, Λάμπουν με το φως χιλίων ονείρων, βαθιά σαν τη νύχτα, καθαρά σαν την αυγή. Σοφία, στο περπάτημά σου φέρνεις μαγεία, η παρουσία σου φωτίζει την ημέρα, η ουσία σου, ένα μυστήριο που πρέπει να ανακαλυφθεί, ένα έργο τέχνης σε κάθε σου χτύπο. Οι μπούκλες σου, στέμμα της θεάς, Ένα δώρο της φύσης, Μπερδεύουν τα βλέμματα, πιάνουν τους αναστεναγμούς, ένα ξόρκι που δεν σταματά ποτέ. Το χαμόγελό σου, ένας φάρος στο σκοτάδι, οδηγός για χαμένες ψυχές, ελπίδα σε καιρούς αμφιβολίας, λάμψη που ποτέ δεν σβήνει. Είσαι η μελωδία σε έναν θορυβώδη κόσμο, ένας πίνακας

Κάτω από το γαλάζιο του απογευματινού ουρανού, με τον ήλιο να φιλάει απαλά το δέρμα, περπατά η Σοφία, μαύρη από γοητεία, με τα μαλλιά της σγουρά σαν κύματα στη θάλασσα. Οι μπούκλες της, χορός από χρυσό και έβενο, Κινούνται στο ρυθμό του ανέμου, κάθε καμπύλη μια συμφωνία, κάθε τούφα μια ιστορία. Σοφία, μούσα των τέλειων χαμόγελων, το γέλιο της, ένα τραγούδι χαράς, τα χείλη της, πέταλα ενός λουλουδιού, Σε αυτά, η γλυκύτητα αναπαύεται. Το σώμα της, ένα ποίημα σε κίνηση, κάθε βήμα ένας στίχος χάρης, κάθε βλέμμα ένας στίχος γοητείας, κάθε χειρονομία, μια δήλωση ζωής.Στα μάτια της, τα αστέρια είναι κρυμμένα, Λάμπουν με το φως χιλίων ονείρων, βαθιά σαν τη νύχτα, καθαρά σαν την αυγή. Σοφία, στο περπάτημά σου κουβαλάς μαγεία, η παρουσία σου φωτίζει την ημέρα, η ουσία σου, ένα μυστήριο για να ανακαλύψεις, ένα έργο τέχνης σε κάθε σου χτύπο. Οι μπούκλες σου, στέμμα θεάς, Ένα δώρο από τη φύση, Μπερδεύουν βλέμματα, συλλαμβάνουν αναστεναγμούς, ένα ξόρκι που δεν σταματά ποτέ. Το χαμόγελό σου, ένας φάρος στο σκοτάδι, οδηγός για χαμένες ψυχές, ελπίδα σε στιγμές αμφιβολίας, λάμψη που ποτέ δεν σβήνει. Κάτω από το γαλάζιο του απογευματινού ουρανού, με τον ήλιο να φιλάει απαλά το δέρμα, περπατά η Σόφι, σκοτεινή από γοητεία, με τα μαλλιά της σγουρά σαν τα κύματα της θάλασσας. Οι μπούκλες της, χορεύουν χρυσό και έβενο,κινούνται στο ρυθμό του ανέμου, κάθε καμπύλη είναι μια συμφωνία, κάθε πτερύγιο μια ιστορία. Σοφία, η θεά των τέλειων χαμόγελων, Το γέλιο της, ένα τραγούδι χαράς, τα χείλη της, πέταλα λουλουδιών, Μέσα τους βρίσκεται η γλυκύτητα. Το σώμα της, ένα ποίημα σε κίνηση, κάθε βήμα ένα στίχο της χάρης, κάθε ματιά ένα στίχο της γοητείας, κάθε