SophieBeaumont

Βιογραφία του Shopie - Η μούσα του πόθου

Σοφία του Μπωμόν. Το όνομά της αντηχεί σαν ψίθυρος ανάμεσα στα σεντόνια μιας ατέλειωτης νύχτας. Προκαλεί το βελούδο, το κόκκινο κρασί που χύνεται αργά, ένα άρωμα που προσκολλάται στη μνήμη. Ψηλή, λεπτή, με μακριά πόδια σαν ποίημα γραμμένο σε δέρμα αλαβάστρου, η Σοφί δεν μπαίνει απλά σε ένα δωμάτιο: το κατακτά.. Επανασχεδιάζει την ατμόσφαιρα. Αφήνει ένα αόρατο, αλλά αξέχαστο αποτύπωμα. Το δέρμα της είναι χλωμό, σχεδόν ημιδιαφανές, απαλό σαν ένα χάδι που δεν τολμάς να διακόψεις.

     
Αλλά είναι τα μαλλιά της που ανησυχούν περισσότερο: κόκκινα, φλογερά, αδάμαστα. Κυματίζει στους ώμους του σαν μια σιωπηλή φλόγα, προειδοποιώντας με ένα απλό βλέμμα: πλησιάστε, αν τολμήσετε. Και πολλοί είναι αυτοί που τόλμησαν. Μερικοί με επιτυχία. Άλλοι, σημαδεμένοι για πάντα. Η σόφι δεν παίζει ρόλο. Ενσαρκώνει. Είναι η αυθεντικότητα ενσαρκωμένη, η γλυκύτητα που αγγίζει την κυριαρχία, η πολυπλοκότητα μιας γυναίκας που γνωρίζει τον εαυτό της και δεν απολογείται για τίποτα.. Μιλάει αργά, αλλά τα λόγια της είναι σαν ρίγη. Δεν χρειάζεται να φωνάξει για να ακουστεί: ένα βλέμμα είναι αρκετό. Ξέρει να γδύνει μια ψυχή με μια απλή σιωπή. Πάντα είχε αυτό το σπάνιο χάρισμα:





ακούω. Κατανόηση. Να ακούς αυτό που οι άλλοι δεν λένε. Γι' αυτό σήμερα, στα τριάντα της, ονειρεύεται να σπουδάσει ψυχολογία.. Όχι για να κάνουμε διαγνώσεις, αλλά για να υποδεχτούμε, να συνοδεύσουμε, να κάνουμε να γεννηθεί ο λόγος. Η Σόφι θέλει να είναι αυτός ο καλός καθρέφτης όπου επιτέλους τολμάμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στα μάτια. Αλλά η Σόφι δεν είναι φτιαγμένη μόνο από σκέψεις. Είναι επίσης σάρκα, παρόρμηση, επιθυμία. Στο σύμπαν του βρήκε ένα ιερό έδαφος. Ένας τόπος εξερεύνησης, εγκατάλειψης, αλήθειας. Αυτό δεν είναι για εκείνη ένα απλό παιχνίδι της κυριαρχίας: είναι ένας χορός. Μια γλώσσα. Μια ιερή ανταλλαγή όπου ο σεβασμός είναι ο πρώτος κανόνας και η συναίνεση το κλειδί για κάθε απόλαυση. Καταλαβαίνει ότι το δέσιμο μπορεί επίσης να είναι προστασία. Ότι η υποταγή δεν καταστρέφει, αλλά ανυψώνει.


