EvellynnClark

Εβελίν Κλαρκ ♥

Τι λέτε και προσποιείστε ακόμα ότι αρνείστε τη σημασία αυτών των βασιλείων για τα οποία μόλις αρχίζω να περπατώ; !

Στο παράθυρο κρύβει το γέρικο σανταλόξυλο ξεθωριασμένο με τη λαμπρή βιόλα του -φλογέρα ή λαούτο σε άλλη εποχή-, ο χλωμός άγιος που απλώνει το παλιό βιβλίο που αφειδώς χαρίζει το εκθαμβωτικό Μεγαλυνάριο σύμφωνα με το Απόδειπνο και τον Εσπερινό. Αγγίξτε το βιτρό παράθυρο αυτού του τερατουργήματος, τη φτερωτή άρπα ενός αγγέλου που δημιουργήθηκε στη βραδινή πτήση για την ομορφιά της φάλαγγάς του. Και αφήστε το σανταλόξυλο και το βιβλίο, και το χάδι περνά το δάχτυλο πάνω από το οργανικό φτέρωμα την tañadora της σιωπής

Σοκ, κώλο άδειο, νεκρά πουλιά, στο σπίτι όπου όλα κοιμούνται, στις εννιά η γη στέκεται ακίνητη, κάποιος φαίνεται να αναστενάζει, τα δέντρα φαίνονται να χαμογελούν, το νερό τρέμει στην άκρη κάθε φύλλου, ένα σύννεφο περνάει τη νύχτα, μπροστά στην πόρτα ένας άντρας τραγουδάει, το παράθυρο ανοίγει ήσυχα.

Θαυμάζω πολύ, για την πίστη, που ένα αυτί να δοθεί στην μίσος όταν το αρουέτο χτυπάει. !

Ω, αυτός ο φρικτός αιματηρός εφιάλτης με στοιχειώνει ανήσυχος, έξαλλος, τρελός, απελπισμένος. Όπου κι αν πάω το γαμημένο μονοπάτι μου και το ίδιο με δαγκώνει σαν λύκος σε αγέλη! Ω, υποφέρω τόσο πολύ, υποφέρω τόσο τρομερά που η πρώτη γκρίνια που εκπνέει ο πρώτος άνθρωπος είναι σχεδόν γλυκιά σε αντίθεση με τον ανώνυμο πόνο μου! Και οι θλίψεις σου, αγαπητέ μου, θα είναι σαν ένα θεϊκό κοπάδι χελιδονιών, διασχίζοντας τον ορίζοντα του ποταμού μιας χρυσής ημέρας και του Σεπτεμβρίου.

Οι μαθητές του statue regardent fixement et sa voix douce et grave rappelle l'inflexion des voix bien-aimées déjà silencieuses à jamais Οι μαθητές του statue regardent fixement et sa voix douce et grave rappelle l'inflexion des voix bien-aimées déjà silencieuses à jamais Οι μαθητές του statue regardent fixement και η φωνή του είναι γλυκιά και βαριά.

Αν κάποιος χτυπήσει στο κατώφλι σου και είσαι λυπημένος, άνοιξε, τι είναι l'amour, mon ami;.

Άκου το πλοίο, γυναίκα, φέρε τα αυτιά σου πιο κοντά στο δέρμα μου σαν λουλούδια, Και άκου τη βάρκα, τη βάρκα, πλεύσε στις εσωτερικές μου θάλασσες.

Δως μου το χέρι σου, από την Gabriela Mistral Δως μου το χέρι σου και θα χορέψουμε. Όπως ένα μόνο λουλούδι θα είμαστε, όπως ένα λουλούδι, και τίποτα περισσότερο. Θα τραγουδήσουμε το ίδιο κουπόνι, όπως και οι χορεύτριες. Όπως μια πινακίδα, θα κυματίζουμε, όπως μια πινακίδα, και τίποτα άλλο. Το όνομά σου είναι Ρόζα και είμαι η Ελπίδα, αλλά εσύ ξεχνάς το όνομά σου γιατί εμείς θα είμαστε μια χορό στο λόφο και τίποτα άλλο. .

Τότε γεμίστε με λέξεις ή αφήστε με να ζήσω μέσα στην γαλήνη της ψυχής μου..

