EmiilyAdams

Γδύσου στο φως, τόσο αργά, που η επιθυμία μου προσπαθεί να σε ενθαρρύνει, και αποκαλύπτοντας κάθε μισό μέρος, πρέπει να σταματήσεις αυτή την ορμή της ανυπομονησίας. Κάθε πλεονέκτημα είναι ένας ιρρέβερσιώδης διάβολος που ανακαλύπτει και κρύβει, χωρίς να δείχνει σε μια ολοκληρωτική μεγαλοπρέπεια, και πρέπει να σε εκτιμά σε μια αργή και διαλείπουσα διαδικασία.. Τα μάτια μου πρέπει να μεταμορφωθούν σε μεγάλο πόσα συσσωρεύονται από την πατριωτική ζεστασιά.. Και σε αντίστροφη αντίσταση, θα χάνουμε τα μέλη μας, και θα πέφτουμε από τα μύτη μας στην σπασμό..

Είμαι όμορφη, ω πεθαμένοι, σαν ένα όνειρο από τον Πέτρο, και το σπλάχνα μου, όπου ο καθένας σκοτώνεται, είναι φτιαγμένο για να εμπνέει τον ποιητή, έναν αιώνιο έρωτα και τη μάτη, καθώς και τη ύλη.. Είμαι σαν αστερό σφινξ, που δεν καταλαβαίνω, που έχω μια καρδιά χιονισμένη με το λευκό των κύκνων, που έχω κίνηση που μετακινεί τις γραμμές, και ποτέ δεν κλαίω και ποτέ δεν γελάω.. Οι ποιητές, μπροστά στις μεγάλες μου στάσεις, που έχω την ατμόσφαιρα να δανείζομαι από τα πιο περήφανα μνημεία, καταναλώνουν τις μέρες τους σε αυστηρές σπουδές, γιατί έχω, για να γοητεύσω αυτούς τους ευγενείς εραστές, από καθαρούς καθρέφτες που κάνουν όλα τα πράγματα πιο όμορφα:

Ήρθες, έτσι; Γιατί δρόμο; Έχετε δει την μεταμφίεση μιας προσποιητής αρετής; Έχετε συναντήσει ένα έκπληκτο βλέμμα, ή το υποκριτικό μάτι κάλυπτε το μαντήλι του; Το καθαρό σου γυμνό προσβάλλει, η ψυχή σου ντυμένη με λουλούδια ή σατέν, δίνει το αόριστο χαμόγελο που προκαλεί περισσότερη περιέργεια όταν δεν το καταλαβαίνεις. Το παράλογο καρναβάλι που μας περιβάλλει, ή είναι ο πουριτανισμός του χωριού, ή είναι ο πορνείο της πόλης. Και εσείς οι δυο, γυμνό, διαφορετικό, χωρίς μεταμφίεση, χωρίς ρουζ, τόσο διαφανές που είστε όλη η ειλικρίνεια, όλη η αλήθεια.

