HelenRousse

Η ένταση μεταξύ μας είναι μια λανθάνουσα φωτιά, που καίει σε κάθε παρατεταμένο βλέμμα, σε κάθε αναστεναγμό ικανοποίησης. Η εγγύτητά του με τυλίγει, η ζεστή του ανάσα αγγίζει το δέρμα μου πριν τα χείλη του αγγίξουν τα δικά μου, παίζοντας εκ των προτέρων, με την επιθυμία που τεντώνεται μέχρι να γίνει αφόρητη.. Τα χέρια του γλιστρούν κάτω από τη μέση μου με δαιδαλώδη βραδύτητα, περιδιαβαίνοντας το δέρμα μου με τη βεβαιότητα του ποιος ξέρει ακριβώς πώς να ανάψει. Κάθε χάδι είναι ένα ερέθισμα, μια υπολογισμένη πρόκληση που με κάνει να σκύψω το κεφάλι μου, να κλείσω τα μάτια μου και να παραδοθώ στη στιγμή.. Το στόμα του συνεχίζει το δικό του μονοπάτι, φιλώντας, δαγκώνοντας απαλά, αφήνοντας ένα φλεγόμενο ίχνος στην πρόοδό του. Όταν το σώμα του πιέζει το δικό μου, ένα ρίγος ταξιδεύει ολόκληρο. Η αντίθεση ανάμεσα στη λεπτότητα των χαϊδιών του και τη σταθερότητα της λαβής του με κάνει να χαθώ στο σιωπηρό παιχνίδι εξουσίας, σε αυτόν τον υπέροχο χορό μεταξύ ελέγχου και παράδοσης. Ο ρυθμός του είναι αργός, σχεδόν σκληρός, απολαμβάνοντας τον τρόπο που η αναπνοή μου είναι ταραγμένη, πώς τα χέρια μου προσπαθούν να κρατηθούν από το δέρμα τους, ζητώντας περισσότερα.. Αλλά παίρνει το χρόνο του. Η γλώσσα του, τα δάχτυλά του, ολόκληρο το σώμα του με εξερευνά με εξαιρετική ακρίβεια, χτίζοντας την ένταση με κάθε τρίψιμο, με κάθε βενζίνη που ξεσπάει από τα χείλη μου. Και όταν τελικά παραδοθεί στον επείγοντα χαρακτήρα της επιθυμίας που έχουμε ταΐσει, ολόκληρος ο κόσμος εξαφανίζεται, αφήνοντας μόνο την απόλυτη ευχαρίστηση να χάνουμε τον εαυτό μας ο ένας στον άλλο..

Τα χέρια του ταξιδεύουν το δέρμα μου με μια δαιδαλώδη βραδύτητα, σαν να ήθελε να απομνημονεύσει κάθε καμπύλη, κάθε ρίγος. Η αναπνοή του, ζεστή και κοντά, αγγίζει το λαιμό μου πριν τα χείλη του βρουν το δρόμο. Η αναπνοή μου σπάει όταν τα δάχτυλά τους πέφτουν σταθερά, σχεδιάζοντας αόρατα μονοπάτια στο τριχωτό μου δέρμα. Χάνω τον εαυτό μου στην ένταση της στιγμής, στην απολαυστική ένταση του μέλλοντος, στην περιορισμένη φωτιά που απειλεί να ξεχειλίσει με τον παραμικρό ψίθυρο. Το βλέμμα του με πιάνει πριν ακόμα με αγγίξει, φορτωμένο με επιθυμία και ανείπωτες υποσχέσεις. Τα χέρια του εξερευνούν το δέρμα μου με ένα τέλειο μείγμα σφριγηλότητας και γλυκύτητας, φωτίζοντας κάθε σημείο που αγγίζουν.. Το σώμα μου αντιδρά στη δική του, στην ανάσα του κοντά στα χείλη μου, στο αργό άγγιγμα των δαχτύλων του που γλιστρούν χωρίς βιασύνη. Η προσμονή είναι ένα νόστιμο παιχνίδι, ένα εξαίσιο βασανιστήριο όπου κάθε δευτερόλεπτο αισθάνεται αιώνιο, όπου η ευχαρίστηση είναι χτισμένη σε κάθε χειρονομία μέχρι να γίνει αναπόφευκτη..

