NicoColeman

Με θέλεις την αυγή, με θέλεις στον αφρό, με θέλεις στο φίλντισι. Ας είναι ένα κρίνο Πάνω απ 'όλα, αγνό. Αχνό άρωμα. Κλειστή κορώνα. Ούτε μια ακτίνα φεγγαρόφωτος δεν μου έχει διαρρεύσει. Ούτε καν μια μαργαρίτα δεν ονομάζεται αδελφή μου. Με θέλεις χιονισμένη, με θέλεις άσπρη, με θέλεις άλμπα. Εσύ που είχες όλα τα φλιτζάνια στο χέρι, από φρούτα και μέλια πορφυρά χείλη. Εσείς που στο συμπόσιο σκεπασμένοι με κλαδιά αφήσατε το κρέας γιορτάζοντας τον Βάκχο. Εσύ που στους μαύρους κήπους της Εξαπάτησης ντυμένος στα κόκκινα έτρεξες στο Havoc.

Θέλω να εξορύσσω τη γη μέχρι να σε βρω και να φιλήσω το ευγενικό σου κρανίο και να σε ξεσκίσω και να σε επιστρέψω. Θα επιστρέψεις στον κήπο μου και στη συκιά μου: η ψυχή σου, κυψέλη αγγελικών κεριών και εργασίας, θα πουλήσει κατά μήκος της ψηλής σκαλωσιάς των λουλουδιών. Θα επιστρέψεις στο κούνιασμα των μπαρ των στοργικών αγροτών. Θα φωτίσεις τη σκιά των φρυδιών μου, και το αίμα σου θα πάει σε κάθε πλευρά διαγωνιζόμενο τη νύφη σου και τις μέλισσες. Η καρδιά σου, ήδη φθαρμένη βελούδο, καλεί σε ένα χωράφι με αφρώδη αμύγδαλα τη φωνή του άπληστου εραστή μου. Στις φτερωτές ψυχές των τριαντάφυλλων της κρεμ αμυγδαλιάς σου ζητώ, να έχουμε να μιλήσουμε για πολλά πράγματα, αδελφή ψυχή, σύντροφος.

Περπατάω πάνω στο στάβλο των νεκρών, και χωρίς ζεστασιά από κανέναν και χωρίς παρηγοριά πηγαίνω από την καρδιά μου στις υποθέσεις μου.. Ο νωρίς θάνατος πήρε πτήση, η νωρίς αυγή σηκώθηκε νωρίς, νωρίς κυλάς στο έδαφος. Δεν συγχωρώ τον θάνατο στην αγάπη, δεν συγχωρώ την απρόσεκτη ζωή, δεν συγχωρώ τη γη ή το τίποτα. Στα χέρια μου, σηκώνω μια καταιγίδα από πέτρες, αστραπές και στυγνείς άξονες, διψασμένες για καταστροφές και πεινασμένες.. Θέλω να σκάψω τη γη με τα δόντια μου, θέλω να χωρίσω τη γη κομμάτι κομμάτι με ξηρά, καυτά δόντια.

Θέλω να είμαι, κλαίγοντας, ο κηπουρός της γης που καταλαμβάνεις και της κοπριάς, σύντροφος της ψυχής, τόσο νωρίς. Τροφοδοτώντας βροχές, όστρακα και όργανα τον πόνο μου χωρίς όργανο, στις αποθαρρυμένες παπαρούνες θα δώσω την καρδιά σου για τροφή. Τόσος πόνος μαζεύεται στην πλευρά μου, που ακόμα και η αναπνοή μου πονάει από τον πόνο. Μια σκληρή σφαλιάρα, ένα κρύο χτύπημα, ένα αόρατο και δολοφονικό χτύπημα με τσεκούρι, μια βίαιη ώθηση σε έχει χτυπήσει κάτω.. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προέκταση από την πληγή μου, κλαίω για την ατυχία μου και τους συνδυασμούς της και νιώθω το θάνατό σου περισσότερο από τη ζωή μου.

Με θες την αυγή, με θες αφρώδη, με θες μαργαριταρένια. Ας είναι ένα κρίνο Πρώτα απ 'όλα αγνό.

Θέλω να είμαι, κλαίγοντας, ο κηπουρός της γης που καταλαμβάνεις και της κοπριάς, σύντροφος της ψυχής, τόσο νωρίς.

