melibenz

_♥ Μέλι Μπενζ. ♥_

_____________________♥_♥_____________________

Και πάλι εδώ, στη μέση του απογεύματος, ο ήλιος λάμπει με μόνο σκιές, το χρώμα του πορτοκαλί ουρανού που φαίνεται στο βάθος σαν να ήταν ένας τέλειος καμβάς, καθισμένος στο κρεβάτι Παρατηρώ το παράθυρο και μαζί μου συνοδεύει ένα βιβλίο της Αβεγιάνα, αυτής που διαβάζω κάθε απόγευμα, γεμάτο αβεβαιότητα και θλιμμένη στιγμή, που μου κλέβει αναστεναγμούς και όνειρα, Περιμένω για μένα. Upon entering the room he held my head with his hands and kissed putting his tongue in my mouth leaving his saliva dissolve in my tongue -I missed him too much, his love, his protectors arms and all of him, and he also needed to make love to me and have him inside, my body became imagining his caresses Χαιρετίσματα και φιλιά. -Μου άρεσε η εγγύτητα που είχε η γλώσσα μου με τη δική σου και η ζεστασιά που μου μεταδίδει από τα γλυκά και σαρκώδη χείλη της, -μου αρέσει να την αισθάνομαι, να την χαϊδεύω και περιστασιακά να ταξιδεύω στα οικεία μέρη της σαν παιχνιδιάρικη -έχει ένα πολύ εύπλαστο σώμα στο οποίο μου αρέσει να παίζω με μεγάλη δύναμη. Για λίγα λεπτά σιωπούμε, απολαμβάνοντας το όμορφο άμεσο νέκταρ των χειλιών μας. Μια μακρά περίοδος φιλιών που σκληραίνει το δέρμα, ήξερε πώς να φιλήσει και να χρησιμοποιήσει τα χείλη και τη γλώσσα τους. *Είμαι έκπληκτος με αυτό που μεγαλώνει στο καβάλο του. Από το στόμα μου βγαίνει μια νευρική κραυγή -Μην ανησυχείς, δεν θα το κάνω αυτό ακόμα, "Σιγά σιγά κατέβηκα από τα χείλη της, τον κορμό, την κοιλιά.. μέχρι να φτάσει το απαγορευμένο, σε αυτή την περίπτωση δεν μου απαγορεύτηκε για τα χείλη μου -άρχισα να κάνω μικρές καταστροφές στο σώμα σου κάθε φορά που η γλώσσα μου άγγιξε το λουλούδι της- ένιωσα τους αναστεναγμούς ευχαρίστησης που άφησα έξω για το bica μου, και τις επιθυμίες που ένιωσα ότι η γλώσσα τους πήρε τη στενή τρύπα του κόλπου μου και πιτσίλισμα του σάλιου του που έπεφτε από το πηγούνι του.

