PaulinaOwens

Γεια σου, είμαι ο Pau, είναι μια χαρά να σε χαιρετήσω, αν και προτιμώ να έρθεις και να μου μιλήσεις, σε περιμένω

Γεια σου, είμαι ο Pau, είναι χαρά μου να σας χαιρετήσω, αν και προτιμώ να έρθετε και να μου μιλήσετε, θα σας περιμένω

Γεια σου, με λένε Pau, είναι μια χαρά να σας χαιρετήσω, αν και προτιμώ να έρθεις να μου μιλήσεις, θα σε περιμένω

Όταν με χαιρετάς και μετά τον άνεμο που δίνει στην ανάσα της η φωνή σου, η ανάσα της φωνής σου, στην πλατεία, το φως ενός παραθύρου, δεν είναι γυαλί, αλλά η ανάσα σου, είναι σαν καμπάνα.. Το κεφάλι είναι απίστευτο, σαν μια ιστορία και όταν κόβεις το νήμα της στιγμής χύνεις το άσπρο αίμα σου το πρωί.. Αν ντύνεσαι μπλε και πας σχολείο, δεν διακρίνεις αν περπατάς ή πετάς γιατί είναι σαν το αεράκι, τόσο ελαφρύ που το πρωί στο μπλε δεν ξέρεις ποια από τις τρεις που περνάνε είναι το αεράκι, ποια είναι η νύφη και ποια είναι το πρωί.

Όταν περνάει με χαιρετάει και μετά από τον άνεμο που δίνει την ανάσα της πρώιμης φωνής του στο τετράγωνο φως ενός παραθύρου θολώνει, όχι το γυαλί, αλλά η ανάσα είναι νωρίς σαν καμπάνα. Ταιριάζει με το απίστευτο, σαν μια ιστορία και όταν κόβει το νήμα της στιγμής το πρωί χύνει το λευκό του αίμα. Αν φοράς μπλε και πας σχολείο, δεν είναι δυνατόν να ξεχωρίσεις αν περπατάει ή πετάει γιατί είναι σαν το αεράκι, τόσο ελαφρύ που το μπλε πρωί δεν είναι απαραίτητο ποιο από τα τρία που περνάνε είναι το αεράκι, το οποίο είναι το κορίτσι και το οποίο είναι το πρωί.

Παρεμπιπτόντως, με χαιρετάει και μετά τον άνεμο δίνει την πρώτη του φωνή στο τετράγωνο φως ενός παραθύρου που χτυπάει, όχι το ποτήρι, αλλά το φως είναι τόσο νωρίς όσο ένα κουδούνι.. Εισέρχεται στο απίστευτο, σαν μια ιστορία και όταν κόβει το νήμα της στιγμής Το πρωί βλέπει το αίμα του λευκό. Αν φοράς μπλε και πας σχολείο, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν περπατάει ή πετάει γιατί είναι σαν τον άνεμο, τόσο ελαφρύ που το πρωί δεν είναι απαραίτητο..

Σε αγαπώ από το μάτι, από τα μαλλιά, σε πολεμάω σε λευκά διαδρόμια όπου παίζουν οι πηγές του φωτός, σε πολεμάω σε κάθε όνομα, σε ξεριζώνω με ευαισθησία από ουλή, βάζω στα μαλλιά σου στάχτες αστραπής και ταινίες που κοιμούνται στη βροχή. Δεν θέλω να έχεις σχήμα, να είσαι ακριβώς αυτό που έρχεται πίσω από το χέρι σου, γιατί το νερό, σκέψου το νερό, και τα λιοντάρια όταν διαλύονται στη ζάχαρη της μύθου, και οι χειρονομίες, αυτή η αρχιτεκτονική του πουθενά, ανάβοντας τα φώτα τους στη μέση της συνάντησης. Κάθε πρωί είναι η πινακίδα που σε εφεύρω και σε ζωγραφίζω.

