LilyParker

Καλώς ήρθες στο δωμάτιό μου.

 

Το όνομά μου είναι από την Κολομβία και είμαι 24 ετών. Είμαι μια πολύ χαρούμενη και χαμογελαστή γυναίκα και λάτρης της αγάπης, της αποπλάνησης και των ποιημάτων, το αγαπημένο μου ποίημα. ️🔥

 

Το όνομά μου είναι από την Κολομβία και είμαι 24 ετών. Είμαι μια πολύ χαρούμενη, χαμογελαστή γυναίκα και λάτρης του έρωτα, της αποπλάνησης και των ποιημάτων, το αγαπημένο μου ποίημα.♥️🔥

 

Το όνομά μου είναι Λίλη Πάρκερ, είμαι από την Κολομβία και είμαι 24 ετών. Είμαι μια χαρούμενη και χαμογελαστή γυναίκα, παθιασμένη με την αγάπη, την αποπλάνηση και την ποίηση. Το αγαπημένο μου ποίημα είναι.♥️🔥

 

 

 

“Ήταν τα τέσσερα στοιχεία”

 

"Ήταν τα τέσσερα στοιχεία"

 

« Ήταν τα τέσσερα στοιχεία »

 

Στους δρόμους που φωτίζονταν από φώτα νέον και πυκνές σκιές, περπατούσε η Λίλη, μια γυναίκα που πολλοί πίστευαν ότι γνώριζαν, αλλά λίγοι πραγματικά είδαν..

Στους δρόμους που φωτίζονταν από φώτα νέον και πυκνές σκιές, η Λίλη περπατούσε, μια γυναίκα που πολλοί πίστευαν ότι γνώριζαν αλλά λίγοι πραγματικά είδαν..

 

Στους δρόμους που φωτίζονταν από φώτα νέον και πυκνές σκιές, η Λίλη περπατούσε, μια γυναίκα που πολλοί πίστευαν ότι γνώριζαν, αλλά λίγοι πραγματικά την είδαν..

 

Στα μάτια του κόσμου, ήμουν απλά μια εργαζόμενη του σεξ. Για όσους την έβλεπαν επιφανειακά, ήταν απλά ένα σώμα. Αλλά για όποιον σταματούσε να την ακούσει, να κοιτάξει πιο πέρα, ήταν μια συμφωνία στοιχείων σε ισορροπία. Για όσους την έβλεπαν επιφανειακά, ήταν απλά ένα σώμα. Αλλά για όποιον σταματούσε να την ακούσει, να κοιτάξει πιο πέρα, ήταν μια συμφωνία στοιχείων σε ισορροπία.

 

Στα μάτια του κόσμου, ήταν απλά ένας εργάτης του σεξ. Για όσους την κοιτούσαν επιφανειακά, απλά ένα σώμα. Αλλά για όσους σταματούσαν να την ακούσουν, να κοιτάξουν πέρα, ήταν μια συμφωνία στοιχείων σε ισορροπία. Για όσους την κοιτούσαν επιφανειακά, απλά ένα σώμα. Αλλά για όσους σταματούσαν να την ακούσουν, να κοιτάξουν πέρα, ήταν μια συμφωνία στοιχείων σε ισορροπία.

 

Στα μάτια του κόσμου, ήταν απλά ένας εργάτης του σεξ. Για όσους την έβλεπαν επιφανειακά, ένα απλό σώμα. Αλλά για εκείνους που σταματούσαν για να ακούσουν, για να κοιτάξουν πέρα από αυτό, ήταν μια συμφωνία στοιχείων σε ισορροπία. Για όσους την έβλεπαν επιφανειακά, ήταν απλά ένα σώμα. Αλλά για εκείνους που σταματούσαν για να ακούσουν, για να κοιτάξουν πέρα, ήταν μια συμφωνία στοιχείων σε ισορροπία.

 

 

Είχε ψυχή από νερό, βαθιά και μεταβαλλόμενη. Κάθε βράδυ, πριν βγει έξω, κοίταζε ήρεμα την αντανάκλαση του. Δεν ήταν ματαιοδοξία. Ήταν τελετουργία. Τα συναισθήματά του ήταν ωκεανοί: μερικές φορές ήρεμοι, μερικές φορές ταραγμένοι, αλλά πάντα ειλικρινείς. Ήξερε να διαβάζει τις χειρονομίες, τις σιωπές, το τρέμουλο που κρυβόταν πίσω από τα λόγια εκείνων που έψαχναν σε αυτήν παρηγοριά μεταμφιεσμένη σε επιθυμία..

