NikyRojas

Ο Παράδεισος της Νίκης

Κυρίαρχος ηγέτης, ριψοκίνδυνος, παθιασμένος και η θεραπεία και η αιτία όλων των ασθενειών σας.

Κυρίαρχος, ριψοκίνδυνος, παθιασμένος ηγέτης και η θεραπεία και η αιτία όλων των δεινών σας

Κολομβιανή γυναίκα, Κυρίαρχος τόσο στα μαλλιά και στο μυαλό σας και την καρδιά σας. Είμαι λάτρης του καφέ και του κρασιού. Ρισκάροντας, ηγέτης και παθιασμένος, η αιτία και η θεραπεία όλων των δεινών σας. Το να είμαι η ερωμένη σου είναι η μεγαλύτερη επιθυμία μου.

Κολομβιανή γυναίκα, Κυρίαρχος τόσο στα μαλλιά όσο και στο μυαλό και την καρδιά σας. Είμαι λάτρης του καφέ και του κρασιού. Επικίνδυνος, ηγέτης και παθιασμένος, η αιτία και η θεραπεία για όλα τα προβλήματά σας. Το να είμαι η κυρία σου είναι η μεγαλύτερη επιθυμία μου ως σκλάβος

Όντας στην έρημο με τον σκλάβο μου σε σωματική συγκράτηση εντελώς γυμνό και έτοιμο να συμμορφωθεί με κάθε μία από τις εντολές μου, αν το κάνετε, το τίμημα θα είναι ότι μετά από λίγο θα απελευθερωθεί για να το χρησιμοποιήσει για τη σεξουαλική μου ευχαρίστηση.

Όντας στην έρημο με το σκλάβο μου σε περιορισμό σώματος εντελώς γυμνό και πρόθυμο να εκπληρώσει κάθε μία από τις εντολές μου, αν το κάνετε η ανταμοιβή θα είναι ότι μετά από λίγο θα απελευθερωθεί για να χρησιμοποιηθεί για τη σεξουαλική μου ευχαρίστηση.

Ντύσου όλα με λάτεξ, με ψηλές μπότες και εξουσιάσου έτσι ώστε να είσαι ο γαμημένος σκλάβος μου. Διατάξτε τον εαυτό σας να είναι, δέστε τα χέρια και το δέρμα σας και με ένα κουπί κουζίνας, χτυπήστε τον εαυτό σας μερικές φορές μέχρι να μην μπορείτε να το αντέξετε άλλο.

Ντύσε με όλο λάτεξ, με ψηλές μπότες και σε κυριαρχώ ώστε να είσαι ο γαμημένος σκλάβος μου. Σας διατάξει να είστε σε σκυλομορφή, να δέσετε τα χέρια και το δέρμα σας και με μια σπάτουλα κουζίνας να σας χτυπήσει πολλές φορές μέχρι να μην μπορείτε να το αντέξετε πια.

Η Νίκυ Ρόχας στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη, όπου το ζεστό φως του ηλιοβασιλέματος φωτίζει απαλά κάθε γωνιά του δωματίου της.. Το μαύρο φόρεμα που είχε επιλέξει για το βράδυ ντράπηκε πάνω από τη σιλουέτα της με φυσική κομψότητα, χαρτογραφώντας απαλά τη σιλουέτα της καθώς το ελαφρύ ύφασμα κινούνταν με τις αργές, χαριτωμένες κινήσεις της.. Το μαύρο του φορέματος έκανε όμορφη αντίθεση με το δέρμα της, δίνοντάς της μια αύρα μυστηρίου και εκλεπτυσμένης εμφάνισης που ενίσχυε την παρουσία της.. Με κάθε βήμα που έκανε, ο ήχος των τακουνιών της αντηχούσε στο ξύλινο πάτωμα, δημιουργώντας μια υπνωτική ατμόσφαιρα.. Μπροστά στον καθρέφτη, η Νίκη πήρε μια στιγμή για να εκτιμήσει τις λεπτομέρειες: τις λεπτές πιέτες του φορέματος, το κόψιμο που τόνιζε τη μέση της και το πώς το ύφασμα αιχμαλώτισε το φως με τρόπο που το έκανε να φαίνεται σχεδόν αιθέριο.. Ικανοποιημένη, ρύθμισε απαλά το λουράκι στον ώμο της και άφησε τα μαλλιά της να πέφτουν ελεύθερα γύρω από το πρόσωπό της. Κάθε μικρή χειρονομία, από το βούρτσισμα του χεριού της στο φόρεμα μέχρι τον τρόπο που το βλέμμα της συνάντησε το δικό της στον καθρέφτη, αποπνέει αυτοπεποίθηση..

