MaeveBorch

Εσύ που διατηρείς τον σκελετό άθικτο, δεν ξέρω ακόμα με ποια θαύματα, με παριστάνεις λευκή (ο Θεός να σε συγχωρεί), με παριστάνεις αγνή (ο Θεός να σε συγχωρεί), με παριστάνεις αυγή!

Δεν εμπιστεύομαι το τριαντάφυλλο χαρτί, τόσες φορές που το έκανα με τα χέρια μου. Ούτε το άλλο αληθινό τριαντάφυλλο, κόρη του ήλιου και της εποχής, την αρραβωνιασμένη του ανέμου, το εμπιστεύομαι. Σε σένα που ποτέ δεν σε έκανα, σε σένα που ποτέ δεν σε έκαναν, σε σένα που σε εμπιστεύομαι, στρογγυλή τυχαία ασφάλεια.

Για μισό αιώνα η ποίηση ήταν ο παράδεισος του σοβαρού ανόητου. Μέχρι που ήρθα εγώ και κάθισε στο τρενάκι του λούνα παρκ μου Ανεβείτε, αν θέλετε. Φυσικά δεν απαντώ αν κατέβουν, ρίχνοντας αίμα από το στόμα και τη μύτη.

¿Τι να πάρω; Δεν θα αφήσω τίποτα πίσω μου στη γη; Πώς θα ενεργήσει η καρδιά μου; ¿Acaso en vano venimos a vivir, a brotar sobre la tierra? Ας αφήσουμε τουλάχιστον λουλούδια Ας αφήσουμε τουλάχιστον τραγούδια

Όπως είμαι βασίλισσα και ήμουν ζητιάνα, τώρα ζω με τον τρόμο ότι θα με αφήσεις και σε ρωτώ, χλωμή, κάθε ώρα: «Είσαι ακόμα μαζί μου;» Ω, μην φύγεις μακριά! Θα ήθελα να κάνω τις πορείες μου χαμογελώντας και έχοντας εμπιστοσύνη τώρα που ήρθες, αλλά ακόμα και στον ύπνο μου φοβάμαι και ρωτάω ανάμεσα στα όνειρα: «Δεν έφυγες;»?»

Έχω ακόμα σχεδόν όλα τα δόντια μου σχεδόν όλα τα μαλλιά μου και πολύ λίγα γκριμάκια μπορώ να κάνω και να ξεκαθαρίσω την αγάπη να ανεβώ μια σκάλα δύο προς δύο και να τρέξω 40 μέτρα πίσω από το λεωφορείο που σημαίνει ότι δεν θα έπρεπε να αισθάνομαι γέρος αλλά το σοβαρό πρόβλημα είναι ότι πριν δεν πρόσεχα αυτές τις λεπτομέρειες.

Σου αξίζει ένα στέμμα, είσαι η βασίλισσα της καρδιάς μου, είσαι η βασίλισσα του βασιλείου μου.

Κάποιοι πιστεύουν ότι έχω υπερ-εορτάσει τα μυστήρια του σώματος, του δέρματος και του αρώματος φρούτων.

Τότε πάντα να θυμάσαι τι έγραψα μια μέρα σκέφτοντας σε σένα όπως σκέφτομαι τώρα..

Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω γιατί η ζωή σε σπρώχνει σαν ένα ατελείωτο ουρλιαχτό.

Να ξέρεις ότι ο Θεός είναι κρυμμένος ανάμεσα στα ιδρωμένα σου σεντόνια, που αγιάζει το αίμα της περιόδου σου, που σηκώνει το κύπελλο της κοιλιάς σου.

Για ένα βλέμμα, έναν κόσμο, για ένα χαμόγελο, έναν ουρανό, για ένα φιλί. Δεν ξέρω τι θα σου έδινα για ένα φιλί!

Μπορεί να κλείσει τα μάτια μου η τελευταία Σκιά που θα με φέρει η λευκή μέρα, και μπορεί να λύσει αυτή την ψυχή μου Ώρα, στην ανυπόμονη κολακευτική της επιθυμία.

Δεν είμαι πια εγώ για πάντα και εσύ δεν θα είσαι πια για μένα παρά εσύ. Δεν είσαι πια μια μελλοντική μέρα, δεν θα ξέρω που ζεις με ποιον ή αν θυμάσαι.

Δεν θα είναι πια όχι όχι δεν θα ζήσουμε μαζί Δεν θα μεγαλώσω τον γιο σου Δεν θα ράψω τα ρούχα σου Δεν θα σε έχω τη νύχτα Δεν θα σε φιλήσω όταν φύγω Ποτέ δεν θα μάθεις ποιος ήμουν γιατί με αγάπησαν οι άλλοι

Θέλω η νύχτα να μείνει χωρίς μάτια και η καρδιά μου χωρίς το άνθος του χρυσού. Ας μιλάνε τα βόδια στα μεγάλα φύλλα και ας πεθαίνει το σκουλήκι στη σκιά.

Στους χείλη μου σηκώνω μια καταιγίδα από πέτρες, αστραπές και σφυρίχτρα, διψασμένη για καταστροφή και πεινασμένη..