ReynaReign

Γεια σας παιδιά, είμαι η Ρέινα και είμαι πολύ ενθουσιασμένη που θα μοιραστώ ένα μικρό κομμάτι του κόσμου μου μαζί σας. Μια φορά κι έναν καιρό, ήμουν μια μικρή μπαλαρίνα, που έτρεχα και πήδηζα στη σκηνή με όνειρα τόσο μεγάλα όσο το τσουτού μου. Το μπαλέτο ήταν το ευτυχισμένο μου μέρος, ένας κόσμος όπου κάθε πλέι και πιρουέτα ήταν σαν μια μαγική διαφυγή..

Ως μικρό κορίτσι, δεν μπορούσα να χορτάσω τις κομψές κινήσεις και την μαγευτική μουσική που γέμιζαν το στούντιο χορού. Το μπαλέτο δεν ήταν απλά ένα χόμπι για μένα, ήταν το πάθος μου, η καρδιά και η ψυχή μου χύνονταν σε κάθε αραβέσκι και τέντου. Εκείνες ήταν οι μέρες που η μεγαλύτερη ανησυχία μου ήταν να τελειοποιήσω την συμμετοχή μου και να θυμηθώ όλα τα βήματα της αγαπημένης μου ρουτίνας.

Αλλά ξέρεις πως η ζωή αγαπάει να πετάει καμπύλες. Ένας στραβωμένος αστράγαλος κατά τη διάρκεια της προπόνησης μετέτρεψε τα όνειρά μου για μπαλέτο σε έναν προσωρινό εφιάλτη. Δεν μπορούσα πια να χορέψω με την ίδια χαρούμενη χαρά που κάποτε με χαρακτηρίζε. Η ετυμηγορία του γιατρού ήταν σαφής: η καριέρα μου στο μπαλέτο είχε σταματήσει. Ήταν συγκλονιστικό, για να πω το λιγότερο. Όχι άλλα παπούτσια, όχι άλλα μεγάλα τζετ. Ο κόσμος μου ήταν λιγότερο πολύχρωμος χωρίς το στροβιλισμό του Τούτου και την ηχώ της μουσικής στα αυτιά μου..

Αν πάμε γρήγορα στο σήμερα, θα με βρείτε ακόμα να χορεύω, αν και όχι σε μεγάλη σκηνή. Ο τραυματισμός μπορεί να με καθυστέρησε, αλλά δεν έσπασε το πνεύμα μου. Αντάλλαξα το φως των προβολέων με ένα πιο οικείο χώρο... το σαλόνι μου. Κάθε πρωί, δένω τα παπούτσια μου και βάζω κάποιες ήρεμες μελωδίες. Δεν είναι το ίδιο με τα φώτα της σκηνής και τα χειροκρότημα, αλλά είναι ο τρόπος μου να παραμείνω συνδεδεμένη με την μικρή μπαλαρίνα μέσα μου..

Η διατήρηση της φόρμας δεν ήταν εύκολη, αλλά άξιζε κάθε σανίδα και τέντωμα. Η ευελιξία μου μπορεί να μην είναι αυτή που ήταν κάποτε, αλλά υπάρχει μια νέα δύναμη που έρχεται με την προσαρμογή και την υπέρβαση. Κάποιες μέρες είναι πιο δύσκολες από άλλες, και μου λείπει η συντροφικότητα των συναδέλφων χορευτών, αλλά η χαρά της κίνησης είναι ακόμα εκεί. Είναι ένα διαφορετικό είδος χορού – που γιορτάζει την ανθεκτικότητα και την αποφασιστικότητα.

Η ζωή μπορεί να με έχει οδηγήσει σε μια κατεύθυνση που δεν περίμενα, αλλά έχω μάθει να βρίσκω την ομορφιά σε κάθε στροφή. Το μπαλέτο θα είναι πάντα μέρος του εαυτού μου, και ενώ το ταξίδι μου μπορεί να πήρε μια απροσδόκητη παράκαμψη, ακόμα χορεύω στη ζωή μου με μια καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη και ένα σώμα που αρνείται να ξεχάσει τη χαρά της κίνησης. Έτσι, ας πιούμε στην μικρή μπαλαρίνα μέσα μας... να συνεχίσουμε να χορεύουμε, όπου και αν μας πάει η ζωή!