Το δωμάτιο βυθίστηκε σε μια σχεδόν εξωπραγματική ατμόσφαιρα, όπου ο μόνος ήχος που έσπασε τη σιωπή ήταν το αμυδρό βουητό των μπλε φώτων που λάμπουν από τις γωνίες της οροφής. Ο φωτισμός δεν ήταν πολύ φωτεινός, αλλά ο δροσερός τόνος του γέμισε το χώρο με μια αίσθηση ηρεμίας και μυστηρίου. Κάθε αντικείμενο στο δωμάτιο έμοιαζε να έχει τη δική του λάμψη κάτω από το μπλε φως, αλλά το πραγματικό κεντρικό σημείο ήταν το μαύρο φόρεμα, που κρεμόταν κομψά από ένα μανεκέν στο κέντρο του δωματίου. Το φόρεμα, βαθύ μαύρο και σατέν, απορροφούσε το φως με τρόπο που το έκανε να φαίνεται ζωντανό, σαν να αναπνέει με το δωμάτιο. Το ύφασμα είχε μια διακριτική λάμψη, αλλά κάτω από τα μπλε φώτα, κάθε πτυχή και καμπύλη του φορέματος πήρε μια σχεδόν μαγική υφή. Οι λεπτομέρειες κατά μήκος της λαιμόκοψης και οι λεπτές ραφές ξεχώριζαν με ακρίβεια, δίνοντάς της μια παρουσία που ξεπερνούσε το φυσικό.. Γύρω του, οι σκιές μετατοπίζονταν αργά, παίζοντας με τις αντανακλάσεις στο πάτωμα και στους τοίχους, δημιουργώντας μεταβαλλόμενα μοτίβα που έμοιαζαν να χορεύουν γύρω από το φόρεμα.. Η αντίθεση ανάμεσα στο σκούρο μαύρο του φορέματος και την δροσερή λάμψη των μπλε φώτων έκανε το ρούχο να μοιάζει με έργο τέχνης, ένα κομμάτι που προοριζόταν να θαυμάζεται σιωπηλά, σαν να ανήκε σε άλλο κόσμο.. Ήταν ένα φόρεμα που κρατούσε μυστικά, ένα φόρεμα που μπορούσε να μεταμορφώσει όποιον το φορούσε σε μια αιθέρια φιγούρα, γεμάτη δύναμη και μυστήριο.. Το δωμάτιο, με τον κομψό μινιμαλισμό του, επέτρεψε στο φόρεμα να είναι το αστέρι. Δεν υπήρχαν πολλά άλλα – μόνο μερικά διακριτικά έπιπλα και τα φώτα που δημιουργούσαν μια ονειρική ατμόσφαιρα. Σε αυτόν τον σχεδόν άδειο χώρο, το μαύρο φόρεμα στεκόταν σαν μια απτή σκιά, σε αντίθεση με το μπλε, συμβολίζοντας τόσο το αίνιγμα όσο και την κομψότητα.. Ο αέρας ήταν βαρύς, σαν η ενέργεια του δωματίου να έκλινε προς αυτό το μοναδικό ρούχο και τα φώτα τρεμόπαιξαν ελαφρώς, σαν να ανταποκρίνονταν στην παρουσία του. Κάθε φορά που τα μπλε φώτα άλλαζαν ελαφρώς, το φόρεμα φαινόταν να αλλάζει. Από κάποιες γωνίες, το μαύρο απορροφούσε όλο το φως, κρύβοντας τις λεπτομέρειές του, ενώ από άλλες, το ύφασμα λάμπει με μια μυστηριώδη λάμψη, σαν να θέλει να αποκαλύψει μια κρυμμένη αλήθεια. Δεν ήταν ένα οποιοδήποτε φόρεμα – ήταν μια παρουσία, ένα σύμβολο για κάτι μεγαλύτερο, κάτι απροσδιόριστο. Όποιος κοίταζε αυτό το φόρεμα μπορούσε να αισθανθεί μια σύνδεση, μια επιθυμία να πλησιάσει, να αγγίξει το ύφασμα και να νιώσει την απαλότητά του, αλλά και μια απόσταση, σαν να υπήρχε κάτι απαγορευμένο στο ρούχο. Το μαύρο φόρεμα και το δωμάτιο με τα μπλε φώτα ήταν δύο στοιχεία σε τέλεια αρμονία, το ένα ενίσχυε το άλλο, δημιουργώντας ένα περιβάλλον όπου ο χρόνος φαινόταν να έχει σταματήσει, και το μόνο πράγμα που υπήρχε ήταν το φόρεμα, κάτω από αυτά τα αινιγματικά φώτα.

