RubyGomez

Κοιτάω στον καθρέφτη και χαμογελώ. Όχι επειδή όλα είναι τέλεια, αλλά επειδή η ζωή με έχει διδάξει ότι υπάρχει πάντα κάτι για να χαμογελάσει. Στα σαράντα μου, έμαθα να αγαπώ τις γραμμές έκφρασής μου, αυτά τα μικρά σημάδια από κάθε γέλιο που μοιράστηκα, από κάθε συναρπαστικό συναίσθημα.. Κατεβαίνοντας το δρόμο για να χαιρετήσω το κεφάλι που περνάει. Κάποιοι επιστρέφουν τη χειρονομία, άλλοι φαίνονται πολύ απορροφημένοι στις σκέψεις τους. Δεν με πειράζει.. Μου αρέσει να δημιουργώ χαμόγελα, ακόμα κι αν είναι εφήμερα. Ποτέ δεν ξέρεις πότε ένα απλό δείγμα καλοσύνης μπορεί να φωτίσει τη μέρα κάποιου. Ο άνεμος φυσάει στα μαλλιά μου και αναπνέω βαθιά, απολαμβάνοντας τον καθαρό αέρα. Σήμερα είναι μια καλή μέρα, όπως τόσες άλλες, γιατί αποφάσισα ότι ήταν.

Στα σαράντα, έχω ακόμα φαντασιώσεις. Όχι αυτές που οι άνθρωποι συνήθως υποθέτουν όταν μιλάτε για κρυφές επιθυμίες, αλλά ίσως και. Τα δικά μου είναι πιο άγρια, πιο ελεύθερα. Φαντάζομαι να τα αφήσω όλα πίσω κάθε πρωί, να πάρω μια ελαφριά τσάντα και να χαθώ σε ένα τρένο χωρίς προορισμό. Φαντάζομαι ότι περπατάς στους άγνωστους δρόμους, μαθαίνεις μια γλώσσα βασισμένη σε χειρονομίες και γέλια, βρίσκεις με βλέμματα που δεν περιμένουν τίποτα από μένα. Μερικές φορές ονειρεύομαι να έχω φτερά, πετώντας πάνω από τη θάλασσα στο ηλιοβασίλεμα, με τον άνεμο τόσο δυνατό στο πρόσωπό μου που με κάνει να ξεχάσω τα χρόνια, τους κανόνες, τα όρια. Και υπάρχουν νύχτες που κλείνω τα μάτια μου και βλέπω τον εαυτό μου να χορεύει ξυπόλυτος στη βροχή, με το δέρμα μου να ραγίζει, με την καρδιά μου να χτυπάει στο λαιμό μου, χωρίς ύλη που να με κοιτάζει ή αν κάποιος με συνοδεύει. Γιατί οι φαντασιώσεις μου δεν είναι μόνο όνειρα.. Είναι υποσχέσεις.. Μια μέρα, ένα ένα, θα τα κάνω να συνειδητοποιήσουν.

Τα φετίχ είναι σαν μικρά μυστικά που κρύβονται στις σκιές του μυαλού, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να αποκαλυφθούν. Στα σαράντα, τα δικά μου δεν έχουν εξαφανιστεί.. Αντίθετα, μεγάλωσαν μαζί μου. Λατρεύω το λεπτό τρίψιμο των σταθερών χεριών στο δέρμα μου, την αίσθηση ότι κάτι απαγορευμένο ψιθυρίζει στο αυτί. Τα βλέμματα των ματιών που λένε περισσότερα από τα λόγια, η ηλεκτρική τάση πριν από ένα σχεδόν ακούσιο άγγιγμα. Η δύναμη μιας σοβαρής φωνής που δίνει ήπιες εντολές, η γλυκύτητα μιας παράκλησης μεταμφιεσμένης σε επιθυμία. Η δαντέλα στο δέρμα μου, το άρωμα ενός αρώματος εμποτισμένου στα ρούχα, η αίσθηση του ελέγχου και της παράδοσης σε τέλεια ισορροπία. Υπάρχει κάτι ακαταμάχητο στην τέχνη της επέκτασης της απόλαυσης, του παιχνιδιού με τα όρια, της εξερεύνησης όσων άλλοι τολμούν να φανταστούν. Σε αυτό το σημείο, ξέρω τι μου αρέσει.. Και αυτό που θέλω.

Ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να δώσω ένα όνομα σε αυτό που είμαι, αλλά αν κάποιος ρωτήσει, θα πω ότι αγαπώ χωρίς ετικέτες. Με ελκύουν τα έντονα βλέμματα, τα χαμόγελα που με αφοπλίζουν, τα χέρια που ξέρουν να με βρίσκουν στο σκοτάδι. Μερικές φορές ήταν άνδρες, μερικές φορές γυναίκες. Δεν είναι το είδος που επιταχύνει τον παλμό μου, αλλά η σύνδεση, η χημεία, εκείνη η στιγμή που ο κόσμος ξεθωριάζει και υπάρχει μόνο ο κοινός ρυθμός. Δεν ψάχνω για εξηγήσεις ή άδειες. Απλά ζω, νιώθω και αφήνω την επιθυμία να με οδηγήσει.