Σε αγαπώ για τα φρύδια σου, για τα μαλλιά σου, συζητώ μαζί σου στα πολύ άσπρα διαδρόμια όπου παίζουν οι σιντριβάνες του φωτός, συζητώ με κάθε όνομα, σε ξεριζώνω με το απαλό σου σημάδι, βάζω τις στάχτες της λάμψης στα μαλλιά σου και τις κασέτες που κοιμόντουσαν στη βροχή.. Δεν θέλω να έχεις μια μορφή, ότι είσαι ακριβώς αυτό που συμβαίνει πίσω από το χέρι σου, γιατί το νερό, σκέψου το νερό, και τα λιοντάρια όταν διαλύονται στο ζάχαρη της παραμυθιού, και τις χειρονομίες, αυτή η αρχιτεκτονική του τίποτα, ανάβοντας τις λάμπες τους στο μέσο του αγώνα. Κάθε πρωί είναι το μαύρο πίνακα όπου εφεύρουμε και σχεδιάζουμε

Σε αγαπώ για τα φρύδια σου, για τα μαλλιά σου, σε διαφωνώ σε πολύ λευκούς διαδρόμους όπου τα σιντριβάνια παίζουν το φως, διαφωνώ με κάθε όνομα, σε ξεριζώνω απαλά από την ουλή, βάζω κεραυνές στάχτες στα μαλλιά σου και ταινίες που κοιμήθηκαν στη βροχή. Δεν θέλω να έχεις σχήμα, να είσαι ακριβώς αυτό που έρχεται πίσω από το χέρι σου, γιατί το νερό, σκέψου το νερό, και τα λιοντάρια όταν διαλύονται στη ζάχαρη του μύθου, και οι χειρονομίες, αυτή η αρχιτεκτονική του τίποτα, ανάβοντας τα λάμπες τους στη μέση του σπίρτα. Κάθε πρωί είναι ο πίνακας όπου σε εφευρίσκω και ζωγραφίζω

Γυναίκα, θα ήμουν ο γιος σου, για να πιω το γάλα από τα στήθη σου σαν από πηγή, να σε κοιτάζω και να νιώθω στο πλευρό μου και να σε κρατάω στο χρυσό γέλιο και τη φωνή του κρυστάλλου. Για να σε νιώθω στις φλέβες μου σαν θεό στα ποτάμια και να σε λατρεύω στα θλιβερά οστά σκόνης και ασβεστίου, γιατί θα περνάς αμετάβλητος από το πλευρό μου και θα βγαίνεις στην στροφή -καθαρός από κάθε κακό. Πώς θα σε αγαπούσα, γυναίκα, πώς θα σε αγαπούσα, όπως κανείς δεν ήξερε ποτέ! Να πεθάνεις και να σε αγαπάς ακόμα περισσότερο. Και ακόμα σ'αγαπώ περισσότερο και περισσότερο..

Γυναίκα, θα ήμουν γιος σου, για να πιω το γάλα των στήθων σου σαν από μια πηγή, για να σε κοιτάζω και να σε νιώθω δίπλα μου και να σε έχω στο χρυσό γέλιο και την κρυστάλλινη φωνή. Για να σε νιώσω στις φλέβες μου σαν Θεό στα ποτάμια και να σε λατρεύω στα θλιβερά οστά σκόνης και ασβεστίου, επειδή η ύπαρξή σου θα περάσει χωρίς πόνο δίπλα μου και βγήκε στο στίχο - καθαρισμένη από κάθε κακό -. Πώς να ξέρω να σ' αγαπώ, γυναίκα; Πώς να ξέρω να σ' αγαπώ, να σ' αγαπώ όπως κανείς δεν ήξερε ποτέ! Να πεθάνω και να σε αγαπήσω ακόμα περισσότερο. Και όμως σ' αγαπώ όλο και περισσότερο..

