LunaFreya

Η ΛΟΥΝΑ ΦΕΡΡΑΡΙ

Το έφηβο κορίτσι των φαντασιώσεων σας♥

Η έφηβη των φαντασιώσεων σας ♥

Γεια σας, είμαι ένα κορίτσι της Βενεζουέλας στην Κολομβία, 18 ετών, άτακτο, διασκεδαστικό και πολύ καυλωμένο. Όποιος με γνωρίζει με χαρακτηρίζει ως ελεύθερο πνεύμα. Αγαπώ τα ζώα και μιλάω για διαφορετικά θέματα.

Γεια σας, είμαι ένα κορίτσι από τη Βενεζουέλα στην Κολομβία, 18 ετών, άτακτο, διασκεδαστικό και πολύ καυλωμένο. Όποιος με ξέρει με ορίζει ως ένα ελεύθερο πνεύμα. Μου αρέσουν τα ζώα και να μιλάμε για διαφορετικά θέματα.

Η μεγαλύτερη φαντασίωσή μου είναι να κάνω έρωτα σε ένα αυτοκίνητο με έναν άνδρα άνω των 45 ετών, που με αντιμετωπίζει σαν υποτακτική του. Θα ήθελα επίσης στην παραλία, αλλά η φαντασία μου είναι οι ηλικιωμένοι άνδρες.

Η μεγαλύτερη φαντασίωσή μου είναι να κάνω σεξ σε ένα αυτοκίνητο με έναν άνδρα άνω των 45 ετών, ο οποίος με αντιμετωπίζει ως υποτακτική του. Θα ήθελα επίσης να τον δω στην παραλία, αλλά η φαντασίωσή μου είναι οι ηλικιωμένοι άνδρες.

Έχω ένα φετίχ με την ηλικία, όσο μεγαλώνεις τόσο περισσότερη ευχαρίστηση παίρνεις, μου αρέσει επίσης το λάδι και τα πόδια

Έχω ένα φετίχ με την ηλικία, όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο διασκεδαστικό έχουμε, μου αρέσει επίσης το λάδι και τα πόδια

Το δωμάτιο ήταν τυλιγμένο σε μια συνένοχη σιωπή, φωτιζόμενο μόνο από το αχνό χρυσό φως μιας γωνιακής λάμπας.. Η Λούνα Φερράρι γλίστρησε σιγά σιγά μέσα, ξυπόλητη, με τη λεπτότητα που κυριαρχεί σε κάθε βήμα, σε κάθε χειρονομία, σε κάθε αναστεναγμό. Φορούσε ένα σετ μαύρων εσωρούχων με διακριτικές διαφάνειες, που τόνιζαν το δέρμα του σαν να χαϊδεύει το φεγγαρόφωτο.. Πλησίασε τον μεγάλο καθρέφτη ολόσωμο, αυτόν που τόσες φορές είχε δει την τέχνη του. Με απαλές κινήσεις, έριξε στους ώμους του μια μεταξωτή ρόμπα κόκκινου κρασιού που, αγγίζοντας την πλάτη του, φάνηκε να ξυπνά τα μυστικά του δέρματός του. Έκλεισε τα μάτια του για λίγα δευτερόλεπτα και πήρε μια βαθιά ανάσα. Ο αέρας μύριζε γιασεμί και ευχή.. Το κλικ της αυτόματης κάμερας του έσπασε τη σιωπή. Είχε αποφασίσει να απεικονίσει εκείνη τη νύχτα, όχι για κανέναν άλλο, αλλά για τον εαυτό της. Τοποθέτησε τον εαυτό του μπροστά από το φακό, αφήνοντας το σώμα του να μιλήσει στη στάση. Ήταν ξαπλωμένος στον μπλε βελούδινο καναπέ, τεντωμένο το ένα πόδι ενώ το άλλο έπεφτε χαριτωμένα. Το βλέμμα του έγινε έντονο, αιλουροειδές. Ήξερε ότι ο αισθησιασμός του δεν προερχόταν μόνο από το σώμα του, αλλά από την ιστορία που ήξερε να υπολογίζει σε αυτόν. Κάθε φωτογραφία αποτύπωνε έναν ψίθυρο φωτιάς, μια στιγμή που η Λούνα έπαψε να είναι μοντέλο για να γίνει μούσα, ένα κομψό μυστήριο που αναπτύσσεται ανάμεσα σε απαλά φώτα και βαθιές σκιές. Δεν χρειαζόμουν λόγια, ή παρέα. Εκείνη τη νύχτα, το πιο δυνατό βλέμμα ήταν το δικό του, που αντανακλάται στον καθρέφτη του..