Το πάρκο απλωνόταν μπροστά μου, σιωπηλό και ερημικό κάτω από έναν ουρανό καλυμμένο με γκρίζα σύννεφα. Τα φύλλα στα δέντρα λικνίζονταν απαλά με τον κρύο άνεμο που σάρωσε την περιοχή, στέλνοντας ένα ελαφρύ ρίγος στο δέρμα μου. Περπάτησα κατά μήκος του χαλικωτού μονοπατιού, ακούγοντας το θρόισμα κάτω από τα πόδια μου καθώς οι σκιές του βράδυ άρχισαν να επιμηκύνονται. Ο ήλιος, κρυμμένος πίσω από ένα παχύ στρώμα σύννεφων, μόλις και μετά βίας κρυβόταν, το αμυδρό φως του ρίχνει ένα σχεδόν μελαγχολικό τόνο στο τοπίο. Ο αέρας ήταν βαρύς με την υγρή μυρωδιά της γης, σαν να μην ήταν μακριά η βροχή. Στο βάθος, οι λάμπες του πάρκου άρχισαν να τρεμοπαίζουν, τα ζεστά τους φώτα αγωνίζονται ενάντια στην κρύα και ζοφερή ατμόσφαιρα. Υπήρχε μια ηρεμία στα πάντα, μια σιωπή που σπάστηκε μόνο από τον απαλό ψίθυρο του ανέμου στα δέντρα και το περιστασιακά τράνταγμα ενός κλαδιού κάτω από τα βήματά μου.. Καθώς περνούσε ο καιρός, το κρύο γινόταν όλο και πιο έντονο, σαν να προειδοποιούσε το βράδυ ότι πλησίαζε η νύχτα.. Το πάρκο, που τις ηλιόλουστες μέρες ήταν γεμάτο ζωή και γέλιο, ήταν τώρα ένα μοναχικό καταφύγιο. Σταμάτησα για μια στιγμή, κοιτάζοντας τον ορίζοντα όπου τα σύννεφα μαζεύτηκαν, δημιουργώντας ένα μείγμα σκοτεινών, χαμηλών τόνων που σκέπασαν τον ουρανό. Ήταν μια όμορφη σκηνή με τον δικό της τρόπο, μια ήσυχη και κρύα ομορφιά που προσκάλεσε στο στοχασμό. Αποφάσισα να συνεχίσω το περπάτημα, αφήνοντας σιγά-σιγά το πάρκο πίσω μου. Οι σκιές μεγάλωναν και ο κρύος αέρας γινόταν όλο και πιο αισθητός με κάθε βήμα.. Καθώς έβγαινα από το πάρκο, μια αίσθηση γαλήνης με συνόδευε. Το συννεφιασμένο ηλιοβασίλεμα και το δροσερό αεράκι με είχαν τυλίξει σε μια μοναδική ηρεμία, σχεδόν σαν το πάρκο, στη χειμωνιάτικη ακινησία του, να μου είχε προσφέρει μια στιγμή απόδρασης από τον υπόλοιπο κόσμο..