EimmyHoskX

Μου αρέσει να γυρίζω και να νιώθω σέξι για να σε εξυπηρετώ να μιλάω να φλερτάρω καθώς με κοιτάω στα μάτια όταν σε σκέφτομαι τα μάτια μου λάμπουν και απολαμβάνουν να μιλάνε και να μοιράζονται χρόνο δίπλα σου φιλιά αγάπη μου

Μου αρέσει να ξεχύνομαι και να νιώθω σέξι για να μπορώ να σε εξυπηρετώ μιλώντας φλερτάροντας ενώ με κοιτάς στα μάτια όταν σε σκέφτομαι τα μάτια μου λάμπουν και απολαμβάνουν να μιλάνε και να μοιράζονται χρόνο στο πλευρό σου φιλιά αγάπη μου

Μου αρέσει να ξεδιπλώνω και να αισθάνομαι σέξι για να μπορώ να σε εξυπηρετώ και να μιλάω για φλερτ ενώ κοιτάζω στα μάτια μου όταν σε σκέφτομαι, τα μάτια μου λάμπουν και τους αρέσει να μιλάνε και να μοιράζονται χρόνο μαζί σου, φιλιά αγάπη μου

Γδυθείτε στο φως, τόσο αργά, Είθε η επιθυμία μου να προσπαθήσει να σας ωθήσει, και με το να ανακαλύψετε κατά το ήμισυ κάθε μέρος πρέπει να σταματήσετε την ανυπόμονη ώθηση. Κάθε μαντρί είναι ένας ασεβής διάβολος που ανακαλύπτει και κρύβει, χωρίς να σας δείχνει στο απόλυτο μεγαλείο σας, και πρέπει να σας απολαύσω σε μια αργή διαλείπουσα διαδικασία. Τα μάτια μου πρέπει να μεταμορφωθούν σε ένα χέρι πόσο αναγκασμένος από ειδωλολατρικό ζήλο θα σκίσει την μπλούζα σου μονομιάς. Και στην αμοιβαιότητα θα δέσουμε τα άκρα μας, και θα πέσουμε από τους πανηγυρισμούς στον σπασμό.

• Είσαι η μερίδα σου μέσα μου, στην τρύπα που τα σώματά μας δεν μπορούν να καλύψουν, αν μπλεχτούν συγκατοικούν σε μια μάζα αγκαλιών Η άπειρη ρυτίδα που σχηματίζεται στο φύλλο του δέρματός μας, η διάσπαρτη κουρτίνα που επιπλέει περιπλανώμενη ανάμεσα στους στεναγμούς ενός πληγωμένου ζώου Το φως του ξυπνητηριού που τρεμοπαίζει κλείνοντας το μάτι στον στοργικό θάνατο, μια σταγόνα ξυπόλητου ιδρώτα που σπάει στο έδαφος, κατακάθεται στα πόδια μου και εξατμίζεται Το ίδιο ξύλο σφυρηλατημένο σε αλάβαστρο ζαχαρωμένο με τη μυρωδιά της κανέλας και της μέντας, το σκουριασμένο μάνδαλο των παλιών κόλπων, το σπαθί της σκόνης που ξεφτίζει σε χιλιάδες αιωρούμενα φώτα, ακίνητο στη βαρύτητα μιας αμυδρής αντανάκλασης Η εικόνα που κρέμεται στο κεφαλάρι. Ελικοειδής και ερπετοειδής κρέμεται από αγκαλιές τουλίπες Η γωνία της ρωγμής του βιτρό παραθύρου που αφήνει τις κυμαινόμενες κούνιες του φωτός: λευκά οπάλια που συντρίβονται στον τοίχο Το στενό στρώμα που φωνάζει την ασταθή ύπαρξή του, η ηλεκτρική λάμπα που ρίχνει κινέζικες σκιές και το γρασίδι esparto Είσαι το ίδιο το δωμάτιο όπου, χωρίς τα σωματίδια σου, λαμβάνει χώρα η αλχημεία των σωμάτων μας