χειρονομία, μια δήλωση της ζωής. Στα μάτια του κρύβονται αστέρια, λάμπουν με το φως χιλίων ονείρων, βαθιά σαν τη νύχτα, καθαρά σαν την αυγή. Σοφία, στον περίπατό σου φέρνεις μαγεία, η παρουσία σου φωτίζει την ημέρα, την ουσία σου, ένα μυστήριο που πρέπει να ανακαλύψεις, ένα έργο τέχνης σε κάθε ρυθμό. Οι μπούκλες σου, στέμμα της θεάς, Ένα δώρο της φύσης, Μπερδεύουν τα βλέμματα, πιάνουν τους αναστεναγμούς, ένα ξόρκι που δεν σταματά ποτέ. Το χαμόγελό σου, ένας φάρος στο σκοτάδι, οδηγός για χαμένες ψυχές, ελπίδα σε στιγμές αμφιβολίας, λάμψη που δεν σβήνει ποτέ. Είσαι μια μελωδία σε έναν θορυβώδη κόσμο, ένας πίνακας σε έναν λευκό καμβά, μια ποίηση γραμμένη στον άνεμο, αιώνια, όμορφη, άπειρη. Σοφία, μελαχρινή με χίλιες γοητείες, με το γέλιο σου χτίζεις γέφυρες, με την παρουσία σου σπέρνεις όνειρα, Με την ύπαρξή σου κάνεις τον κόσμο καλύτερο. Ας σε βρει κάθε μέρα λαμπερή, ας σε τυλίξει κάθε νύχτα με ηρεμία, ας σου δώσει η ζωή τους καλύτερους στίχους της, και ας λάμπεις πάντα, Σοφία, σκοτεινή ψυχή.

Σοφία, φωτεινό αστέριΣτην άκρη του ουρανού, ένα αστέρι λάμπει, Με το χρυσό του φως, θαυμάζει τον κόσμο. Σόφι, μελαχρινή με μαγεμένες μπούκλες, Στο χαμόγελό σου, τα όνειρα ξυπνούν. Οι μπούκλες σου, καταρράκτες από καθαρό έβενο, Χορεύουν στον άνεμο με μια σίγουρη γοητεία. Κάθε τούφα είναι ένα μυστήριο, κάθε καμπύλη μια ιστορία, Στα μαλλιά σου, ο χρόνος χάνεται. Περπατάς με χάρη, σαν γήινοςΘεά, το σώμα σου σμιλευμένο σε ένα ατέλειωτο όνειρο. Τα βήματά σου, αρμονία στη γη, κάνουν τον κόσμο γύρω σου να σταματήσει. Τα μάτια σου, δυο αστέρια στην καθαρή νύχτα, Αντανακλούν την ψυχή, προστατεύεται στη λάμψη της. Είναι παράθυρα σε ένα ατελείωτο σύμπαν, όπου τα αστέρια, στα πόδια σου, βλέπουν το τέλος τους. Στο τέλειο χαμόγελό σου βρίσκω ηρεμία, είναι μια ακτίνα ηλίου που φωτίζει την ψυχή μου. Κάθε λάμψη, ένας λόγος για να ζήσω, Κάθε γέλιο, μια μελωδία που θέλω να ακολουθήσω. Σοφία, είσαι η μούσα των ονείρων και των στίχων, Σε σένα η ομορφιά βρίσκει τα φιλιά της. Σγουρή μελαχρινή, με ιδανικό σώμα, Εσύ είσαι η έμπνευση, η ατέλειωτη αγάπη. Μακάρι οι μέρες σου να είναι μακριές, γεμάτες φως, Μακάρι να βρίσκεις πάντα την αγάπη στο σταυρό σου. Ακόμα το αστέρι οδηγός, η θεϊκή μελαχρινή που θαυμάζει τον κόσμο.