Η ένταση μεταξύ μας είναι μια λανθάνουσα φωτιά, που καίει σε κάθε παρατεταμένο βλέμμα, σε κάθε αναστεναγμό ικανοποίησης. Η εγγύτητά του με τυλίγει, η ζεστή του ανάσα αγγίζει το δέρμα μου πριν τα χείλη του αγγίξουν τα δικά μου, παίζοντας εκ των προτέρων, με την επιθυμία που τεντώνεται μέχρι να γίνει αφόρητη.. Τα χέρια του γλιστρούν κάτω από τη μέση μου με δαιδαλώδη βραδύτητα, περιδιαβαίνοντας το δέρμα μου με τη βεβαιότητα του ποιος ξέρει ακριβώς πώς να ανάψει. Κάθε χάδι είναι ένα ερέθισμα, μια υπολογισμένη πρόκληση που με κάνει να σκύψω το κεφάλι μου, να κλείσω τα μάτια μου και να παραδοθώ στη στιγμή.. Το στόμα του συνεχίζει το δικό του μονοπάτι, φιλώντας, δαγκώνοντας απαλά, αφήνοντας ένα φλεγόμενο ίχνος στην πρόοδό του. Όταν το σώμα του πιέζει το δικό μου, ένα ρίγος ταξιδεύει ολόκληρο. Η αντίθεση ανάμεσα στη λεπτότητα των χαϊδιών του και τη σταθερότητα της λαβής του με κάνει να χαθώ στο σιωπηρό παιχνίδι εξουσίας, σε αυτόν τον υπέροχο χορό μεταξύ ελέγχου και παράδοσης. Ο ρυθμός του είναι αργός, σχεδόν σκληρός, απολαμβάνοντας τον τρόπο που η αναπνοή μου είναι ταραγμένη, πώς τα χέρια μου προσπαθούν να κρατηθούν από το δέρμα τους, ζητώντας περισσότερα.. Αλλά παίρνει το χρόνο του. Η γλώσσα του, τα δάχτυλά του, ολόκληρο το σώμα του με εξερευνά με εξαιρετική ακρίβεια, χτίζοντας την ένταση με κάθε τρίψιμο, με κάθε βενζίνη που ξεσπάει από τα χείλη μου. Και όταν τελικά παραδοθεί στον επείγοντα χαρακτήρα της επιθυμίας που έχουμε ταΐσει, ολόκληρος ο κόσμος εξαφανίζεται, αφήνοντας μόνο την απόλυτη ευχαρίστηση να χάνουμε τον εαυτό μας ο ένας στον άλλο..

Τα χέρια του ταξιδεύουν το δέρμα μου με μια δαιδαλώδη βραδύτητα, σαν να ήθελε να απομνημονεύσει κάθε καμπύλη, κάθε ρίγος. Η αναπνοή του, ζεστή και κοντά, αγγίζει το λαιμό μου πριν τα χείλη του βρουν το δρόμο. Η αναπνοή μου σπάει όταν τα δάχτυλά τους πέφτουν σταθερά, σχεδιάζοντας αόρατα μονοπάτια στο τριχωτό μου δέρμα. Χάνω τον εαυτό μου στην ένταση της στιγμής, στην απολαυστική ένταση του μέλλοντος, στην περιορισμένη φωτιά που απειλεί να ξεχειλίσει με τον παραμικρό ψίθυρο. Το βλέμμα του με πιάνει πριν ακόμα με αγγίξει, φορτωμένο με επιθυμία και ανείπωτες υποσχέσεις. Τα χέρια του εξερευνούν το δέρμα μου με ένα τέλειο μείγμα σφριγηλότητας και γλυκύτητας, φωτίζοντας κάθε σημείο που αγγίζουν.. Το σώμα μου αντιδρά στη δική του, στην ανάσα του κοντά στα χείλη μου, στο αργό άγγιγμα των δαχτύλων του που γλιστρούν χωρίς βιασύνη. Η προσμονή είναι ένα νόστιμο παιχνίδι, ένα εξαίσιο βασανιστήριο όπου κάθε δευτερόλεπτο αισθάνεται αιώνιο, όπου η ευχαρίστηση είναι χτισμένη σε κάθε χειρονομία μέχρι να γίνει αναπόφευκτη..