GigiVolkova

Λατρεύω τη γύμνια σου γιατί γυμνή με πίνεις με τους πόρους, όπως το νερό όταν βυθίζομαι ανάμεσα στους τοίχους του. Η γύμνια σου γκρεμίζει τα όρια, ανοίγει όλες τις πόρτες για να μαντέψω, πάρε το χέρι μου σαν ένα χαμένο παιδί που θα αφήσει την ηλικία του και τα ερωτήματά του ακόμα. Το γλυκό και υφάλμυρο δέρμα σου που αναπνέω και που γίνεται το σύμπαν μου, το πιστεύω που τρέφεται. Το αρωματικό λυχνάρι που υψώνεται τυφλός όταν οι επιθυμίες μου γαβγίζουν δίπλα στις σκιές. Όταν ψήνεις με τα μάτια μου κλειστά σε ένα γειτονικό ποτήρι της γλώσσας μου, έχεις στα χέρια μου σαν το απαραίτητο ψωμί, έχεις κάτω από το σώμα μου πιο γεμάτο από τη σκιά του. Την μέρα που θα πεθάνεις θα σε θάψω γυμνή για να καθαρίσω το γύψο σου στη Γη, για να μπορέσω να φιλήσω το δέρμα σου στους δρόμους, να πλέξω σε κάθε ποτάμι τα σκορπισμένα μαλλιά. Την μέρα που θα πεθάνεις θα σε θάψω γυμνή, όπως όταν ξαναγεννήθηκες ανάμεσα στα πόδια μου.

"Φρουτένια αγάπη" Τζιοκόντα Μπέλλι Άσε με να απλώσω μήλα στο σεξ σου Νέκταρ μάνγκο κρέας φράουλας; Το σώμα σου είναι όλα φρούτα. Σε αγκαλιάζω και τρέχουν τα μανταρίνια. Σε φιλώ και όλα τα σταφύλια απελευθερώνουν το κρασί της καρδιάς σου στο στόμα μου. Η γλώσσα μου αισθάνεται στα χέρια σου το γλυκό χυμό των πορτοκαλιών και στα πόδια σου ο περίπατος κρύβει τους σπόρους του. Άσε με να θερίσω τους καρπούς του νερού που ιδρώνει στους πόρους σου: ο άντρας μου από λεμόνια και ροδάκινα, δώσε μου πηγές από ροδάκινα και μπανάνες, συστάδες από κεράσια. Το σώμα σου είναι ο χαμένος παράδεισος από τον οποίο κανένας Θεός δεν μπορεί ποτέ να με διώξει. "γυμνός"

Το φεγγάρι, αναστενάζω για το όνομά σου, Αύρα ονείρων, άρωμα αγάπης, κάθε χτύπος σε αναζητά στις σκιές, κάθε επιθυμία γίνεται η φωνή σου. Είσαι η φωτιά που καίει στο στήθος μου, το φως που χορεύει στο δέρμα μου, όπως τα ποτάμια αγκαλιάζουν τη γη, έτσι και η ψυχή μου σε θέλει πάντα. Αν στο βάθος σε αναζητούν τα χέρια μου, είναι επειδή η καρδιά μου δεν σε ξέχασε ποτέ, γιατί στον ουρανό μου λάμπει το αστέρι σου και στο πεπρωμένο μου είσαι χαραγμένος.

Στο αεράκι ψιθυρίζει το όνομά σου, μια γλυκιά ηχώ στην καρδιά μου, όπως η θάλασσα αγκαλιάζει την ακτή, έτσι και η ζεστασιά σου με αγκαλιάζει. Τα χείλη σου, οι φλόγες στο χειμώνα μου, τα χέρια σου, το καταφύγιο και η γλυκύτητά σου, κάθε χτύπος είναι ένας στίχος, κάθε βλέμμα, μια λάμψη. Αν ο χρόνος προσπαθήσει να σε σβήσει, στην ψυχή μου θα παραμείνεις, σαν αστέρι μέσα στη νύχτα, σαν ηλιογραφική λάμψη. Το να σε αγαπώ είναι η ποίησή μου, ένας ψίθυρος που θα μεταφέρει ο άνεμος, αλλά σε κάθε γωνιά της ζωής μου, η αγάπη σου θα παραμείνει για πάντα.

