MorganCourse

Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία Θεία Κωμωδία του Δάντη Αλιγκιέρι, είναι ένα επικό ποίημα, λογοτεχνικό είδος που αποτελείται από την αφήγηση σε στίχο από τα κατορθώματα των ηρώων. Τέτοια κατορθώματα αποτελούν ένα πρότυπο αρετής, είτε αληθινό είτε πλασματικό.. Αυτό το κείμενο αντιπροσωπεύει μια περίληψη του μεσαιωνικού πολιτισμού και της γνώσης, τόσο στον θρησκευτικό όσο και στον φιλοσοφικό, επιστημονικό και ηθικό τομέα.. Αρχικά, το ποίημα ονομάστηκε κωμωδία, ένα όνομα που προσδιόριζε τα έργα με αίσιο τέλος, σε αντίθεση με την κλασική έννοια της τραγωδίας.. Όταν ο Τζοβάνι Βοκάκιο έλαβε την εντολή να γράψει για το έργο, το ονόμασε Θεία Κωμωδία για να δείξει την κεντρικότητα των χριστιανικών αξιών. Ο Δάντης, το άλλο εγώ του ποιητή, χάνεται στη μέση μιας σκοτεινής ζούγκλας. Την αυγή, φτάνει σε ένα φωτεινό βουνό, όπου πολιορκείται από τρία συμβολικά ζώα: μια λεοπάρδαλη, ένα λιοντάρι και έναν λύκο.. Η ψυχή του Βιργίλιου, του Λατίνου ποιητή, πηγαίνει να τον βοηθήσει και να του πει ότι η αγαπημένη του Βεατρίκη του έχει αναθέσει να τον οδηγήσει στις πόρτες του Παραδείσου.. Για αυτό, πρέπει πρώτα να περάσουν από την κόλαση και το καθαρτήριο. Στο πρώτο μέρος του ταξιδιού, ο Βιργίλιος συνοδεύει τον προσκυνητή μέσα από εννέα κύκλους της κόλασης, στους οποίους ο Δάντης διακρίνει τα βασανιστήρια που υφίστανται οι ασεβείς αμαρτωλοί.. Στο δεύτερο μέρος, ο ποιητής προσκυνητής γνωρίζει το καθαρτήριο, όπου οι αμαρτωλές ψυχές, αλλά οι συνεισφορές, καθαρίζουν τις αμαρτίες τους για να ανέβουν στον ουρανό. Στο τρίτο μέρος, ο Δάντης γίνεται δεκτός από τη Βεατρίκη στις πύλες του Παραδείσου, αφού ο Βιργίλιος έχει την απαγορευμένη είσοδο επειδή ήταν παγανιστής.. Ο Δάντης γνωρίζει τον ουρανό και γίνεται μάρτυρας της νίκης των αγίων και της δόξας του Υψίστου. Φωτισμένος και μεταστραμμένος από την αποκάλυψη, ο προσκυνητής ποιητής επιστρέφει στη Γη και αποφασίζει να μαρτυρήσει το ταξίδι του σε ένα ποίημα για προειδοποίηση και συμβουλή της ανθρωπότητας..