Γυναίκα, θα ήμουν ο γιος σου, για να σε έχω πιει από το στήθος σαν από πηγή, να σε βλέπω και να σε νιώθω δίπλα μου και να σε έχω στο χρυσό γέλιο και τη φωνή του κρυστάλλου. Να σε νιώσω στις φλέβες μου σαν τον Θεό στα ποτάμια και να σε λατρεύω στα θλιβερά οστά της σκόνης και του ασβεστίου, γιατί το σώμα σου θα περάσει χωρίς πόνο δίπλα μου και αυτό αναδύεται στο στίχο καθαρισμένο από κάθε κακό –. Πώς θα μπορούσα να σε αγαπήσω, γυναίκα, πώς θα μπορούσα να σε αγαπήσω, όπως κανείς δεν ήξερε ποτέ! Να πεθάνω και πάλι, σ' αγαπώ περισσότερο.. Και ακόμα σ'αγαπώ περισσότερο και περισσότερο.

Αγάπη τελευταία πέρα από το θάνατο. Θα κλείσω τα μάτια μου, την τελευταία σκιά που θα με φέρει την μέρα, και θα ξεκλειδώσω την ψυχή μου, την ώρα που θα με χαρεί η αγωνία μου, αλλά δεν θα αφήσω την ανάμνηση μου, όπου θα καίγομαι, όταν θα ξέρω ότι με φωνάζει το κρύο νερό, και θα χάσω το σεβασμό μου για τον αυστηρό νόμο.. Αλμα, ο οποιος ολη την φυλακη του Θεου ηταν, Βενες, που ηταν μεσα σε ολους πυρους που εδωσαν, Μεντουλας, που εκαηκαν με μεγαλη, το σωμα του θα αφησει, οχι την φροντιδα του, θα αποτεφαντησει, αλλα θα εχει νοημα, σκόνη θα ειναι, αλλα σκόνη ερωτευμενη..

Τελευταία αγάπη πέρα από το θάνατο. Ο τελευταίος μπορεί να μου κλείσει τα μάτια Σκιά που θα με οδηγήσει στην μέρα και θα μπορέσω να ελευθερώσω την ψυχή μου Ορίστε, η αγωνία του, η κολακευτική του επιείκεια, αλλά όχι από την άλλη πλευρά της ακτής, θα αφήσει το μνήμα του εκεί που κάηκε. Το κολύμπι γνωρίζει τη φλόγα, το κρύο νερό, και χάνει το σεβασμό των αυστηρών νόμων.. ψυχή, για την οποία ο Θεός ήταν φυλακή, φλέβες, τι χιούμορ έδωσαν σε τόση φωτιά, από μυελές που έκαψαν με μεγαλοπρέπεια, το σώμα του θα φύγει, όχι η φροντίδα του, θα είναι στάχτες, αλλά αυτό θα έχει νόημα, θα είναι σκόνη, ακόμα περισσότερο σκόνη στην αγάπη.

Τελευταία αγάπη πέρα από το θάνατο. Ο τελευταίος που θα κλείσει τα μάτια μου, η σκιά που θα με πάρει μακριά την άσπρη μέρα, και θα είναι σε θέση να απελευθερώσει την ψυχή μου. Hora, για την ανήσυχη ανυπομονησία κολακεία του, αλλά όχι από αυτό το άλλο μέρος στην ακτή Θα αφήσει τη μνήμη, όπου έκαψε: Το κολύμπι γνωρίζει τη φλόγα μου το κρύο νερό, και χάνει το σεβασμό για το αυστηρό νόμο. Ψυχή, για την οποία ένας Θεός ήταν φυλακή, φλέβες, τι χιούμορ έδωσαν σε τόση φωτιά, μυελός, που έχουν λαμπρά κάηκε, θα αφήσει το σώμα της, δεν θα την φροντίζουν; Θα είναι στάχτες, αλλά θα έχει νόημα; σκόνη θα είναι, περισσότερο σκόνη στην αγάπη.