The clock marked 11:18 p.m. Και η πόλη κοιμόταν, αλλά στην κορυφή ενός μικρού διαμερίσματος, η Λούνα Φερράρι έζησε το δικό της νυχτερινό τελετουργικό. Ήταν μόλις 18 ετών, αλλά ήδη κυριαρχούσε στην τέχνη της αποπλάνησης με λεπτότητα, με ήσυχη ματιά και χαλαρές κινήσεις, σαν μια απαλή μελωδία που αισθάνεται χωρίς να λέει μια λέξη.. Το δωμάτιό του φωτιζόταν από ζεστά φώτα, μερικά ροζ και άλλα μπλε, σαν κάθε γωνιά να αναπνέει μια διαφορετική απόχρωση επιθυμίας και ηρεμίας.. Οι κουρτίνες κινούνταν αργά μέσα από το αεράκι που εισερχόταν, αφήνοντας το φεγγάρι να περάσει σαν σιωπηλός θεατής. Η Λούνα κοίταξε στον καθρέφτη, όρθια, με γυμνά πόδια στο χνουδωτό χαλί. Τα σκούρα καστανά μαλλιά του έπεφταν φυσικά στους ώμους του, αλλά αυτό που ξεχώριζε ήταν το μικρό κόκκινο γάντζο που κρατούσε μια επαναστατική τούφα.. Αυτή η απλή, λαμπρή λεπτομέρεια, του έδινε έναν αέρα επικίνδυνης αθωότητας, ισορροπίας ανάμεσα στο γλυκό και το μαγνητικό.. Φορούσε ένα κοντό βαμβακερό μπλουζάκι και ένα μικρό μπεζ εσώρουχο από δαντέλα.. Τέντωσε τη λεπτότητα, δείχνοντας τη φυσική καμπύλη της πλάτης του. Then he sat on the bed, surrounded by soft cushions, letting the light reflect his cross legs and the contour of his figure drawn by calm. Πήρε τη φωτογραφική μηχανή του και άρχισε να παίζει μαζί της. Φωτογράφισε τον εαυτό της, χαμογελώντας απλά, κινούμενη ανάμεσα σε απαλές πόζες, με χειρονομίες που έμοιαζαν να μιλούν στη σιωπή. Έκλεινε τα μάτια του μερικές φορές, μετά τα άνοιγε με μια σπίθα κακίας. Κάθε εικόνα έκρυβε ένα μυστικό που μόνο εκείνη ήξερε. Έξω, ο κόσμος συνέχισε να γυρίζει. Αλλά σε εκείνο το δωμάτιο φωτισμένο από αμυδρά φώτα και προστατευμένο τη νύχτα, η Λούνα Φερράρι ήταν ελεύθερη, μοναδική και εντελώς ιδιοκτησία του αισθησιασμού της.. His red hook shone with pride: ένα μικρό κόσμημα στα μαλλιά μιας νεαρής γυναίκας που μάθαινε να γράφει τη δική της ιστορία

