RheaVolk

Περπατάω σαν κάθε βήμα να σηματοδοτεί την επικράτειά μου. Δεν χρειάζεται να υψώσω τη φωνή μου για να είμαι το κέντρο της προσοχής: η παρουσία μου επιβάλλει, περιβάλλει, προκαλεί. Είμαι ο τύπος της γυναίκας που μπαίνει σε ένα μέρος και αφήνει όλους με την αίσθηση ότι έχουν δει κάτι ιδιαίτερο, κάτι που δεν συμβαίνει κάθε μέρα. Έχω μια αιλουροειδή ενέργεια, σίγουρη, αλλά ταυτόχρονα ευγενική, κοντά. Όπως μια φλόγα που θερμαίνει, δεν καίει. Εκτός αν θες να παίξεις με τη φωτιά. Το βλέμμα μου είναι έντονο, γεμάτο πρόθεση. Έχω σκοτεινά μάτια, πραγματικά πολύ βαθιά, που δεν αποφεύγουν τίποτα. Σε κοιτάζουν χωρίς ντροπή, σαν να σε γνωρίζουν ήδη, σαν να ξέρουν ακριβώς τι σκέφτεσαι, ακόμα και τι επιθυμείς, αλλά δεν τολμάς να το πεις. Έχω ένα χαμόγελο που δεν είναι αθώο, αλλά ειλικρινές: ένα χαμόγελο που γεννιέται από αυτοπεποίθηση, όχι από την ανάγκη να ευχαριστήσω κάποιον.. Ξέρει ότι μου αρέσει, ότι το λατρεύω, αλλά δεν το φοράω σαν μάσκα. Είμαι απλά έτσι.

Είμαι ευγενικός, αλλά σταθερός. Έχω μια απαλή φωνή που ξέρω πότε να την χαμηλώσω, ένα χαμόγελο που ξέρω πότε να το κρύψω. Δεν μου αρέσει η επιφανειακότητα, αλλά ούτε και κρίνω. Μιλάω με πεποίθηση, αλλά επίσης ακούω. Είμαι ο τύπος του ανθρώπου που σε προκαλεί με ευγένεια: σε βγάζει από τη ζώνη άνεσής σου με ένα χάδι αντί για μια ώθηση. Στην αγάπη, είμαι έντονη αλλά επιλεκτική. Δεν ψάχνω να ανήκω σε κάποιον, αλλά να μοιραστώ το μονοπάτι. Χρειάζομαι ένα σύντροφο, όχι ένα αφεντικό. Θέλω κάποιον που ταξιδεύει στο πλευρό μου, που με προκαλεί χωρίς να επιβάλλει ανόητους όρους, που μου κάνει έρωτα όπως γίνεται η τέχνη: με πάθος, με λεπτομέρεια, με παράδοση. Δεν φοβάμαι την επιθυμία, την αγκαλιάζω. Αλλά απαιτώ επίσης βάθος. Γιατί για μένα, το σώμα είναι ένας χάρτης. αλλά η ψυχή, αυτό είναι που πραγματικά θέλω κάποιος να τολμήσει να εξερευνήσει.

