Chloey69

Χλόη.

Είμαι 20 ετών και είμαι ένα άτομο γεμάτο ενέργεια και καλή διάθεση ✨. Μου αρέσει να βγαίνω έξω, να γελάω μέχρι να με πονάει το στομάχι και να γνωρίζω νέους ανθρώπους, γιατί πιστεύω ότι όλοι έχουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πουν. Είμαι κοινωνική, περίεργη και λίγο περιπετειώδης: αν έχω ένα ωραίο έργο, είμαι μέσα. Μου αρέσει να περιβάλλομαι από αυθεντικούς ανθρώπους, να απολαμβάνω τις απλές στιγμές και να συλλέγω αναμνήσεις παρά αντικείμενα. Είμαι το είδος του ατόμου που πάντα ψάχνει τη θετική πλευρά των πραγμάτων και μετατρέπει ακόμη και ένα ήσυχο έργο σε κάτι ξεχωριστό.

Το τζακούζι έβραζε σαν μια γλυκιά υπόσχεση. ο αφρός της σαμπάνιας επιπλέει ανάμεσα στα κεριά που τρεμοπαίζουν, σχεδιάζοντας ζεστές σκιές στον τοίχο. Ακούμπησα στην άκρη, νιώθοντας το νερό να με στηρίζει, και παρατήρησα τις καμπύλες μου να ρυθμίζονται από την περιστρεφόμενη κίνηση: τα στήθη μου γέμιζαν το οπτικό πεδίο εκείνων που με κοιτούσαν με επιθυμία, και οι φαρδιοί μου γοφοί σχεδίαζαν τη σιλουέτα μου.. Πήρα το ποτήρι, με τα δάχτυλα να τρέμουν ακόμα από την ανυπομονησία, και άφησα το γλυκό άρωμα του αφρού να αναμειχθεί με τη θερμότητα του ατμού.. Μπήκε σιγά σιγά, η σιλουέτα του ξεχώριζε στο ζεστό φως, το βλέμμα του κοίταζε το σώμα μου σαν κάποιος που αποκρυπτογραφεί έναν αγαπημένο χάρτη.. Τα χέρια του δεν είπαν τίποτα πληγωμένο, απλά έψαχναν το περίγραμμα της μέσης μου, άγγιξαν την καμπύλη όπου το δέρμα συναντά τον αφρό, και ο κόσμος έγινε μικρός: μόνο εμείς, η σπίθα των κεριών, ο ψίθυρος του νερού και ο χτύπος της καρδιάς που μας θύμισε ότι είμαστε ζωντανοί.. Έκλεισα τα μάτια μου, εισέπνευσα το ελαφρύ άρωμα της σαμπάνιας και το ζεστό δέρμα δίπλα μου, και επέτρεψα στον εαυτό μου να απολαύσει τον παγωμένο χρόνο, την εγγύτητα που μιλάει ψιθυριστά και τη βεβαιότητα ότι είμαι επιθυμητός όπως είμαι..