Το απόγευμα έπεσε αργά και το φως του ήλιου άρχισε να διαρρέει από το παράθυρο σε πορτοκαλί τόνους, χαϊδεύοντας τους τοίχους με απαλή ζεστασιά.. Η Λούνα Φερράρι στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη ολόκληρου του σώματος, ενώ ρύθμιζε τις τελευταίες λεπτομέρειες της στολή του. Τα δάχτυλά του γλίστρησαν την άκρη μιας κοντής, ροζ και σφιχτής φούστας, που αγκάλιαζε την φιγούρα του σαν να είχε σχεδιαστεί μόνο για εκείνη.. Το ύφασμα είχε μια λεπτή, σχεδόν ανεπαίσθητη λάμψη, που έπιασε το φως σε κάθε καμπύλη. Δεν ήταν απλά ένα ρούχο: ήταν μια δήλωση. Η Λούνα το επέλεξε με πρόθεση, γνωρίζοντας τι προκάλεσε την αντίθεση ανάμεσα στην απαλότητα του χρώματος και την τόλμη του κοπής.. Πάνω, φορούσε μια λευκή μπλούζα με πεσμένους ώμους, που έδειχνε μέρος της κλειδαρότρυπάς του και τόνιζε τη λεπτή μέση του.. Περπάτησε ξυπόλητος στο κέντρο του δωματίου του, όπου το φως την λούζει εντελώς. Οι κινήσεις του ήταν αργές, σχεδόν σε αργή κίνηση, ενώ γύριζε ελαφρά, αφήνοντας τη φούστα να ανεβαίνει ακριβώς, παιχνιδιάρικα, αποκαλύπτοντας τον πειρασμό χωρίς να δείχνει τα πάντα. Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού του, σταυρώνοντας τα πόδια του με φυσική κομψότητα.. Ο κόκκινος γάντζος της κρατούσε ακόμα τα μαλλιά της, μια λεπτομέρεια που την έκανε να φαίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη στη γλυκύτητά της.. Με το ένα χέρι χάιδεψε απαλά τον μηρό του, ενώ με το άλλο πήρε το κινητό του για να απαθανατίσει τη στιγμή.. Δεν χρειαζόμουν φίλτρα. Το φως του, η φούστα του, η στάση του.. όλα ήταν απόλυτα αληθινά. Η τέταρτη, φωτισμένη από γιρλάντες ζεστού φωτός, έμοιαζε να χτυπά στο ρυθμό της παρουσίας του.. Η Λούνα δεν μίλησε, αλλά το σώμα της είπε μια ιστορία: αυτή μιας νεαρής γυναίκας που κατάλαβε ότι η αληθινή δύναμη δεν είναι σε αυτό που διδάσκεται, αλλά σε αυτό που υπονοείται στην τάξη και το μυστήριο..

Το γραφείο είχε αυτή την παχιά σιωπή που συμβαίνει μόνο μετά το γεύμα. Οι ανεμιστήρες γύρισαν αργά και ο απογευματινός ήλιος γλίστρησε μέσα από τις περσίδες, σχεδιάζοντας χρυσές γραμμές στα γραφεία. Στη μέση αυτού του μετριασμένου περιβάλλοντος, η Λούνα Φερράρι ξεχώρισε ως μια ζωντανή σπίθα στη μέση της τάξης. Καθισμένος ακριβώς στην καρέκλα της, με τα πόδια σταυρωμένα φυσικά, η Λούνα φορούσε την κόκκινη φούστα κουτί. Ήταν κοντό, με απαλές πτυχώσεις, συλλογικής έμπνευσης, αλλά επανασχεδιασμένο με μια ώριμη και διακριτικά προκλητική πινελιά.. Το συνδύασε με μια λευκή κοντομάνικη μπλούζα, προσαρμοσμένη, που τόνιζε τη λεπτή καμπύλη της μέσης του.. Στα μαλλιά της, μαζεμένα άψογα, έλαμπε το κόκκινο γάντζο που την χαρακτήριζε, κάνοντάς την τέλειο ταίρι με τη φούστα της.. Η νεαρή γραμματέας μόλις 18 ετών έγραψε με το χέρι μια επιστολή σε επιστολόχαρτο, με σταθερές και γυναικείες πινελιές.. Τα νύχια του βαμμένα με φυσικό τόνο χτύπησαν απαλά το γραφείο όταν σκέφτηκε ανάμεσα στις γραμμές. Σηκώθηκε για να αρχειοθετήσει κάποια έγγραφα, και καθώς περπατούσε στο διάδρομο, η φούστα κινούνταν με έναν αργό, σχεδόν υπνωτικό ρυθμό.. Κάθε χειρονομία ήταν φυσική, αλλά ταυτόχρονα μετρημένη με μια ακούσια χάρη. Σταμάτησε δίπλα στο ράφι, τοποθετήθηκε στα δάχτυλα των ποδιών για να φτάσει σε ένα φάκελο και το κόκκινο ύφασμα γλίστρησε ελαφρά, σχεδιάζοντας το περίγραμμα των μηρών του. Η σκιά της στον τοίχο έμοιαζε με κινηματογραφική φιγούρα και, χωρίς να το παρατηρεί, ήταν το κέντρο μιας τέλειας σκηνής.. Όταν επέστρεψε στο γραφείο του, τακτοποίησε απαλά τα μαλλιά του, αφήνοντας τον κόκκινο γάντζο να είναι και πάλι πολύ υποτακτικός.. Ανέπνευσε βαθιά, πήρε το στυλό του και συνέχισε τη μέρα του, σαν να μην ήξερε ότι όλα μέσα της - από τη φούστα του μέχρι τη σιωπή του - μιλούσαν για μια νεανική, γαλήνια, επικίνδυνα γοητευτική ομορφιά..