Σε ένα μικρό βιβλιοπωλείο, ήταν απορροφημένη σε ένα βιβλίο, αγνοώντας τα πάντα γύρω της.. Την κοίταζε από την άλλη άκρη του μαγαζιού, νιώθοντας μια ανεξήγητη έλξη. Σιγά σιγά, προχώρησε, προσεκτικά, μέχρι που στάθηκε δίπλα της.. "Είναι ένα από τα αγαπημένα μου», είπε, δείχνοντας το βιβλίο στα χέρια της.. Κοίταξε ψηλά, έκπληκτη, και χαμογέλασε. "Αλήθεια;» απάντησε, έκπληκτη που βρήκε κάποιον με το ίδιο γούστο. Η συζήτηση ρέει εύκολα, σαν να είχαν γνωριστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στο τέλος, ψιθύρισε, "Ίσως θα μπορούσαμε να διαβάσουμε μαζί την επόμενη φορά." Χαμογέλασε ντροπαλά και συμφώνησε, γνωρίζοντας ότι κάτι ξεχωριστό είχε μόλις αρχίσει.

Περπάτησε κάτω από τη βροχή, οι σταγόνες έπεφταν απαλά στο πρόσωπό της, αλλά δεν την πείραζε. Ξαφνικά, εμφανίστηκε, χωρίς ομπρέλα, μόνο ένα χαμόγελο. Πλησίασε, άπλωσε το χέρι του και της πρόσφερε καταφύγιο κάτω από το παλτό του.. "Δεν θέλω να βραχείς," είπε ήσυχα. Έκπληκτη από τη χειρονομία του, δέχτηκε χωρίς να πει λέξη.. Μαζί, περπάτησαν σιωπηλά, ο ήχος της βροχής συνόδευε το ρυθμό των βημάτων τους.. Όταν έφτασαν στην πόρτα της, την κοίταξε στα μάτια. "Θα ήθελα πολύ να σε ξαναδώ," είπε. Χαμογέλασε, γνωρίζοντας ότι αυτή η συνάντηση, αν και σύντομη, είχε αλλάξει τη ζωή της για πάντα.

Εκτιμώ πολύ όλα όσα είστε και αυτά που αντιπροσωπεύετε για μένα. Δεν το λέω πάντα, αλλά πραγματικά εκτιμώ βαθιά τον τρόπο ύπαρξής σου, τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο και πώς, χωρίς να το ξέρεις, κάνεις τη μέρα μου καλύτερη. Έχεις κάτι πολύ ιδιαίτερο και παρόλο που μερικές φορές δεν σου το λέω, νιώθω τυχερός που είσαι μέρος της ζωής μου. Ελπίζω να μπορείτε να το πάρετε αυτό κατάκαρδα, γιατί το λέω από καρδιάς, με τη βεβαιότητα ότι είστε ένας απίστευτος άνθρωπος που αξίζει ό, τι καλύτερο.

Αγαπητοί φίλοι, κάθε στιγμή που περνάμε μαζί σας είναι μια πραγματική απόλαυση. Η υποστήριξη και τα χαμόγελά σας μου δίνουν απερίγραπτη ζεστασιά. Μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο τα λόγια σας με μεθύουν και με εμπνέουν να μοιραστώ ακόμα περισσότερα όμορφα πράγματα μαζί σας. Μαζί δημιουργούμε μια μοναδική σύνδεση, γεμάτη συμπάθεια και θετική ενέργεια. Σας ευχαριστώ που κάνατε τη ζωή μου να λάμψει με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο. Είσαι απίστευτα πολύτιμος για μένα.

Τα σύννεφα γλιστρούν αργά στον ουρανό, σαν απαλοί ψίθυροι που χαϊδεύουν τον ορίζοντα. Στο ταξίδι τους, αλληλοσυνδέονται, χωρίζονται και συγχωνεύονται, σαν δύο ψυχές που αναζητούν η μία την άλλη και βρίσκουν η μία την άλλη στο άπειρο. Κάθε σχήμα, κάθε σκιά, είναι μια υπόσχεση ηρεμίας, μιας επιθυμίας που αιωρείται στον αέρα. Ο άνεμος τα χαϊδεύει απαλά και στην κίνηση του, σαν αιθέριος χορός, μας προσκαλεί να χάσουμε τον έλεγχο, να αφεθούμε στην απαλότητα μιας στιγμής που μοιάζει αιώνια..

"Susurros en la piel: Ο χορός των επιθυμιών ανάμεσα σε σκιές και χάδια, όπου κάθε βλέμμα είναι μια φωτιά που ανάβει, και κάθε φιλί, μια υπόσχεση ευχαρίστησης κρυμμένη κάτω από τον μανδύα της νύχτας."

"Στο κατώφλι της επιθυμίας, όπου το σώμα γίνεται ποίημα και το δέρμα γίνεται στίχος, οι ψίθυροί μας πλέκονται σαν αόρατα νήματα που ξυπνούν κάθε γωνιά της ψυχής. Τα χέρια σας, εξερευνητές απαγορευμένων μυστικών, ταξιδεύουν πάνω στο δέρμα μου σαν άνεμος που χαϊδεύει τη θάλασσα, ενώ τα χείλη σας, ζεστά και ξεχειλίζουν, ζωγραφίζουν τον χάρτη των πιο προσωπικών μου επιθυμιών. Σε αυτόν τον χορό, κάθε άγγιγμα είναι μια σιωπηλή κραυγή, κάθε βλέμμα μια συμφωνία αποπλάνησης και ο χρόνος σβήνει σε ένα αιώνιο φιλί, όπου μόνο εσύ κι εγώ υπάρχουμε."