Ακόμα και σε ένα όνειρο σκέφτηκα ότι σε είχα να με καταβροχθίζεις Και έχω βρέξει τα λευκά μου σεντόνια κλαίγοντας για σένα Στο κρεβάτι μου κανείς δεν είναι σαν εσένα Δεν μπόρεσα να βρω

Έχω γεμίσει τον άδειο χρόνο σου με περιπέτειες και άλλα Και το μυαλό μου έχει γεννήσει νοσταλγία για το να μην σε βλέπω πια Και ενώ έκανα έρωτα σε ονόμασα χωρίς να το θέλω Γιατί σε όλους τους αναζητώ την άγρια φύση του σεξ σου, την αγάπη Ακόμα και σε ένα όνειρο πίστευα ότι με καταβρόχθιζες Και βρέχω τα λευκά μου σεντόνια θυμούμενος εσένα Στο κρεβάτι μου δεν υπάρχει κανείς σαν εσένα Δεν μπόρεσα να βρω τη γυναίκα που τραβάει το σώμα μου σε κάθε γωνιά Χωρίς ένα κομμάτι δέρμα πάνω του. Ω, έλα να με καταβροχθίσεις ξανά Έλα να με καταβροχθίσεις ξανά Έλα να με τιμωρήσεις με τις επιθυμίες σου περισσότερο από το σθένος που έσωσα για σένα

Τι θα γινόταν αν μ' αγαπούσες λίγο; Όχι από αγάπη, αλλά για ένα όνειρο. Μόνο μια πρέζα. Η αγάπη που αποκτάται είναι βαριά. Κάνε με κάποιον που σ' αγαπάει, όχι αυτόν που είμαι. Όταν το όνειρο είναι όμορφο, ακόμα και η μέρα χαμογελάει. Είτε είναι δυστυχισμένη είτε άσχημη, είναι η σκιά. Για να είναι η μέρα δροσερή, σας φτιάχνω αυτό το σκοτεινό δωμάτιο.

Στα κλειστά παραθυρόφυλλα του ανθισμένου ονείρου σου Ας λυπηθεί η ψυχή μου για τις νύχτες Το λυκόφως είναι ζεστό στην καρδιά των λύπων μας, Αδρανής, σαν πίδακας νερού κεκλιμένος στον άνεμο, Υπάρχει ένα φανταστικό και αργό βράδυ στην καρδιά μου Φτιαγμένο από την επιχορήγηση κάμψης στις πιο μαύρες αντανακλάσεις.

You are beautiful: and they love you. You are young: σου χαμογελούν. Αν μπορούσε να ανοίξει λίγη αγάπη σ' εκείνη την καρδιά που τίποτα δεν λάμπει. Αυτό το χαμόγελο της θλίψης μου θα στρεφόταν, μια μακρινή αντανάκλαση, προς το στάχτινο χρυσό της πλεξούδας σου, προς το χλωμό κατάρτι του χεριού σου. Αλλά μόνο αυτό το χαμόγελο φτιάχνω που κοιμάται στο βάθος των ματιών μου - μια κρύα λίμνη που, όταν σε βλέπω να γελάς, ξεχνάω σε μια ευτυχισμένη λάμψη.

Γυναικείο σώμα, λευκοί λόφοι, λευκοί μηροί, μοιάζετε με τον κόσμο στη στάση αφοσίωσής σας. Το σώμα μου ενός άγριου αγρότη σε υπονομεύει και κάνει το γιο σου να πηδήξει από τα βάθη της γης. Πήγα μόνος μου σαν τούνελ. Τα πουλιά έφυγαν από μένα και η νύχτα μπήκε μέσα μου την ισχυρή εισβολή του. Για να επιβιώσω σε σφυρηλάτησα σαν όπλο, σαν βέλος στο τόξο μου, σαν πέτρα στη σφεντόνα μου.

Αμπατ-τζουρ σε σόγια ροζ. Οι μηροί σου, όπως το απόγευμα, περνούν από το φως στη σκιά. Κρυφά αεριωθούμενα σκουρύνουν τις μανόλιες σας. Εδώ είμαι, καταβροχθίζω το στόμα σου και σε τραβάω από τα μαλλιά στην αυγή των κοχυλιών. Νομίζω ότι τον θέλω και νομίζω ότι μπορώ.. Αμπατ-τζουρ σε σόγια ροζ. Και μου λες ότι τα στήθη σου είναι εξαντλημένα με την ανάγκη να με περιμένεις, ότι τα μάτια σου σε κάνουν κακό με την ανάγκη να έχεις ζωές από το σώμα μου, ότι έχεις χάσει το άγγιγμα των χεριών σου με την ανάγκη να νιώσεις αυτή την απουσία μέσα στο αέρα, ότι ξεχνάς την ζεστή μέση του στόματός μου..

