NoemiThornee

Με το λευκό παλτό, σύμβολο φροντίδας, είσαι ένας φάρος ηρεμίας σε μια ταραγμένη θάλασσα. Το γαλήνιο βλέμμα σου, μείγμα δύναμης και τρυφερότητας, σε κάθε χειρονομία, υπάρχει ζωή και γλυκύτητα. Χέρια που θεραπεύουν, αγγίζουν χωρίς φόβο, θεραπεύουν τις πληγές και νανουρίζουν τον φόβο. Είσαι φως στη νύχτα, σκιά που συνοδεύει, γενναία γυναίκα, ψυχή που δεν εξαπατά. Λευκό παλτό, στρώμα γήινου αγγέλου, στην ουσία σου μια ασύγκριτη δύναμη λάμπει. Είσαι ελπίδα, ηρεμία και αλήθεια, γυναίκα στη Μπάτα Μπλάνκα, αγνή αγάπη στην ανθρωπότητα.

Η επιθυμία χορεύει στο αμυδρό φως, σαν σκούρο κρασί πάνω στο δέρμα της, μια θεά ντυμένη με μυστικά και δαντέλες που ψιθυρίζει μυθιστορήματα. Εσώρουχα, ύφασμα φτιαγμένο από πάθος, αγκαλιάζει τις καμπύλες σας σαν φωτιά σε κερί. Κάθε δαντέλα, ένας στίχος, κάθε φιόγκος, ένα ξόρκι, και στους γοφούς της, η τέχνη του ερωτισμού. Το δέρμα της, ένα ποίημα από φεγγάρι και μέλι, λάμπει στη σκιά, άγριο και πιστό. Και στο βλέμμα του, μια διακριτική φωτιά, που ανάβει την ψυχή και αφοπλίζει το σεβασμό. Δεν υπάρχει αυγή που ξεχνά το άρωμά της, ούτε σώμα που ξεφεύγει από τη γλώσσα της. Είναι μυστήριο, αμαρτία, χάδι.. μια βασίλισσα ντυμένη με πόθο και απόλαυση.

Σε ένα ροζ δωμάτιο με απαλά φώτα, χορεύει με καμπύλες που χαράσσει η ψυχή, το μετάξι μόλις αγγίζει το δέρμα της, σαν αναστεναγμός τυλιγμένος σε χαρτί. Η σιλουέτα της είναι τέχνη, αγνή επιθυμία, σαν αργά κύματα σε μια διαχρονική θάλασσα. Κάθε βήμα του, φωτιά και τρόμος, σαν ποίημα γραμμένο με θερμότητα. Ο καθρέφτης την κοιτάζει, παραδομένος, μαγεμένος, και το άρωμα του αέρα παγιδεύεται. Οι γοφοί της μιλούν χωρίς λόγια, και η σιωπή τολμά να αναστενάσει. Ροζ ο τοίχος, ροζ το μυστήριο, ροζ η αμαρτία τυλιγμένη σε βελούδο. Και στη μέση του δωματίου, είναι τραγούδι, μια θεά των καμπυλών και του πειρασμού.

Κόκκινη φωτιά στο στόμα σου που καίει, γλυκιά υπόσχεση, αμαρτία και χάδι, πύλη ενός φιλιού που προσκαλεί στη ζωή, μυστήριο που καίει, επιθυμία χωρίς βιασύνη. Χείλη από κρασί, αίμα και λουλούδι, αμβλύ όπλο που κόβει την ανάσα, λίκνο γέλιου, δακρύων και αγάπης, θεία παγίδα της αγνότερης πρόθεσης. Όταν προφέρεις λέξεις ύπνου, η φωνή σου είναι ντυμένη με μετάξι και ρουμπίνι, και ακόμα και η νύχτα παραδίδεται στο ξόρκι που προέρχεται από σένα. Κόκκινα χείλη. καταδίκη και τρυφερότητα, κόκκινη σημαία της αγάπης χωρίς λογοκρισία.

Στο σκοτάδι χορεύει η φιγούρα του, καμπυλόγραμμη, φωτιά, αύρα και θύελλα, φοράει κόκκινο φόρεμα - ένα γενναίο - ύφασμα σε κλωστές από Η αισθησιακή αλήθεια. Οι γοφοί της σηματοδοτούν τους ρυθμούς της επιθυμίας, ο κόσμος σταματά όταν βλέπει το περπάτημά της, τη σιλουέτα της, ένα μυστικό σε ένα σαφές παιχνίδι, σαν Πανσέληνος στη θάλασσα. Οργή το περπάτημά του με αποφασισμένη ψυχή, δεν ζητά άδεια, ξέρει πώς να βασιλεύει, είναι μια γυναίκα, είναι τέχνη, είναι αιτία και ζωή, είναι μια καταιγίδα που έρχεται στη φωτιά. Δεν είναι μόνο σώμα, είναι δύναμη και ποίηση, είναι κρέας ντυμένο με ελευθερία, το κόκκινο του δεν φωνάζει, απλά καθοδηγεί, Σαν φάρος τη νύχτα χωρίς έλεος. Καμπυλόγραμμη, ναι, σαν τα βουνά, σαν τις κοιλάδες που θέλουν να τραγουδήσουν, με το κόκκινο φόρεμά τους ανοίγει παράθυρα όπου άλλοι απλά θέλουν να κλείσουν.

Ισχία που σχεδιάζει φεγγάρια όταν η νύχτα κλίνει να κοιτάξει, μια κούνια που ανάβει αμφιβολίες και μια σιωπή που αρχίζει να ουρλιάζει. Το περπάτημά σου δεν ζητά άδεια, η σάρκα σου είναι θύελλα και ηρεμία, η καμπύλη είναι τέχνη χωρίς κρίση, και η επιθυμία είναι κρυμμένη στην παλάμη σας. Κρασί και φλόγα στα χείλη, βλέμμα που λυγίζει το μέταλλο, το σώμα σου είναι ένας ύμνος που ισχυρίζεται πως είναι αμαρτία και τελετουργία. Δεν υπάρχει υπερβολή, υπάρχει αφθονία, δεν υπάρχει ντροπή, υπάρχει μεγαλείο. Είσαι λουλούδι στην αλαζονεία σου, βασίλισσα του αισθησιασμού.

Λούνα μελαχρινή, δέρμα κανέλας, το περπάτημά σου τέχνη, η φωνή σου υδατογραφία. Καμπύλες θεάς, ρυθμός στην ύπαρξή σου, ξύπνα χωρίς να θες. Το βλέμμα σου, νύχτα που τυλίγει, τα χείλη σου, μυστήριο που δαγκώνει. Είστε φωτιά που δεν καίει, αλλά αφήνει την ψυχή στη θλίψη. Χορεύεις με χάρη, σαν τη θάλασσα στον άνεμο, κουβαλάς το πάθος σε κάθε κίνηση. Είσαι ποίημα χωρίς τέλος ή ρίμα, ζωντανή ομορφιά, γυναίκα που ενθαρρύνει.