Ήμουν 20 ετών και, όπως πολλοί από τους φίλους μου, ανακάλυπτα τον κόσμο των σχέσεων και της αγάπης. Η ιστορία μου ξεκίνησε ένα φθινοπωρινό απόγευμα, όταν γνώρισα τον Λούκας σε ένα πάρτι στο πανεπιστήμιο. Από την πρώτη στιγμή, το βαθύ του βλέμμα με αιχμαλώτισε. Είχε ένα μεταδοτικό γέλιο και μια ενέργεια που με έκανε να νιώθω ζωντανός. Αυτό που ξεκίνησε ως μια μικρή συζήτηση για τη μουσική γρήγορα μετατράπηκε σε μια ανταλλαγή μυστικών. Καθώς το υπόλοιπο πάρτι στριφογύριζε γύρω μας, βρήκαμε μια απομονωμένη γωνιά, όπου η μουσική σβήνει σε ψίθυρους. Με κοίταξε προσεκτικά, και εκείνη τη στιγμή, ήξερα ότι υπήρχε μια σύνδεση που πήγαινε πέρα από το φυσικό.. Μετά από εκείνη τη νύχτα, είδαμε ο ένας τον άλλον σχεδόν κάθε μέρα. Κάθε συνάντηση ήταν σαν ένα νέο κεφάλαιο σε ένα ερωτικό μυθιστόρημα. Απολαύσαμε βόλτες στο πάρκο, βραδιές ταινιών και μακρές συζητήσεις που κράτησαν μέχρι την αυγή. Αλλά υπήρχε και μια έντονη πλευρά στη σχέση μας, κάτι που μας ώθησε στα όρια.

Ένα απόγευμα, ενώ εξερευνούσαμε ένα παλιό μουσείο, βρισκόμαστε σε ένα άδειο δωμάτιο. Η ένταση μεταξύ μας ήταν αισθητή. Χωρίς να το σκεφτώ, τον ώθησα απαλά προς τον τοίχο και τον φίλησα. Ήταν ένα φιλί γεμάτο επιθυμία, ένα μείγμα τρυφερότητας και επείγοντος.

Τα χέρια μου μπλέχτηκαν στα μαλλιά του καθώς με κρατούσε σφιχτά, σαν να φοβόταν ότι θα δραπετεύσω. Οι μέρες περνούσαν και η έλξη μας γινόταν όλο και πιο εμφανής. Υπήρχαν νύχτες που μέναμε ξύπνιοι μέχρι αργά, μιλώντας για τις φαντασιώσεις μας, τις ελπίδες μας και τι θέλαμε να γίνουμε..

Το πάθος ξεχείλιζε, κάθε χάδι ήταν μια φωτιά που έκαιγε ανάμεσά μας. Μια νύχτα, αποφασίσαμε να το περάσουμε στο διαμέρισμά του. Το δωμάτιο φωτιζόταν από το αμυδρό φως των κεριών και ο αέρας ήταν γεμάτος με ένα ελαφρύ άρωμα βανίλιας.

Αφήσαμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί από την απαλή μουσική που έπαιζε στο παρασκήνιο. Καθώς χορεύαμε, συνειδητοποίησα ότι κάθε κίνηση έμοιαζε με διάλογο μεταξύ των σωμάτων μας, ένα χορό στον οποίο και οι δύο ξέραμε τι θέλαμε..

Τελικά, πέσαμε στον καναπέ, γελούσαμε και φιλιόμασταν. Ένιωσα τις ψυχές μας να συνδέονται σε μια πράξη ευπάθειας. Η οικειότητα ήταν συντριπτική. Δίνουμε τον εαυτό μας ο ένας στον άλλο, εξερευνώντας κάθε γωνιά της ύπαρξής μας, σαν να θέλαμε να μείνουμε παγιδευμένοι σε αυτή τη στιγμή για πάντα. Ωστόσο, όπως όλα τα καλά πράγματα, η ιστορία μας δεν ήταν χωρίς επιπλοκές.

Καθώς η σχέση έγινε πιο έντονη, έγιναν και οι ανασφάλειές μας. Ο φόβος του να τον χάσω και η πίεση των προσδοκιών άρχισαν να δημιουργούν ένα κενό ανάμεσά μας. Αλλά σε κάθε διαφωνία, σε κάθε δάκρυ, υπήρχε ένα νήμα αγάπης που μας ένωνε. Σήμερα, καθώς αναπολώ εκείνες τις μέρες, καταλαβαίνω ότι κάθε φιλί, κάθε βλέμμα και κάθε καυγάς μας διαμόρφωσε με τρόπους που ποτέ δεν φανταζόμασταν..

