LucileFoster

Κάτω από τον ουρανό των αστεριών, σε μια γωνιά της νύχτας, το όνομά σου εμφανίζεται, Βικτώρια, σαν ένα ψίθυρο νοσταλγίας, Είσαι μούσα και γοητεία, μια δίνη στο μυαλό, με αυτά τα παχιά χείλη που προσκαλούν στην επιθυμία. Τα μάτια σου, δύο σμαράγδια, πράσινα σαν την ελπίδα, Οδηγούν το βλέμμα σε μια άβυσσο πάθους, Είναι φάροι στο σκοτάδι, αστράφτουν μακριά, και στη μυστηριώδη λάμψη τους βρίσκω την καταστροφή. Βικτώρια, είσαι ένα αίνιγμα, ανάμεσα στη λογική και τη φωτιά, μια σοφή γυναίκα που κρατά καυτά μυστικά, Στην ψυχή σου, η λογική και το παιχνίδι συνυπάρχουν, όπου η λαγνεία κρύβεται στις λανθάνουσες σκέψεις. Η ομορφιά σου είναι ένας καμβάς που προσελκύει τον πειρασμό, και σε κάθε γλυκιά χειρονομία, σε κάθε ειλικρινές γέλιο, η αθωότητα αναμιγνύεται με ένα άγγιγμα πρόκλησης, είσαι το λουλούδι που φωτίζει και ταυτόχρονα ηρεμεί το θηρίο. Τα χείλη σου, Βικτώρια, είναι ένα ποίημα χωρίς λέξεις, μια ιστορία που λέει το απαγορευμένο και το κρυμμένο, Είναι η πύλη των ονείρων και των μαγικών νυχτών, όπου ο χρόνος σταματά και ο κόσμος είναι η λατρεία σου. Σκέφτομαι εσένα και χάνομαι σε αυτή τη δυαδικότητα που είσαι, στη γυναίκα που κρατάει την κρίση της και την ξεπερνά ταυτόχρονα, ένα ον που προκαλεί και ταυτόχρονα προτιμά, τη σιωπή της αγάπης, το ψίθυρο ενός «ίσως» ». Βικτώρια, το όνομά σου αντηχεί στις σκέψεις μου, είσαι η τέλεια σύντηξη του ύψιστου και του γήινου, ένας βαθύς αναστεναγμός, μια επιθυμία χωρίς μετάνοια, είσαι η μοίρα που με οδηγεί στον παράδεισο.

Κάτω από τον ουρανό των αστεριών, σε ένα ξέβγαλμα της νύχτας, Αυξήστε τον αριθμό σας, Βικτώρια, σαν ψίθυρος της λαχτάρας, Είστε μούσα και γοητεία, μια δίνη στο μυαλό, Με τα χείλη μας σας προσκαλούμε να το κάνετε. Τα μάτια σου, τα σμαράγδια σου, πράσινα σαν ελπίδα, Οδηγούν το βλέμμα προς μια άβυσσο πάθους, Οι προβολείς τους στο σκοτάδι, εκατοντάδες στο βάθος, και η μυστηριώδης λάμψη σου βρίσκω απώλεια. Βικτώρια, είσαι ένα αίνιγμα, ανάμεσα στη λογική και τη φωτιά, μια νεαρή γυναίκα που κρατάει τα καυτά μυστικά της, Στην ψυχή σου ζει η λογική και το παιχνίδι, όπου η λαγνεία περιορίζεται σε λανθάνουσες σκέψεις. Η ομορφιά σου είναι ένας κρίκος που αποκαλύπτει τον πειρασμό, και σε κάθε απαλή χειρονομία, σε κάθε ειλικρινές γέλιο, η αθωότητα αναμιγνύεται με ένα άγγιγμα πρόκλησης, Εσύ είσαι το λουλούδι που ανάβει και ταυτόχρονα ηρεμεί το θηρίο. Τα χείλη σου, Βικτώρια, είναι ένα ποίημα χωρίς λέξεις, μια ιστορία που λέει το απαγορευμένο και το κρυμμένο, η πύλη σου στα όνειρα και τις μαγεμένες νύχτες, όπου ο χρόνος γιορτάζεται και ο κόσμος είναι η λατρεία σου. Σκέφτομαι εσένα και μπαίνεις σε αυτή τη δυαδικότητα που είσαι, στη γυναίκα που κρατάει το χυμό και τον ξεχειλίζει ταυτόχρονα, ένα ον που προκαλεί και ταυτόχρονα προτιμά, τη σιωπή της αγάπης, το ψίθυρο ενός «ίσως»”. Βικτώρια, ο αριθμός σου αντηχεί στις σκέψεις μου, Είσαι η τέλεια σύντηξη του ύψιστου και του γήινου, μια βαθιά υποψία, μια επιθυμία χωρίς μεταμέλεια, Είσαι το πεπρωμένο που με ανύψωσε στο ουράνιο.

