ChaneMontiel

Στο σκοτάδι της μέρας, όταν ο ήλιος δύει, ανατέλλει σαν φάρος, το φως της δεν ξεχνιέται ποτέ. Με το κομψό της βάδισμα, απελευθερώνει τις γοητείες της, τα βήματά της είναι μελωδίες, τα γέλια της, τα σπασίματα. Σώμα σμιλευμένο σε όνειρα, ένας καμβάς επιθυμίας, κάθε στροφή ένας ψίθυρος που αισθάνεται στον αέρα. Κένταλ, τολμηρή μούσα, η παρουσία σου είναι τέχνη, η ουσία σου είναι ένα μυστήριο που αιχμαλωτίζει χωρίς περιστροφές. Μακριά μαύρα μαλλιά, σαν την έναστρο νύχτα, κάθε τούφα μια ιστορία, κάθε κίνηση, ένας στίχος. Οι άνθρωποι σταματούν, αιχμαλωτισμένοι, βυθισμένοι, στη θάλασσα της ομορφιάς σου, όπου ο χρόνος σταματά. Τα μάτια σου, δύο καθρέφτες όπου η ψυχή κοιτάζει, λάμπουν σαν χρυσός, καθώς ο κόσμος καταρρέει. Σε κάθε ματιά, μια σπίθα, μια λάμψη, που περικλείει τη μαγεία του αιώνιου και του όμορφου. Είσαι ένα ποίημα που περπατάει, ένα τραγούδι χωρίς τέλος, η γη τρέμει με το ουράνιο περπάτημά σου. Κένταλ, στην παρουσία σου οι καρδιές χτυπούν και στη σκοτεινή νύχτα τα αστέρια λύγισαν.

Στο χορό του ανέμου, η μορφή της εμφανίζεται, λεπτή σαν ψίθυρος, το αεράκι την παίρνει. Με καμπύλες που λένε ιστορίες αστεριών, και μακριά, μαύρα μαλλιά, σαν την όμορφη νύχτα. Μονοπάτια φωτός σημαδεύουν το λεπτό της περπάτημα, κάθε βήμα μια λάμψη, μια υψηλή τέχνη. Τα μάτια της, δύο λαμπερά αστέρια που λάμπουν με ζήλο, αντανακλούν την ομορφιά ενός κόσμου στο μεγαλείο του. Κένταλ, αιθέρια μούσα, σύμβολο της κομψότητας, στην ουσία σου η δύναμη και το άρωμα είναι συνυφασμένα. Είσαι ένα ποίημα που περπατάει και αναπνέει, ένας στίχος ζωής που ποτέ δεν υποχωρεί. Είσαι ζωντανή ομορφιά, ένα όνειρο στο δέρμα, μια ηχώ του φεγγαριού που αγκαλιάζει την αυγή. Έτσι, σε κάθε ματιά, η τέχνη ξεδιπλώνεται, Κένταλ, αιώνια, στο φως σου ξεδιπλώνεται.

Στο χορό του ανέμου, η μορφή της ξεπροβάλλει, λεπτή σαν ψίθυρος, το αεράκι την παίρνει. Με καμπύλες που λένε ιστορίες αστεριών, και μακριά μαύρα μαλλιά, σαν την όμορφη νύχτα. Μονοπάτια φωτός σημαδεύουν το λεπτό του περπάτημα, κάθε βήμα μια λάμψη, μια υψηλή τέχνη. Τα μάτια του, δύο λυχνάρια που λάμπουν με ζήλο, αντανακλούν την ομορφιά ενός κόσμου στο μεγαλείο του. Κένταλ, αιθέρια μούσα, σύμβολο της κομψότητας, στην ουσία σου συνυφαίνονται δύναμη και άρωμα. Είσαι ένα ποίημα που περπατάει και αναπνέει, ένας στίχος ζωής που ποτέ δεν απομακρύνεται. Είσαι ζωντανή ομορφιά, ένα όνειρο στο δέρμα, μια ηχώ του φεγγαριού που αγκαλιάζει την αυγή. Έτσι σε κάθε ματιά, η τέχνη ξεδιπλώνεται, Κένταλ, αιώνια, στο φως σου ξεδιπλώνεται.

