MollyMarthins

💖Σε αυτό το χώρο μπορείτε να μάθετε λίγο περισσότερα για μένα, ελπίζω να το απολαύσετε αγάπη μου. 💖

Είμαι μια πολύ ευτυχισμένη και αυθόρμητη κοπέλα, μου αρέσει να έχω όσο το δυνατόν περισσότερη διασκέδαση μαζί σου, μου αρέσει να βιώνω νέα πράγματα και να διασκεδάζω στη διαδικασία..

Μου αρέσει να αλληλεπιδρώ μαζί σου και να σε γνωρίζω λίγο καλύτερα, έλα εδώ και πες μου για τον εαυτό σου!

Η ερωτική σκέψη ριζώνει στο ασυνείδητο και ως καμβά, συλλαμβάνει με σαύρα το γυμνό των ερωτευμένων που με πόθο. Σε επαφή είναι συνδεδεμένες, η σιωπή στεναχωρεί καθώς ο οργασμός ρέει γρήγορα, οι ψυχές αγγίζουν η μία την άλλη και μια σφραγίδα σφραγίζει την συμμαχία..

Στο τεράστιο σύμπαν της ποίησης, τα μπλε μάτια ξυπνούν ένα καλειδοσκόπιο συναισθημάτων και μεταφορών. Σε αυτό το άρθρο, θα εξερευνήσουμε πώς αυτά τα μάτια, σαν ουράνια κοσμήματα, έχουν εμπνεύσει ποιητές σε όλη την ιστορία, αποκαλύπτοντας το μυστήριο και το βάθος που κρύβονται πίσω από το λαμπερό χρώμα τους. Καλώς ήρθατε σε ένα ποιητικό ταξίδι προς την αποπλάνηση των μπλε ματιών..

Χείλη, γλώσσα, θέλοντας να τα γνωρίσω, πρέπει ακόμα να τα δαγκώσω, γοητευμένος από εκείνα τα μαύρα μάτια, που με κοιτάζουν με επιθυμία, ενώ κοκκινίζω. Στόμα, λαιμός, τέλεια στήθη, εκτεθειμένα στον ήλιο, χωρίς προσχήματα, πιέστε τις άκρες, με τα μακριά δάχτυλά μου, αναδεικνύουν τις καλύτερες χορδές. Ομφαλός, μέση, ζωηροί γοφοί, δύο εντυπωσιακά πόδια, που πλαισιώνουν μια διογκωμένη λεκάνη, που με ενοχλεί ακόμα περισσότερο, έτσι απλά..

Όταν, αφού αγαπιόμαστε, κρατάτε τα μαλλιά σας, πόσο όμορφα είναι τα χέρια σας! Όπως σε ένα ανοιχτό βιβλίο, το μαύρο γράμμα αναδύεται από τις μασχάλες σου, ωραία, γλυκό ενάντια στο λευκό.. Και με τη βίαιη χειρονομία, τα στήθη σου ανοιχτά, και οι θηλές, χαϊδευμένες τόσες πολλές φορές, φαίνονται, από μακριά, πιο σκούρες, μεγαλύτερες... Το φύλο είναι κρυμμένο από σένα, μικρότερο και πιο μαλακό... Ω, τι ένα unfolding των πραγμάτων! Τότε, το κοστούμι μετατρέπει τα πάντα στο καθημερινό τοπίο, σαν ένα λάκκο όπου τα φίδια, τα στήθη, τα μηράκια και τα χέρια θα κρύβονταν..

Μπαίνοντας μέσα σου, κεφάλι με κεφάλι, μαλλιά με μαλλιά, στόμα με στόμα: ο αέρας που αναπνέεις - η σταθερότητα της μνήμης -, αναπνέω και στο λίγο φως του απογεύματος - μια ακτίνα που δεν σταματά ανάμεσα στα καμένα οστά - αγγίζει τις άκρες του σώματός σου. φως που αποτυπώνει τη φόρμα. Το ζενίθ της την καλεί σε ένα άλλο κενό όπου η λευκότητά της σβήνει, ένα σημάδι άμμου, το σχήμα σου ήδη.. Η μέρα καταβροχθίζει ήχους καίει, από καιρό σε καιρό, το πάχος της και ρίχνει την υφή της στάχτης στην πικρή νύχτα των αισθήσεων..

