MiaBernard

Είμαι 36 ετών και παρόλο που οι άνθρωποι τείνουν να λένε ότι είμαι στο άνθος της ηλικίας, η αλήθεια είναι ότι δεν αισθάνομαι πάντα έτσι. Μερικές φορές νιώθω ότι μου λείπει κάτι. Έζησα αρκετά για να ξέρω ότι η ζωή δεν είναι ποτέ αυτό που περιμένεις και έμαθα να το αποδέχομαι. Δεν ήμουν πάντα ξεκάθαρος για το τι ήθελα και συχνά χάθηκα σε μονοπάτια που δεν με οδήγησαν πουθενά. Θυμάμαι όταν ήμουν 20 και πίστευα ότι στα 30 θα ήμουν παντρεμένος, με παιδιά, καθιερωμένος, ευτυχισμένος. Σήμερα, εκ των υστέρων, αυτή η ιδέα φαίνεται τόσο ξένη στην πραγματικότητά μου που με κάνει να χαμογελάω. Είχα σχέσεις, κάποιες καλές και κάποιες όχι και έμαθα να αγαπώ το να είμαι μόνη, αν και μερικές φορές νιώθω λίγο μόνη.. Η δουλειά μου με έχει απορροφήσει τα τελευταία χρόνια. Είμαι γραφίστας και η ζωή μου περιστρέφεται γύρω από έργα, προθεσμίες και συναντήσεις. Έχω χτίσει μια καριέρα για την οποία είμαι περήφανος, αλλά μου άφησε λίγο χρόνο για τον εαυτό μου. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω ποτέ να βρω μια ισορροπία ανάμεσα στα πάθη μου και τις προσωπικές μου επιθυμίες.

Πριν από μερικές εβδομάδες, μια φίλη μου με προσκάλεσε για δείπνο στο σπίτι της. Νόμιζα ότι θα ήταν μια ήσυχη νύχτα, κάτι χαλαρό, αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν μια από εκείνες τις νύχτες που σε αλλάζουν χωρίς να το ξέρεις. Εκεί γνώρισα έναν άντρα. Δεν ήταν αυτό που θα αποκαλούσα συνήθως "ο τύπος μου", αλλά υπήρχε κάτι σε αυτόν που με έκανε να θέλω να μιλήσω περισσότερο. Η συζήτησή τους ήταν ενδιαφέρουσα, μια τέλεια ισορροπία μεταξύ σοβαρότητας και ελαφρότητας, μεταξύ βάθους και χιούμορ.. Δεν μπορώ να πω ότι πίστεψα στον έρωτα, αλλά κάτι μέσα μου μου είπε ότι έπρεπε να ακούσω τον εαυτό μου. Και το έκανα. Εκείνη τη νύχτα μείνουμε ξύπνιοι μέχρι αργά για να συζητήσουμε. Δεν υπήρχε καμία υπόσχεση, καμία ημερομηνία στο προσκήνιο, αλλά υπήρχε μια σύνδεση που δεν είχα γνωρίσει για πολύ καιρό. Το σκέφτηκα πολύ. Η ζωή μου ήταν άνετη στη μοναξιά της, αλλά συνειδητοποιώ επίσης ότι απέφευγα να ανοίξω τον εαυτό μου σε νέες δυνατότητες. Γιατί φοβάμαι να δοκιμάσω την τύχη μου σε κάτι που θα μπορούσε να είναι υπέροχο; Ηλικία, προηγούμενες εμπειρίες, προσδοκίες.. Όλα αυτά με έμαθαν να προστατεύω τον εαυτό μου, να είμαι προσεκτικός. Αλλά τώρα, κοιτάζοντας μπροστά, συνειδητοποιώ ότι το να είσαι προσεκτικός σημαίνει επίσης να κλείνεις τον εαυτό σου σε πολλά πράγματα.. Και ίσως κάποιος. Σήμερα βρέθηκα να περπατάω στην πόλη, χωρίς σκοπό, αλλά με το χαμόγελο. Είμαι έτοιμος να δώσω στον εαυτό μου μια ευκαιρία. Δεν ξέρω πώς θα είναι η ζωή μου τα επόμενα χρόνια, ούτε αν οι αποφάσεις που παίρνω σήμερα θα με οδηγήσουν σε ένα καλύτερο ή χειρότερο μέρος.. Αλλά ξέρω ότι δεν θέλω να ζήσω με το συναίσθημα ότι τα παράτησα όλα εξαιτίας του φόβου ή της ανασφάλειας. Η ζωή δεν έχει εγγυήσεις, αλλά ίσως αυτό είναι το μυστικό. Δεν μπορώ να συνεχίσω να περιμένω την "καλή στιγμή", γιατί η στιγμή δεν έρχεται ποτέ αν δεν τολμήσεις να τη δημιουργήσεις. Και σήμερα, για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, νιώθω έτοιμος να δω τι με περιμένει.

