GraceTurnner

Ήμουν πάντα μια φωτεινή παρουσία, ή τουλάχιστον έτσι λένε. Σε μια πόλη όπου η γκρίζα ρουτίνα κατάπινε τα συναισθήματα και τα πρόσωπα χάνονταν ανάμεσα στο πλήθος, εγώ ξεχώριζα σαν φάρος μέσα στην ομίχλη. Το γέλιο μου ήταν μεταδοτικό, το βλέμμα μου ευθύ και ανοιχτό, και η φωνή μου, ένα μείγμα μεταξύ μελωδίας και εμπιστοσύνης.. Δουλεύω ως υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων σε ένα πρακτορείο εκδηλώσεων, αλλά είμαι πολύ περισσότερα από αυτό: είμαι ο λόγος που οι πελάτες επιστρέφουν, η σπίθα που κάνει κάθε εκδήλωση από καλή σε αξέχαστη. Το διαμέρισμά μου στο κέντρο έχει πάντα ανοιχτά παράθυρα, φυτά παντού και ένα άρωμα φρέσκου καφέ που αναμειγνύεται με το απαλό άρωμα που φοράω συνήθως. Είμαι ο τύπος του ατόμου που θυμάται τα ονόματα των γειτόνων και ξέρει πώς να φωτίζει τη μέρα κάποιου με μια απλή λέξη ή μια ζεστή χειρονομία. Ωστόσο, πολύ λίγοι γνωρίζουν ότι αυτό το λαμπρό φως σφυρηλατήθηκε στη μέση του σκότους.

Γεννήθηκα σε μια μικρή πόλη στο Νότο, όπου οι προσδοκίες ήταν τόσο στενές όσο και τα λιθόστρωτα δρομάκια.. Η μητέρα μου, μια γλυκιά αλλά εύθραυστη γυναίκα, ήταν η άγκυρα μου και η κύρια δασκάλα μου στην ενσυναίσθηση. Ο πατέρας μου, από την άλλη, ήταν μια απόμακρη, αυστηρή και απαιτητική φιγούρα, του οποίου η αγάπη ερχόταν με όρους.. Ως παιδί, ανακάλυψα ότι το χαμόγελό μου μπορούσε να ηρεμήσει τα πνεύματα, ότι τα λόγια μου είχαν τη δύναμη να αλλάξουν τη διάθεση ενός ολόκληρου δωματίου.. Έμαθα να διαβάζω τους ανθρώπους, να προβλέπω τα συναισθήματα και τις επιθυμίες τους. Με τον καιρό, αυτή η ικανότητα έγινε ένα είδος υπερδύναμης που με μετέφερε παντού.

Όταν έγινα δεκαοκτώ, ήξερα ότι έπρεπε να φύγω. Δεν μπορούσα να ταιριάξω σε καλούπια που ποτέ δεν μου ανήκαν. Συγκέντρωσα τα πράγματά μου με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, φίλησα το μέτωπο της μητέρας μου με συγκρατημένα δάκρυα και ανέβηκα σε ένα λεωφορείο για την πόλη, χωρίς άλλο σχέδιο από το να επιβιώσω και να κάνω ένα μέρος για μένα.. Οι πρώτοι μήνες ήταν δύσκολοι. Μοιράστηκα ένα διαμέρισμα με δύο ξένους, δούλευα σε καφετέριες και μπαρ ενώ σπούδαζα τη νύχτα. Αλλά ακόμα και τότε, κάτι μέσα μου αρνιόταν να βγει. My energy opened doors: Πήρα φιλοδωρήματα καλύτερα από οποιονδήποτε, πελάτες που επέστρεψαν μόνο για να μου μιλήσουν, αφεντικά που με πρότειναν χωρίς να το ζητήσω.