Λιώνομαι στη μαγεία, γυρίζω στη μέση του παχυντικού καρπού, ακούω τον απαλό θόρυβο της καύσης της σόβας, την υγρή γλώσσα που αγκυροβολεί το στόμα. Το ντραμ αναγγέλλει τον παλμό σου, το σκοτεινό ποτάμι σου. Κλείσε τα μάτια μου, κοιτάζω εσένα, κοιτάζω τον εαυτό μου, βαθιά στάχτη, είμαι τώρα..

Με αυτό το μοναδικό χέρι, σπρώχνω τον εαυτό μου να σε αγαπά από μακριά.. Κρυμμένος κάτω από το παλιό παράθυρο, περιμένω να κρυώσει ο ιδρώτας, κοιτάζω τον λαβύρινθο των χεριών μου.. Έχω ένα τετράγωνο ουρανού που δεν θα φτάσω ποτέ.. Αλλά πρέπει να είμαστε πιο αντικειμενικοί, να ξεχνάμε τις ανησυχίες, τις απογοητεύσεις, την άχρηστη επιθυμία για στίχους που μαρτυρούν τη ζωή.. Γιορτάστε τη σιωπή ενός ικανοποιημένου σώματος, εκείνο το άθεο ύψος στο οποίο φτάνει η θνητή σάρκα μας.. Έτσι γνωρίζοντας την πληρότητα που μερικοί από εμάς επιδιώκουν: ένας άνθρωπος, κάτω από τον ουρανό, βλέπει τα χέρια του.

Έλα, άθικτη και φλερτάρια επανάσταση, παρηγορώντας την αγάπη μου που σήμερα είναι έτοιμη να ζεστάνει το έρημο κρεβάτι μου, το μποέμικο κρεβάτι μου που κρυώνει. Κάλυψέ με στο σώμα σου, αγαπητή μου. Τυλίξτε με με κολακεύματα, αν ξυπνήσω το πρωί με την αβέβαιη λάμψη, που εκπλήσσει με το να κρύβω την αγωνία μου. Να σφίγγεις τα χείλη μου με μέλι, μυρίζοντας μύρτες και κάρναρια, που ο ενθουσιασμός στάζει στο στόμα σου, και να συγχωνεύεις λύπες και πόνους σε μια ελεύθερη συνδυασμό αγαπών, ας απολαύσουμε την ευχαρίστηση στο σπασμό..

Όταν σήκωσα τις κόκκινες αρωματικές φούστες σου, σαν τριαντάφυλλο, το πρόσωπό σου ήταν ένα γέλιο. Τα μαύρα μάτια σου ήταν πιο μαύρα και απαλά, ολόκληρο το άρωμα του σώματός σου φωτίστηκε. Και πάνω από την τρέλα της καλοκαιρινής στιγμής τα ζεστά μαλλιά σου τύφλωσαν τα μάτια σου. Ένα σύκο ενόχλησης έσκυψε τα χείλη σας και δείξατε τα φωτεινά κινέζικα δόντια σας. Η μομφή δεν ήταν ποτέ χλιαρή ή πικρή, τα έδωσες όλα μόνο και μόνο επειδή, επειδή το ήθελες, και τα τριαντάφυλλα που καίγονταν στον κήπο σου με τον ήλιο στόλιζαν την κούρασή σου με ένα χρυσό άρωμα.