Λούσι, η δυαδικότητα ανθίζει μέσα σου, σαν ένα τριαντάφυλλο που σιωπά τη νύχτα, τα παχιά σου χείλη, φλόγες στο σκοτάδι, Προκαλούν αναστεναγμούς, όνειρα στην ελευθερία. Τα μάτια σου, δύο σμαράγδια που φέρουν την ψυχή, πράσινα σαν λιβάδια που γονιμοποιούνται στη βροχή, Στα βάθη του χάνεται η λογική, και η επιθυμία αναδύεται σε κάθε χτύπο της καρδιάς, σε κάθε περίσταση. Σωστά είσαι, στο φως της ημέρας, με καθαρό μυαλό, τον ακριβή λόγο, σαν φάρος που οδηγεί στην καταιγίδα, αλλά καθώς πέφτει η νύχτα, η καταιγίδα ξυπνάει. Λαγνής, με περιορισμένο πάθος, σαν ποταμός που περιμένει την πλημμύρα, στα χέρια σου, τη φωτιά και την ηρεμία, Είσαι ο παράδεισος και η κόλαση σε μια ψυχή. Το γέλιο σου, ηχώ μιας κρυφής επιθυμίας, που διατρέχει τα σώματα σε ένα λεπτό ρυθμό, Νίκη, σε σένα βρίσκεται η ειρήνη και το μαρτύριο, η λογική και το πιο φλογερό συναίσθημα. Στην παρουσία σου, ο κόσμος σταματά, Το φεγγάρι σε κοιτάζει, και ζηλεύει, για εκείνο το μείγμα γλυκύτητας και φωτιάς, που φωτίζει καρδιές χωρίς καμία προσευχή. Βικτώρια, είσαι μούσα, είσαι τέχνη, ένα θεϊκό έργο σε κάθε κομμάτι, Το μυστήριο είναι κρυμμένο στα μάτια σου, μιας απαγορευμένης αγάπης, μιας αιώνιας απόλαυσης. Κάτω από το φεγγάρι, κάτω από τον ανατέλλοντα ήλιο, η μορφή σου λάμπει, πάντα επιβλητική, Βικτώρια, όνομα βασίλισσας, θεάς, Στην καρδιά σου, η λαγνεία είναι όμορφη. Και στη σιωπή, όταν πέφτει η νύχτα, το όνομά σου ψιθυρίζει τον άνεμο και η επιθυμία δεν σταματά, Λοιπόν, Βικτώρια, είσαι η επιθυμία, μιας καρδιάς που χάνεται στον ουρανό σου.

Ω μαύρο-ματιασμένη γυναίκα με το καραμέλα δέρμα, τα όνειρά σου είναι ποτάμια που ρέουν στον ουρανό. Μας προσκαλείς να ονειρευτούμε απαγορευμένες νύχτες, να ζήσουμε την παρούσα στιγμή, να ξεχάσουμε τα τραύματα. Είσαι μούσα, είσαι μαγεία, είσαι τραγούδι, μια συμφωνία που ξυπνά την καρδιά. Είσαι κάτι περισσότερο από ένα σώμα, κάτι περισσότερο από ένα πρόσωπο, Είσαι ένα σύμπαν που πάντα τραβάει. Και ακόμα κι αν ο κόσμος παραδοθεί στην ομορφιά σου, η αληθινή σου χαρά είναι η δύναμή σου.

Λατινική γυναίκα, φωτιά και πάθος, Η δημιουργία βρίσκεται στην ουσία σας. Σήμερα σε γιορτάζω με στίχους και πεζά, σαν το πιο όμορφο και αιώνιο τριαντάφυλλο. Γιατί η τέχνη, η ζωή και η ιστορία κατοικούν μέσα σου, γιατί στο δέρμα σου και στα μάτια σου κατοικεί η δόξα.

Οι καμπύλες του, τα μονοπάτια του που σε προσκαλούν να χαθείς, Στο ρυθμό του ανέμου, φαίνονται να κινούνται.

Είναι φωτιά και νερό, καταιγίδα και ηρεμία, Είναι μια ζωντανή ποίηση που ανάβει την ψυχή. Χορεύεις τη νύχτα, η σκιά σου είναι τέχνη, ο ρυθμός του σώματός της, μια ξεχωριστή γλώσσα. Το γέλιο του, μια λάμψη που διαπερνά το σκοτάδι, είναι η σπίθα που ανάβει όλη την πραγματικότητα.

Αλλά πίσω από τη μαγευτική φιγούρα του, κατοικεί ένα πνεύμα γεμάτο τρυφερότητα. Μια γυναίκα που ξέρει να είναι δυνατή και γενναία, που αγκαλιάζει τις ρίζες της, την λανθάνουσα κληρονομιά της. Φέρνει τη ζεστασιά της γης στο δέρμα της, τη γεύση του καφέ και τη γλυκύτητα του μελιού. Ο ήλιος και το φεγγάρι συγκλίνουν στην ουσία τους, στην ψυχή του αναδύονται οι πολιτισμοί του κόσμου.

Κάτω από το φως του ήλιου που αγκαλιάζει με τη φωτιά του, περπατάει μια θεά με δέρμα κανέλας, μαλακό σαν την άμμο στην άκρη της θάλασσας, Η βόλτα της είναι ένα τραγούδι, ένα ατελείωτο ποίημα. Τα μάτια του, δυο βαθιές μαύρες αβύσσους, μιλάνε χωρίς λόγια, λένε χίλιους κόσμους.

Στο βλέμμα του, οι ώρες χάνονται, ονειρικά, μυστηριώδη, όπως οι νύχτες της αυγής. Κόκκινα χείλη, ανθισμένα ροδοπέταλα, Αναπνέουν γλυκύτητα, υποσχέσεις και ζήλο. Κάθε λέξη που λέει, ένα λεπτό ξόρκι, η ντροπαλή και όμορφη φωνή του, μελωδία του Απριλίου. Ο αέρας σταματά, η γη αναστενάζει, όταν η σιλουέτα της στο αεράκι γυρίζει. Τέλειο σώμα, θεϊκή γλυπτική, ένα αριστούργημα του θεϊκού χεριού.