Ονειρεύτηκα μια νεαρή κοπέλα που κοιμόταν με έναν γαλάζο που αγαπούσε τρυφερά, και ότι όλα σε αυτόν ήταν επιμελή και κανείς από αυτούς δεν ήταν αδιάφορος.. Αν και κακό, τελικά αντιστάθηκε λέγοντας, «Τι θα πουν οι άνθρωποι για μένα;» » Στην πραγματικότητα, εκπλήρωσε το ατύχημα της, και οι δύο τερμάτισαν το πεισματάρημά τους. Ο γενναίος την αγκάλιασε και την έσφιξε στην αγκαλιά του με περισσότερη ζεστασιά από ένα φλεγόμενο κούτσουρο. Η γλυκύτητα που έπρεπε να απλωθεί δεν είχε αρχίσει ακόμα, όταν ξύπνησε και είπε στο όνειρο: «Άντεξε λίγο ακόμα, τι σου κόστισε, γιατί για μένα δεν ήταν μικρή ευχαρίστηση;

Το ξύρισμα ήταν από μια ορισμένη ομορφιά, όλα πίσω μέχρι το λαιμό, τα πόδια ανοιχτά και καθίστε σε μια μεγάλη και ευρύχωρη καρέκλα.. Κοιτάζοντάς τον, ήταν πολύ ευτυχισμένη, αφού είχε ήδη ξυριστεί πολύ καλά, και όλα σε κοροϊδεύουν, παραμελητικά, το δάχτυλό μου μέσα στο πράγμα.. Και κουνώντας τους γοφούς του, έδωσε μια γεύση στο δόλωμα που χρησιμοποιήθηκε. Αλλά όπως ήξερε ότι δεν ήταν αλήθεια, είπε: Τι κάνεις εσύ; "Το φως δεν είναι το δάσος"."

Γυρίζω και πρέπει να κλείσω.. Το χέρι μου κατεβαίνει μέσα στο εσώρουχό μου, το άλλο ανεβαίνει και ενώ μπαίνει το ένα δάχτυλο σφίγγω τα στήθη μου, βάζω ένα άλλο, τα υγραίνω, βρέχομαι, η κλειτορίδα μου πάλλεται και ο καρδιακός μου ρυθμός ανεβαίνει, η αναπνοή μου αυξάνεται και τα δάχτυλά μου μπαινοβγαίνουν, δαγκώνω τα χείλη μου, νιώθω την υγρασία μου και αγγίζω τον εαυτό μου. Ανεβοκατεβαίνω, δίνω αγάπη στην κλειτορίδα μου, συνεχίζω να πιέζω τα στήθη μου, είμαι σχεδόν εκεί, βάζω τα δάχτυλά μου μέσα και έξω όλο και πιο γρήγορα, γκρινιάζω, θέλω να φτάσω εκεί, είμαι σχεδόν εκεί, και αα!! Αυτό είναι πολύ πλούσιο.

Πάρε τις σελίδες μου μία προς μία Διάβασέ με με το στόμα σου Πήγαινε κάτω από τη σπονδυλική μου στήλη με τα δάχτυλά σου ανοιχτά τα φύλλα μου Αγγίξτε τις σελίδες μου Εξετάστε τα κείμενά μου Μεθύστε από την ιστορία μου Επιστρέψτε μου το αγαπημένο σας βιβλίο και μην σταματήσετε μέχρι το τέλος Διάβασέ με δυνατά Απαλά το σούρουπο Με το φως της ημέρας Αλλά αναγνώστη μου, Πάντα να με διαβάζεις.

Μου αρέσει να γράφω και να διαβάζω ποιήματα κάθε είδους, αλλά τα ερωτικά με τρελαίνουν, με κάνουν να θέλω να κάνω τα πάντα και να κάνω σεξ με τη λογοτεχνία, να ξυπνάω γυμνή στα γράμματα της και να αφήνω το νόημά της να με διεισδύσει.

Μου λείπει το σεξ. Όλες οι πτυχές του. Όλα τα σέβη μου. Η διαστροφή είναι κατανόηση. Βάλτε το πρόσωπό σας στον κόλπο με ένα στόμα γεμάτο ασπιρίνη και ένα άγνωστο δάχτυλο στον. Και δέκα λεπτά αργότερα κάθισε σε ένα ταξί σαν να μην ήταν τίποτα, τα πόδια σταυρωμένα, τα χέρια στην αγκαλιά. Και όμως το λουκέτο του νομάρχη του λαιμού μας, και η γλώσσα του στο λαιμό μου και η συνεχής θερμότητα του δέρματος του χωρίς πόρους Δεν θα μπορέσουν ποτέ να αναβιώσουν.

