LaurenSimons

Πρέπει να σε βρω, ώστε να μην συνεχίσω να με πνίγει, να μην μπορέσω να σε φιλήσω, ώστε η καρδιά να μην εγκαταλείψει και να μην σταματήσει να σε αγαπάει. Θέλω να σε ανακτήσω, πρέπει να σε βρω, γιατί έμεινες με όλα τα τραγούδια μου, τα φιλιά μου, τα όνειρά μου. Τα έχω χάσει, δεν αντέχω πια την τιμωρία της μισής ψυχής μου, έχει μείνει μαζί σου. Δεν συνεχίζω να πνίγω το να μην μπορώ να σε φιλήσω, ώστε η καρδιά μου να μην παραδοθεί και να μην σταματήσει να σε αγαπά. Θέλω να σε ανακτήσω, πρέπει να σε βρω, γιατί έμεινες με όλα, τα τραγούδια μου, τα φιλιά μου, τα όνειρά μου. Έχω χάσει την τιμωρία ήταν ήδη τα τραγούδια μου, έχω χάσει την τιμωρία

Τι θα μπορούσε να μου λείψει αν σε έχω; Τι θα μπορούσε να μου λείψει αν είσαι εδώ; Μου αρέσεις, όπως όλα όσα δεν πιστεύεις ότι για λίγο με φέρνεις ερωτευμένο. Τι άλλο μπορώ να ρωτήσω αν σε έχω; Τι άλλο μπορώ να ρωτήσω αν με κάνεις ευτυχισμένο;

Τι θα μπορούσε να μου λείψει αν είσαι το παν; Και θα ομολογήσω ότι με τρελαίνεις πολύ και αν ερωτευτώ το στόμα σου και το όμορφο πρόσωπό σου, θα μου αρέσουν τα αισθήματά σου όπως θέλω, τα δικά μου θα είναι κατεστημένα και, τι άλλο μπορώ να ζητήσω αν έχω για μένα; Και τι θα μπορούσε να μας χάσει αν εσύ κι εγώ είμαστε ευτυχισμένοι; Αν ερωτευτώ το μικρό σου στόμα και το όμορφο πρόσωπό σου, θα μου αρέσουν τα αισθήματά σου όπως θέλω, τα δικά μου θα είναι κατεστημένα και τι άλλο μπορώ να ζητήσω αν έχω για μένα; Και τι θα μπορούσε να μας χάσει αν εσύ κι εγώ είμαστε ευτυχισμένοι; Και αν ερωτευτώ το στόμα σου και το όμορφο πρόσωπό σου, θα μου αρέσουν τα αισθήματά σου, όπως θέλεις να με ικανοποιήσεις. Και τι θα μπορούσε να μας χάσει αν εσύ κι εγώ είμαστε ευτυχισμένοι; Αν εσύ κι εγώ είμαστε ευτυχισμένοι

Σε είδα, με είδες, στην αρχή, ήταν ένα αστείο, μετά η αλήθεια εμφανίζεται, ανταλλάσσονται χαμόγελα, κάποια στιγμή λιγότερο από μια ώρα και κάτω από το τραπέζι, η φτέρνα σου άγγιξε το μπότο μου.

Ήταν πιο απλό από το να φτιάξουμε το τραπέζι ενός και την ώρα του πρωινού, ήξερα ήδη ότι σε αγαπούσα εβδομάδες από την αρχή της περιπέτειας, το φεγγάρι έγινε μέλι, και μια συναυλία Pa 'Tijuana απαγορεύτηκε, ήταν αδύνατο, αλλά το κάναμε Αυτό που αισθανθήκαμε μετά από αυτό, το είδαμε σχεδόν καθημερινά ο φίλος μας το ημερολόγιο μας έδωσε 400 ραντεβού του να αγαπούμε τον εαυτό μας, μετατρέψαμε δύο αγνώστους Δεν ξέρω ποιος πήρε το χέρι σου σήμερα ή που είμαι τώρα.