Είσαι η μερίδα σου μέσα μου, στο κενό που δεν είναι αρκετό για να καλύψει τα σώματά μας, Αν μπλεχτούν συγκατοικούν σε μια μάζα αγκαλιών Η άπειρη ρυτίδα που σχηματίζεται στο φύλλο του δέρματός μας, η διάσπαρτη κουρτίνα που επιπλέει ανάμεσα στους στεναγμούς ενός πληγωμένου ζώου Το φως του ξυπνητηριού που αναβοσβήνει κλείνοντας το μάτι στον ερωτευμένο θάνατο, μια ξυπόλητη σταγόνα ιδρώτα που πέφτει στο πάτωμα, κατακάθεται στα πόδια μου και εξατμίζεται Το ίδιο ξύλο σφυρηλατημένο σε ζαχαρωμένα αλάβαστρο με τη μυρωδιά της κανέλας και της μέντας, το σκουριασμένο μάνδαλο των παλιών κόλπων, το στίγμα σκόνης που ξεφτίζει σε χιλιάδες μικρά φώτα που επιπλέουν, ακίνητο στη βαρύτητα μιας αμυδρής αντανάκλασης Ο πίνακας που κρέμεται στο κεφαλάρι. ελικοειδής και ερπετά που κρέμονται αγκαλιασμένες τουλίπες Η γωνία στη ρωγμή του βιτρό που αφήνει να ξεφύγουν κυμαινόμενες κούνιες φωτός: λευκά οπάλια συντρίβονται στον τοίχο Το στενό στρώμα που κραυγάζει την ασταθή ύπαρξή του, η ηλεκτρική λάμπα που προβάλλει κινεζικές σκιές

• Να ριζώσω στο στήθος σου, με κάθε χτύπο Στεγνώνω στα χέρια σου, γονιμοποιημένος με χάδια Να πήξω μια γλυκιά αγάπη, σιρόπι στο στόμα σου Να ποτίζω με τα χέρια μου τον κορμό σου, τον άνθρωπο σου, μόνο δικό μου Να γεννιέμαι μέσα σου κάθε νύχτα ανακατωμένος σε κλαδιά, φύλλα και γόνιμο χώμα: ένα σωρό από σάρκα σαν τυλιγμένο άγριο φυτό. Να βλαστήσουν για σένα κάθε πρωί μου, να με τυλίξουν με το λυπηρό πράσινο χαμόγελό σου, μέχρι να

Ρίζωσέ με στο στήθος σου, με κάθε χτύπο της καρδιάς Σπέρνε με στην αγκαλιά σου, γονιμοποιημένη με χάδια Πήξτε γλυκιά αγάπη, σιρόπι στο στόμα σας Ποτίστε τον κορμό του ανθρώπου σας με τα χέρια μου, μόνο τα δικά μου Γεννημένος μέσα σου κάθε βράδυ αναμεμειγμένος με τα κλαδιά, τα σκουπίδια των φύλλων και το γόνιμο έδαφος: μάζα κρέατος σαν αγιόκλημα sarmentosa κουλουριασμένο Μικρόβιο για σένα κάθε πρωί μου Τύλιξέ με στο λυπημένο πράσινο χαμόγελό σου, μέχρι να εξαφανιστεί και να γίνει ένα τρυφερό λίπασμα μιας ιστορίας αγάπης, δικής μας, φτιαγμένης από ήλιο, φως και γήινο αίμα

Ω, πώς ανθίζει το σώμα μου, από κάθε φλέβα, με περισσότερο άρωμα, από τότε που σε αναγνώρισα! Κοίτα, περπατάω πιο ίσια και πιο λεπτή, και εσύ περιμένεις. Αλλά ποιος είσαι εσύ; Κοίτα, νιώθω πως απομακρύνομαι, πως χάνω το παλιό, φύλλο μετά φύλλο. Μόνο το χαμόγελό σου μένει όπως πολλά αστέρια πάνω σου, και σύντομα και πάνω μου.. Σε όλα όσα μέσα από την ανώνυμη παιδική μου ηλικία ακόμα λάμπουν, σαν το νερό, θα δώσω το όνομά σου στο βωμό που είναι ανάβω από τα μαλλιά σου και περιβάλλεται, ελαφρώς, με τα στήθη σου..