 

Είχε ψυχή από νερό, βαθιά και μεταβαλλόμενη. Κάθε βράδυ, πριν φύγει, κοίταζε την αντανάκλαση του ήρεμα. Δεν ήταν ματαιοδοξία, ήταν τελετουργία. Τα συναισθήματά τους ήταν ωκεανοί: άλλοτε ήρεμοι, άλλοτε ταραγμένοι, αλλά πάντα ειλικρινείς. Ήξερε να διαβάζει τις χειρονομίες, τις σιωπές, τον τρόμο που κρυβόταν πίσω από τα λόγια εκείνων που έψαχναν παρηγοριά μεταμφιεσμένη σε επιθυμία..

 

Είχε μια ψυχή από νερό, βαθιά και μεταβαλλόμενη. Κάθε βράδυ, πριν φύγει, κοίταζε ήρεμα την αντανάκλασή του. Δεν ήταν ματαιοδοξία, ήταν τελετουργία. Τα συναισθήματά τους ήταν ωκεανοί: μερικές φορές ήρεμοι, μερικές φορές συγκεχυμένοι, αλλά πάντα ειλικρινείς. Ήξερε να διαβάζει τις χειρονομίες, τις σιωπές, το τρέμουλο πίσω από τα λόγια εκείνων που έψαχναν παρηγοριά μεταμφιεσμένη σε επιθυμία.

 

Η φωτιά έκαιγε στο στήθος του, επαναστατική, ακούραστη. Είχε επιλέξει τη ζωή της με θάρρος, αντιμετωπίζοντας δίκες, βία και έναν κόσμο που δεν συγχωρεί τις γυναίκες που παίρνουν τον έλεγχο του σώματός τους. Δεν ήταν ποτέ υποτακτική, αν και ήξερε πότε να υποχωρήσει. Αγωνιζόταν κάθε μέρα, όχι μόνο για εκείνη, αλλά και για τις άλλες, τις αόρατες. Κάθε βήμα στο δρόμο ήταν μια φλόγα που δεν έσβηνε.

 

Η φωτιά έκαιγε στο στήθος του, επαναστατική, ακούραστη. Είχε επιλέξει τη ζωή του με θάρρος, αντιμετωπίζοντας κρίσεις, βία και έναν κόσμο που δεν συγχωρεί τις γυναίκες που παίρνουν τον έλεγχο του σώματός τους. Ποτέ δεν ήταν υποτακτικός, ακόμα κι αν ήξερε πότε να ενδώσει. Πάλεψε κάθε μέρα, όχι μόνο για εκείνη, αλλά και για τους άλλους, για τους αόρατους. Κάθε βήμα στο δρόμο ήταν μια φλόγα που δεν έσβηνε.

 

Η φωτιά έκαιγε στο στήθος του, επαναστατική, ακούραστη. Είχε επιλέξει τη ζωή του με θάρρος, αντιμετωπίζοντας την καταδίκη, τη βία και έναν κόσμο που δεν συγχωρεί τις γυναίκες που παίρνουν τον έλεγχο του σώματός τους. Ποτέ δεν είχε υποταχθεί, αν και ήξερε πώς να υποχωρεί. Πάλεψε κάθε μέρα, όχι μόνο για εκείνη, αλλά και για τους άλλους, για το αόρατο. Κάθε βήμα στο δρόμο ήταν μια φλόγα που δεν έσβηνε.

 

 

Ο αέρας ζούσε στο μυαλό του. Έξυπνη, περίεργη, με ευχάριστη συνομιλία και άγρυπνο βλέμμα. Γνώριζε περισσότερα για την ανθρώπινη ψυχολογία από πολλούς με πτυχία, και πάντα κουβαλούσε ένα υπογραμμισμένο βιβλίο στην τσάντα του. Γνώριζε πολλές γλώσσες, αλλά πάνω απ’ όλα γνώριζε την παγκόσμια γλώσσα της ψυχής. Άλλαζε θέμα με την ευκολία κάποιου που έχει ζήσει χίλιες ζωές και θέλει να μάθει κι άλλες..

 

Ο αέρας έζησε στο μυαλό του. Έξυπνη, περίεργη, ευέλικτη συνομιλία και εμφάνιση ξύπνια. Ήξερε περισσότερα για την ανθρώπινη ψυχολογία από πολλούς με τίτλους, και στην τσάντα του κουβαλούσε πάντα ένα στρες. Γνώριζε πολλές γλώσσες, αλλά κυρίως γνώριζε την παγκόσμια γλώσσα της ψυχής. Άλλαξε θέμα με την ελαφρότητα εκείνου που έχει ζήσει χίλιες ζωές και ακόμα θέλει να μάθει περισσότερα..

 

Ο αέρας ήταν παρών στο μυαλό του. Έξυπνος, περίεργος, ευκίνητος, συνομιλητικός και ξύπνιος. Ήξερε περισσότερα για την ανθρώπινη ψυχολογία από ό, τι πολλοί άνθρωποι με τίτλο, και είχε πάντα ένα άγχος στην τσάντα του. Μιλούσε πολλές γλώσσες, αλλά πάνω απ’ όλα μιλούσε την παγκόσμια γλώσσα της ψυχής. Άλλαζε θέμα με την ευκολία κάποιου που έχει ζήσει χίλιες ζωές και πάντα θέλει να μάθει περισσότερα..