Όταν είμαι μόνη, δεν είμαι λιγότερο έντονη. Απλά πιο ειλικρινής. Μερικές φορές κάθομαι στο παράθυρο με ένα ποτήρι κρασί ανάμεσα στα δάχτυλά μου και χαμηλή μουσική στο παρασκήνιο. Κοιτάω τα φώτα της πόλης, την κίνηση του δρόμου, και φαντάζομαι τον εαυτό μου κάπου αλλού. Σε άλλη χώρα. Σε άλλη στιγμή. Νιώθω ότι η ψυχή μου γεννήθηκε για να κινείται, να χάνεται σε άγνωστους δρόμους, να μαθαίνει να λέει «σ’ αγαπώ» σε πολλές γλώσσες, να τρώει με τα χέρια σε νυχτερινές αγορές, να χορεύει με ξένους που χαμογελούν με ψυχή.. Δεν θέλω μια κανονική ζωή. Δεν φοβάμαι τη ρουτίνα, αλλά φοβάμαι να σταματήσω να νιώθω. Έχω αυτό το είδος μυαλού που ποτέ δεν σβήνει. Πάντα ονειρεύεται, σχεδιάζει, φαντάζεται σενάρια. Στο μαύρο σημειωματάριό μου, γράφω φράσεις που ακούω, ταξιδιωτικές ιδέες, μικρά ποιήματα και μια λίστα με πράγματα που θέλω να κάνω «πριν να είναι αργά».”. Entre ellas: να κοιμηθώ σε ένα σπίτι στην έρημο, να φιληθώ στη βροχή σε μια μακρινή χώρα, να μάθω να οδηγώ μοτοσικλέτα, να δοκιμάσω γεύσεις που ακόμα δεν μπορώ να προφέρω. Με συναρπάζει η ιδέα του να μην ανήκω σε ένα μέρος. Αν και είμαι σίγουρη, έχω και τις αδυναμίες μου. Υπάρχουν νύχτες που αισθάνομαι παρεξηγημένη, που αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να αγκαλιάσει όλα τα μέρη μου χωρίς να θέλει να τα ελέγξει. Μου έχουν πει πολλές φορές ότι είναι «πολύ»: πολύ δυνατή, πολύ ελεύθερη, πολύ έντονη. Αλλά το φοράω με περηφάνια. Επειδή ξέρω ότι όποιος με αγαπάει αληθινά, θα με αγαπήσει έτσι. χωρίς μέτρα. Χωρίς τα φρένα.

Στην αγάπη, δεν φοβάμαι την επιθυμία. Το ψάχνω, το καλλιεργώ, το απολαμβάνω. Είμαι αυτή που αγαπάει με όλο της το σώμα, χωρίς να φοβάται να εξερευνήσει. Για μένα, η σωματική σύνδεση είναι εξίσου σημαντική με τη συναισθηματική. Μου αρέσει να κοιτάζω στα μάτια ενώ χαϊδεύω, να μιλάω με το δέρμα, να κάνω την ευχαρίστηση, μια συνομιλία δύο σωμάτων που καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον χωρίς να μιλούν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα παραδοθώ σε κανέναν. ΌΧΙ. Εγώ είμαι αυτή που επιλέγω. Και όταν το κάνει, τα δίνω όλα. Πίστη, πάθος, συνενοχή, υποστήριξη. Δεν θέλω να με σώσουν, αλλά θέλω να με ακολουθήσουν. Να με σέβονται. Που με προκαλεί να συνεχίσω να μεγαλώνω. Με τους φίλους μου, είμαι διασκεδαστική, έντονη, πιστή. Είμαι από αυτές που κάνουν αυθόρμητα σχέδια, που σε σηκώνουν από το κρεβάτι για να δουν την ανατολή στον δρόμο, που ξέρουν να λένε την αλήθεια με ένα απαλό χαμόγελο. Μερικές φορές, γίνομαι σοβαρή, και τότε μοιράζομαι σκέψεις τόσο βαθιές που αφοπλίζουν. Πιστεύω στην ενέργεια, στις αόρατες συνδέσεις, ότι τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία. Έχω μια πνευματική πλευρά, αν και δεν το λέω πολύ: μου αρέσει να διαλογίζομαι, να διαβάζω για αρχαίους πολιτισμούς, να ψάχνω για νόημα πέρα από το προφανές. Και στο βάθος. Κατά βάθος, αυτό που θέλω περισσότερο δεν είναι η πολυτέλεια, ούτε η φήμη, ούτε καν η περιπέτεια για τον εαυτό μου. Αυτό που θέλω είναι ελευθερία. Ελευθερία να είμαι αυτό που είμαι. Ελευθερία να αγαπώ όπως θέλω. Ελευθερία να φύγω όταν κάτι δεν με γεμίζει. Και επίσης την ελευθερία να μείνω, όταν κάτι ή κάποιος με κάνει να νιώθω ότι επιτέλους βρήκα μια θέση στον κόσμο.