Μια φορά κι άλλη, θα σε αγαπήσω, και εσύ θα με αγαπήσεις.. Το τριαντάφυλλο σου θα ανοίξει χωρίς αντίσταση, και θα γεμίσω το στομάχι σου με την ουσία μου, θα εκραγώ τη φαντασία σου σε χρώμα, ενώ με λες εσύ και θα σε κάνω δικό μου.. Αλλά δεν θα σε κάνω μια φευγαλέα κατάκτηση που αγκαλιάζει μόνο αυτό που βλέπει το μάτι. Η κατοχή του σώματος είναι μια παραληρία, συν βιασύνη, σαν ένας γρήγορος ποδηλάτης: Το δέρμα σου δίπλα στο δέρμα μου, ζεστό και σταθερό, χωρίς να σταματάς να με κοιτάζεις και να μου χαμογελάς, και ένα απόλυτο μπλοκάρισμα του νου που παραμελεί κάθε απουσία σκιάς.. Ο παγκόσμιος πληθυσμός μειώνεται σε δύο εραστές και μια ζωή. Και χωρίς ρόδες, μόνο με φρένα, και με μένα, το δώρο των στήθων σου.. Θα είμαστε όλοι suspendus σε έναν κόσμο πέρα από τις αισθήσεις, ένα κόσμο αποσυντεθειμένο, όπου όλα είναι ψυχή, με πάθος πάντα ζωντανό, αλλά ήσυχο.. Πώς τα μάτια θα μιλήσουν στα μάτια, να ανοίξουν τα τελευταία κλειδιά των κρυφών και νεφελών περιοχών, όπου άλλα τριαντάφυλλα έχουν μαραθεί.. Τώρα, θα δείξουμε τις κουρτίνες, και το φως θα φτάσει στις γωνίες, δείχνοντας τα πιο προσωπικά αντικείμενα, με κάθε σαφήνεια και χωρίς μυστικά.. Είναι έτσι που με αγκαλιάζεις, είναι έτσι που σε περιμένω, είναι έτσι που πρέπει να με αγαπάς, είναι έτσι που σ' αγαπώ..

Απαιτεί du toucher, du toucher et un baiser du sexe opposé en lien exclusif. Αλλά μερικές φορές αυτό απαιτεί ένα αντίποδα ενός τρίτου μέσα στην αγκαλιά.. Ω, η ομορφιά του τριγωνικού δεσμού που ενώνει τον άνθρωπο, τον εραστή και τον ξένο, στον έναν για την αγάπη, στον έναν για το σεξ, σε μια ταυτόχρονη που δεν εξαπατά κανέναν.. Και το γοητευτικό γοητεία κάθε γυναίκας, να προσφέρει μια αμοιβαία μεταφορά της ευχαρίστησης, σε ένα κρεβάτι που τρεις μοιράζονται χωρίς παρεμβολή.. Ποιος είναι πιο έμπειρος στις μυστικές τέχνες της ικανοποίησης στην ευχαρίστηση, από τη γυναίκα που βλέπει τα δικά της μέρη εξερευνώντας το δέρμα μιας άλλης γυναίκας; Και τι καλύτερη εκπαίδευση ή σχολείο Για τον άπειρο άνθρωπο (δεν είναι όλα;) ), να παρατηρήσει τι αποκαλύπτεται από την ευαισθησία, τη φλόγα και τους τρόπους; Δεν θα υπάρξουν δύο, ακόμα κι αν θα μπορούσαν να είναι, ενεργοί και αδιάντροποι συμμετέχοντες. μπορεί το τρίτο να σταματήσει να το δει, ή απλά να ενταχθούν τρεις εραστές. σε συνεχές περιστροφή, ενδιάμεση, σε απευθείας, μπροστά και πίσω, χωρίς ταμπούτα που εμποδίζουν τις αισθήσεις, που ενώνουν τους αθώους με τους διεστραμμένους. Θα εφεύρω φιλιά πάνω σε φιλιά που άφησε μέσα σου, με τις γεύσεις που άφησε στο στόμα μου, αλλά μόνο εσύ θα αισθανθείς τους τρόμους μου. Και τα φιλιά σου θα πέσουν στο δρόμο που η ίδια έγραψε όταν με αγγίξεψε. Και θα φέρουν την αρώμα της, αλλά η προσφορά σου θα είναι καλύτερη, γιατί με αγαπάς.. Και θα σε αγαπήσω με την απόδοση μιας γυναίκας, αλλά με την ίδια απόδοση στο δέρμα μου, θα με λατρέψεις. Αύριο όπως χθες;