 

 

Και τα πόδια του ήταν χώμα. Σταθερή, ρεαλιστική, με μια ρουτίνα προσεκτικά υφασμένη για να επιβιώσει. Πλήρωνε το ενοίκιο της μητέρας της, το σχολείο της αδελφής της, και κάθε χαρτονόμισμα είχε το βάρος της προσπάθειας και της αξιοπρέπειας. Δεν ονειρευόταν κάστρα, αλλά ένα δικό του σπίτι, όπου θα μπορούσε να φυτέψει τον κήπο του. Γνώριζε τα όρια, την κούραση, το κρύο. Αλλά ήξερε επίσης να αντιστέκεται.

 

Και τα πόδια του ήταν προσγειωμένα. Σταθερή, ρεαλιστική, με μια σχολαστικά υφασμένη ρουτίνα για να επιβιώσει. Πλήρωνε το ενοίκιο της μητέρας του, το σχολείο της αδελφής του, και κάθε εισιτήριο είχε το βάρος της προσπάθειας και της αξιοπρέπειας. Δεν ονειρευόταν κάστρα, αλλά με το δικό του σπίτι όπου θα μπορούσε να φυτέψει τον κήπο του. Ήξερα τα όρια, την κούραση, το κρύο. Αλλά ήξερα επίσης πώς να αντιστέκομαι.

 

Και τα πόδια του ήταν γερά στη γη. Σταθεροί, ρεαλιστές, με μια ρουτίνα προσεκτικά υφασμένη για να επιβιώσει. Πλήρωνε το ενοίκιο της μητέρας του, το σχολείο της αδελφής του, και κάθε εισιτήριο ήταν βαρύ, συνώνυμο της προσπάθειας και της αξιοπρέπειας. Δεν ονειρευόταν κάστρα, αλλά το δικό του σπίτι, όπου θα μπορούσε να καλλιεργήσει τον κήπο του. Ήξερα τα όρια, την κούραση, το κρύο. Αλλά ήξερα επίσης να αντιστέκομαι.

 

 

Η Λίλη δεν ήταν απλά μια γυναίκα. Ήταν νερό που ένιωθα, φωτιά που έκαιγα, αέρας που σκεφτόμουν και γη που κρατούσα. Και παρόλο που λίγοι σταματούσαν για να κοιτάξουν πέρα από το ντεκολτέ της, ήταν κάτι περισσότερο από τη δουλειά που έκανε. Ήταν ένα σύμπαν που περπατούσε με τακούνια.

 

Η Λίλη δεν ήταν απλά μια γυναίκα. Ήταν το νερό που αισθανόταν, η φωτιά που έκαιγε, ο αέρας που σκεφτόταν και η γη που συντηρούσε. Και αν και λίγοι σταμάτησαν να κοιτάξουν πέρα από το ντεκολτέ της, ήταν κάτι περισσότερο από τη δουλειά που έκανε. Ήταν ένα σύμπαν που περπατούσε με τακούνια.

 

Η Λίλη δεν ήταν απλά μια γυναίκα. Ήταν το νερό που αισθανόταν, η φωτιά που έκαιγε, ο αέρας που σκεφτόταν και η γη που υποστήριζε. Και παρόλο που λίγοι σταματούσαν για να κοιτάξουν πέρα από το ντεκολτέ της, ήταν πολύ περισσότερα από τη δουλειά της. Ήταν ένα σύμπαν που περπατούσε κάτω από τα τακούνια της.

 

 

Η Λίλη δεν ονειρευόταν φινάλε παραμυθιού, αλλά ονειρευόταν στιγμές που θα την έκαναν να ξεχάσει το βάρος των ημερών. Και αν μπορούσε ποτέ να φανταστεί μια τέλεια νύχτα, θα ήταν κάτω από τον ανοιχτό ουρανό, μακριά από το θόρυβο, χωρίς ωράρια, χωρίς μάσκες..

 

Η Λίλη δεν ονειρευόταν το τέλος της ιστορίας, αλλά στιγμές που την έκαναν να ξεχάσει το βάρος των ημερών. Και αν επιτρεπόταν ποτέ να φανταστώ μια τέλεια νύχτα, το έκανα κάτω από τον ανοιχτό ουρανό, μακριά από το θόρυβο, χωρίς χρονοδιαγράμματα, χωρίς μάσκες.