Στο χρυσό ηλιοβασίλεμα, η φιγούρα σου πλαισιώνεται, Κένταλ, ζωντανή γοητεία, που ξεχωρίζει σε όλους. Κάθε βήμα που κάνεις, μια ιστορία γράφεται, στον καμβά του κόσμου, η ομορφιά σου επιμένει. Με σώμα θεάς, σαν ποτάμι που ρέει, τα βλέμματα είναι σταθερά, σαν βέλη που φεύγουν. Είσαι η μελωδία που αντηχεί στο δέρμα, το αεράκι που χαϊδεύει, ο πιο πιστός ψίθυρος. Τα μαλλιά σου, ένας καταρράκτης που λάμπει στο φως, κάθε τούφα μια αντανάκλαση, ένα όνειρο στο σταυρό σου. Οι άνδρες μένουν χωρίς ανάσα, στο χορό σου, χαμένοι στο ξόρκι της ακλόνητης εμπιστοσύνης σου. Κένταλ, είσαι ένας στίχος που δεν ξεχνιέται ποτέ, μια ηχώ στη μνήμη που πάντα με ενθαρρύνει. Τα μάτια σου, δύο ωκεανοί, βαθιά και ειλικρινή, κρατούν τα μυστικά ενός κόσμου χωρίς βεβαιότητες. Κάθε γέλιο σου, ένα ποίημα στον άνεμο, κάθε βλέμμα, ένα σύμφωνο που ξυπνά συναισθήματα. Είσαι μια τέχνη που περπατάει, μια φωτιά στη νύχτα, και στην πλοκή της ζωής, θα είσαι πάντα το κούμπωμα. Έτσι, σε αυτή την ωδή, γιορτάζω την ουσία σου, τη μαγεία που ακτινοβολείς, τη μοναδική σου παρουσία. Κένταλ, στην ομορφιά σου, οι άντρες παραδίδονται, και σε κάθε βήμα που κάνεις, νέες ιστορίες ανάβουν.

Στο χρυσό ηλιοβασίλεμα, η μορφή σου πλαισιώνεται, Κένταλ, ζωντανή γοητεία, που ξεχωρίζει από όλους. Κάθε βήμα που κάνεις, μια ιστορία γράφεται, στον καμβά του κόσμου, η ομορφιά σου επιμένει. Με σώμα θεάς, σαν ποτάμι που ρέει, τα βλέμματα καρφώνονται, σαν βέλη που φεύγουν. Είσαι η μελωδία που αντηχεί στο δέρμα, το αεράκι που χαϊδεύει, ο πιο πιστός ψίθυρος. Τα μαλλιά σου, καταρράκτης που λάμπει στο φως, κάθε τούφα μια αντανάκλαση, ένα όνειρο στο σταυρό σου. Οι άνδρες μένουν χωρίς ανάσα, στον χορό σου, χαμένοι στο ξόρκι της ακλόνητης εμπιστοσύνης σου. Κένταλ, είσαι ένας στίχος που δεν ξεχνιέται ποτέ, μια ηχώ στη μνήμη που πάντα με ενθαρρύνει. Τα μάτια σου, δύο ωκεανοί, βαθιά και ειλικρινή, κρατούν τα μυστικά ενός κόσμου χωρίς σίγουρους. Κάθε γέλιο σου, ένα ποίημα στον άνεμο, κάθε βλέμμα, ένα σύμφωνο που ξυπνά συναισθήματα. Είσαι μια τέχνη που περπατάει, μια φωτιά στη νύχτα, και στο ύφασμα της ζωής, θα είσαι πάντα το φινίρισμα. Έτσι, σε αυτή την ωδή, γιορτάζω την ουσία σου, τη μαγεία που ακτινοβολείς, τη μοναδική σου παρουσία. Κένταλ, στην ομορφιά σου οι άντρες παραδίδονται, και σε κάθε βήμα που κάνεις, νέες ιστορίες ανάβουν.