Αυτή η ιστορία των εραστών ήταν ένα ταξίδι γεμάτο πάθος, αλλά και ανάπτυξη. Και παρόλο που δεν ξέρω τι θα μου επιφυλάξει το μέλλον, θα θυμάμαι πάντα αυτές τις στιγμές σαν ένα κρίσιμο κεφάλαιο στη ζωή μου, όπου η αγάπη και η επιθυμία συνδέθηκαν σε έναν όμορφο χορό της νεότητας..

Ήταν Απόκριες και η νύχτα ήταν ιδιαίτερα κρύα. Είχα περάσει το απόγευμα ετοιμάζοντας μια στολή μάγισσας, με ένα μαύρο φόρεμα που βρήκα σε ένα κατάστημα και ένα μυτερό καπέλο που ήταν λίγο πολύ μεγάλο για μένα. Υπήρχε κάτι εκείνη τη νύχτα που με έκανε να νιώσω ότι, κατά κάποιο τρόπο, το μυστήριο ήταν στον αέρα.

Μετά από πολλή επιμονή, οι φίλοι μου με έπεισαν να πάω σε ένα πάρτι που θα γινόταν σε ένα παλιό εγκαταλελειμμένο σπίτι στα περίχωρα της πόλης. Το σπίτι είχε τη φήμη ότι στοιχειωνόταν και παρόλο που όλοι έλεγαν ότι οι ιστορίες ήταν μόνο για να σε τρομάξουν, δεν μπορούσα να μην νιώσω ένα ρίγος όταν φτάσαμε και είδαμε τη σκοτεινή, κατεστραμμένη πρόσοψή του..

The party started like any other: αναβοσβήνουν τα φώτα, δυνατή μουσική, και κοστούμια παντού. Ωστόσο, κάτι ένιωθε περίεργο. Το σπίτι είχε μια βαριά ενέργεια, σαν κάθε τοίχος να ψιθύριζε μυστικά. Καθώς περπατούσα μέσα στο χώρο, απομακρύνθηκα από το πλήθος και βρήκα μια μισάνοιχτη πόρτα στο τέλος ενός διαδρόμου. Η περιέργεια με κέρδισε και αποφάσισα να μπω.

Στην άλλη πλευρά της πόρτας, ανακάλυψα ένα σκοτεινό δωμάτιο που φωτιζόταν μόνο από το φως του φεγγαριού που ρέει μέσα από ένα σπασμένο παράθυρο.. Ένιωσα ένα ρίγος να κατεβαίνει από το πίσω μέρος του λαιμού μου και όταν γύρισα, συνειδητοποίησα ότι η πόρτα είχε κλείσει πίσω μου.. Προσπάθησα να το ανοίξω, αλλά είχε κολλήσει. Ήταν εκείνη τη στιγμή που άκουσα έναν ψίθυρο, μια απαλή φωνή που φαινόταν να έρχεται από παντού. “Ποιος είναι εκεί; «Ρώτησα, προσπαθώντας να μην ακούγομαι φοβισμένη.. Κανείς δεν απάντησε, αλλά ο ψίθυρος συνέχισε, σαν ηχώ στο δωμάτιο. Έκανα ένα βήμα πίσω και σκοντάφτηκα πάνω σε κάτι στο πάτωμα:

Ήταν μια παλιά κούκλα με στραβό χαμόγελο και σκοτεινά μάτια που έμοιαζαν να με κοιτάζουν κατευθείαν. Άρχισα να αισθάνομαι παγιδευμένος και η καρδιά μου χτυπούσε πιο γρήγορα κάθε δευτερόλεπτο. Ξαφνικά, τα φώτα του πάρτι έσβησαν και το μόνο που μπορούσες να ακούσεις ήταν ο άνεμος που χτυπούσε τα παράθυρα. Το σκοτάδι ήταν ολοκληρωμένο, και οι ψίθυροι έγιναν πιο δυνατοί, μέχρι που ένα κρύο χέρι χτύπησε το δικό μου..

Έτρεξα έξω, σπρώχνοντας την πόρτα μέχρι που τελικά άνοιξε και ξαναγύρισα στο διάδρομο, όπου βρήκα τους φίλους μου να γελούν, εντελώς αδιάφοροι για το τι μου είχε συμβεί. Με κοίταξαν σαν να ήμουν τρελός, αλλά υπήρχε κάτι σε εκείνη την κούκλα και στους ψίθυρους που ήξερα ότι δεν θα ξέχναγα ποτέ. Το Χάλοουιν μου άφη&sig