Αλλά είναι μάταιο να παλεύεις, γιατί δεν υπάρχει όνομα ικανό να τον αρρωστήσει. Ναι, να έχω το δικό σου στα χέρια μου, θα μπορούσα, στο αυτί σου, να το τραγουδήσω μόνος μου..

Le soleil peut obscurcir pour toujours; La mer peut s'assécher en un instant; L'axe de la Terre pourrait-il se casser ? Σαν ένα αδύναμο γυαλί. Το Τότ θα έρθει! peut la mort Couvrez-moi de votre crêpe funèbre; Mais ça ne peut jamais sortir en moi La flamme de ton amour

Εσύ με έχεις κι εγώ είμαι μαζί σου. Αν το ένα πλησιάζει το άλλο, όπως το κρέας στα δυτικά των οστών. Αν πλησιάζετε ο ένας τον άλλον και συχνά μέχρι εδώ. Μου είπες μερικές φορές ότι με βρίσκεις κλειστό, σαν μια σκληρή πέτρα, σαν τυλιγμένο με μυστικά, αδιάφορο, απομακρυσμένο. Και θα ήθελες να έχεις το κλειδί του μυστηρίου. Αν δεν το έχει κανείς. Δεν υπάρχει κλειδί. Δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζει. !

Θέλω να κλαίω γιατί σ' αγαπώ πάρα πολύ. Θέλω να πεθάνω γιατί μου έδωσες τη ζωή. Θα είναι ότι tout ce qui est en moi Ça veut juste dire bonjour. Και δεν ξέρω τι θα γίνει με μένα. Όλα μου λένε ότι η αγάπη θα είναι το τέλος μου. Τι απελπισία φέρνει η αγάπη, δεν ήξερα τι ήταν η αγάπη. Τώρα ξέρω γιατί δεν είμαι ευχαριστημένος..

Δεν θέλω να πεθάνω χωρίς να ακούσω το στόμα σου. Δεν θέλω να πεθάνω με μια μπερδεμένη ψυχή Γνωρίζοντας ότι είμαι διαφορετικός, χαμένος σε άλλες παραλίες. Δεν θέλω να πεθάνω με αυτή την παρηγοριά μέσα από την άπειρη αψίδα αυτού του θλιβερού θόλου όπου τα όνειρά σου ζουν κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο. Δεν θέλω να πεθάνω χωρίς να σου δώσω τις χρυσές σφαίρες του σώματός μου, το δέρμα που με σκεπάζει, το τρέμουλο που με κυριεύει. Δεν θέλω να πεθάνω χωρίς να με αγαπάς.

Η αγάπη είναι αυτή η σιωπή δίπλα σου, χωρίς να το ξέρεις, και θυμάσαι τη φωνή σου όταν φεύγεις και νιώθεις τη ζεστασιά της υποδοχής σου. Αγαπάς είναι να περιμένεις σαν να ήσουν μέρος του ηλιοβασίλεματος, ούτε πριν ούτε μετά, για να είμαστε μόνοι μας ανάμεσα σε παιχνίδια και ιστορίες σε ξηρή γη..

σαν κάθε φιλί αντίο, Ma Chloe, ας φιληθούμε, αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Ίσως είναι η σειρά μας Στον ώμο το χέρι που καλεί Στη βάρκα που έρχεται μόνο άδειο. Και ότι στο ίδιο πακέτο Συνδέστε αυτό που ήμασταν ο ένας στον άλλο Και το εξωγήινο συμπαντικό άθροισμα της ζωής.

Γη μουΗ γη μου είσαι εσύ

Mon peupleMon peuple, c'est vous Ο λαός μου, είναι ο λαός μου.

"Καταδικάζομαι και πεθαίνω για μένα" "Όπου δεν είσαι εσύ, εκεί είμαι εγώ". Πες μου, τι είναι, αν δεν είσαι εσύ;

Όταν η θεϊκή καταιγίδα ησυχάσει μέσα μου, θα ξαπλώσω, παίζοντας με τα γαμημένα μου μούτρα, να κοιμάμαι στο ύπνο μου, να κοιμάμαι στο ρυθμό των τελευταίων μου φιλιών..