Αν και χρίστηκες το κατώφλι και έβγαλες σάλιο, δεν μπόρεσε να διεισδύσει, να γλείψει και να μαλακώσει, ή να διεισδύσει σε ένα τόσο μεγάλο πλοίο, λόγω του όγκου του και του βαλλάστ του. Η προσοχή μου κορόιδευε και σε αντίθεση - liniments, modesty or care - με ελάχιστα αναλυτικά ξεχασμένα ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση εισήλθες. Ποτέ ξανά δεν θα βρεθεί ανοχή ή υποδοχή μέσα μου τόσο αδρανώς κρυμμένη που να καλεί αντιποδεϊκές απολαύσεις και να αναστρέφεται σε συμμετρικές αυστηρότητες: Η ζωή που είναι μέρος του θανάτου.

Ω, γλυκιά μου, πιο ατελείωτη από τη γλυκύτητα, σαρκική αγάπη ανάμεσα στις σκιές: από άλλες μέρες, αναδύεσαι γεμίζοντας το φλιτζάνι σου με βαριά γύρη, με χαρά.. Από τη νύχτα γεμάτη αγανάκτηση, νύχτα σαν το κρασί του τρέξιμου, νύχτα από σκουριασμένο μωβ, έπεσα σε σένα σαν τραυματισμένος πύργος, και ανάμεσα στα φτωχά φύλλα το αστέρι σου παλμούσε εναντίον μου, καίγοντας τον ουρανό.. Ω, τζασμίνι, δικτυάκια, ω φυσική φωτιά τροφοδοτημένη σε αυτή τη νέα σκιά, σκοτάδι που αγγίζουμε σφιγίζοντας την κεντρική μέση, χτυπώντας χρόνο με αιματηρές εκρήξεις από αιχμές.. Αγάπη χωρίς τίποτα άλλο, στο κενό μιας φούσκας, αγάπη με νεκρούς δρόμους, αγάπη, όταν πέθανε όλη της τη ζωή και μας άφησε να φωτίζουμε τις γωνίες.. Δάγκωσα μια γυναίκα, βυθίστηκα, ξεθωριάζοντας από τη δύναμή μου, θησαυρώσα σμήνη, και βγήκα να περπατήσω από φιλί σε φιλί, δεμένος σε χάδια, δεμένος σε αυτό το σπήλαιο από κρύα μαλλιά, σε αυτά τα πόδια που διασχίζονται από χείλη: πεινασμένος ανάμεσα στα χείλη της γης, καταβροχθίζοντας με καταβροχθισμένο χείλος

Το γυαλιστερό και λαδωμένο έμβολο φορτίζει χαρούμενα στο αυλάκι και χύνει το λευκό του έγκαυμα που είναι πιο καυτό όσο πιο αργό είναι. Ένας φευγαλέος και μεταμφιεσμένος μάρτυρας σαλιώνει και εξετάζει εξονυχιστικά το άνοιγμα που διαστέλλει ο όγκος και που ράβει τη δική του λάβα. Και στο οβάλ εφαπτομενικό υδράργυρο στο χαλί (ο πύργος, βουτηγμένος που διεισδύει, στάζει με το μέλι του, φεύγει, εισέρχεται) αποκρυπτογραφεί το ιδεόγραμμα της σκιάς: η σκέψη είναι ψευδαίσθηση: μετριάζοντας σιγά-σιγά έρχεται αυτό που δεν ονομάζεται.

Αυτό είναι ένα όμορφο σώμα που έρχεται προς το μέρος μου.. Σταματάει.. Και μου χαμογελάει. Πόσο όμορφο είναι αυτό το κόκκινο, υγρό χαμόγελο που ανοίγει, σαν σεξ που μου προσφέρεται, να ρωτήσω κάτι που δεν καταλαβαίνω.. Κοιτάζω τα φωτεινά της μάτια. Νομίζω, εν τω μεταξύ, ότι το υπέροχο σώμα του χτυπά δίπλα μου.. Τα στήθη της είναι πολύ κοντά στο στήθος μου και τα μαλλιά στον καβάλο της. Θα σφίξει, καταπιεσμένος από τα εσώρουχα, τα οποία υποθέτω ότι είναι αξιολάτρευτα και μικροσκοπικά.. Και σαν ένα νυχτερινό γλυκό ήχο, να πορτύρεται από το λαιμό του στα αυτιά μου.. Αυτό το απίστευτο σώμα μου μιλάει.. I answer: "Δεν ξέρω". Μετακινεί το σώμα του μακριά και βλέπω τους γοφούς του να μετακινούνται μακριά.. "ο πιο τέλειος στο σύμπαν".. Έχω μάθει Αγγλικά.. - Τώρα αμέσως..