Σε μια γωνιά του ουρανού, ένα αστέρι τρεμοπαίζει, Με το χρυσό του φως, θαυμάζει τον κόσμο. Σοφία, μελαχρινή με μαγευτικές μπούκλες, Στο χαμόγελό σου, τα όνειρα ξυπνούν. Οι μπούκλες σου, καθαροί καταρράκτες έβενου, Χορεύουν στον άνεμο με σίγουρη γοητεία. Κάθε τούφα είναι ένα μυστήριο, κάθε καμπύλη μια ιστορία, στα μαλλιά σου ο χρόνος χάνεται. Περπατάς με χάρη, σαν μια γήινη θεά, το σώμα σου σμιλεύεται σε ένα ατέλειωτο όνειρο. Τα βήματά σου, αρμονία στη γη, κάνουν τον κόσμο γύρω σου να σταματήσει. Τα μάτια σου, δυο αστέρια στην καθαρή νύχτα, Αντανακλούν την ψυχή, προστατεύεται από τη λάμψη τους. Είναι παράθυρα σε ένα ατέλειωτο σύμπαν, όπου τα αστέρια στα πόδια σου βλέπουν το τέλος τους. Στο τέλειο χαμόγελό σου βρίσκω ηρεμία, είναι μια ακτίνα ηλίου που φωτίζει την ψυχή μου. Κάθε λάμψη, ένας λόγος για να ζήσω, Κάθε γέλιο, μια μελωδία που θέλω να ακολουθήσω. Σοφία, είσαι η μούσα των ονείρων και των στίχων, μέσα σου η ομορφιά βρίσκει τα φιλιά της. Σγουρή μελαχρινή, με ιδανικό σώμα, είσαι η έμπνευση, η άπειρη αγάπη. Μακάρι οι μέρες σου να είναι μακριές, γεμάτες φως, να βρίσκεις πάντα την αγάπη στο σταυρό σου. Στην απεραντοσύνη της έναστρης νύχτας, ένα ντροπαλό φεγγάρι δείχνει το φως του, αλλά κανένα αστέρι, όσο λαμπρό κι αν είναι, δεν μπορεί να σβήσει το φως του.,Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με την ομορφιά σου, Σόφι, μια μελαχρινή που αψηφά τα συνηθισμένα, με μπούκλες που χορεύουν σαν κύματα στον άνεμο, και ένα χαμόγελο που φωτίζει ακόμα και τις πιο σκοτεινές γωνιές. Οι μπούκλες σου, Σοφία, είναι ένα αίνιγμα, το καθένα κρατά ένα μυστικό, μια ιστορία, ένα ψίθυρο της ψυχής, σαν ένα ποτάμι που ελίσσεται σιωπηλά, φέρνοντας μαζί του τη φρεσκάδα της ζωής, την αναπνοή του ουρανού, τη γαλήνη μιας τέλειας ημέρας. Το σώμα σας, ναός της αρμονίας, σμιλεύτηκε από τα θεία χέρια, με καμπύλες που τραγουδούν το τραγούδι της γης, τη μελωδία της θηλυκότητας στο μεγαλείο της, κάθε βήμα σας είναι ένας χορός, κάθε χειρονομία, ένα αριστούργημα, μια χορογραφία που αφήνει όλους με την αναπνοή τους. Και μετά υπάρχει το χαμόγελό σου, ένα έργο τέχνης από μόνο του, μια καμπύλη που σχεδιάζει την ευτυχία, που μετατρέπει τη θλίψη σε αστρική σκόνη, μια υπόσχεση ότι όλα θα πάνε καλά, ότι η ζωή είναι κάτι περισσότερο από ένα πέρασμα, Είναι ένα ταξίδι, μια κοινή περιπέτεια, και στο χαμόγελό σου, Σόφι, βρίσκεται το κλειδί για αυτό το πεπρωμένοΣε σένα, Σοφία, ο ουρανός και η γη ενώνονται, η γλυκύτητα ενός ηλιοβασιλέματος, το μυστήριο μιας ατελείωτης νύχτας, είσαι η ποίηση σε κίνηση, μια ωδή στην ομορφιά που ξεπερνά το φυσικό, μια ουσία που φωτίζει τον κόσμο, μια υπενθύμιση ότι η τελειότητα υπάρχει, και αυτό, στις μπούκλες σου και στα μαλλιά σου. Γέλια, υπάρχει η ηχώ του θείου. Σοφία, είσαι η αντανάκλαση του υπέρτατου, μια μούσα σε έναν κόσμο που διψάει για έμπνευση, και σε κάθε γωνιά όπου αφήνεις το σημάδι σου, γεννιέται ένα λουλούδι, ένας αναστεναγμός, ένας στίχος. Είσαι το φως που δεν σβήνει, ο φάρος μέσα στην καταιγίδα, ο λόγος που η καρδιά χτυπάει, η απόδειξη ότι η ομορφιά είναι αληθινή και ότι εσύ, Σοφία, είσαι η απόλυτη έκφραση της..