Το πάρκο ήταν σιωπηλό, σαν ο κόσμος να κρατούσε την ανάσα του για μια στιγμή. Τα φύλλα των δέντρων κουνιόντουσαν απαλά και ο ουρανός άρχισε να ζωγραφίζει πορτοκαλί, τριαντάφυλλα και βιολετί τόνους. Το ηλιοβασίλεμα έφτασε αργά, καλύπτοντας τα πάντα με ένα ζεστό φως που έμοιαζε να αγγίζει κάθε πράγμα με λεπτότητα. Εκεί, στη μέση εκείνου του φυσικού πίνακα, η Λούνα Φερράρι περπατούσε ξυπόλητη στο γρασίδι, νιώθοντας τη φρέσκια γη κάτω από τα πόδια της.. Φορούσε μια ελαφριά μπλούζα, απαλή, που κόλλησε στο σώμα του με κάθε αεράκι. Παρακάτω, ένα πολύ μικρό λευκό σύντομο, σχεδόν ανεπαίσθητο μεταξύ φωτός και σκιάς. Τα καστανά της μαλλιά κινούνταν ελεύθερα, και το κόκκινο γάντζο που συνήθιζε να τη συνοδεύει κρατούσε τη μία πλευρά των μαλλιών της, λάμποντας ντροπαλά με τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου.. Σταμάτησε μπροστά σε ένα ψηλό δέντρο, με κλαδιά που σχημάτιζαν μια φυσική στέγη. Κάθισε αργά σε μια κουβέρτα, με τα πόδια τεντωμένα και τα χέρια του να στηρίζονται πίσω, αφήνοντας τον ήλιο να χαϊδεύει το δέρμα του.. Έκλεισε τα μάτια του για μια στιγμή. Η ζεστασιά του τέλους της ημέρας ζωγράφισε ένα ήπιο χαμόγελο, σαν να της είπε ο άνεμος ένα μυστικό που μόνο εκείνη μπορούσε να καταλάβει.. Ο ουρανός έκαιγε στα χρώματα, και η σιλουέτα του, περικομμένη ενάντια σε εκείνο το τεράστιο υπόβαθρο, φαινόταν μέρος του τοπίου. Χωρίς βιασύνη, σήκωσε έναν αναλογικό θάλαμο και πήρε μερικές φωτογραφίες: από τον ουρανό, από το δέντρο, από τα πόδια του που λάμπουν με το χρυσό φως. Δεν ήταν μοντέλο εκείνη την εποχή, ήταν μια ελεύθερη νεαρή γυναίκα, λιωμένη με το απόγευμα, με τον άνεμο και τη σιωπή. Ο κόσμος θα μπορούσε να γυρίσει τόσο γρήγορα όσο θα ήθελα. Η Λούνα, από την άλλη, ήξερε πώς να σταματήσει το χρόνο. Ήταν αρκετό το ηλιοβασίλεμα, μια γωνιά με γρασίδι και το σώμα του τυλιγμένο στο φως.