Το δωμάτιο φωτιζόταν από απαλό φως κεριών, δημιουργώντας σκιές που χόρευαν στους τοίχους. Εκείνη, ντυμένη με ένα σαγηνευτικό μαύρο κορσέ που τόνιζε τις καμπύλες της, κινούνταν με μια σχεδόν υπνωτική χάρη. Το δέρμα της, σε έναν αλάβαστρο τόνο, έλαμπε ελαφρώς κάτω από το αμυδρό φως, προσκαλώντας να αγγιχτεί και να εξερευνηθεί. Την κοίταζε από τις σκιές, νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει γρηγορότερα με κάθε βήμα που έκανε.. Η ένταση στον αέρα ήταν αισθητή, σαν κάθε κοινή αναπνοή να ήταν φορτισμένη με επιθυμία.. Όταν τελικά πλησίασε, το τρίψιμο των χεριών του πάνω στο εκτεθειμένο δέρμα της έστειλε ρίγη στη σπονδυλική της στήλη.. Τα χείλη τους συναντήθηκαν σε ένα βαθύ και νόστιμο φιλί, μια συνάντηση παθών που υποσχόταν περισσότερα.. Τον αγκάλιασε, αφήνοντας τα δάχτυλά του να παίζουν στη μέση της, καθώς η αναπνοή του συνυφαίνονταν με τη δική της, δημιουργώντας μια μελωδία από ψίθυρους και αναστεναγμούς.. Κάθε άγγιγμα ήταν μια υπόσχεση, μια πρόσκληση να εξερευνήσει τις πιο κρυφές γωνιές των επιθυμιών του. Εκείνη τη στιγμή, ο έξω κόσμος εξαφανίστηκε, γίνοντας μόνο μια μακρινή ηχώ. Έδωσαν τον εαυτό τους ο ένας στον άλλο, αφήνοντας τη φωτιά του πάθους τους να καίει, καταναλώνοντάς τους σε μια δίνη απόλαυσης και σύνδεσης που θόλωσε τα όρια μεταξύ επιθυμίας και πραγματικότητας..

Και αυτό για αυτές τις νύχτες στις οποίες εξαπατώ για εδώ, έχει τίτλο Nocturno III: Μια νύχτα, όλα γεμάτα αρώματα, μουρμουρίσματα και allas μουσική, στην οποία οι φανταστικές πυγολαμπίδες κάηκαν στη νυφική και υγρή σκιά, αργά, αργά, εναντίον μου, βουβή και χλωμή σαν ένα αίσθημα άπειρης πικρίας μέχρι Το πιο μυστικό υπόβαθρο των ινών σας θα ανακατευτεί, Από το μονοπάτι που διασχίζει τον ανθισμένο κάμπο περπατάει, και το φεγγάρι γεμάτο μέσα από τον υποβλητικό, άπειρο και βαθύ ουρανό απλώνει το λευκό φως του. Και η σκιά σου, λεπτή και νωχελική, και η σκιά μου. Γιατί οι ακτίνες του φεγγαριού που προβάλλονταν στις θλιμμένες άμμους του μονοπατιού ενώθηκαν και έγιναν ένα και ήταν μια μοναδική μακριά σκιά! Απόψε μόνος, η ψυχή γεμάτη από την άπειρη πικρία και αγωνία του θανάτου σου, χωρισμένος από τον εαυτό σου από τη σκιά, για το χρόνο και την απόσταση, από το μαύρο άπειρο όπου η φωνή μας δεν φτάνει, μόνος και βουβός, στο μονοπάτι που περπάτησε. Και ακούστηκε το γάβγισμα των σκύλων στο φεγγάρι, το χλωμό φεγγάρι, και το τσίλιδο των βατράχων. Ένιωσα κρύο. Ήταν το κρύο που είχαν στην κρεβατοκάμαρά σου τα μάγουλά σου και οι κροτάφοι σου και τα χέρια σου λατρεμένα ανάμεσα στα λευκά λευκά. Από τα νεκρικά σεντόνια. Ήταν το κρύο του τάφου, ήταν το κρύο του θανάτου, ήταν το κρύο του τίποτα. Και η σκιά μου. Για τις ακτίνες του προβαλλόμενου φεγγαριού ήμουν μόνος στη μοναχική στέπα. Και η λεπτή και ευκίνητη σκιά σου. Λεπτή και νωχελική σαν εκείνη τη ζεστή νύχτα της νεκρής άνοιξης, σαν εκείνη τη νύχτα γεμάτη αρώματα, μουρμουρητά και μουσική φτερών, πλησίασε και βάδισε μαζί της.. Ω, οι συνδεδεμένες σκιές! Ω οι σκιές που μαζεύονται και ψάχνουν μαύρα και δάκρυα στις νύχτες!