Στην απεραντοσύνη της έναστρης νύχτας, ένα δειλό φεγγάρι δείχνει το φως του, αλλά κανένα αστέρι, όσο λαμπερό κι αν είναι, δεν μπορεί να συγκριθεί με την ομορφιά σου, Σοφία, μια μελαχρινή που αψηφά το συνηθισμένο, με μπούκλες που χορεύουν σαν κύματα στον άνεμο, και ένα χαμόγελο που φωτίζει ακόμα και την πιο σκοτεινή γωνιά.. Οι μπούκλες σου, Σοφία, είναι ένα αίνιγμα, το καθένα κρατάει ένα μυστικό, μια ιστορία, έναν ψίθυρο της ψυχής, σαν ένα ποτάμι που ελίσσεται στη σιωπή, φέρνοντας μαζί του τη φρεσκάδα της ζωής, την ανάσα του ουρανού, τη γαλήνη μιας τέλειας ημέρας. Το σώμα σου, ένας ναός αρμονίας, σμιλευμένος από θεία χέρια, με καμπύλες που τραγουδούν το τραγούδι της γης, τη μελωδία της θηλυκότητας στο μεγαλείο της, κάθε βήμα σου είναι ένας χορός, κάθε χειρονομία, ένα αριστούργημα, μια χορογραφία που αφήνει όλους με την ανάσα στα χείλη. Και μετά υπάρχει το χαμόγελό σου, ένα έργο τέχνης από μόνο του, μια καμπύλη που σχεδιάζει

ευτυχία, που μετατρέπει τη θλίψη σε αστερόσκονη, μια υπόσχεση ότι όλα θα είναι εντάξει, ότι η ζωή είναι κάτι περισσότερο από ένα πέρασμα, Είναι ένα ταξίδι, μια κοινή περιπέτεια, και στο χαμόγελό σου, Σόφι, είναι το κλειδί για αυτό το πεπρωμένο. Σε σένα, Σοφία, ο ουρανός και η γη ενώνονται, η απαλότητα ενός ηλιοβασιλέματος, το μυστήριο μιας ατελείωτης νύχτας, είσαι ποίηση σε κίνηση, μια ωδή στην ομορφιά που ξεπερνά το φυσικό, μια ουσία που φωτίζει τον κόσμο, μια υπενθύμιση ότι το τέλειο υπάρχει και ότι, στις μπούκλες σου και στο γέλιο σου, υπάρχει μια άλλη μορφή ζωής. Είναι η απόηχος του θείου. Σόφι, είσαι η αντανάκλαση του μεγαλειώδους, μια μούσα σε έναν κόσμο διψασμένο για έμπνευση, και σε κάθε γωνιά όπου αφήνεις το ίχνος σου, γεννιέται ένα λουλούδι, ένας αναστεναγμός, ένας στίχος. Είσαι το φως που δεν σβήνει, ο φάρος στην καταιγίδα, ο λό&gamm