LunaTtorres

Η νύχτα αναπνέει αργά, σαν να αισθάνεται τα βήματά σου να πλησιάζουν. Το σκοτάδι γίνεται συνεργός, και το δέρμα μου περιμένει την παρουσία σου όπως η γη περιμένει τη βροχή. Η παρουσία σου ταράζει τον αέρα, η φωνή σου, χαμηλή και κοντινή, λιώνει στις σκέψεις μου, αναμειγνύεται με το ρυθμό που με τραβάει προς το μέρος σου. Εδώ, δεν υπάρχουν ρολόγια – μόνο ο κοινός παλμός, η ήρεμη μουσική της αναπνοής μας, και εκείνη η ανασταλμένη στιγμή όταν ο πειρασμός παύει να είναι υπόσχεση και γίνεται αλήθεια..

Το κρασί στο ποτήρι σου τρέμει όταν με κοιτάς έτσι, λες και τα χείλη μου είναι ένα μυστικό και εσύ ο τέλειος έμπιστος. Μιλάμε για τα πάντα, γελάμε με τα πάντα, αλλά κάτω από την επιφάνεια μια άλλη γλώσσα αρχίζει να σχηματίζεται. Παίρνεις μια γουλιά, το κόκκινο του κρασιού αντηχεί τη ζεστασιά του στόματός σου, και η απόσταση μεταξύ μας σιγά σιγά διαλύεται, μέχρι που ο αέρας μοιάζει πολύ λεπτός για λόγια.

Πλησιάζεις και ο αέρας αλλάζει. Δεν είναι άρωμα - είναι η ζεστασιά που σας περιβάλλει, το ίχνος που παραμένει στον αέρα πολύ καιρό μετά την αναχώρησή σας. Το χέρι σου ακουμπάει τυχαία το δικό μου και ο κόσμος μικραίνει, μειώνεται σε εκείνη τη στιγμή της αναγνώρισης. Η συζήτηση συνεχίζεται, αλλά ακούω μόνο το ήσυχο τρέμουλο της φωνής σου, τον ήχο που λύνει κάθε κόμπο μέσα μου. Όταν φεύγεις, ο αέρας καίγεται ακόμα απαλά, και βρίσκω τον εαυτό μου να σε ψάχνει σε κάθε σκιά, σε κάθε γωνιά της σκέψης μου.

Τα μάτια μας παίζουν ένα σιωπηλό παιχνίδι, κινώντας αόρατα κομμάτια που μας τραβούν πιο κοντά χωρίς διαφυγή. Το γέλιο σου σπάει τις άμυνές μου, η εγγύτητά σου αισθάνεται σαν ψίθυρος στην άκρη του αγγίγματος. There is no kiss yet, only that rising warmth, that pulse between heartbeats, that urgency that turns the world to background noise. Και όταν, τελικά, τα χείλη σου συναντούν τα δικά μου, δεν είναι φιλί, είναι η τελική σφραγίδα μιας συμφωνίας γραμμένης από την πρώτη ματιά.

Ο ήλιος έχει φύγει, αλλά η σκιά σου παραμένει, χαραγμένη πάνω μου σαν μια αόρατη ανάμνηση. Θυμάμαι πώς η παρουσία σου χαρτογραφούσε τις σκέψεις μου, πώς το βλέμμα σου άφηνε σιωπηλές σπίθες κάτω από το δέρμα μου. Κλείνω τα μάτια μου και επιστρέφω εκεί – όχι μέσα από τον θόρυβο, αλλά μέσα από την καυτή σιωπή που άφησες ανάμεσα στα πλευρά μου. Στον καθρέφτη δεν βλέπω τον εαυτό μου, αλλά την ηχώ των ματιών σου, αυτή τη γραμμή που μου θυμίζει ότι ήμουν δική σου - και θα είμαι ξανά.