Ήταν πιο απλό από το να φτιάξουμε το τραπέζι ενός και την ώρα του πρωινού, ήξερα ήδη ότι σε αγαπούσα εβδομάδες από την αρχή της περιπέτειας, το φεγγάρι έγινε μέλι, και μια συναυλία Pa 'Tijuana απαγορεύτηκε, ήταν αδύνατο, αλλά το κάναμε Αυτό που νιώσαμε, ναι, περνώντας χρόνο, αναλύοντας την ρήξη, η εκδοχή που έχει ο λύκος δεν είναι η Το μικρό κουκούλι της αγάπης μας 'Το άλλο που βλέπουμε το επαναλαμβάνουμε για το πρώτο ραντεβού

Ευλογημένη η σκύλα του τύχη αλλά περισσότερα μπαρ που μου επιτρέπει να σας έχω αλλά μόνο μοιράζονται Θα σας κάνω ευτυχισμένους χίλιες ζωές και άλλες χίλιες ακόμα αν θέλετε οίκτο ότι είστε απαγορευμένοι και έτσι όχι πια, δεν θα μπορούσατε να φωνάξετε στον κόσμο ότι βλέπουμε ο ένας τον άλλον κρυμμένο Ξέρω ότι θα ήθελες επίσης να φωνάζεις ότι είσαι μόνο δικός μου και τι τίτλο μου έβαλες όταν μιλάς στους φίλους σου σου λες ότι Είμαι ο εραστής σου ή τους λες ότι είμαι ο έρωτας της ζωής σου Θα σε έκανα ευτυχισμένο σε χίλιες ζωές και άλλες χίλιες Αν θέλεις να λυπηθείς ότι είσαι απαγορευμένος και ούτω καθεξής, δεν θα μπορούσες να φωνάξεις στον κόσμο ότι βλέπουμε ο ένας τον άλλο κρυμμένο ότι θα ήθελες επίσης να φωνάζεις ότι είσαι μόνο δικός μου

Ίσως σήμερα υπάρχει ένα άλλο μονοπάτι που πρέπει να περπατήσουμε, και ποιος ξέρει τι πράγματα θα είναι καλά; Αλλά δεν έχει σημασία, η κουρτίνα θα κλείσει τώρα και δεν θα ανοίξει πια αλλά με τον ίδιο τρόπο ξέρω πολύ καλά ότι θα πονέσει

Προσπάθησα, αλλά είμαστε άνθρωποι. Είπαμε "για πάντα", αλλά κράτησες μόνο για λίγο. Και εγώ, μια μέρα ήμασταν τα πάντα, αλλά σήμερα είμαστε η μουσική που ακούγεται στο παρασκήνιο. Κανείς δεν ακούει αλλά αυτό είναι εκεί, αν αυτό είναι έτσι, είναι εντάξει για μένα γιατί λίγες ιστορίες τελειώνουν έτσι, αφήνοντας ένα σημάδι, ένα τραγούδι, μια ανάμνηση. Κανείς δεν ακούει αλλά αυτό είναι εκεί, αν αυτό είναι έτσι, είναι εντάξει για μένα γιατί λίγες ιστορίες τελειώνουν έτσι, αφήνοντας ένα σημάδι, ένα τραγούδι, έναΝα θυμάμαι

Δεν ξέρω τι της συμβαίνει. Δεν θέλει να μου μιλήσει πια. Νιώθω διαφορετικά. Με κοιτάζει με οργή και δεν ξέρω Ίσως απλά μου λείπει ο παλιός της τρόπος ζωής Έχω ακόμη ζηλέψει γιατί δεν μπορώ να την καταλάβω. Ίσως κάποιος άλλος να την πήρε. Ίσως είναι ότι θυμώθηκε μαζί μου.

Και θα ήθελα να είμαι τέλεια για να με κάνει με τον τρόπο της Και ότι θα μου έδινε μια υπόδειξη να είμαι κάτι περισσότερο από τέλεια Ότι δεν θα έβλεπε ένα ελάττωμα Ότι δεν θα έψαχνε δικαιολογίες Και στα φιλιά μου θα παραδινόταν για ευχαρίστηση Και ότι θα με κοίταζε εντελώς ερωτευμένος Ότι θα παραδινόταν στην αγκαλιά μου και θα με αγκάλιαζε σφιχτά Όταν αγγίζει το δέρμα μου