Ni souvenirs ni présages: Μόνο παρουσία, τραγουδιστής. Pas de silence, pas de mots: η φωνή σου, δίκαιο, δίκαιο, μιλώντας μου. Ούτε χέρια ούτε χείλη: μόνο δύο σώματα μακριά, χωριστά. Ούτε φως ούτε σκοτάδι, ούτε μάτια ούτε βλέμμα: όραμα, το όραμα της ψυχής.

Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι είμαι τρελός και λέω: Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι είμαι ηλίθια και φωνάζω: "Το αγαπώ τόσο πολύ!" Μερικές φορές θέλω να είμαι ένα παιδί που κλαίει. Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι είμαι νεκρός να νιώθω, κάτω από την υγρή γη των μαλλιών μου, ένα λουλούδι που μου πέφτει στο στήθος και να λέω:.

Για τα πράσινα μάτια σου μου λείπει, σειρήνα εκείνων που ο Οδυσσέας, σοφός, αγάπησε και φοβήθηκε. Μου λείπουν τα πράσινα μάτια σου. Για τα πράσινα μάτια σας στα οποία, φευγαλέα, συνήθως λάμπουν, μερικές φορές, μελαγχολία. Για τα πράσινα μάτια σου τόσο γεμάτα ειρήνη, μυστηριώδη όσο η ελπίδα Μου. Με τα πράσινα μάτια σου, αποτελεσματικό ξόρκι, θα σώσω τον εαυτό μου

Αν με αγαπάτε, μην με αγαπάτε όλοι μέσα από περιοχές φωτός ή σκιάς. Αν με αγαπάς, αγάπα με μαύρο και άσπρο, και γκρι, πράσινο και ξανθό, και καφέ. Αγάπα με, η μέρα με αγαπάει τη νύχτα. Και νωρίς το πρωί στο ανοιχτό παράθυρο! . Αν με αγαπάς, μη με κόβεις: Αγάπα με όλους. Ή μη μ' αγαπάς.

Ένα μυστήριο καίγεται στα μάτια σου, γκόμενα, αποφύγεις και συντροφιά. Δεν ξέρω αν το φως είναι μίσος ή ατελείωτη αγάπη για τον μαύρο σου σύμμαχο. Θα πας μαζί μου μέχρι να ρίξω μια σκιά στο σώμα μου και να αφήσω το σπαθί μου. -Είσαι η δίψα ή το νερό στο δρόμο μου; - Δί-moi, ασύλληπτη παρθένα και σύντροφε.

τακτική και στρατηγική, από τον Mario Benedetti Η τακτική μου είναι να σε παρακολουθώ, να μαθαίνεις πώς είσαι, να σε αγαπώ όπως είσαι, η τακτική μου είναι να σου μιλάω και να σε ακούω, να χτίζω μια άφθαρτη γέφυρα με λέξεις, η τακτική μου είναι να μείνω στη μνήμη σου Δεν ξέρω πώς δεν ξέρω με ποιο πρόσχημα, αλλά μείνε μέσα σου Η τακτική μου είναι να είμαι ειλικρινής και να ξέρω ότι είσαι ειλικρινής και ότι δεν πουλάμε χωρίς ασκήσεις, έτσι ώστε μεταξύ των δύο να μην υπάρχουν κουρτίνες ή άβυσσοι, η στρατηγική μου είναι μάλλον βαθύτερη και απλούστερη Η στρατηγική μου είναι ότι κάθε μέρα δεν ξέρω πώς δεν ξέρω με ποιο πρόσχημα τελικά με χρειάζεστε

Από το βλέμμα σου, θέλω να γεμίσω το ποτήρι μου..

Δως μου το χέρι σου, από την Gabriela Mistral Δως μου το χέρι σου και θα χορέψουμε. Όπως ένα μόνο λουλούδι θα είμαστε, όπως ένα λουλούδι, και τίποτα περισσότερο. Θα τραγουδήσουμε το ίδιο κουπόνι, όπως και οι χορεύτριες. Όπως μια πινακίδα, θα κυματίζουμε, όπως μια πινακίδα, και τίποτα άλλο. Το όνομά σου είναι Ρόζα και είμαι η Ελπίδα, αλλά εσύ ξεχνάς το όνομά σου γιατί εμείς θα είμαστε μια χορό στο λόφο και τίποτα άλλο. .

