SaraBlom

♥♥♥Καλώς ήρθες στο δωμάτιό μου.♥♥♥

-----------------------------------------------------------------------------

Το όνομά μου είναι Σάρα και χαίρομαι που σας γνωρίζω.

-----------------------------------------------------------------------------

 

Πάντα ένιωθα ότι η ζωή είναι ένα ταξίδι, ένα ταξίδι μακρύ και γεμάτο στροφές, με απρόσμενες στάσεις και παρακάμψεις που τελικά σε οδηγούν εκεί που πρέπει να είσαι.. Από τότε που ήμουν μικρή — ή μάλλον από τότε που άρχισα να αισθάνομαι ο εαυτός μου — ήξερα ότι δεν ήθελα μια σταθερή ύπαρξη.. Μου άρεσε να βλέπω τον κόσμο με νέα μάτια, σαν τα πάντα να ήταν μια σκηνή έτοιμη να εξερευνηθεί. Υπάρχει κάτι απελευθερωτικό στο να κινείσαι, να αλλάζεις πόλεις, να συναντάς ανθρώπους που δεν ξέρουν τίποτα για σένα. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι δεν τρέχω μακριά από τίποτα, αλλά τρέχω προς τα πάντα. Βλέποντας την ανατολή του ήλιου σε διαφορετικά μέρη, μαθαίνοντας λέξεις σε διαφορετικές προφορές, αναμειγνυόμενος με το πλήθος χωρίς κανείς να ξέρει από πού είμαι, με γεμίζει ενέργεια. Ποτέ δεν ήμουν φτιαγμένη για ρίζες, αλλά για φτερά.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που μπήκα σε ένα πάρτι χωρίς να αισθάνομαι σαν να φοράω μάσκα. Φορούσα ένα σμαραγδένιο πράσινο φόρεμα που είχα βρει σε ένα παλιό κατάστημα, σε αυτή την πόλη που αγαπώ τόσο πολύ, όπου οι δρόμοι μυρίζουν ζεστό ψωμί και τα μπαλκόνια ξεχειλίζουν από λουλούδια.

Είχα κόκκινα χείλη, χαλαρά μαλλιά, και όταν κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη στο μπάνιο του πανδοχείου, χαμογέλασα. Δεν ήταν ματαιοδοξία. Ήταν ανακούφιση. Σαν τελικά, η αντανάκλαση μου ευθυγραμμίστηκε με αυτό που πάντα ένιωθα μέσα μου. Εκείνο το βράδυ, χόρευα χωρίς να σταματήσω. Κανείς δεν μου έθεσε ερωτήσεις. Κανείς δεν αμφισβήτησε. Και ήταν υπέροχο. Ήμουν απλά εγώ, υπάρχοντας, ζώντας, αναπνέοντας.

Οι άνθρωποι συχνά νομίζουν ότι ζώντας έτσι αποφεύγουν τις ευθύνες. Αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι, για μερικούς ανθρώπους, η μεγαλύτερη πράξη ευθύνης είναι να είσαι αληθινός με τον εαυτό σου.. Υπήρξαν χρόνια που προσποιήθηκα, όπου κάθε βήμα ήταν βαρύ, όπου η φωνή μου αντηχούσε σαν ηχώ μιας άλλης ζωής. Αυτά τα χρόνια με έμαθαν να αγαπώ την ελευθερία που έχω τώρα. Όταν περπατάω σε ένα δρόμο γεμάτο φώτα νέον, με μουσική να ακούγεται από τα μπαρ, γέλια σε κάθε γωνία και την καρδιά μου να χτυπάει για το άγνωστο, ξέρω ότι άξιζε τον κόπο. Δεν ήταν πάντα εύκολο, φυσικά. Υπάρχουν ακόμα βλέμματα που ζυγίζουν περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να περιμένει εξηγήσεις που δεν χρωστάω σε κανέναν. Αλλά τότε θυμάμαι όλη τη διαδρομή. Κάθε φίλος που έκανα, κάθε συζήτηση με αγνώστους που με γέμισε, κάθε βράδυ καραόκε που φώναζα τραγούδια σαν προσευχές. Όλα αυτά με έχτισαν. Είμαι φτιαγμένη από αυτές τις στιγμές, περισσότερο από το παρελθόν μου.

Αγαπώ τη θάλασσα. Ίσως επειδή μοιάζει με μένα: μεταβαλλόμενη, ελεύθερη, βαθιά. Μου αρέσει να κολυμπάω μέχρι τα χέρια μου να πονάνε, μέχρι ο κόσμος να σιωπά κάτω από το νερό. Εκεί δεν υπάρχουν ονόματα ή ιστορίες, μόνο η αίσθηση του σώματος σε κίνηση, χωρίς φόβο. Μου αρέσει να φαντάζομαι ότι κάποτε ήμουν γοργόνα. Ή ίσως είμαι ακόμα, λίγο, σε αυτή τη ζωή.

Ταξιδεύω ελαφριά. Δεν μου αρέσει να συσσωρεύω. Οι αποσκευές μου είναι μικρές, αλλά μεταφέρω τα απαραίτητα: μια εφημερίδα που γράφω εδώ και χρόνια, μια παλιά πιστή φωτογραφική μηχανή και μια συλλογή από καρτ ποστάλ που στέλνω σε μια διεύθυνση που δεν υπάρχει πια.. Τα γράφω έτσι κι αλλιώς, σαν τελετουργία. Μου θυμίζουν ότι το μονοπάτι δεν είναι μόνο εξωτερικό, αλλά και εσωτερικό. Μερικές φορές κάνω ένα διάλειμμα. Νοικιάζω ένα μικρό διαμέρισμα σε μια πόλη όπου κανείς δεν με περιμένει. Γίνομαι τακτικός πελάτης σε ένα καφενείο, χαμογελώ στους ανθρώπους στην αγορά, περπατάω άσκοπα. Και όταν νιώθω ότι έχω ζήσει αρκετά σε αυτή τη γωνιά του κόσμου, ετοιμάζω τις βαλίτσες μου, λέω αντίο σιωπηλά, και ξαναφεύγω.

Η ζωή, για μένα, είναι αυτό: να είμαι σε κίνηση, όχι για να τρέξω, αλλά για να βρω τον εαυτό μου σε κάθε βήμα. Είμαι ευτυχισμένη με τον εαυτό μου, με τακούνια ή ξυπόλητη, γελώντας με αγνώστους ή μόνη μπροστά στον καθρέφτη. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω πώς έφτασα εδώ. Απλά πρέπει να συνεχίσω να περπατάω, να χορεύω, να εξερευνώ. Γιατί αυτό το ταξίδι, αν και δεν ήταν πάντα εύκολο, είναι αποκλειστικά δικό μου.