Την ψάχνω και προσπαθώ, αλλά δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνω. Έχω ακόμη ζηλέψει γιατί δεν μπορώ να την καταλάβω.. Ίσως κάποιος άλλος να την πήρε ή δεν ξέρω ίσως είναι ότι θυμώθηκε μαζί μου και θα ήθελα να είμαι τέλειος για να με κάνει τον δικό της τρόπο. Και ότι θα μου έδινε ένα στοιχείο για να είμαι περισσότερο από τέλεια ότι δεν θα έβλεπε κάποιο ελάττωμα ότι δεν θα έψαχνε δικαιολογίες Και στα φιλιά μου θα παραδινόταν για ευχαρίστηση και θα με κοιτούσε εντελώς ερωτευμένος που θα παραδινόταν στις αγκάλια μου και θα με αγκάλιαζε σφιχτά Όταν αγγίζει το δέρμα μου

Η καρδιά μου με έκλεψε, και η αγάπη, βλέποντας το θυμό μου, μου είπε ότι είχε πάρει για τα πιο όμορφα μάτια τι ζουν έχω ψάξει. Το έχουν στη φυλακή. Και αν η αγάπη είναι σωστή, κυρία, με τα σημάδια, έχεις την καρδιά μου..

Η αγάπη μου είναι με μια ελαφριά ενδυμασία ανάμεσα στα μήλα, όπου οι πιο ανυπόμονοι αεροί αεράκι θα τρέξουν με παρέα. Εκεί, όπου οι χαρούμενες αερές κατοικούν για να κόψουν τα πρώιμα φύλλα στο δρόμο του, η αγάπη μου πηγαίνει αργά, στραμμένη προς τη σκιά του που βρίσκεται στο γρασίδι. Και όπου ο ουρανός είναι ένα φλιτζάνι από ανοιχτό μπλε στη γελούσα γη, η αγάπη μου περπατάει αργά, σηκώνοντας το φόρεμά της με ένα ευγενικό χέρι.

Θα έρθεις γυμνή με ανοιχτές αγκάλες Θα στηριχθώ στα στήθη σου, το κεφάλι μου θα πεις τα λόγια που ελπίζω να τραγουδήσουν γλυκά, θα υποσχεθείς θάλασσες και κοιλάδες και βουνοκορφές, Θα είμαι ο πατέρας των παιδιών σου Θα λάμψεις σαν αστραπή Θα κάνω τον εαυτό μου αστέρι εσύ Θα είσαι η κοπέλα μου, πιο όμορφη από όλες τις φίλες Θα τραγουδήσω τραγούδια του Jorge Ben Θα έχεις μακριά μαλλιά Θα πλέκω το ορυχείο Θα θέλεις ένα σπίτι στο χωράφι Θα χτίσω μια καλύβα δίπλα στο ποτάμι Μερικές φορές θα ντυθείτε με όλα τα χρώματα της ίριδας Θα σε αγαπώ πάντα, Θα θέλεις λουλούδια, ένα άλογο, μια κιθάρα και ποτέ δεν θα δουλέψουμε, ποτέ

Σου προσφέρω ανάμεσα σε σμήνη, πράσινα τμήματα και τριαντάφυλλα, την αφελή καρδιά μου που ταπεινώνει την καλοσύνη σου, μην θέλεις να καταστρέψεις τα τρυφερά σου χέρια, τα μάτια σου χαίρονται για το απλό δώρο μου. Στο κήπο, το σώμα μου κουράστηκε, οι αυρες του πρωινού, που καλύπτονται από το Ρόσι, όπως στην ειρήνη ενός ονείρου, το άμεσο άτομο που φεύγει για να ξεκουραστεί. Όταν στο ναό μου η θεία καταιγίδα, θα ξαπλώσω, παίζοντας με τα παχιά σου λουριά, στο νούμερο σου το ονειρικό μου δάσος, ήχο με τον ρυθμό των τελευταίων σου φιλιών..

Με έχεις κι εγώ είμαι δικός σου. Τόσο κοντά ο ένας στον άλλο, σαν το κρέας των οστών. Τόσο κοντά ο ένας στον άλλο και συχνά τόσο μακριά. Μερικές φορές μου λες ότι είσαι κλειστός, σκληρός σαν πέτρα, τυλιγμένος σε μυστικά, αδιάφορος, απομακρυσμένος. και θα θέλατε το δικό σας Το Κλειδί του Μυστηρίου. Αν δεν το έχει κανείς. Δεν υπάρχει κλειδί. Ούτε εγώ, δεν το έχω καν!