Η Καρολίνα με δίδαξε το εμπόριο από το μηδέν, αλλά γρήγορα άρχισα να ξεχωρίζω. Όχι μόνο είχε καλό γούστο, αλλά ήξερα ακριβώς τι ήθελε ο πελάτης, ακόμη και πριν το είπε. Είχε την ικανότητα να κάνει τον καθένα να νιώθει σημαντικός, να τον ακούν, να τον βλέπουν. I remember my first important event: ένα ευεργετικό γκαλά στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Η Καρολίνα μου ανέθεσε να συντονίσω τους εθελοντές και να φροντίσω ώστε οι καλεσμένοι να έχουν όλα τα απαραίτητα.. Κατέληξα να κάνω πολύ περισσότερα. Όταν ένας από τους ομιλητές ακύρωσε την τελευταία στιγμή, ήμουν αυτός που πρότεινε μια αντικατάσταση, οργάνωσε τις αλλαγές της τελευταίας στιγμής και έκανε κανείς να μην παρατηρήσει την καταστροφή που αποφεύγουμε. Εκείνο το βράδυ, όταν έφτασα σπίτι με σπασμένα πόδια και μακιγιάζ, κοίταξα στον καθρέφτη και χαμογέλασα. Υπήρχε κάτι βαθιά ικανοποιητικό στο να ξέρω ότι μπορούσα με τα πάντα, ότι η διαίσθησή μου, η ενσυναίσθησή μου και η ενέργειά μου ήταν πραγματικά, ισχυρά εργαλεία..

Η επιτυχία είναι εθιστική. Το συναίσθημα της αναγνώρισης, το να ξέρεις ότι όλοι σε εμπιστεύονται, ότι η γνώμη σου μετράει.. μπορεί να γίνει ένα λεπτό φάρμακο. Έγινα απαραίτητος στο πρακτορείο. Η Καρολίνα άρχισε να αναθέτει όλο και περισσότερες ευθύνες σε μένα. Με συμβούλευαν για τα πάντα, από το τι λουλούδια να διαλέξω μέχρι το πώς να δομήσω ομιλίες για πολιτικούς ή διασημότητες.. Και το απόλαυσα. Με έκανε να νιώθω πολύτιμη. Αλλά αυτή η ίδια δόση μου χρέωνε τιμολόγιο. Δεν είχα χρόνο για μένα. Οι φίλοι μου άρχισαν να εξαφανίζονται ένας-ένας, κουρασμένοι από τις ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής. Η μητέρα μου με έπαιρνε τηλέφωνο κάθε εβδομάδα και συχνά άφηνε τη φωνή της στο γραμματοκιβώτιο, επειδή ήμουν «σε μια συνάντηση». Η ζεστή και συμπονετική Γκρέις που όλοι γνώριζαν άρχισε να αισθάνεται κενή μέσα της, σαν να διένειμε φως που δεν είχε πια.. Ένα βράδυ, μετά από ένα ιδιαίτερα κουραστικό γεγονός, βγήκα στη βεράντα του τόπου όπου γιορτάστηκε.. Έβγαλα τα τακούνια μου, πήρα μια βαθιά ανάσα και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, έκλαψα.. I cried for everything: για όσα είχα χάσει, εξαιτίας της πίεσης, για το ότι δεν ήξερα αν ήμουν ακόμα στη μέση εκείνης της δίνης. Ήταν εκεί όταν εμφανίστηκε ο Τομάς. Δεν το είχε προσέξει πριν, αλλά ήταν ένας από τους μουσικούς που προσλήφθηκαν για την εκδήλωση.. Με πλησίασε με ένα ποτήρι λευκό κρασί και ένα ήσυχο χαμόγελο. Δεν μου είπε ότι όλα θα πάνε καλά, ούτε προσπάθησε να μου φτιάξει το κέφι. Καθόταν απλά δίπλα μου, σαν να καταλάβαινε ακριβώς τι χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή: κάποιον που ήταν απλά δίπλα του.. "Δεν ξέρω ποιος είσαι, αλλά έχεις τα πιο θλιμμένα μάτια που έχω δει σήμερα», είπε, χωρίς ειρωνεία.. Και αυτή ήταν η αρχή για κάτι.