Ένα μυστήριο καίγεται στα μάτια σου, παρθένα, κοπέλα. Δεν ξέρω αν είναι μίσος ή αγάπη η ατέλειωτη φλόγα του μαύρου σου φίλου. Θα έρθεις μαζί μου όσο θα ρίχνω τη σκιά μου στο σώμα μου και θα μείνω στην αρένα των σανδάλων μου. - Είσαι ο δρόμος μου; - Δίμε, παρθένα, αποφεύγεις την σύντροφε..

Ένα μυστήριο καίει στα μάτια σου, παρθένα, απατηλή και σύντροφος. Δεν ξέρω αν η φωτιά είναι το μίσος ή η ανεξάντλητη αγάπη του μαύρου συμμάχου σου. Θα έρθεις μαζί μου όσο θα ρίχνω μια σκιά στο σώμα μου και θα αφήσω τα σανδάλια μου. -Είσαι διψασμένος ή νερό στο δρόμο μου; - Πες μου, απατηλή παρθένα και σύντροφε.

Ένα μυστήριο καίγεται στα μάτια σου, παρθένα ασύλληπτη και σύντροφε. Δεν ξέρω αν η φωτιά είναι το μίσος ή η ανεξάντλητη αγάπη του μαύρου συμμάχου σου. Θα έρθεις μαζί μου μέχρι να ρίξω μια σκιά στο σώμα μου και να βγάλω τις sandalias μου. -Διψάς για νερό στο δρόμο μου; - Δισ-moi, vierge et compagne ασύλληπτη.

Αν με αγαπάς, αγάπησε με ολόκληρη, όχι με το φως ή τη σκιά... αν με αγαπάς, αγάπησε με μαύρο και άσπρο, και γκρι, πράσινο, και ξανθό, και καφέ... αγάπησε με μέρα, αγάπησε με νύχτα... και πρωινή μέρα στο ανοιχτό παράθυρο! Αν με αγαπάς, μην με κόψεις, αγάπησε με ολόκληρη ή μη με αγαπάς..

Αν ΜΕ αγαπάς, αγάπα ΜΕ ολόκληρη, όχι από περιοχές φωτός ή σκιάς. Αν μ' αγαπάς, αγάπα με ασπρόμαυρο, γκρι, πράσινο και ξανθό και μελαχρινό... Αγάπα με μέρα, αγάπα με νύχτα. Και νωρίς το πρωί στο ανοιχτό παράθυρο... Αν με αγαπάς, μη με κόβεις: Αγάπα με όλους. Ή μη μ' αγαπάς.

Αν με αγαπάς, αγάπησέ με όλο, όχι σε ζώνες φωτός ή σκότους. Αν με αγαπάς, αγάπη-μου μαύρο και άσπρο, και γκρι, πράσινο και ξανθό, και καφέ... αγάπη-μου μέρα, αγάπη-μου νύχτα. Και το πρωί το άνοιξε το παράθυρο! Αν με αγαπάς, μην μου κόψεις το λόγο: Ή δεν μ'αγαπάς.

Για τα πράσινα μάτια σου θα χάνομαι, γοργόνα από εκείνα που ο Οδυσσέας, ο έξυπνος, αγαπούσε και φοβόταν. Για τα πράσινα μάτια σου θα χάνομαι. Για τα πράσινα μάτια σου που φαίνονται φευγαλέα, συνήθως μελαγχολία. Για τα πράσινα μάτια σου που είναι γεμάτα ειρήνη, μυστηριώδης όπως η ελπίδα μου. Για τα πράσινα μάτια σου, αποτελεσματικό ξόρκι, θα σώσω τον εαυτό μου..

Για τα πράσινα μάτια σου μου λείπεις, γοργόνα των ονείρων του Οδυσσέα, ευφυής, αγαπητή και φοβισμένη. Χύσε τα πράσινα μάτια σου. Για τα πράσινα μάτια σου, που φαίνονται εφήμερα, μερικές φορές η μελαγχολία λάμπει γενικά. Για τα πράσινα μάτια σου, που είναι γεμάτα ειρήνη, μυστηριώδης όπως η ελπίδα μου. Για τα πράσινα μάτια σου, που είναι αποτελεσματικά, θα σώσω τον εαυτό μου..