Ω, πώς ανθίζει το σώμα μου, από κάθε φλέβα, με περισσότερο άρωμα, από τότε που σε αναγνώρισα! Κοίτα, περπατώ πιο αδύνατος και ίσιος, και εσύ απλά περιμένεις. Αλλά ποιος είσαι; Κοίτα; Νιώθω πόσο μακρινός, πόσο χάνω το παλιό, φύλλο μετά το φύλλο. Μόνο το χαμόγελό σου παραμένει σαν πολλά αστέρια για σένα, και σύντομα και για μένα. Σε όλα όσα σε όλη την παιδική μου ηλικία το ανώνυμο εξακολουθεί να λάμπει, όπως το νερό, θα δώσω το όνομά σου στο βωμό που είναι στα μαλλιά σου και περιβάλλεται, ελαφρά, από τα στήθη σου.

Επιθυμώ το σώμα σου, το μαλακό σου δέρμα γλιστράει πάνω στο δικό μου. Το δέρμα σου: ένας χάρτης απομνημονευμένος σε αλάτι Απληστία που πάλλεται γλώσσα στην προεξοχή μου αντλώντας πόδι μέσα: τελετουργικό-αφύπνιση των ενστίκτων μας, κοινό σάλιο, ενιαία effluvia Απληστία η απλή γύμνια σου, η παρακμή των αναπνοών, οι χαμένες ματιές μας που ψάχνουν ο ένας τον άλλον, ο ανοιχτός λαιμός σου για μένα, η ευθραυστότητα αυτής της στιγμιαίας ανάληψης που μας μεταφέρει στο σώμα του άλλου όπου πεθαίνουμε, Και πάλι, στη ζωή, όπου ζούμε για μια στιγμή.

Μου αρέσει να είμαι η άτακτη μαθήτρια σου που σε περιμένει στο κρεβάτι σου κάθε μέρα να σε αγκαλιάζω να σε φιλάω και να κάνω έρωτα μαζί σου φιλιά αγάπη

Μου αρέσει να είμαι η άτακτη μαθήτρια σου που σε περιμένει στο κρεβάτι σου έτσι κάθε μέρα, σε αγκαλιάζει, σε φιλάει και κάνει έρωτα σε σένα, φιλιά, αγάπη

Μου αρέσει να είμαι η άτακτη μαθήτρια σου που σε περιμένει στο κρεβάτι σου κάθε μέρα, σε αγκαλιάζει, σε φιλάει και κάνει έρωτα, φιλιά, αγάπη

Θα ήθελα να περάσω το χέρι σου σε όλο μου το σώμα να νιώσω τα χάδια σου και όλη την αγάπη σου σε αγαπώ ευτυχισμένος να μοιραστώ πολλές στιγμές μαζί και σε εσένα που θα ήθελα

Θα απολάμβανα να περνάω το χέρι σου σε όλο μου το σώμα, νιώθοντας τα χάδια σου και όλη την αγάπη σου. Σας λατρεύω, χαίρομαι που μοιραζόμαστε πολλές στιγμές μαζί, και τι θα θέλατε;

Θα ήθελα να περάσω το χέρι σου σε όλο μου το σώμα, να νιώσω τα χάδια σου και όλη την αγάπη σου. Σας αγαπώ, ευτυχής να μοιραστώ πολλές στιγμές μαζί σας, και τι θα θέλατε;

