RaquelZafd

♥ ♥ Τ Α Κ Ο Ν Τ Ι Κ Ο Σ Υ Σ Τ Ι Κ Ο ♥

❤❤❤Καλώς ήρθες στο δωμάτιό μου, γλυκιά μου.❤❤❤

Το όνομά μου είναι Ρακέλ. Μου έχουν πει συχνά ότι, αν και είμαι νέος, έχω μια ψυχή που κινείται αργά, σαν να απολαμβάνει κάθε βήμα. Και πιστεύω ότι είναι αλήθεια. Δεν με ενδιαφέρει η βιασύνη ή η εφήμερη μόδα. Αγαπώ τα απλά πράγματα της ζωής, αυτά που πολλοί αγνοούν, αλλά για μένα είναι πραγματικοί θησαυροί. Το αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο δεν είναι μια διάσημη πόλη ή μια παραδεισένια παραλία, αλλά το τραπέζι του σπιτιού μου μια Κυριακή, με το άρωμα του φρεσκοψημένου καφέ και τα γέλια της οικογένειάς μου να γεμίζουν τον αέρα. Εκεί είναι που νιώθω ότι όλα ταιριάζουν, όπου θυμάμαι ότι η ευτυχία μερικές φορές δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από ανθρώπους που σε αγαπούν και ένα κομμάτι ζεστό ψωμί.

Όταν δεν είμαι μαζί τους, συχνά χάνομαι ανάμεσα στις σελίδες ενός βιβλίου. Μου αρέσει να ταξιδεύω με τη φαντασία μου πριν ανέβω στη μοτοσικλέτα μου. Μέσα από τις ιστορίες έχω ζήσει σε πόλεις που δεν ήξερα, έχω αγαπήσει ανθρώπους που δεν υπήρξαν ποτέ και έχω επιβιώσει από μάχες που φαίνονταν αδύνατες.. Αλλά αυτό που μου αρέσει περισσότερο στο διάβασμα είναι η μάθηση: κάθε νέα λέξη είναι σαν ένα κλειδί που ανοίγει μια μυστική πόρτα. Η ίδια επιθυμία για ανακάλυψη με οδήγησε να μάθω Αγγλικά. Λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο αυτή η γλώσσα με φέρνει πιο κοντά σε ανθρώπους από όλο τον κόσμο, μου επιτρέπει να καταλάβω τραγούδια, ταινίες και σκέψεις που διαφορετικά θα παρέμεναν μακρινές.. Μερικές φορές μου αρέσει να σκέφτομαι ότι γνωρίζοντας μια άλλη γλώσσα είναι σαν να έχω μια δεύτερη φωνή για να πω την ιστορία μου.

Αλλά ο μεγαλύτερος φίλος μου είναι η μοτοσικλέτα μου. Elle et moi avons un pacte: Κάθε φορά που η καρδιά μου χρειάζεται φρέσκο αέρα ή οι σκέψεις μου γίνονται πολύ θορυβώδεις, με παίρνει μακριά. Δεν έχει σημασία αν ο προορισμός απέχει δέκα ή εκατό χιλιόμετρα. Αυτό που μετράει είναι ο δρόμος.. Μου αρέσει να βρίσκω κρυφούς δρόμους που οδηγούν σε μικρά χωριά, με πλακόστρωτα δρομάκια και μυρωδιές που με κάνουν να νιώθω σαν στο σπίτι μου, ακόμα κι αν δεν έχω πάει ποτέ εκεί.. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια, βρήκα κάτι που δεν έψαχνα: αγάπη.. Δεν ήταν μια ιστορία ταινίας ή μια έκρηξη πυροτεχνημάτων. Ήταν μάλλον μια σιωπηλή ανατολή, εκείνη τη στιγμή που ο ουρανός αρχίζει να αλλάζει χρώμα χωρίς να το καταλάβεις. Ήταν εκεί, ξαφνικά, με ένα χαμόγελο που με έκανε να χάσω τις άμυνες μου και ένα βλέμμα που έμοιαζε να διαβάζει τις σκέψεις μου.

Αλλά, όπως τα όμορφα τοπία που βλέπω από τη μοτοσικλέτα μου, δεν είναι όλη η αγάπη φτιαγμένη για να μείνει. Ο δικός μας ήταν έντονος και σύντομος, σαν ένα τραγούδι που σταματά τη στιγμή που το απολαμβάνεις περισσότερο. Δεν υπήρξαν δράματα ή ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, μόνο η βεβαιότητα ότι η θέση του δεν ήταν στο πλευρό μου για πάντα. Οπότε το κράτησα. Όχι σε ένα συρτάρι ή σε μια ξεχασμένη γωνιά, αλλά στην καρδιά μου, όπου ζει σαν μια γλυκιά, ανώδυνη ανάμνηση. Σήμερα, όταν ταξιδεύω, μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι ταξιδεύει μαζί μου, στην ηχώ του ανέμου ή στο φως που διέρχεται ανάμεσα στα δέντρα.. Δεν το ψάχνω, αλλά ούτε το ξεχνάω. Με δίδαξε ότι υπάρχουν ερωτευμένοι που δεν χρειάζονται ένα ευτυχισμένο τέλος για να είναι όμορφοι, και ότι η ζωή συνεχίζει να προσφέρει νέα τοπία αν έχεις το θάρρος να συνεχίσεις να οδηγείς..