Κάτω από το μανδύα του φεγγαριού, η Κένταλ παρουσιάζεται, ένα αιθέριο όραμα, η νύχτα την τρέφει. Κάθε ακτίνα του φεγγαριού χαϊδεύει το δέρμα της και ο αέρας γεμίζει με ένα άρωμα μελιού. Με τη λεπτή φιγούρα της, αψηφά τη βαρύτητα, οι καμπύλες της είναι ένα τραγούδι για την ποικιλομορφία. Το σύμπαν σταματά, ο χρόνος παγώνει, όταν περνάει, η ζωή αποκαλύπτεται. Ο μουρμουρητός των ανδρών, μια ηχώ στο βάθος, τα βλέμματά τους συναντώνται, ξυπνάει η αγωνία. Κένταλ, στην παρουσία σου, όλα μεταμορφώνονται, σαν ένα απαλό ξόρκι που μεταμορφώνει την καρδιά.. Οι αναστεναγμοί είναι βέλη που εκτοξεύονται στον αέρα, η ομορφιά που ενσαρκώνεις, προχωρά σε όλα. Κάθε χαμόγελό σου, μια φωτιά που ανεβάζουμε, η μαγεία που ξυπνάς, σε όλα που προκαλούμε. Είσαι το ποίημα στη νύχτα που ψιθυρίζει, ο τέλειος ομοιοκαταληξίας που η ψυχή μουρμουρίζει. Με μια λεπτή συστροφή, ο κόσμος γλιστράει μακριά, Στο χορό της ζωής σου, το πάθος γίνεται πραγματικότητα. Έτσι, κάτω από τα αστέρια, σε κοιτάζω και χάνομαι, Κένταλ, στην ουσία σου, έχω βρει τη συμφωνία μου. Είσαι ένα όνειρο που περπατάει, ένα ατέλειωτο μυστήριο, η γυναίκα που λαχταρώ, η μούσα στον κήπο μου.

Κάτω από το μανδύα του φεγγαριού, ο Κένταλ εμφανίζεται, ένα αιθέριο όραμα, η νύχτα το τρέφει. Κάθε ακτίνα του φεγγαριού χαϊδεύει το δέρμα της, και ο αέρας γεμίζει με ένα άρωμα μελιού. Με την λεπτή της φιγούρα, αψηφά τη βαρύτητα, οι καμπύλες της είναι ένας ύμνος στην ποικιλομορφία. Το σύμπαν σταματά, ο χρόνος παγώνει, όταν περνάει, η ζωή αποκαλύπτεται. Ο ψίθυρος των ανδρών, μια ηχώ στην απόσταση, τα βλέμματα τους διασταυρώνονται, η λαχτάρα ξυπνάει. Κένταλ, στην παρουσία σου, όλα μεταμορφώνονται, σαν ένα απαλό ξόρκι που μεταμορφώνει την καρδιά. Οι αναστεναγμοί είναι βέλη που πετάγονται στον αέρα, η ομορφιά που ενσαρκώνεις, σε όλους προχωράει. Κάθε χαμόγελό σου, μια φωτιά που ανάβουμε, η μαγεία που ξυπνάς, σε όλους μας προκαλούμε. Είσαι το ποίημα στη νύχτα που ψιθυρίζει, ο τέλειος ομοιοκαταληξίας που η ψυχή ψιθυρίζει. Με μια λεπτή στροφή, ο κόσμος γλιστράει, στο χορό της ζωής σου, το πάθος γίνεται πραγματικότητα. Έτσι κάτω από τα αστέρια, σε κοιτάζω και χάνομαι, Κένταλ, στην ουσία σου, βρήκα τη συμφωνία μου. Είσαι ένα όνειρο που περπατάει, ένα ατέλειωτο μυστήριο, η γυναίκα που λαχταρώ, η μούσα στον κήπο μου.