_____________________♥_♥_____________________

Και πάλι εδώ, στη μέση του απογεύματος, ο ήλιος λάμπει με σχεδόν καθόλου σκιές, το χρώμα του πορτοκαλί ουρανού που μπορεί να δει κανείς στο βάθος σαν να ήταν ένας τέλειος καμβάς, καθισμένος στο κρεβάτι κοιτάζω το παράθυρο και μαζί μου συνοδεύεται από ένα βιβλίο Aveyana, αυτό που διαβάζω κάθε απόγευμα, γεμάτο αβεβαιότητα και θλιβερές στιγμές, Ποιος κλέβει αναστεναγμούς και όνειρα από μένα, περιμένω τον άντρα μου στη ζέστη. Όταν μπήκα στο δωμάτιο κράτησε το κεφάλι μου με τα χέρια του και με φίλησε βάζοντας τη γλώσσα του στο στόμα μου αφήνοντας το σάλιο του να διαλυθεί στη γλώσσα μου -μου έλειπε πάρα πολύ, η στοργή του, τα προστατευτικά του χέρια και όλα αυτά, και χρειαζόμουν επίσης να κάνει έρωτα μαζί μου και να τον έχω μέσα μου, το σώμα μου πήρε φωτιά φανταζόμενη τα χάδια και τα φιλιά του. -Μου άρεσε η εγγύτητα που είχε η γλώσσα μου με τη δική της και η ζεστασιά που μου μεταδίδει από τα γλυκά και σαρκώδη χείλη της, -Μου αρέσει να την αισθάνομαι, να την χαϊδεύω και από καιρό σε καιρό να ταξιδεύω στα προσωπικά της μέρη σαν ένα παιχνίδι- έχει ένα πολύ ινώδες σώμα που μου αρέσει να αγγίζω πολύ δυνατά. Για λίγα λεπτά ήμασταν σιωπηλοί, απολαμβάνοντας το πολύτιμο νέκταρ απευθείας από τα χείλη μας.. Μια μακρά συνεδρίαση των φιλιών που ανασηκώνουν το δέρμα, ήξερε πώς να φιλήσει και να χρησιμοποιήσει τα χείλη και τη γλώσσα της. *Με εκπλήσσει αυτό που μεγαλώνει στον καβάλο του. Ένα νευρικό χασμουρητό βγαίνει από το στόμα μου * Μην ανησυχείς, δεν θα το κάνω ακόμα αυτό - σιγά σιγά κατέβηκα από τα χείλη της, τον κορμό, την κοιλιά.. μέχρι να φτάσουμε στο απαγορευμένο, σε αυτή την περίπτωση δεν ήταν απαγορευμένο για τα χείλη μου -άρχισα να σπέρνω μικρό όλεθρο στο σώμα της κάθε φορά που η γλώσσα μου άγγιξε το λουλούδι της- ένιωσα τους αναστεναγμούς ευχαρίστησης που άφησε έξω από το bica μου, και τη λαχτάρα που ένιωσε με τη γλώσσα της να παίρνει το στενό στόμιο του κόλπου μου και πιτσιλιές του σάλιου της να πέφτουν κάτω από το πηγούνι της.

_____________________♥_♥_____________________

_____________________♥_♥_____________________

Το λαμπρό και λαδωμένο έμβολο ενσωματώνει την υποδοχή και χύνει το λευκό έγκαυμά του περισσότερο βαθμολογώντας το πιο χαλαρό. Ένας φευγαλέος και μεταμφιεσμένος μάρτυρας εξαντλεί και ερευνά το άνοιγμα που διαστέλλει ο όγκος και που ράβει τη δική του λάβα. Και στον οβάλ υδράργυρο εφαπτόμενο στο χαλί (ο πύργος, λερωμένος διεισδυτικός, στάζει από το μέλι του, φεύγει, μπαίνει) αποκρυπτογραφεί το ιδεόγραμμα της σκιάς: η σκέψη είναι ψευδαίσθηση: ο Templando έρχεται σιγά-σιγά αυτός που δεν κατονομάζεται.

_____________________♥_♥_____________________

Το φωτεινό και λαδωμένο έμβολο χτυπά χαρούμενα το αυλάκι και χύνει το λευκό έγκαυμά του, πιο καυτό τόσο πιο αργά. Ένας φευγαλέος και μεταμφιεσμένος μάρτυρας σαλιώνει και εξετάζει εξονυχιστικά το άνοιγμα που διαστέλλει ο όγκος και που ράβει τη δική του λάβα. Και στο οβάλ εφαπτομενικό υδράργυρο στο χαλί (ο πύργος, λερωμένος διεισδυτικός, στάζει με το μέλι του, φεύγει, μπαίνει) αποκρυπτογραφεί το ιδεόγραμμα της σκιάς: η σκέψη είναι ψευδαίσθηση: η σκλήρυνση έρχεται αργά αυτή που δεν ονομάζεται.