Το δωμάτιο ήταν βυθισμένο σε ένα απαλό σκοτάδι, το ζεστό απογευματινό φως διέρρεε μέσα από τις κουρτίνες, φωτίζοντας τους τοίχους με χρυσές αντανακλάσεις.. Υπήρχε σιωπή, αλλά ο αέρας δονούνταν, φορτισμένο με μια ένταση που δεν μπορούσα να αγνοήσω. Σε παρακολούθησα με την άκρη του ματιού μου καθώς ερχόσουν αργά, σχεδόν σαν να είχε επιβραδυνθεί ο χρόνος εκείνη τη στιγμή. Δεν υπήρχε βιασύνη, μόνο η ηρεμία που νιώθεις όταν δύο άνθρωποι γνωρίζονται ήδη πέρα από τα λόγια, όταν το άγγιγμα του δέρματος και το βλέμμα μιλούν πιο δυνατά από κάθε λέξη. Η αναπνοή μου έγινε γρήγορη, σχεδόν ακούσια, καθώς το δέρμα μου τσιμπούσε με κάθε βήμα σου. Το μελάνι που κάλυπτε τα χέρια μου δεν ήταν απλά ένα έργο τέχνης, ήταν μια αντανάκλαση του ποιος είμαι, τι κουβαλάω μέσα μου.. Ο δεσμός που δημιουργήσαμε ήταν σαν ένα αόρατο τατουάζ, σχεδιασμένο με την ίδια ένταση όπως το μελάνι στο δέρμα μου, αλλά ακόμα πιο μόνιμο.. Το βλέμμα σου στο δικό μου με έκανε να νιώθω παράξενα ευάλωτος, σαν να μπορούσες να διαβάσεις κάθε σκέψη μου. Δεν χρειαζόμασταν να μιλήσουμε. Η επιθυμία επιπλέει ανάμεσά μας, τροφοδοτείται από τη ζεστασιά της εγγύτητάς μας. Ένιωσα την αναπνοή σου στο αυτί μου και ένα ρίγος πέρασε από το σώμα μου. Το μυαλό μου προσπαθούσε να κρατήσει τον έλεγχο, αλλά οι αισθήσεις μου παρασύρθηκαν, λες και το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να κλείσω τα μάτια μου και να νιώσω. Ο πολτός των δαχτύλων σου έσβησε την απόσταση ανάμεσα στα σώματά μας, αγγίζοντας το χέρι μου με μια απαλότητα που ξύπνησε κάτι μέσα μου. Κάθε άγγιγμα ήταν ένας ψίθυρος, μια υπενθύμιση ότι η οικειότητα δεν είναι αυτό που αγγίζεις, αλλά αυτό που μοιράζεσαι, αυτό που καταλαβαίνεις χωρίς λόγια.. Το πάθος δεν είναι πάντα μια έκρηξη. μερικές φορές είναι ένα αργό κάψιμο, ένα κάψιμο που μεγαλώνει σταδιακά, περιβάλλοντας τα πάντα. Και εκείνο το απόγευμα, σε εκείνο το κενό μεταξύ ημέρας και νύχτας, άφησα τον εαυτό μου να τυλίγεται από τη ζεστασιά της παρουσίας σου, από τη δύναμη μιας σύνδεσης που μεγάλωνε κάθε δευτερόλεπτο..

Je suis elle: ένα σώμα γεμάτο καμπύλες, ένα γενναιόδωρο στήθος και γοφούς που μου δίνουν μια αίσθηση δύναμης και επιθυμίας. Εκείνο το απόγευμα, το ζεστό φως μπήκε από το παράθυρο και χάιδεψε το δέρμα μου με ένα χρυσό άγγιγμα. Πλησίασα αργά, σαν κάποιος που κυριαρχεί στο χώρο του, και άφησα τη σιωπή να μιλήσει για μας. Παρατήρησα πως το βλέμμα του επιβραδύνθηκε, προσεκτικό σε κάθε γραμμή της σιλουέτας μου. Τα χέρια του σιγά σιγά αναζητούσαν το περίγραμμά μου, περνώντας από τους ώμους μου, σταματώντας εκεί που η αναπνοή μου επιταχυνόταν.. Οι ήχοι ήταν ελάχιστοι: το τρίξιμο του υφάσματος, ένας αναστεναγμός, ο χτύπος της καρδιάς που μας υπενθύμιζε ότι είμαστε ζωντανοί.. Ακούμπησα στον τοίχο, έκλεισα τα μάτια μου και άφησα τον εαυτό μου να απολαύσει αυτή την εγγύτητα, αυτό το ζεστό ρεύμα που διέσχιζε το δωμάτιο.. Δεν χρειαζόμασταν μεγάλα λόγια. Η ένταση της στιγμής ήταν αρκετή, ο σεβασμός στην επαφή και η βεβαιότητα ότι και οι δύο θέλαμε να μείνουμε εκεί, χωρίς ρολόι, χωρίς επείγουσα ανάγκη, απλά παρόντες..