Ξύπνα με έτσι, με το σώμα μου τραγανό από επαναστατημένη επιθυμία με την υπόσχεση της επιστροφής σου Με την ουσία των επιθυμιών μας, με το κενό του χαμόγελού σου με τη θλίψη σου παραμελημένη, με την αφθονία των αγωνιών μας Αργότερα, θα ξέρω πώς να απολαύσω τη μοναξιά των ωρών μου, όσοι δεν καταλαβαίνουν ρολόγια, γνωρίζοντας τι κρατάω μέσα μου, όλες τις υγρές αναμνήσεις σου

Να βγω έξω στο δρόμο με το χέρι σου να δω τον ουρανό γεμάτο αστέρια σε αγαπώ και τόση ζωή

να μπορείς να βγεις στο δρόμο με το χέρι σου, να δεις τον ουρανό γεμάτο αστέρια, να σε αγαπώ και πολλή ζωή

Να βγω στο δρόμο με το χέρι και να δω τον ουρανό γεμάτο αστέρια Σ' αγαπώ και πολλή ζωή

Απολαύστε μαζί στο κρεβάτι μου, σκέψου το μωρό μου

Ω, πώς ανθίζει το σώμα μου, από κάθε φλέβα, με περισσότερο άρωμα, από τότε που σε αναγνώρισα! Κοίτα, περπατάω πιο ίσια και πιο λεπτή, και εσύ περιμένεις. Αλλά ποιος είσαι εσύ; Κοίτα, νιώθω πως απομακρύνομαι, πως χάνω το παλιό, φύλλο μετά φύλλο. Μόνο το χαμόγελό σου μένει όπως πολλά αστέρια πάνω σου, και σύντομα και πάνω μου.. Σε όλα όσα μέσα από την ανώνυμη παιδική μου ηλικία ακόμα λάμπουν, σαν το νερό, θα δώσω το όνομά σου στο βωμό που είναι ανάβω από τα μαλλιά σου και περιβάλλεται, ελαφρώς, με τα στήθη σου..

Ω, πώς ανθίζει το σώμα μου, από κάθε φλέβα, με περισσότερο άρωμα, από τότε που σε αναγνώρισα! Κοίτα, περπατώ πιο αδύνατος και ίσιος, και εσύ απλά περιμένεις. Αλλά ποιος είσαι; Κοίτα; Νιώθω πόσο μακρινός, πόσο χάνω το παλιό, φύλλο μετά το φύλλο. Μόνο το χαμόγελό σου παραμένει σαν πολλά αστέρια για σένα, και σύντομα και για μένα. Σε όλα όσα σε όλη την παιδική μου ηλικία το ανώνυμο εξακολουθεί να λάμπει, όπως το νερό, θα δώσω το όνομά σου στο βωμό που είναι στα μαλλιά σου και περιβάλλεται, ελαφρά, από τα στήθη σου.

Στην καρδιά του πιο μυστικού ορυχείου, μέσα στο πιο μακρινό φρούτο, στην δόνηση της πιο διακριτικής νότας, Στο σπειροειδές και αντηχείο κοχύλι, στο πυκνότερο στρώμα χρώματος, στη φλέβα που μας δείχνει το πιο πολύ στο σώμα, Στην λέξη που λέει πιο απαλά, στην ρίζα που πάει πιο κάτω, όσο πιο πολύ κρύβεται, στην βαθύτερη σιωπή αυτής της παύσης, Που η ζωή έγινε αιωνιότητα, ψάχνω για το χέρι σου και αποκρυπτογραφώ την αιτία της επιθυμίας και της μη πίστης, τελική, οικειότητα..

