HanniRoss

Είμαι 19 ετών και, παρόλο που ακόμα μαθαίνω να γνωρίζω τον εαυτό μου, έχω την αίσθηση ότι ήδη κουβαλάω μέσα μου ένα δικό μου κόσμο: μερικές φορές απαλό, μερικές φορές έντονο, πάντα γεμάτο περιέργεια.. Το δέρμα μου είναι λευκό, αυτό που μοιάζει να κρατάει μυστικά, ευαίσθητο στον ήλιο και στα χάδια. Τα μαλλιά μου είναι ανοιχτόχρωμα, λεία και κοντά, ακριβώς κάτω από το πηγούνι. Τους αγαπώ έτσι, ελεύθερους, εύκολους, στην εικόνα μου. Αρκεί λίγο για να μιλήσουν: λικνίζονται στον άνεμο ή γλιστρούν απαλά όταν σκύβω το κεφάλι μου διαβάζοντας.

Η μουσική είναι η αγαπημένη μου γλώσσα. Δεν περνάει μέρα χωρίς να με συνοδεύει. Η τεχνο μουσική με ενθουσιάζει: υπάρχει κάτι σε αυτούς τους επαναλαμβανόμενους, βαθείς ρυθμούς που διαπερνούν το στήθος και το στομάχι σου. Μερικές φορές κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι τον εαυτό μου στη Χώρα του Αύριο, χαμένη ανάμεσα στα φώτα, τα σώματα και τους ρυθμούς που δονούν το έδαφος. Με ελκύει αυτή η ενέργεια. άγρια, ηλεκτρική, αλλά και απελευθερωτική.

Αλλά δεν είναι μόνο θέμα έντασης. Μου αρέσουν επίσης οι μπαλάντες, τα ρομαντικά τραγούδια που μιλούν για πράγματα που είναι αδύνατο να εκφραστούν με συνηθισμένες λέξεις. Μου αρέσει να παρασύρομαι από λόγια που χαϊδεύουν την ψυχή, που πληγώνουν λίγο, αλλά που επίσης θεραπεύουν. Υπάρχει κάτι πολύ οικείο στο να κλαις σιωπηλά σε ένα τραγούδι που φαίνεται να γράφτηκε για σένα.

Είναι πολύ πιεστικό.. Πολλά. Μου αρέσει να χάνομαι στις ιστορίες, να εξαφανίζομαι ανάμεσα στις σελίδες σαν ένα δεύτερο δέρμα. Μερικές φορές νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που θέλω τόσο πολύ να ταξιδέψω. Βλέπω τον εαυτό μου να περπατά στους δρόμους του Παρισιού με ένα βιβλίο στο χέρι ή να πίνει έναν καφέ στο Βερολίνο γράφοντας σε ένα σημειωματάριο. Ονειρεύομαι την Ιταλία, τα αρώματά της, την τέχνη της, τη γλώσσα της που ακούγεται σαν αναστεναγμός. Η Ισπανία με καλεί επίσης. τα χρώματά της, τον ρυθμό της, τον τρόπο ζωής της. Με ελκύουν τα μέρη με ιστορία, η μαγεία που κρύβουν. Δεν θέλω να δω τον κόσμο σαν τουρίστας, θέλω να τον ζήσω, να τον νιώσω, να τον αναπνεύσω από μέσα.

Είμαι συγκρατημένη, αλλά παρατηρητική. Δεν μου αρέσει να τραβάω την προσοχή, αλλά ξέρω ότι υπάρχουν πράγματα για μένα που ξεχωρίζουν ακόμα και χωρίς να χρειάζεται να τα πω. Μου αρέσουν οι διακριτικές χειρονομίες: μεγάλα χέρια που κινούνται σταθερά, μια βαθιά φωνή που έρχεται στο αυτί μου χωρίς προειδοποίηση, ο τρόπος που με πιάνουν από τη μέση με αυτοπεποίθηση, χωρίς δισταγμό.. Μου αρέσει ο χαρακτήρας σε έναν άνδρα: κάποιος που ξέρει τι θέλει, αλλά δεν χρειάζεται να το επιβάλει. Κάποιος που έχει ένα σταθερό βλέμμα, παρουσία. αλλά και μια θέση για την τρυφερότητα.

Έχω φαντασιώσεις που δεν μοιράζομαι με κανέναν. Certains sont simples: Ένα κλεμμένο φιλί σε ένα ταξίδι, ένα χάδι την αυγή σε μια άγνωστη πόλη. Άλλοι είναι πιο έντονοι. Φαντάζομαι ένα άδειο γραφείο, τη νύχτα να πέφτει, την ένταση να ανεβαίνει στις σιωπές και στα βλέμματα. Μου αρέσει το παιχνίδι του απαγορευμένου, του απροσδόκητου. Φαντάζομαι επίσης για μια στιγμή κρυμμένο στη μέση ενός δάσους, που περιβάλλεται από δέντρα, σιωπηλό κόσμο. μόνο το σώμα, η ζέστη, η επιθυμία που εκφράζεται αδιάκοπα. Δεν ψάχνω να προκαλέσω. Αλλά ούτε εγώ κρύβομαι. Μου αρέσει να νιώθω. Μου αρέσει να γίνομαι αισθητή. Είμαι ένα μείγμα ρομαντισμού, επιθυμίας, ονείρου και φωτιάς. Μερικές φορές ήπια, μερικές φορές έντονη. Δεν είναι πάντα εύκολο να καταλάβει. Αλλά πάντα ειλικρινής με αυτό που θέλω.