_____________________♥_♥_____________________

Ρούμπιος, γυαλίζεις τα στήθη της Αμάραντου, με μια γλώσσα από λεμπρέλ αρχειοθετείς βεράντες από λεμόνια εκτροπής μέσα από το κανάλι που ανεβαίνει στο λαιμό σου. Κόκκινο, μια καμπύλη γέφυρα προχωρά και καίει τα κυματιστά σου ελεφαντόδοντα. Δαγκώνει, το ύψος, τα δόντια σου, και ο Corvo, σε αγωνία, στον άνεμο σε σηκώνει. Η μοναξιά, κοιμισμένη στο πάχος ταιριάζει στο πόδι του κεφίρου και κατεβαίνει από το ψηλό κέλυφος στη θάλασσα του κάμπου. Το σώμα του στη σκιά, σκοτεινό, ανάβει, και ο μονομάχος, σαν μια ακάθαρτη υπεξαίρεση ανάμεσα στην Αμάραντα και τον Αμαντόρ του, τείνει.

_____________________♥_♥_____________________

Ξανθά, γυαλισμένα στήθη αμάραντου, από μια γλώσσα λαγουδάκι, λιμάρουν στοές λεμονιών που εκτρέπονται από το κανάλι που ανεβαίνει στο λαιμό σου. Κόκκινο, μια γέφυρα μπούκλες προχωράει και καίει τα κυματιστά σου ελεφαντόδοντα. Δάγκωσε, δαγκώνεις, τα αιματηρά δόντια σου, και κοράκι, αιωρούμενο, στον άνεμο σε σηκώνει. Η μοναξιά, κοιμισμένη στο πυκνό δάσος, πατάει το πόδι της από κέφιρο και κατεβαίνει από την ψηλή φλαμουριά στη θάλασσα της πεδιάδας. Το σώμα της σκιασμένο, σκοτεινό, τον ανάβει, και μονομάχος, σαν ένα ακάθαρτο κάρβουνο ανάμεσα στην Αμάραντα και τον εραστή της απλώνεται.

_____________________♥_♥_____________________

Είναι ένα όμορφο σώμα που έρχεται προς το μέρος μου. Σταματάει.. Και μου χαμογελάει. Πόσο όμορφο αυτό το κόκκινο και υγρό χαμόγελο που ανοίγει, σαν σεξ που προσφέρεται, για να ρωτήσει κάτι που δεν καταλαβαίνω. Κοιτάω τα καθαρά του μάτια. Σκέφτομαι, ενώ το υπέροχο σώμα του χτυπάει μαζί μου. Είναι τα πολύ κοντά σου βυζιά στο στήθος μου και τα μαλλιά στο καβάλο σου. Θα πιεστεί, καταπιεστεί από εσώρουχα, τα οποία υποθέτω ότι είναι αξιολάτρευτα και πεζά. Και σαν αηδόνι ακούγεται γλυκά ο λαιμό του Γκέζα στα αυτιά μου. Αυτό το απίστευτο σώμα μου μιλάει. I answer: "Δεν ξέρω. Το σώμα αναχωρεί και βλέπω πως οι γοφοί απομακρύνονται. πιο τέλεια σε ολόκληρο το σύμπαν. Έχω μάθει Αγγλικά. Αυτή τη στιγμή.

_____________________♥_♥_____________________

Είναι ένα όμορφο σώμα που έρχεται προς το μέρος μου. Σταματάει.. Και μου χαμογελάει. Πόσο όμορφο αυτό το κόκκινο και υγρό χαμόγελο που ανοίγει, σαν ένα σεξ που μου προσφέρεται, για να ρωτήσω κάτι που δεν καταλαβαίνω. Κοιτάζω τα μάτια της. Σκέφτομαι, καθώς το υπέροχο κορμί της χτυπάει δίπλα μου. Υπάρχουν τα βυζιά της κοντά στο στήθος μου και τα μαλλιά στο καβάλο της. Θα σφίξει, καταπιεσμένος από κιλότες, που μαντεύω αξιολάτρευτο και μικροσκοπικό. Και σαν αηδόνι γλυκοί ήχοι τρίζουν το λαιμό της στα αυτιά μου. Αυτό το απίστευτο σώμα μου μιλάει. Le respondo: «Δεν ξέρω». Το σώμα απομακρύνεται και βλέπω τους γοφούς να απομακρύνονται. πιο τέλειες σε όλο το σύμπαν. Μάθετε Αγγλικά. - Τώρα αμέσως..