Για τα πράσινα μάτια σου μου λείπουν, σερίνα από εκείνα που ο Οδυσσέας, ο σοφός, αγαπούσε και φοβόταν. Για τα πράσινα μάτια σου μου λείπει. Για τα πράσινα μάτια σου, που είναι φευγαλέα, μερικές φορές η μελαγχολία συνήθως λάμπει, για τα πράσινα μάτια σου, τόσο γεμάτα ειρήνη, μυστηριώδης όπως η ελπίδα μου, για τα πράσινα μάτια σου, αποτελεσματικό ξόρκι, θα έσωζα τον εαυτό μου.

Μερικές φορές θέλω να είμαι πολύ κουρδιστικός για να πω, "Σε αγαπώ τρελά". Μερικές φορές θέλω να είμαι χαζός και να φωνάξω: "Την αγαπώ τόσο πολύ!" Μερικές φορές θέλω να γίνω παιδί για να κλάψω κουλουριασμένος στο στήθος της. Μερικές φορές θέλω να πεθάνω για να νιώσω, κάτω από το υγρό χώμα των χυμών μου, ότι μου μεγαλώνει ένα λουλούδι σπάζοντας το στήθος μου, ένα λουλούδι, και να πω:.

Μερικές φορές νιώθω σαν να είμαι κορνίζα να πω: Μερικές φορές νιώθω σαν να είμαι ηλίθιος να φωνάζω: Την αγαπώ τόσο πολύ! Μερικές φορές νιώθω σαν παιδί να κλαίω στριμωγμένη στην αγκαλιά του. Μερικές φορές νιώθω σαν να είμαι νεκρός για να νιώσω, κάτω από την υγρή γη των χυμών μου, ότι ένα λουλούδι μεγαλώνει σπάζοντας το στήθος μου, ένα λουλούδι, και να πω:.

Μερικές φορές νιώθω σαν να είμαι τυρώδης λέγοντας: Σ 'αγαπώ τρελά. Μερικές φορές νιώθω σαν να είμαι ηλίθιος ουρλιάζοντας: το αγαπώ τόσο πολύ! Μερικές φορές νιώθω σαν ένα παιδί που κλαίει, κουλουριασμένο στην αγκαλιά της. Μερικές φορές νιώθω σαν να είμαι νεκρός και νιώθω, κάτω από την υγρή γη των χυμών μου, ότι ένα λουλούδι μεγαλώνει για να σπάσει το στήθος μου, ένα λουλούδι, και να πει: «Αυτό το λουλούδι, για σένα».

Σου προσφέρω ανάμεσα σε σμήνη, πράσινα χρώματα και τριαντάφυλλα, την αφελή καρδιά μου που στην καλοσύνη σου ταπεινώνεται, μην την θίξουν τα γλυκά σου χέρια, τα μάτια σου χαίρονται για την απλή προσφορά μου. Στο σκούρο κήπο το κουρασμένο σώμα μου οι αυρες του πρωινού κάλυπταν από δροσιά, όπως στην ειρήνη ενός ονείρου γλιστράει στο πλευρό σου το άμεσο φυγά που αναπαύεται λαχτάρα.

Σου προτείνω ανάμεσα στα σταφύλια, στα πράσινα κομμάτια και στα τριαντάφυλλα, την αφελή καρδιά μου που ταπεινώνεται μπροστά στην καλοσύνη σου, τα χέρια σου που δεν θέλουν να την καταστρέψουν, τα μάτια σου που χαίρονται για το απλό δώρο μου. Στον κήπο σκιάζεται το κουρασμένο μου σώμα Οι αυρες του πρωινού καλύπτονται από τριαντάφυλλα.

Σου προσφέρω ανάμεσα σε σμήνη, πράσινα σκελετά κ&alpha