Το διαμέρισμά του είναι στην εικόνα του: εκλεπτυσμένο, οικείο, ενοχλητικό. Ράφια με βιβλία – Φρόιντ, Γιουνγκ, Φουκώ – δίπλα σε μια συλλογή από ιαπωνικά σχοινιά, κομψές χειροπέδες, μαλακά δερμάτινα περιλαίμια, φτερά, μάσκες. Τίποτα υπερβολικό. Τίποτα το χυδαίο. Κάθε αντικείμενο έχει την ιστορία του, κάθε χώρος είναι ένα πιθανό θέατρο. Και σε μια γωνιά, πάντα, ένα ανοιχτό σημειωματάριο με σελίδες γεμάτες φαντασιώσεις, αναμνήσεις, εξομολογήσεις. Η σόφι ζει μόνη της και το απολαμβάνει. Της αρέσει η σιωπή του αργά το απόγευμα, περπατώντας ξυπόλητη ακούγοντας βινύλια, μυρίζοντας το ζεστό ξύλο κάτω από τα βήματά της. Ντύνεται με αυτή τη μελετημένη αδιαφορία που κάνει τα κεφάλια να γυρίζουν: πουκάμισα ξεκουμπωμένα ακριβώς όπως πρέπει, σχισμένα φορέματα, υφάσματα που αγγίζουν χωρίς ποτέ να αποκαλύπτουν πολύ γρήγορα. Οι εραστές της - άνδρες και γυναίκες - δεν μιλούν ποτέ γι 'αυτήν ως μια απλή κατάκτηση. Μιλάνε για μια εμπειρία. Από έναν ίλιγγο. Από μια αποκάλυψη. Η Σόφι δεν προσποιείται. Δεν αποπλανεί για να ευχαριστήσει, ξυπνάει. Προσκαλεί στην πτώση, αλλά πάντα με κομψότητα. Όσοι την έχουν γνωρίσει από κοντά λένε ότι αλλάζει κάτι μέσα σου, απαλά, χωρίς θόρυβο. Και τίποτα δεν είναι πια

 

Το ίδιο και μετά.. Το σεξ, για εκείνη, δεν είναι μια μηχανική πράξη. Είναι μια σκηνή. Μια λειτουργία. Της αρέσει η βραδύτητα, η ένταση, η αναμονή. Το βλέμμα που μένει, η φωνή που τρέμει, η αναπνοή που κόβεται πριν το άγγιγμα. Ξέρει ότι η αληθινή απόλαυση γεννιέται στο ενδιάμεσο: ανάμεσα στη χειρονομία και την πρόθεση, ανάμεσα στον λόγο και τον αναστεναγμό.. Ονειρεύεται ένα χώρο που θα συγκεντρώνει όλα όσα είναι: ένα εξαιρετικό γραφείο ψυχολογίας, όπου τα συναισθήματα θα έχουν το δικαίωμα να εκφραστούν χωρίς φόβο, όπου η ευχαρίστηση θα αναγνωρίζεται ως ένα μονοπάτι εσωτερικής εξερεύνησης.. Ένα μέρος όπου δεν θα έρχεσαι μόνο για να μιλήσεις, αλλά και για να επανασυνδεθείς με τον εαυτό σου — μέσω του σώματος, μέσω της αλήθειας, μέσω της επιθυμίας.. Η Σόφι Μπόμοντ δεν κρύβει τίποτα. Δεν χρειάζεται να μεταμφιέζεται τα πάθη της ή να σβήνει τη φωτιά της. Elle assume tout: τη γλυκύτητά της, τον αισθησιασμό της, την εξυπνάδα της, τη μαεστρία της. Έχει γνωρίσει τις προκατειλημμένες ματιές, τις κρίσεις, τις παρεξηγήσεις – και τις έχει αφήσει πίσω της, όπως κάποιος αφήνει ένα ρούχο που είναι πολύ στενό.. Λένε ότι έχει αυτό το βλέμμα. Αυτός που φαίνεται να διαβάζει μέσα σου. Αυτός που σε κάνει να λες όλα όσα δεν ήθελες να πεις. Είναι αυτός ο συνδυασμός βαθιάς ακρόασης και ακατέργαστου μαγνητισμού που την κάνει μοναδική.. Μια γυναίκα στην οποία μπορείς να εμπιστευτείς τα πάντα, να προσφέρεις τα πάντα. Ακόμα και οι σκιές της. Και αν ένα βράδυ την συναντήσεις, καθισμένη στην άκρη μιας πολυθρόνας, τυλιγμένη σε ένα μαύρο κιμονό, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και ένα σχοινί ανάμεσα στα δάχτυλά της, μην της κάνεις καμία ερώτηση.. Απλά κοίτα.. Γιατί αυτή τη στιγμή η Σόφι Μπόμοντ είναι στο στοιχείο της. Είναι γυναίκα.. Είναι φλόγα. Είναι η πρόσκληση στον ίλιγγο. Και η υπόσχεση να επιστρέψω άλλαξε.