_____________________♥_♥_____________________

Κάτι πρέπει να πεθάνει όταν κάτι γεννιέται. πρέπει να πνιγεί και η ουσία του να πιπιλίζεται για να ποτιστεί ή να θηλάσει σε μια άλλη ύπαρξη που ικανοποιεί την επείγουσα ανάγκη του. Δεν θα υπάρξει άλλη ώρα που θα σε αγκαλιάσω ενώ θα δαγκώνω την άσπρη αφθονία των δύο σου μαστών. Δεν θα υπάρξει άλλη περίπτωση που το σώμα σου θα συνδέεται με το σώμα μου. Δεν θα εισχωρήσω πια στον ραγισμένο λαιμό του αλπικού σου φύλου.. Εσύ σε άλλο φως ανατέλλεις, εγώ αποκλίνω. Η σφαγιασμένη μου οργή ανυψώνει το θυσιαστήριό σου, η καταπιεσμένη μου πείνα σε τρέφει, και η ερημιά του κρεβατιού μου σε θεμελιώνει.

_____________________♥_♥_____________________

Ω εσύ, πιο γλυκιά, πιο ατελείωτη από τη γλυκύτητα, σαρκικά ερωτευμένη με τις σκιές: από άλλες μέρες που προκύπτουν με βαριά γύρη γύρη, σε απόλαυση. Από τη νύχτα γεμάτη αδικίες, νύχτα σαν το κρασί που ξεφεύγει, η νύχτα του μωβ οξύ σε σένα έπεσε σαν ένας πληγωμένος πύργος, και ανάμεσα στα φτωχά σεντόνια το αστέρι σου χτυπούσε εναντίον μου καίγοντας τον ουρανό. Ω δίκτυα γιασεμιού, ω φυσική φωτιά που τροφοδοτείται σε αυτή τη νέα σκιά, σκοτάδι που παίζουμε πιέζοντας την κεντρική μέση, χτυπώντας το χρόνο με ροή αίματος από αιχμές. Αγάπη με τίποτα άλλο, στο κενό μιας φούσκας, αγάπη με νεκρούς δρόμους, αγάπη, όταν πέθανε όλη του η ζωή και μας άφησε στις γωνίες. Δάγκωσα γυναίκες, βυθίστηκα σβήνοντας από τη δύναμή μου, καταβρόχθισα θησαυρούς με καταβροχθισμένα χείλη.

_____________________♥_♥_____________________

Ω, εσύ, πιο γλυκιά, πιο ατελείωτη από τη γλυκύτητα, σαρκική ερωτευμένη ανάμεσα στις σκιές: από άλλες μέρες αναδύεσαι γεμίζοντας με βαριά γύρη το ποτήρι σου, στην απόλαυση. Από τη νύχτα γεμάτη βιαιότητες, νύχτα σαν το κρασί που ξεχύνεται, νύχτα από οξείδωτο μωβ σε σένα έπεσα σαν πληγωμένος πύργος, και ανάμεσα στα φτωχά σεντόνια το αστέρι σου χτυπούσε εναντίον μου καίγοντας τον ουρανό. Ω δίκτυα του τζασμινού, ω φυσική φωτιά τροφοδοτημένη από αυτή τη νέα σκιά, σκοτάδι που αγγίζουμε σφίγγοντας την κεντρική ζώνη, χτυπώντας το χρόνο με αιματηρές σφοδρές σπείρες.. Αγάπη χωρίς τίποτα άλλο, στο κενό μιας φούσκας, αγάπη με νεκρούς δρόμους, αγάπη, όταν πέθανε όλη τη ζωή και μας άφησε να ανάψουμε τις γωνίες. Δάγκωσα γυναίκα, βυθίστηκα ξεθωριάζοντας από τη δύναμή μου, εκτίμησα τα τσαμπιά και βγήκα να περπατήσω από φιλί σε φιλί, δεμένη με χάδια, δεμένη σε αυτή τη σπηλιά των κρύων μαλλιών, σε αυτά τα πόδια από τα χείλη που διέσχιζαν: πεινασμένος ανάμεσα στα χείλη της γης, καταβροχθίζοντας με καταβροχθισμένα χείλη.