Είμαι η γυναίκα που φιλάει άσεμνα την περιοχή της κοιλιάς σου, τις θηλές σου, που κυλάει ένα ελατήριο αισθήσεων που πριν από εσένα δεν είχα φανταστεί. Είσαι η θάλασσα, εγώ είμαι ο βράχος, ξεσπά μέσα μου η οργή των συναισθημάτων σου, διεισδύει στις υγρές μου γωνιές η γλυκιά ένταση που προείπα. Άσε τη φωνή σου να χαϊδέψει το αυτί μου με αυτό το αισθησιακό και λαχταρισμένο κουδούνισμα, σαν καμπάνα στο πληγωμένο σούρουπο. Το τελευταίο ίχνος της σεμνότητας έχει ήδη εξαφανιστεί, διπλό για μένα με κάθε κόστος, και με ακούς να βογκάω ταραγμένος. Χωρίς να είσαι μαζί μου ήσουν μαζί μου, σκιά δέρματος πάνω στο γυμνό μου δέρμα. Το σκοτάδι σε είδε, οικείο και σιωπηλό, από τα κλειστά μου μάτια προς το καταφύγιο. Τα χέρια μου ή τα δικά σου; Σε κυνηγάω μέσα στο σώμα μου με δένει το άγγιγμα σου στη μέση γίνεται έντονο, αφήνει τη γλώσσα στον ομφαλό.. Πλήρωμα του πλοίου μου σε αυτές τις θάλασσες, που δεν είναι ακόμα, γιατί είναι ανοιχτές, οικεία, αν και γνωρίζω μια πυξίδα και μια επιθυμία. Υψώστε τα πανιά μου, γεμίστε την καμπίνα μου, κάντε με να ταξιδέψω ανάμεσα στους μηρούς σας, συμβαίνει ο τυφώνας κυλάει παράλογα. Η καταιγίδα έχει εξαπολύσει μαζικά σε απόρριψη βροχών και ρωγμών. επιθυμία που αναπνέει στις αισθήσεις Είναι ένας πάνθηρας που καταβροχθίζει με λαγνεία. Η σαρκική νύχτα πεθαίνει, και με την αυγή της ηρεμίας οι ήχοι κοιμούνται, και το μυαλό ακολουθεί τις διαδρομές που θα πρέπει να επαναληφθούν σε μια άλλη ώρα. Οι λέξεις νικούν, απαλά Ψεύδονται στο τηλέφωνο. Νιώθεις μια αγαπητή ειρήνη και στις δύο όχθες. Δύο γυναίκες αγαπούσαν από απόσταση. Και ίσως υπάρχουν περισσότερα σε κάθε δωμάτιο από ένα ελαφρύ τρέμουλο στα γόνατα.

Μια φορά κι άλλη, θα σε αγαπήσω, και εσύ θα με αγαπήσεις.. Το τριαντάφυλλο σου θα ανοίξει χωρίς αντίσταση, και θα γεμίσω το στομάχι σου με την ουσία μου, θα εκραγώ τη φαντασία σου σε χρώμα, ενώ με λες εσύ και θα σε κάνω δικό μου.. Αλλά δεν θα σε κάνω μια εφήμερη κατάκτηση που θα αγκάλιαζε μόνο αυτό που βλέπει το μάτι.. Η κατοχή του σώματος είναι μια παραληρία, συν βιασύνη, σαν ένας γρήγορος ποδηλάτης: Το δέρμα σου δίπλα στο δέρμα μου, ζεστό και σταθερό, χωρίς να σταματάς να με κοιτάζεις και να μου χαμογελάς, και ένα απόλυτο μπλοκάρισμα του νου που παραμελεί κάθε απουσία σκιάς.. Ο παγκόσμιος πληθυσμός μειώνεται σε δύο εραστές και μια ζωή. Και χωρίς ρόδες, μόνο με φρένα, και με μένα, το δώρο των στήθων σου.. Θα είμαστε όλοι suspendus σε έναν κόσμο πέρα από τις αισθήσεις, ένα κόσμο αποσυντεθειμένο, όπου όλα είναι ψυχή, με πάθος πάντα ζωντανό, αλλά ήσυχο.. Πώς τα μάτια θα μιλήσουν στα μάτια, να ανοίξουν τα τελευταία κλειδιά των κρυφών και νεφελών περιοχών, όπου άλλα τριαντάφυλλα έχουν μαραθεί.. Τώρα, θα δείξουμε τις κουρτίνες, και το φως θα φτάσει στις γωνίες, δείχνοντας τα πιο προσωπικά αντικείμενα, με κάθε σαφήνεια και χωρίς μυστικά.. Είναι έτσι που με αγκαλιάζεις, είναι έτσι που σε περιμένω, είναι έτσι που πρέπει να με αγαπάς, είναι έτσι που σ' αγαπώ..