Σου είπα για τα σύννεφα Σου είπα για το δέντρο της θάλασσας Για κάθε κύμα Για τα πουλιά στα φύλλα Για τα βότσαλα του θορύβου Για οικεία χέρια Για το μάτι που γίνεται πρόσωπο ή τοπίο Και ο ύπνος του δίνει πίσω τον ουρανό του χρώματός του Για όλη τη νύχτα μεθυσμένος Για το πλέγμα των δρόμων Για το ανοιχτό παράθυρο Για ένα ανοιχτό μέτωπο Σου είπα για το δικό σου Σκέψεις για τα λόγια σου Όλα χαϊδεύουν, όλη η εμπιστοσύνη επιβιώνει.

la nuit vient lente et grise ένας ιός στον αέρα le regard cherche à sentir είναι εισβολή μια καπνή τρία σπίτια ένα trait de neige comment voir η διείσδυση της εικόνας είναι ανάκλιση όταν τα mots την jettent dehors mais τίποτα και τίποτα και τίποτα ένα rond de lumière μερικές μορφές à peine vues dans la vitesse langue Περπατά από το αεράκι του χρόνου το μαύρο να έχει ήδη βουτήξει όλο το χώρο κάθε επιλογή έτσι μειώνει τη λάσπη της η μοναξιά απλώνεται στο παράθυρο

Πρώτα χιόνια νωρίς σήμερα το πρωί. Ώχρα, πράσινο Καταφύγετε κάτω από τα δέντρα. Δεύτερον, γύρω στο μεσημέρι. Παραμένουν μόνο βελόνες πεύκου, οι οποίες επίσης πέφτουν σκληρότερα μερικές φορές από το χιόνι. Στη συνέχεια, προς το βράδυ, η μάστιγα του φωτός σταματά. Οι σκιές και τα όνειρα έχουν το ίδιο βάρος. Ένας μικρός άνεμος Γράφει με την άκρη του ποδιού μια λέξη έξω από τον κόσμο.

Τι- έχεις να κουνηθείς χωρίς τέλος, ροζέ, με μεγάλη βροχή, με το διπλό σου ροζέ, σαν δύο γουέπες που μένουν χωρίς πτήση. Τους βλέπω από την καρδιά μου, γιατί τα μάτια μου είναι κλειστά. Το έρωτά μου πάνω από τα λουλούδια δεν άφησε παρά αέρα και σύννεφο..

Πάρτε ένα "Toi de vieilles tuiles" λίγο πριν το μεσημέρι. Τοποθετήστε το στο πλάι ενός λυλούδι που έχει ανατιναχθεί από τον άνεμο. Βάλτε πάνω τους ένα γαλάζιο ουρανό, και δύο λευκά σύννεφα. Άφησέ τους να το κάνουν. Κοίταξέ τους..

Δεν βλέπω σχεδόν τίποτα περισσότερο από τη φωτιά, τα κλαίματα των μακρινών πουλιών είναι οι κόμποι, η ορεινή φωτιά.

Ονόμασε αν μπορείς τη σκιά σου, το φόβο σου και δείξε του τη στροφή του κεφαλιού του, την περιφέρεια του κόσμου σου και αν μπορείς να τον προφέρεις, τον λόγο των καταστροφών, αν τολμάς να σπάσεις αυτή τη σιωπή που υφαίνεται με σιωπηλό γέλιο, — αν τολμάς χωρίς συνεργούς να σπάσεις την μπάλα, να σκίσεις το πλαίσιο, ολομόναχος, ολομόναχος, και φύτεψε εκεί τα μάτια σου και τυφλώσου προς τη νύχτα, Έλα στο θάνατό σου που δεν σε βλέπει, μόνος αν τολμήσεις να σπάσεις τη νύχτα που είναι στρωμένη με νεκρά καλαμάκια, χωρίς συνεργούς αν τολμήσεις μόνος σου να έρθεις γυμνός στη μητέρα των νεκρών – στην καρδιά της καρδιάς της αναπαύεται το μήλο σου – άκουσέ την να σε φωνάζει: παιδί μου, άκουσέ την να σε φωνάζει με το όνομά σου.

Τι λέτε και προσποιείστε ακόμα ότι αρνείστε τη σημασία αυτών των βασιλείων για τα οποία μόλις αρχίζω να περπατώ; !