HotyBarbarha

Η Τέχνη του Χαιρετισμού

Πάντα πίστευα ότι κάθε άνθρωπος έχει μια ιστορία που αξίζει να ακουστεί. Ίσως γι' αυτό δεν ντρέπομαι να πω γεια. Στα είκοσι ένα, έμαθα ότι τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή ξεκινούν συχνά με μια λέξη, που προσφέρεται με ένα ανοιχτό χαμόγελο. Ξεκίνησε όταν ήμουν μικρός.

Η μητέρα μου γελούσε όταν χαιρετούσα τους ξένους από το παράθυρο του αυτοκινήτου, χαρακτηρίζοντάς τους «νέους φίλους» πριν καν σταθμεύσουμε.. Δεν καταλάβαινα γιατί οι ενήλικες δίσταζαν να μιλήσουν μεταξύ τους. Γιατί να περιμένουμε την άδεια για να είμαστε ευγενικοί; Τώρα, καθώς περπατάω στην πανεπιστημιούπολη, το καφέ ή το δρόμο της πόλης, αυτή η ίδια περιέργεια με ακολουθεί σαν το φως του ήλιου. Προσέχω τις λεπτομέρειες – έναν ηλικιωμένο άνδρα με μουσταρδί κασκόλ και μάτια σαν απαλές καταιγίδες, ένα κορίτσι στο λεωφορείο που χτυπάει ρυθμικά τη θήκη του τηλεφώνου της σαν να συνθέτει ένα μυστικό τραγούδι, τον του οποίου τα τατουάζ λένε ολόκληρες ιστορίες με μελάνι.. Ο καθένας αισθάνεται σαν ένα κλειστό βιβλίο. Μερικές μέρες, μαζεύω ιστορίες χωρίς να θέλω.

Υπήρχε ο ταξιδιώτης από την Πορτογαλία που συνάντησα στην ουρά για καφέ, που μου είπε ότι κυνηγούσε ανατολές σε όλες τις ηπείρους γιατί είχε υποσχεθεί κάποτε στη μητέρα του ότι δεν θα σταματούσε ποτέ να ψάχνει την ομορφιά.. Υπήρχε η γυναίκα στο παγκάκι του πάρκου που ομολόγησε, με δάκρυα στα μάτια, ότι διάβαζε το ίδιο βιβλίο που αγαπούσε ο σύζυγός της, μόνο και μόνο για να νιώσει κοντά του ξανά.. Και ήταν το παιδί στην λαϊκή αγορά που μου έδωσε μια μαργαρίτα, ανακηρύσσοντας με «βασίλισσα των λουλουδιών» πριν φύγει τρέχοντας γελάζοντας. Οι άνθρωποι λένε ότι είμαι τυχερός που συναντώ τα καλύτερα είδη ψυχών. Αλλά νομίζω ότι έχουν ξεχάσει πώς να ακούν. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά να είναι αόρατοι, απλά περιμένουν κάποιον να τους προσέξει. Μου αρέσει να είμαι αυτός ο κάποιος. Δεν είναι πάντα εύκολο, όμως. Μερικές φορές, συναντώ ανθρώπους που είναι κλειστοί, φρουρούμενοι από αόρατους τοίχους. Έμαθα να μην το παίρνω προσωπικά.

Ο καθένας έχει τους λόγους του. Ωστόσο, μου αρέσει να πιστεύω ότι ακόμα και μια μικρή πράξη ζεστασιάς - ένα γνήσιο κομπλιμέντο, μια περίεργη ερώτηση - μπορεί να αφήσει ένα ήσυχο σημάδι. Η αλήθεια είναι ότι η γνωριμία με νέους ανθρώπους δεν αφορά μόνο αυτούς. Είναι για μένα, πάρα πολύ. Κάθε συνάντηση με διαμορφώνει με μικρούς, απροσδόκητους τρόπους. Έχω γίνει πιο γενναίος, πιο μαλακός, πιο υπομονετικός. Έμαθα ότι το γέλιο ακούγεται διαφορετικά σε κάθε γλώσσα, αλλά πάντα νιώθω το ίδιο. Ότι η καλοσύνη μπορεί να γεφυρώσει κάθε σιωπή. Ότι ακόμα και μια φευγαλέα σύνδεση μπορεί να αντηχήσει πολύ μετά τον αποχαιρετισμό. Μερικές φορές, τη νύχτα, ξαπλώνω στο κρεβάτι επαναλαμβάνοντας τις συναντήσεις της ημέρας σαν σκηνές σε μια ταινία.

Τα πρόσωπα θολώνουν στη μνήμη, αλλά τα συναισθήματα παραμένουν – το βουητό του κοινού γέλιου, η σπίθα της κατανόησης, η ζεστασιά του να είσαι μέρος κάτι ανθρώπινου και ζωντανού. Αύριο, θα βγω ξανά έξω με τον συνήθη ήσυχο ενθουσιασμό μου. Μια νέα μέρα, μια νέα ευκαιρία να γνωρίσουμε μια άλλη ιστορία σε κίνηση. Ίσως να πω ένα γεια. Ίσως κάποιος να το πει πρώτος. Όπως και να 'χει, θα ακούσω.

Εκεί αρχίζει η αγάπη.