KarlaKonnor

Έχεις ένα παθιασμένο βλέμμα, σαν σε κάθε αναλαμπή να περιέχεις τη φωτιά των χιλίων αστεριών που κάποτε έκαιγε. Σε αυτή την ένταση, τα όνειρά σου καίγονται, οι πόθοι σου, οι φόβοι σου, και μια φλόγα που ποτέ δεν σβήνει. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχει μια τρυφερότητα, μια γλυκύτητα μέσα σου που μπερδεύει, σαν να κρύβεται η ίδια η αγάπη στο ντροπαλό και γλυκό χαμόγελό σου. Δεν είστε μεγάλοι, αλλά ποιος χρειάζεται να είναι; Όταν κάθε βήμα που κάνεις αφήνει ένα σημάδι που ο κόσμος θυμάται, που η ψυχή γιορτάζει; Στη μικρότητα σου βρίσκεται το μεγαλείο, στη λεπτότητα των χειρονομιών σου υπάρχει δύναμη. Είστε αυτό το είδος ύπαρξης που δεν επιδιώκει να επιβάλει τον εαυτό του, και όμως κανείς δεν μπορεί να σας ξεχάσει. Δεν σηκώνεις τη φωνή σου, αλλά το γέλιο σου είναι η ηχώ ενός καταρράκτη, η σιωπή σου είναι ο ψίθυρος ενός λουλουδιού που ανοίγει στις πρώτες ακτίνες της αυγής. Είσαι μικρός, ναι, αλλά τα ευαίσθητα χέρια σου κρατούν κόσμους, η παρουσία σου είναι σαν το άρωμα ενός τριαντάφυλλου που διαπερνά τα πάντα στο πέρασμά του. Όταν περπατάς, είναι σαν ο άνεμος να χορεύει γύρω σου, σαν ο αέρας να γίνεται πιο γλυκός μόνο και μόνο επειδή περπατάς. Είσαι η ποίηση σε κίνηση, ένας σιωπηλός ρίμος που καταγράφεται στη μνήμη εκείνων που σε κοιτάζουν, χωρίς να χρειάζονται λόγια, χωρίς να χρειάζονται μεγάλες χειρονομίες.

Είσαι η ηχώ του πρωινού ανέμου, ένας ψίθυρος που διηθά μέσα από τα φύλλα, εκείνη η γλυκιά μελωδία που κανείς δεν τραγουδάει, αλλά η καρδιά ακούει και αγαπά. Μικρή σε μέγεθος, αλλά τεράστια σε ψυχή, η σιλουέτα σου είναι αυτή μιας ακτίνας φεγγαριού που γλιστράει, σχεδόν χορεύει, μέσα στο σκοτάδι, όπου κρύβονται τα όνειρα.

Τα μαλλιά σου, μαύρα σαν τη νύχτα, Ξεδιπλώνονται σε σκοτεινούς καταρράκτες, κύματα σκιάς που χαϊδεύουν την πλάτη σου σαν να σε φιλούσε ο ίδιος ο ουρανός. Είναι μεταξωτά υφάσματα του σκότους, δεσμοί μυστηρίου και αστέρια που έχουν σβήσει, που κρύβουν μυστικά που ποτέ δεν αποκαλύπτονται, αλλά που στα μάτια σου, που είναι τεράστια, μπορούν να μαντέψουν.

Τα μάτια σου. δύο σύμπαντα χωρίς όρια, γίγαντες στο βάθος και τη λάμψη τους. Η μέρα χάνεται μέσα τους, οι λέξεις πνίγονται και τα συναισθήματα ξαναγεννιούνται. Αυτά τα μάτια που όχι μόνο κοιτάζουν, αλλά βλέπουν, που χαϊδεύουν με το φλογερό πάθος τους και με την τρυφερότητά του που, χωρίς να πει τίποτα, σας τυλίγει σε μια ατελείωτη αγκαλιά.

Τα μαλλιά σου, μαύρα σαν τη νύχτα χωρίς φεγγάρι, ρέουν σε καταρράκτες που ο άνεμος χαϊδεύει, απαλά και ελαφριά, ενώ ο κόσμος στέκεται ακίνητος για να παρακολουθήσει το χορό τους.

Κάθε κλωστή είναι ένας αναστεναγμός, μια κρυμμένη μελωδία που μόνο οι άνεμοι γνωρίζουν, σαν μυστικά που φυλάσσονται στις σκιές των ονείρων σου.

Τα μάτια σου, μαύρα και γιγαντιαία, ολόκληρα σύμπαντα που κατοικούνται από αστέρια που αναβοσβήνουν στο ρυθμό της καρδιάς σου. Είναι άβυσσοι που προσκαλούν στο χάσιμο, όπου το πάθος φλέγεται στο σκοτάδι.

Το να σε κοιτάζω είναι σαν να πλέω στα βαθιά νερά, όπου η ψυχή εξαφανίζεται.