 

Η Λίλη δεν ονειρευόταν το τέλος των ιστοριών, αλλά στιγμές που θα την έκαναν να ξεχάσει το βάρος των ημερών. Και αν μου επιτρεπόταν να φανταστώ μια τέλεια νύχτα, θα την φανταζόμουν κάτω από τον ουρανό, μακριά από το θόρυβο, χωρίς ωράρια, χωρίς μάσκες.

 

 

Φαντάστηκε τον εαυτό της ξαπλωμένο σε μια ζεστή κουβέρτα, το σώμα του μόλις και μετά βίας καλυμμένο από ένα ελαφρύ σεντόνι, και το σύμπαν να απλώνεται πάνω της σαν ένας ακόμα εραστής. Ο δροσερός αέρας χαϊδεύει το δέρμα της, οι αναστεναγμοί αναμειγνύονται με το αεράκι. Δεν θα υπήρχε βιασύνη, μόνο βλέμματα που συναντώνται σιωπηλά και χέρια που αναγνωρίζουν το ένα το άλλο σαν να είχαν ήδη αναζητηθεί σε άλλες ζωές.

 

He imagined lying on a warm blanket, the body barely covered by a light sheet, and the universe displayed on it as one more lover. Ο φρέσκος αέρας χαϊδεύει το δέρμα, αναστενάζει ανακατεύοντας με το αεράκι. Δεν θα υπήρχε βιασύνη, μόνο βλέμματα που είναι στη σιωπή και χέρια που αναγνωρίζονται σαν να είχαν ήδη αναζητηθεί σε άλλες ζωές.

 

Φαντάστηκε τον εαυτό του ξαπλωμένο σε μια ζεστή κουβέρτα, το σώμα του μόλις και μετά βίας καλυμμένο από ένα ελαφρύ σεντόνι, και το σύμπαν να απλώνεται πάνω του σαν ένας ακόμα εραστής. Ο δροσερός αέρας χαϊδεύει το δέρμα, οι αναστεναγμοί αναμειγνύονται με το αεράκι. Τίποτα δεν βιάζεται, μόνο σιωπηλά βλέμματα και χέρια που αναγνωρίζονται σαν να έχουν ήδη αναζητηθεί σε άλλες ζωές.

 

 

Ήθελα η φωτιά να μην προέρχεται μόνο από τα σώματα, αλλά και από τα βλέμματα γεμάτα επιθυμία. Να γεννηθεί η ζεστασιά από το αργό άγγιγμα, από τα φιλιά που δεν βιάζονται, από τα απαλά λόγια που ψιθυρίζονται στο σκοτάδι. Αφήστε την πλάτη σας να καμφθεί όχι από την εργασία, αλλά από την ευχαρίστηση. Μια απόλαυση επιλεγμένη, κοινή, ελεύθερη.

 

Ήθελα η φωτιά να μην έρχεται μόνο από τα σώματα, αλλά από τα βλέμματα φορτωμένα με επιθυμία. Ότι η ζεστασιά γεννήθηκε από το αργό τρίψιμο, από τα φιλιά που δεν βιάζονται, από τα απαλά λόγια που ψιθυρίζονται στο σκοτάδι. Ότι η πλάτη του καμάρωνε όχι για δουλειά, αλλά για ευχαρίστηση. Μια επιλεγμένη, κοινή, ελεύθερη απόλαυση.

 

Ήθελα η φωτιά να μην προέρχεται μόνο από τα σώματα, αλλά και από τα βλέμματα γεμάτα επιθυμία. Αφήστε τη ζεστασιά να γεννηθεί από αργές τριβές, φιλιά, γλυκά λόγια που ψιθυρίζονται στο σκοτάδι. Αφήστε την πλάτη του να λυγίσει όχι για δουλειά, αλλά για ευχαρίστηση. Μια επιλεγμένη, κοινή, ελεύθερη απόλαυση.

 

 

Το νερό της ψυχής του θα κινούνταν με αργό ρυθμό, σαν κύματα πάνω στο δέρμα. Ρευστή, χωρίς κρίση, χωρίς έλεγχο. Θα άφηνε τα συναισθήματά της να ανοίξουν όπως το σώμα της, και κάποιος, για μια νύχτα, θα την έβλεπε πραγματικά.

 

Το νερό της ψυχής του κινούνταν με αργό ρυθμό, σαν κύματα στο δέρμα. Ρευστό, χωρίς δοκιμή, χωρίς έλεγχο. Θα άφηνε τα συναισθήματά του να ανοίξουν σαν το σώμα του, και ότι κάποιος, για μια νύχτα, πραγματικά την είδε.

 

Το νερό της ψυχής του κινούνταν με αργό ρυθμό, σαν κύματα στο δέρμα. Ρευστό, χωρίς δοκιμή, χωρίς έλεγχο. Άφησε τα συναισθήματά του να ανοίξουν σαν το σώμα του, και αυτό το άτομο, για μια νύχτα, την έζησε πραγματικά.

 

<