Ξέρω ένα γιγάντιο και παράξενο ύμνο που αναγγέλλει την νύχτα της ψυχής μια αυγή, και αυτές οι σελίδες είναι από αυτό το ύμνο ρυθμούς που ο αέρας διαστέλλεται στις σκιές. Θα ήθελα να του γράψω, του άνδρα που κυριαρχεί στον επαναστάτη, με μικροπρεπή γλώσσα, με λέξεις που κάποτε ήταν στεναγμοί και γέλια, χρώματα και νότες. Αλλά μάταια είναι αγωνίζοντας, ότι δεν υπάρχει καμία μορφή ικανή να τον κλειδώσει, και μόνο, ω, όμορφη! Ναι, έχοντας το δικό σου στα χέρια μου, θα μπορούσα, στο αυτί, να το τραγουδήσω μόνος..

Αγάπη για τα εντόσθιά μου, ζήσε τον θάνατο, μάταια περιμένω τον γραπτό σου λόγο και σκέφτομαι, με το λουλούδι που μαραίνεται, ότι αν ζήσω χωρίς εμένα θέλω να σε χάσω. Ο αέρας είναι αθάνατος. Η αδρανής πέτρα ή γνωρίζει τη σκιά ή την αποφεύγει. Η εσωτερική καρδιά δεν χρειάζεται το παγωμένο μέλι που ρίχνει το φεγγάρι. Αλλά υπέφερα. Έξυσα τις φλέβες μου, τίγρη και περιστέρι, στη μέση σας σε μονομαχία δαγκωμάτων και κρίνων. Συμπληρώστε την τρέλα μου ή αφήστε με να ζήσω στη γαλήνια νύχτα της ψυχής μου για πάντα σκοτεινή.

Στο κέντρο του πιο μυστικού ορυχείου, μέσα στο πιο μακρινό φρούτο, στην δόνηση της πιο διακριτικής νότας, στο σπειροειδές και ηχηρό σαλιγκάρι, στο πυκνότερο στρώμα χρώματος, στη φλέβα που στο σώμα περισσότερο Ακούγεται, στη λέξη που λέει πιο απαλά, στη ρίζα που χαμηλώνει περισσότερο, πιο κρυμμένο, στη βαθύτερη σιωπή αυτής της παύσης, όπου η ζωή έγινε αιωνιότητα, Ψάχνω το χέρι σου και αποκρυπτογραφώ την αιτία της επιθυμίας και της μη πίστης, τέλος, οικειότητα.

Η σκλάβα μου, η Témeme. Αγάπα με. Σκλάβε μου! Είμαι μαζί σας το πιο απέραντο ηλιοβασίλεμα του ουρανού μου, και μέσα σε αυτό η ψυχή μου σαν ένα κρύο αστέρι. Όταν τα βήματά μου απομακρύνονται από σένα. Το δικό μου μαστίγωμα πέφτει στη ζωή μου. Είσαι αυτό που υπάρχει μέσα μου και είναι μακρινό. Φεύγοντας σαν χορωδία καταδιωκόμενης ομίχλης. Δίπλα μου, αλλά πού; Μακριά, που είναι μακριά. Και τι είναι μακριά κάτω από τα πόδια μου περπατάει. Η ηχώ της φωνής πέρα από τη σιωπή. Και αυτό που μεγαλώνει σαν τα βρύα στα ερείπια.

Καλύψτε, αγαπήστε, τον ουρανό του στόματος με αυτόν τον υπερυψωμένο ακραίο αφρό, που είναι ένα γιασεμί που ξέρει και αυτός που καίγεται, βλάστησε στην άκρη του κοραλλιού του βράχου. Alóqueme, η αγάπη, το αλάτι του, aloca το υπέρτατο λουλούδι σας, λυγίζοντας την οργή του στο κεφαλόδεσμο του γκρεμού που το κατατάσσει. Ω σφιχτή ροή, αγάπη, ω όμορφη κέτσα μετριασμένη από χιόνι από μια τόσο στενή σπηλιά σε ζωντανή σάρκα, για να δούμε πώς γλιστράει ο λεπτός λαιμός σου, αγάπη, και βρέχει με αστέρια γιασεμιού και σάλιου!

Ωστόσο, σε αυτές τις σκέψεις μου σχεδόν με περιφρονο&#