Της νυχτερινής μοναξιάς, οι εραλδικές σου ασπίδες, το βελούδινο σου πρόσωπο, το σκοτεινό γυαλί της εγκατάλειψης. Έλα, ω εσύ, παλλόμενο αμπέλι της καταστροφής και της πληρότητας, ω ζωή. Και όχι την οικεία ζούγκλα, ούτε την υγρή επαφή της καρίνας σου με την πλώρη της θάλασσας, ούτε το πείραγμα ανάμεσα στα στήθη σου μου προσφέρεις, τέχνασμα ή τελική σωτηρία, ναι γλιστρώντας καραβέλα.

Σου γράφω γράμματα σαν πραγματική αγάπη. Για να μην με ξεχάσετε, τα αρωματίζω και τα σφραγίζω με το αρχικό μου. Σου μιλάω και σου μιλάω για τη ζωή και το μέλλον, για το ότι θα δούμε μαζί τη θάλασσα. Περιγράφω λεπτομερώς το σπίτι μας μπροστά του: τη μικρή μπλε πόρτα του, το μπλε μπαλκόνι του, το μπαλκόνι του με λουλούδια, το τραπέζι του πρωινού, το κεραμίδι με το όνομά του. Πώς θα το ονομάσουμε; Δεν μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι. Ονομάστε ένα παραθαλάσσιο σπίτι δίπλα σας. Πώς πέρασα τόσο καιρό χωρίς να ξέρω πού ήθελα να πάω.

ΜΈΧΡΙ ΕΔΏ, ΑΓΆΠΗ. Εδώ. Αβυσσαλέο μαστίγιο της δικής μου επιθυμίας, αλυσοδεμένο και ελεύθερο σαν άγκυρα ανάμεσα στη γλίτσα του. Εδώ, ένθερμος εξερευνητής των χαρών. Μη φοβάσαι, σώμα μου, βυθισμένη αρχιτεκτονική, φανταστική πόλη. Δοκιμάστε σύντομη παρηγοριά, αγγίξτε το φως της, θαυμάστε το περίγραμμά της, επικρατήστε. Σκοτάδι στο σκοτάδι, ψάρι της σκιάς, δεν υπάρχει κήρυκας που να διαπερνά τη σιωπή σου με γλυκό, αξέχαστο, γλυκό τραγούδι. Δεν υπάρχει κήρυκας. Σταματήστε, φτερωτή λαμπρότητα του ύπνου, λαμπρότητα των δειλών.

Βιαστείτε, ελάτε, λάβετε αυτά τα ροδοπέταλα, πέταλα σαν τους μηρούς των άψογων εστιών, καλυμμένα. Είθε το στόμα μου να ξεχειλίσει με τα μεταξένια κομμάτια του, λεία και πυκνά σαν χείλη που κρυφοκοιτάζουν έξω από τα δόντια μου απαιτώντας το δάγκωμα. Φιμώστε τον εαυτό σας, το λαχάνιασμα του ψηλού στιλέτου σας, και αφήστε το φιλί σας να είναι ο κήρυκας των λουλουδιών. Βιάσου, λύσε τις κορδέλες, έλεγξε την πολύ σκληρή κλίση του σφιχτού στήθους, κοίταξέ το, άγγιξέ το και χύσε το σάλιο σου στις άκαμπτες κορυφές του, ενώ νιώθω, στα πόδια μου, την απειλή σου.

Η πιο γοητευτική στιγμή του απογεύματος πίσω από την εξαίσια πορτοκαλί κουρτίνα. Και στο μικρό τραπέζι υπάρχει τσάι και ένα μπουκέτο, αχνά τριαντάφυλλα, και στο ριγέ μεταξωτό οθωμανικό, η φούστα μου απλώνεται, το προκλητικό μου πόδι προεξέχει, σας περιμένω να πλησιάσετε το λαιμό μου, κοιτάζοντας κάτω από το σκοτεινό χωνί του ντεκολτέ μου, κούφιο επίτηδες. Χαμογελάω και τα δάχτυλά σου αρχίζουν τις προσεκτικές προφυλάξεις κατά μήκος της φούστας μου. Παραμένουν στις βαθιές σήραγγες της πτυχής και ταξιδεύουν &