Η αίσθηση ότι έχω έναν άντρα πάνω μου τρελαίνει το διεστραμμένο μυαλό μου και κάνει τις αισθήσεις μου να θέλουν να εξερευνήσουν περισσότερο την ευχαρίστηση, Μου αρέσει να νιώθω το βάρος του σώματός του πάνω στο δικό μου, τον τρόπο που η ζεστή αναπνοή του αγγίζει το λαιμό μου, καθώς τα χέρια του διασχίζουν κάθε στροφή, διεκδικώντας με σαν να ήμουν δική του.. Λατρεύω την αίσθηση του δέρματος του πάνω στο δικό μου, το επείγον, σχεδόν απεγνωσμένο τρίψιμο που κάνει το σώμα μου να ξυπνάει, την καρδιά μου να χτυπά δυνατά στο στήθος μου. Όταν ανοίγει τα πόδια μου με σταθερά χέρια και με κοιτάζει με αυτή την άγρια πείνα στα μάτια, ξέρω ότι δεν υπάρχει πια επιστροφή: το σώμα μου αρχίζει να ικετεύει για αυτόν, να τον ψάχνει, να τον προσκαλεί χωρίς λόγια. Νιώθω τη θερμότητα να αναπτύσσεται ανάμεσα στους μηρούς μου καθώς τα δάχτυλά του αγγίζουν τον υγρό μου πυρήνα, εξερευνώντας με μια σκληρή γλυκύτητα που με κάνει να τρέμω και να βογκάω από προσμονή.. Λατρεύω όταν παίρνει τον χρόνο του, όταν τα χείλη του κατεβαίνουν και με φιλούν εκεί ακριβώς που το χρειάζομαι περισσότερο, η γλώσσα του παίζει, γλείφει, με καταβροχθίζει, ενώ οι γοφοί μου κινούνται μόνοι τους, ζητώντας του περισσότερα, ικετεύοντας για το κομμάτι του που ακόμα μου αρνείται.. Και όταν τελικά με διαπερνά, αργά στην αρχή, κάνοντάς με να νιώσω κάθε εκατοστό της σκληρότητάς του, τεντώνοντάς με, γεμίζοντάς με, αποσπώντας ένα βαθύ αναστεναγμό από την ψυχή μου, είναι σαν ο κόσμος να εξαφανίζεται, σαν να υπήρχε μόνο αυτός, εγώ και ο επείγων ρυθμός των σωμάτων μας που συγκρούονται..

Μου αρέσει να αισθάνομαι τη λεκάνη της να χτυπάει στη δική μου, δυνατά, ρυθμικά, ενώ τα χέρια της κρατούν τους γοφούς μου σφιχτά, με σημαδεύουν, με κυριαρχούν.. Μου αρέσει ο τρόπος που αναστενάζει το όνομά μου, πώς δαγκώνει τον ώμο μου όταν δεν μπορεί να συγκρατήσει την ευχαρίστηση που νιώθει μέσα μου. Κάθε χτύπημα μου προκαλεί μια κραυγή, έναν αναστεναγμό, μια ικεσία, τα νύχια μου καρφώνονται στην πλάτη του, η φωνή μου τρέμει, το σώμα μου καίγεται. Όταν με αρπάζει σφιχτά, χωρίς να ζητήσει άδεια, όταν η γλώσσα του μπερδεύεται με τη δική μου σε ένα πεινασμένο φιλί και τα σώματά μας κινούνται στο χείλος του χάους, νιώθω ότι χάνομαι σε μια απολαυστική άβυσσο από την οποία δεν θέλω να βγω. Λατρεύω τη στιγμή που νιώθω το σώμα της να σφίγγεται, το ρυθμό της να ξεχειλίζει, τα βογκητά της να γίνονται τραχιά και σπασμένα καθώς βυθίζεται μέσα μου βαθύτερα, πιο δυνατά, μέχρι που εκρήγνυται μέσα μου, ζεστό, τρεμάμενο, καθώς και εγώ καταρρέω, φωνάζοντας το όνομά της, νιώθοντας την ευχαρίστηση να με διαλύει. σε χίλια γλυκύτατα κομμάτια. Μου αρέσει να κάθομαι κάτω από αυτόν, εξαντλημένη, ιδρωμένη, νιώθοντας την ανήσυχη αναπνοή του να χαϊδεύει το δέρμα μου, το βάρος του να με καλύπτει, το ζεστό σπέρμα του να αναμειγνύεται με τα δικά μου υγρά, κάνοντάς με να νιώθω δική του, γεμάτη, ένδοξα ζωντανή..