Ο επίδεσμος των βλεφάρων στηρίζεται αδύναμα πάνω από τα μάτια. το γαλήνιο βλέμμα είναι εσωτερικό. η χαίτη Κρατά στους ώμους, άφθονη και μαλακή. Ένα σχοινί περιβάλλει τη σιλουέτα της στα γυμνά και τρεμάμενα στήθη. και οι θηλές είναι σκληρές και μυτερές, οι ζωντανές καρπούζια είναι μικροσκοπικές. Το σώμα της περιέχει βαθύ αισθησιασμό και στη συγκέντρωσή της κανείς δεν της κλέβει τη μαγεία της στιγμής. Ένας άντρας με σταθερό και πυκνό βλέμμα εμφανίζεται πίσω του, σιωπηλός. και ταυτόχρονα λεπτός και ισχυρός με τα δύο χέρια, το σχοινί είναι τεντωμένο. Φαίνεται ότι η ψυχή είναι κρύα, αλλά μέσα είναι ένα ποτάμι που χύνεται σε καταρράκτες απόλαυσης.

Τα αιωρούμενα στήθη σου βρέχουν πάνω μου, γλιστρώντας μέσα στην κοιλότητα των μηρών. Η διασκέδαση, στα δάχτυλα των ποδιών στο σώμα, καίει ένα κρυμμένο μονοπάτι. Υπάρχει ένα όνειρο των χειλιών στην κοιλιά, των περιπλανώμενων χειλιών, δροσερό με σκιά και υγρασία, σαν φτερά τριαντάφυλλων χωρίς φύλλα στο σούρουπο. Και ρυμουλκείς ώριμα κεράσια μέσα από αόρατες αυλακώσεις, στο δέρμα του στήθους, μέχρι το γυμνό λαιμό, παρένθεση από νάρδο στα μάγουλα, για το στόμα εναλλακτικό φρούτο. Συγκεντρώνονται σε ένα ξαφνικό ρυθμό που χτυπάει με θόρυβο, κόκκινο αίμα σε μια ανήσυχη καρδιά, σπασμούς γύρω από το βίαιο σεξ. Καναπέ, γυναίκα, στις διακυμάνσεις, στις αμοιβαίες παρορμήσεις, ότι στα σπλάχνα σου πρέπει να οχυρωθώ, και προς εσένα, στην αιχμαλωσία, εκτοξεύομαι.

Φλεγόμενα κυματιστά μαλλιά που σηκώνουν το κεφάλι τους σε ένα κόκκινο σύννεφο, μια παλίρροια ζέστης που σε σηκώνει κάτω από το δέρμα ενός ταξιδιώτη κρίνου. Κλείνεις τα μάτια σου και τον βλέπεις δίπλα σου, ανοίγεις τα μάτια σου και τον βλέπεις απών, και αποφασίζεις να τα κλείσεις, και παραδίδεσαι εντελώς στην φροντίδα του.. Η παλάμη ενός απεριόριστου χεριού τρέμει πάνω στα τεντωμένα στήθη σου, και ένα δέντρο με τρεμάμενες ρίζες μέσα σου ξεδιπλώνει το σεντούκι του. Στην κοιλιά, στα χέρια, στο λαιμό, ένα ξύπνημα από ζουμερά φρούτα απελευθερώνει την πείνα των συναισθημάτων, σε μια συγκεχυμένη και ερωτική αγανάκτηση. Ξηρό στόμα σου, πνιγεί από στεναγμούς, δεν μπορεί να προφέρει το όνομά του. Δεν έχει ούτε φωνή ούτε πρόσωπο, είναι απλά ένας άνθρωπος, απλά μια σκιά σε μια απαγορευμένη ευχαρίστηση. Πώς ραγίζεις από την επιθυμία, μόνος, χωρίς βοήθεια, προσφορά μιας γυμνής γυναίκας, Ιουλιέτα μόνη, χωρίς Ρωμαίο.