Πάντα πίστευα ότι στα 36 όλα θα ήταν ξεκάθαρα. Η ζωή, η δουλειά, οι σχέσεις μου.. Όλα θα ταιριάξουν σαν ένα τέλεια συναρμολογημένο παζλ. Αλλά η πραγματικότητα δεν είναι τόσο απλή. Σε αυτή την ηλικία έμαθα ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις ή εύκολες απαντήσεις. Είχα τα σκαμπανεβάσματα μου, τις ερωτικές μου περιπέτειες, τις απογοητεύσεις μου. Και παρόλο που οι άνθρωποι συχνά με βλέπουν ως μια ώριμη και σίγουρη γυναίκα, η αλήθεια είναι ότι πάντα βρίσκομαι αντιμέτωπη με τους δικούς μου φόβους και επιθυμίες. Σήμερα, καθώς ετοιμάζομαι για μια σημαντική συνάντηση στη δουλειά, κάτι μου λέει ότι υπάρχει κάτι άλλο. Κάτι μέσα μου που έμεινε σιωπηλό για πολύ καιρό. Συχνά σκέφτομαι ότι η ρουτίνα με έχει καταβροχθίσει, ότι έχω ξεχάσει τι σημαίνει να νιώθεις ζωντανός. Δεν μιλάω μόνο για την αδρεναλίνη της εργασίας ή τον ενθουσιασμό μιας έντονης συνομιλίας. Μιλάω για κάτι βαθύτερο, κάτι που έχει να κάνει με την επιθυμία, με αυτή τη σπίθα που σε κάνει να νιώθεις ανίκητος, που σου θυμίζει τι σημαίνει να ζεις το παρόν χωρίς φόβο.. Πριν από μερικές μέρες γνώρισα κάποιον. Ήταν σε ένα πάρτι που πήγα, κάτι τυχαίο, δεν το περίμενα καν. Δεν ήταν το είδος του άνδρα που θα μπορούσες να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να υπάρξει κάτι. Αλλά όταν με κοίταξε, ένιωσα μια άμεση σύνδεση, ένα είδος ηλεκτρισμού που πήγαινε στο σώμα μου. Κάτι στο βλέμμα του με αφόπλισε και για ένα δευτερόλεπτο ένιωσα σαν να περίμενα αυτή τη στιγμή, παρόλο που δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε.. Το όνομά του είναι Λούκας.. Είναι 40 ετών, αλλά δεν είναι μόνο η ηλικία του που με ελκύει. Έτσι είναι, αυτή η ήρεμη εμπιστοσύνη που εκπέμπει χωρίς κόπο. Όταν μιλήσαμε, ένιωσα ότι μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου, κάτι που μερικές φορές δεν το κάνω εύκολα. Στη δουλειά, στις σχέσεις, ακόμα και με τους φίλους μου, είμαι πάντα ένα βήμα μπροστά, είμαι πάντα αυτός που πρέπει να κρατήσει τα πάντα υπό έλεγχο. Αλλά μαζί του.. Ήταν διαφορετικό.. Ήταν σαν για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό να μπορούσα να σταματήσω να είμαι αυτή η γυναίκα που πάντα ξέρει τι να κάνει και να παραδοθώ στο άγνωστο..

