NatallyCooper

Τα χέρια σου στο δέρμα μου σχεδιάζουν καταιγίδες, κάθε ρίγος γίνεται αστραπή, κάθε φιλί, καυτή βροχή. Χάνω τον εαυτό μου σε αυτόν τον απαγορευμένο ουρανό όπου τα σώματά μας

Εφευρίσκουν την καταιγίδα.

Η αναπνοή σου είναι ένα μυστικό ποτάμι που γλιστράει στις πεινασμένες νύχτες μου Στη θερμότητα του ψιθύρου σου, πίνω το κρασί της επιθυμίας σου, και μεθώ από τον γλυκό σου πυρετό.

Τα χείλη σου με αλυσοδένουν σε ένα τρυφερό ίλιγγο, τα βλέμματα σου ανοίγουν απαγορευμένες πόρτες. Κάτω από το χάδι σου, ο κόσμος εξαφανίζεται, και μένουμε μόνο εμείς, χαμένοι στην αιωνιότητα μιας στιγμής.

Η φωνή σου είναι μια φλόγα που με ντύνει, τα λόγια σου είναι αόρατα χάδια. Κάθε αναστεναγμός γίνεται προσευχή, κάθε χειρονομία προσφορά. Σε αυτόν τον μυστικό ναό, τα σώματά μας προσεύχονται στον ίδιο θεό.

Στη σιωπή του δέρματός σου, τα χέρια μου ανακαλύπτουν μια αρχαία γλώσσα. Κάθε καμπύλη γίνεται φράση, κάθε αναστεναγμός σημείο στίξης. Το σώμα σου είναι ένα απαγορευμένο βιβλίο που καταβροχθίζω στον πυρετό της νύχτας.

Τα φιλιά σου είναι γλυκές καταιγίδες που ξεσπούν στα διψασμένα μου χείλη. Η γλώσσα σου χαράσσει αστραπές φωτιάς, και σε αυτή την καυτή βροχή, πνίγομαι με ηδονή.

Η νύχτα ανοίγει σαν ένα μυστικό όταν το σώμα σου ξαπλώνει πάνω στο δικό μου. Κάθε ανατριχίλα γίνεται ένα ταξίδι, κάθε ανάσα μια εξομολόγηση. Και στο σκοτάδι οι ψυχές μας φιλιούνται όσο και οι σάρκες μας.

Το βλέμμα σου είναι ένα βελούδινο βέλος, διαπερνά τις άμυνές μου και με γδύνει. Κάτω από τη γλυκύτητα του χαμόγελού σου, γίνομαι ευτυχισμένος φυλακισμένος, αλυσοδεμένος στην επιθυμία που μας καταβροχθίζει.

Κάτω από το χάδι των δαχτύλων σου, το δέρμα μου ανοίγει σαν νυχτερινό λουλούδι. Κάθε κίνηση γίνεται άρωμα, κάθε ρίγος ένα γλυκό κάψιμο. Και εγκαταλείπω τον εαυτό μου σε σένα, όπως το φεγγάρι στη νύχτα.

Οι αναστεναγμοί σου γλιστρούν μέσα μου σαν μια ζεστή βροχή σε μια διψασμένη γη. Κάθε λέξη που ψιθυρίζεις είναι μια σπίθα στο αίμα μου Η επιθυμία σου γίνεται δική μου και καίγομαι στη μυστική σου φωτιά.

Το σώμα σου πάνω στο δικό μου είναι ένα ποίημα χωρίς τέλος, όπου οι στίχοι αναμειγνύονται με τα φιλιά, όπου οι ρίμες γράφονται στον ιδρώτα. Και σε αυτόν τον ακόρεστο χορό οι ψυχές μας βρίσκουν τη γλώσσα τους.

Όταν το στόμα σου αγγίζει το δικό μου, ο κόσμος εξαφανίζεται σε ένα τρυφερό ίλιγγο. Μόνο οι αναπνοές μας μπερδεύονται, οι καρδιές μας χτυπούν στον ίδιο ρυθμό. Και κάθε στιγμή γίνεται αιωνιότητα στο κάψιμο της αγκαλιάς σου.