Οι ψυχές από ατσάλι δεν ξέρουν πώς να κλαίνε: Σηκώνονται, βυθίζονται, επιτίθενται ή επικρίνουν. Δάκρυα που δεν εξαγνίζουν. Μην τα καταπιέζετε, αφήστε τα να κυλήσουν. Τα χαμόγελα είναι νότες του τραγουδιού της ζωής, καμπάνες που χτυπούν. Αλλά το κλάμα είναι σιωπή, εξηγεί τη μοναξιά, τη θλίψη και τη λύπη. Ο πόνος έχει βαθύτερες ρίζες από τη χαρά, και έτσι ο δυστυχισμένος αισθάνεται με πιο έντονη ένταση. Αν το συναίσθημα είναι ζωντανό, αυτός που ερωτεύεται, που κλαίει όσο περισσότερο, τόσο περισσότερο αγαπά, θα είναι αυτός που έχει αληθινή ζωή.

Πριν την αυγή, ούτε τα σκυλιά δεν γαβγίζουν, Ούτε η κυκλοφορία τυλίγεται, ούτε το φεγγάρι, πεισματάρης νυχτερινό πουλί, κοιμάται στη διάχυτη και ήρεμη διαύγεια. Είναι ώρες υπόγειας σιωπής, και η ακινησία του τάφου, πίσω από το όνειρο, που βρίσκεται στην οικειότητα του σκότους. Και εγώ φεύγω, αλλά δεν μπορώ να σε βρω, τόσο μόνος σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο, η άλλη πλευρά του κρεβατιού μου είναι τόσο κρύα, τόσο μακριά από το σώμα σου, τόσο γυμνή.. Και δέχομαι τα χέρια μου να ακολουθήσουν το ίδιο μονοπάτι στο δέρμα μου, αφελές και τολμηρό, που ακολούθησε το δικό σου. Τι μοναξιά των θλιμμένων αυγών, ταξιδιώτης χωρίς εσένα μέσα στη νύχτα που τρέχω, μόνο με το φανταστικό χάδι που καταφεύγει στα τρεμάμενα δάχτυλά μου. Η αδιαμφισβήτητη παρουσία σου με κατακλύζει και σε μια αποσαρκωμένη αγκαλιά με αποκοιμίζει, η πλάτη μου κάμπτεται και νιώθω να επιπλέω σαν αφρός. Ω, θάλασσα μου, η ανεξάντλητη παλίρροιά μου, πάρε με ξανά. Τόσος παραιτημένος Συνθλίβει τα οστά της μνήμης μου, και όλα μέσα μου χωρίς δύναμη καταρρέουν. Πώς πλησιάζει η αυγή και δεν έρχεσαι, συνέχεια της νυχτερινής ερήμωσης, ακολουθώντας τις εβδομάδες στις ημέρες, μετά μήνες ίσως, και ίσως ποτέ, με δίψα για σένα, με πείνα που σκίζει, με απελπισία και αγωνία.. Το σκοτάδι είναι η νύχτα της απουσίας σου, μαύρο, και το ξύπνημα χωρίς εσένα, τι δυστυχία.

Ο θρόισμα του μεταξιού με ξυπνά απελευθερώνοντας το αφρώδες δέρμα, και ανάμεσα στα δάχτυλά μου το τρέμουλο μπερδεύεται με ένα απούσα χέρι, απαλό και τολμηρό. Δάχτυλα που ξέρουν πώς να εντοπίσουν τα μονοπάτια π&omicro