Αυτό που ξεκίνησε ως μια ανεπίσημη συζήτηση μετατράπηκε σε κάτι πιο έντονο. Οι μικρές χειρονομίες, τα χαμόγελα, τα βλέμματα που έλεγαν περισσότερα από όσα οι λέξεις μπορούσαν να εκφράσουν. Στο τέλος της νύχτας, ήμασταν και οι δύο στην ίδια γωνιά, μακριά από τη φασαρία του πάρτι, συζητώντας ήσυχα.. — Θα ήθελες να πας σε ένα πιο ήσυχο μέρος? - Με ρώτησε με μια σοβαρή και σίγουρη φωνή, προκαλώντας ένα κύμα ζέστης στο λαιμό μου. Δεν είχα μια ξεκάθαρη απάντηση στο μυαλό μου, απλά ένιωθα ότι αυτό ήταν που ήθελα. Μερικές φορές η ζωή σου δίνει στιγμές που πρέπει να ζήσεις χωρίς να τις σκέφτεσαι πολύ. Έτσι, χωρίς να το σκεφτώ πολύ, συμφώνησα. Πήγαμε στο διαμέρισμά του. Δεν ξέρω αν ήταν το αλκοόλ ή η αλχημεία μεταξύ μας, αλλά όταν μπήκαμε στο χώρο του, όλα άλλαξαν. Το μέρος ήταν σκοτεινό, φωτιζόταν μόνο από το αμυδρό φως του δρόμου που έμπαινε από το παράθυρο. Δεν υπήρχε βιασύνη, δεν υπήρχε προσδοκία, απλά η αίσθηση ότι είμαστε πλήρως παρόντες ο ένας για τον άλλον. Με κάλεσε να καθίσω στον καναπέ και καθώς το έκανε αυτό, στάθηκε μπροστά μου, κοιτάζοντάς με με αυτό το βλέμμα που έμοιαζε να με διαβάζει. Και μετά, χωρίς να πει λέξη, πλησίασε. Το άγγιγμά του ήταν απαλό αλλά αποφασιστικό. Δεν χρειαζόταν να μιλήσουμε, η επιθυμία που μοιραζόμασταν ήταν ήδη αρκετή. Ο ηλεκτρισμός μεταξύ μας αυξανόταν με κάθε φιλί, με κάθε χάδι. Και εγώ.. Απλά σταμάτησα να παλεύω με αυτό που ένιωθα. Αυτό που είχα καταπιέσει για τόσο καιρό, αυτό που κρατούσα μέσα μου, βγήκε έξω από τον έλεγχο. Επιτέλους μπορούσα να το αφήσω. Μαζί του δεν ένιωσα την ανάγκη να είμαι η γυναίκα που ελέγχεται, αυτή που πάντα φοβάται να χαθεί. Γιατί μαζί του ένιωθα ελεύθερη να είμαι αυτό που πραγματικά είμαι. Όταν τελικά πέσαμε στη σιωπή, με την αναπνοή μου να δυσκολεύεται και την καρδιά μου να χτυπάει, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα βιώσει μόνο μια φυσική σύνδεση, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο.. Είχα ξαναβρεί ένα κομμάτι του εαυτού μου που κοιμόταν. Αυτό το μέρος που δεν φοβάται να εξερευνήσει, που δεν φοβάται να επιθυμεί και να επιθυμείται. Εκείνη τη νύχτα όλα άλλαξαν για μένα. Δεν ήξερα αν ήταν απλά ένα λάθος ή αν υπήρχε κάτι περισσότερο μεταξύ μας. Αλλά για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, συνειδητοποίησα ότι δεν χρειαζόταν να καταλάβω τα πάντα. Δεν έπρεπε να σχεδιάζω το μέλλον, δεν έπρεπε να ζω σύμφωνα με τις προσδοκίες των άλλων. Έπρεπε απλά να ζήσω την παρούσα στιγμή, να απολαύσω αυτό που μου προσφέρει το παρόν.