_____________________♥_♥_____________________

Αν και χρίσατε το κατώφλι και εξάλιβας, δεν μπορούσε να διεισδύσει, να γλείψει και να μαλακώσει, ούτε καν να διεισδύσει σε ένα τόσο τεράστιο πλοίο, από τον όγκο του όσο και για το έρμα του. Η προσοχή μου και σε αντίθεση -Liniments, σώματα ή φροντίδα- με πρώην ξεχασμένα ετήσια ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση πέθανες. Ποτέ ξανά η ανοχή ή η υποδοχή δεν θα βρει μέσα μου τόσο καταβεβλημένο αδρανές που με αντίποδες προσκεκλημένους και συμμετρικές κακουχίες επενδύονται: θάνατος που είναι μέρος της ζωής. Ζωή που είναι μέρος του θανάτου.

_____________________♥_♥_____________________

Αν και έχρισες το κατώφλι και σάλιασες, δεν μπόρεσε να διεισδύσει, γλείφοντας και μαλακό, ούτε καν να βυθίσει ένα τόσο τεράστιο πλοίο, από τον όγκο του και το έρμα του. Εκείνος, ωστόσο, δεν ήθελε να δει την εικόνα του να σβήνει, να σβήνει, να σβήνει, σαν να μην υπήρχε τίποτα, σαν να μην υπήρχε τίποτα, σαν να μην υπήρχε τίποτα. Ποτέ πια δεν θα βρει σε μένα ανοχή ή υποδοχή, μια τέτοια αδρανή επικάλυψη που προσκαλεί σε αντιποδικές απολαύσεις και αντιστρέφεται σε συμμετρικές αυστηρότητες: ο θάνατος που αποτελεί μέρος της ζωής. Η ζωή που είναι μέρος του θανάτου.

_____________________♥_♥_____________________

Έλα, άθικτη και ερωτική θεοφάνεια, παρηγορώντας την αγάπη μου που σήμερα πρόκειται να θερμάνει την έρημο του θαλάμου μου, τον μποέμικο θάλαμο μου που δροσίζει. Έλα στο σώμα σου, αγαπημένη μου. Irropame σε φιλοφρονήσεις, αν ξυπνήσω το πρωί με την αβέβαιη λάμψη, η οποία εκπλήσσει βλέποντας την αγωνία μου. Τονίζει τα χείλη μου με το μέλι, δύσοσμο στη μυρτιά και τα γαρίφαλα, που στο στόμα σου στάζει ενθουσιασμό. και λιώνοντας τύψεις και πόνους σε έναν ελεύθερο συνδυασμό αγάπης απολαμβάνουμε ευχαρίστηση στον σπασμό.

_____________________♥_♥_____________________

Έλα, άθικτη και φλερτάρουσα επιφάνειά μου, παρηγορώντας την αγάπη μου που σήμερα είναι άδεια, να ζεσταθεί ο έρημος θάλαμός μου, ο μποέμικός θάλαμός μου που κρυώνει. Αγκαλιάστε με στο σώμα σας, αγαπημένη μου. Ρίξε με σε κολακεία, αν ξυπνήσω το πρωί στην αβέβαιη λάμψη, που εκπλήσσει αγωνιώντας την αγωνία μου. Σουβλίστε τα χείλη μου με τα μέλια, που μυρίζουν μυρτιές και γαρίφαλα, που στο στόμα σας ρέει ο ενθουσιασμός, και λιώνοντας θλίψεις και πόνους σε μια ελεύθερη ένωση αγάπης, απολαύστε την ευχαρίστηση στον σπασμό.

_____________________♥_♥_____________________

Ένα λουλούδι όχι μακριά από τη νύχτα το σιωπηλό μου σώμα ανοίγει στη λεπτή επιτακτικότητα της Ρa