• Αν σ' αγαπώ είναι επειδή είσαι η αγάπη μου, ο συνεργός μου και τα πάντα, και στο δρόμο, δίπλα-δίπλα, είμαστε πολύ περισσότεροι από δύο, και λόγω του ειλικρινούς σου προσώπου, και του περιπλανώμενου βήματος σου και του κλάματος σου μέσα στον κόσμο, επειδή είσαι λαός, σε αγαπώ και επειδή η αγάπη δεν είναι αύρα ή αφελής ηθική, και επειδή είμαστε ένα ζευγάρι που ξέρει ότι δεν είναι μόνο, σε αγαπώ στον παράδεισό μου, δηλαδή ότι στη χώρα μου το Οι άνθρωποι ζουν ευτυχισμένοι ακόμα κι αν δεν έχουν άδεια, αν σε αγαπώ είναι επειδή είσαι η αγάπη μου, ο συνεργός μου και τα πάντα, και στο δρόμο, δίπλα-δίπλα, είμαστε πολύ περισσότερο από δύο.

Το να είμαι η γραμματέας σου θα ήταν η φαντασίωσή μου αγάπη μου

• Είσαι η μερίδα σου μέσα μου, στην τρύπα που τα σώματά μας δεν μπορούν να καλύψουν, αν μπλεχτούν συγκατοικούν σε μια μάζα αγκαλιών Η άπειρη ρυτίδα που σχηματίζεται στο φύλλο του δέρματός μας, η διάσπαρτη κουρτίνα που επιπλέει περιπλανώμενη ανάμεσα στους στεναγμούς ενός πληγωμένου ζώου Το φως του ξυπνητηριού που τρεμοπαίζει κλείνοντας το μάτι στον στοργικό θάνατο, μια σταγόνα ξυπόλητου ιδρώτα που σπάει στο έδαφος, κατακάθεται στα πόδια μου και εξατμίζεται Το ίδιο ξύλο σφυρηλατημένο σε αλάβαστρο ζαχαρωμένο με τη μυρωδιά της κανέλας και της μέντας, το σκουριασμένο μάνδαλο των παλιών κόλπων, το σπαθί της σκόνης που ξεφτίζει σε χιλιάδες αιωρούμενα φώτα, ακίνητο στη βαρύτητα μιας αμυδρής αντανάκλασης Η εικόνα που κρέμεται στο κεφαλάρι. Ελικοειδής και ερπετοειδής κρέμεται από αγκαλιές τουλίπες Η γωνία της ρωγμής του βιτρό παραθύρου που αφήνει τις κυμαινόμενες κούνιες του φωτός: λευκά οπάλια που συντρίβονται στον τοίχο Το στενό στρώμα που φωνάζει την ασταθή ύπαρξή του, η ηλεκτρική λάμπα που ρίχνει κινέζικες σκιές και το γρασίδι esparto Είσαι το ίδιο το δωμάτιο όπου, χωρίς τα σωματίδια σου, λαμβάνει χώρα η αλχημεία των σωμάτων μας

Είσαι η μερίδα σου μέσα μου, στο κενό που δεν είναι αρκετό για να καλύψει τα σώματά μας, Αν μπλεχτούν συγκατοικούν σε μια μάζα αγκαλιών Η άπειρη ρυτίδα που σχηματίζεται στο φύλλο του δέρματός μας, η διάσπαρτη κουρτίνα που επιπλέει ανάμεσα στους στεναγμούς ενός πληγωμένου ζώου Το φως του ξυπνητηριού που αναβοσβήνει κλείνοντας το μάτι στον ερωτευμένο θάνατο, μια ξυπόλητη σταγόνα ιδρώτα που πέφτει στο πάτωμα, κατακάθεται στα πόδια μου και εξατμίζεται Το ίδιο ξύλο σφυρηλατημένο σε ζαχαρωμένα αλάβαστρο με τη μυρωδιά της κανέλας και της μέντας, το σκουριασμένο μάνδαλο των παλιών κόλπων, το στίγμα σκόνης που ξεφτίζει σε χιλιάδες μικρά φώτα που επιπλέουν, ακίνητο στη βαρύτητα μιας αμυδρής αντανάκλασης Ο πίνακας που κρέμεται στο κεφαλάρι. ελικοειδής και ερπετά που κρέμονται αγκαλιασμένες τουλίπες Η γωνία στη ρωγμή του βιτρό που αφήνει να ξεφύγουν κυμαινόμ&ep