Sexologist by Antonomasia I have called you again (Σεξολόγος). Φυλακισμένος από τη σάρκα των μηρών σου.. Ακούγοντας να σου σηκώνω την μυθική αρρώστια αυτής της κατσικιάς οντότητας. Η έλλειψη βάρους με σύρει στο λαβύρινθο.. Περισσότερο σαν εθισμένος, το ελεύθερο πέσιμο με παίρνει στο κέντρο της γης και θέλω να συνεχίσω προς την απώτερη άβυσσο.. Φαντάζομαι να γλείφω την αμφορά που θα λυτρώσει αυτή τη στάσιμη δίψα.. Νομίζεις ότι στα χέρια σου τρώνε τα φύκια που βουτούν σε επιθυμία; Μπορώ να αποφύγω την νυχτερινή σάρκα που σε μυρίζει; Γιατί να ανάψεις το φως μπροστά σε αυτά τα φευγαλέα αστέρια χαμόγελα; Επειδή με αντιλαμβάνεσαι ως ναυαγμένο στο νησί των ονείρων, υποτάσσεις το φαλικό μου εγώ.. Θα μου χαλάσει η στέρηση η άνοια; Ω, πόσο δηλητηριώδη είναι τα βέλη της λήθης σου! Από αυτά τα χρυσά στήθη πίνω μόνο τώρα, μελαγχολία..

Ξανθιά, γυαλισμένα στήθη Αμαράντα, από γλώσσα χεριού,. Ρεντ, μια γέφυρα από κουρλ έρχεται μπροστά και βάζει τα κυματιστά ελεφαντόδοντα σου σε φωτιά.. Δάγκωσε, πληγώσου, τα δόντια σου, και καυχήσου, σε αναμονή, ο άνεμος σε ανεβάζει.. Η μοναξιά, κοιμισμένη στο θάμνο, βάζει το ζεφύριό της πόδι και κατεβαίνει από το ψηλό άλμ στο νερό της πεδιάδας.. Το σώμα της στη σκιά, σκοτεινά, φωτίζει και γλαδιέτης, σαν μια ακάθαρτη λάμπα ανάμεσα στην Αμαράντα και τον εραστή της, βρίσκεται..

Γυναικείο σώμα, λευκοί λόφοι, λευκοί μηροί, μοιάζεις με τον κόσμο στην στάση σου αφοσίωσης.. Το σώμα μου ενός άγριου αγρότη σε υπονομεύει και κάνει τον γιο σου να πηδάει από το βυθό της γης.. Ήμουν σαν ένα τούνελ. Τα πουλιά έφυγαν από μένα, και η νύχτα μπήκε στην ισχυρή μου εισβολή.. Για να επιβιώσω σε σφυρηλάτησα σαν όπλο, σαν βέλος στο τόξο μου, σαν πέτρα στο σλινγκ μου.. Αλλά η ώρα της εκδίκησης πέφτει, και σ' αγαπώ.. Σώμα από δέρμα, από μούσι, από ένθερμο και σταθερό γάλα.. Αχ τα γυαλιά στο στήθος! Αχ τα μάτια της απουσίας! Α, τα πορφυρά! Αχ η αργή και θλιβερή φωνή σου! Σώμα της γυναίκας μου, θα επιμείνω στην χάρη σου.. Η δίψα μου, η απεριόριστη επιθυμία μου, η αδιάφατη πορεία μου! Σκοτεινά κανάλια όπου αιώνια δίψα συνεχίζεται, και κόπωση συνεχίζεται και άπειρος πόνος..