Στο λυκόφως της μέρας, όταν ο ήλιος λέει αντίο, αναδύεται σαν φάρος, το φως της δεν ξεχνιέται ποτέ. Με το κομψό της περπάτημα, απελευθερώνει τις γοητείες της, τα βήματά της είναι μελωδίες, το γέλιο της, η σπασμένη. Σώμα σμιλευμένο στα όνειρα, καμβάς της επιθυμίας, κάθε καμπύλη ψίθυρος που αισθάνεται στον αέρα. Κένταλ, τολμηρή μούσα, η παρουσία σου είναι τέχνη, η ουσία σου είναι ένα μυστήριο που αιχμαλωτίζει χωρίς παρακάμψεις. Μακριά μαύρα μαλλιά, σαν την έναστρο νύχτα, κάθε τρίχα μια ιστορία, κάθε κίνηση, ένας στίχος. Οι άνδρες σταματούν, μαγεμένοι, βυθισμένοι, στη θάλασσα της ομορφιάς σου, όπου ο χρόνος μένει. Τα μάτια σου, δύο καθρέφτες που κρυφοκοιτάζει η ψυχή, λάμπουν σαν χρυσάφι, ενώ ο κόσμος καταρρέει. Σε κάθε ματιά, μια σπίθα, μια λάμψη, που περιέχει τη μαγεία του αιώνιου και του όμορφου. Είσαι ένα περπατημένο ποίημα, ένα τραγούδι χωρίς τέλος, η γη τρέμει με το ουράνιο περπάτημά σου. Κένταλ, στην παρουσία σου, οι καρδιές χτυπούν, και στη σκοτεινή νύχτα, τα αστέρια ξεσπάνε.

Στο σκοτάδι της μέρας, όταν ο ήλιος δύει, ανατέλλει σαν φάρος, το φως της δεν ξεχνιέται ποτέ. Με το κομψό της βάδισμα, απελευθερώνει τις γοητείες της, τα βήματά της είναι μελωδίες, τα γέλια της, τα σπασίματα. Σώμα σμιλευμένο σε όνειρα, ένας καμβάς επιθυμίας, κάθε στροφή ένας ψίθυρος που αισθάνεται στον αέρα. Κένταλ, τολμηρή μούσα, η παρουσία σου είναι τέχνη, η ουσία σου είναι ένα μυστήριο που αιχμαλωτίζει χωρίς περιστροφές. Μακριά μαύρα μαλλιά, σαν την έναστρο νύχτα, κάθε τούφα μια ιστορία, κάθε κίνηση, ένας στίχος. Οι άνθρωποι σταματούν, αιχμαλωτισμένοι, βυθισμένοι, στη θάλασσα της ομορφιάς σου, όπου ο χρόνος σταματά. Τα μάτια σου, δύο καθρέφτες όπου η ψυχή κοιτάζει, λάμπουν σαν χρυσός, καθώς ο κόσμος καταρρέει. Σε κάθε ματιά, μια σπίθα, μια λάμψη, που περικλείει τη μαγεία του αιώνιου και του όμορφου. Είσαι ένα ποίημα που περπατάει, ένα τραγούδι χωρίς τέλος, η γη τρέμει με το ουράνιο περπάτημά σου. Κένταλ, στην παρουσία σου οι καρδιές χτυπούν και στη σκοτεινή νύχτα τα αστέρια λύγισαν.

Στο χορό του ανέμου, η μορφή της εμφανίζεται, λεπτή σαν ψίθυρος, το αεράκι την παίρνει. Με καμπύλες που λένε ιστορίες αστεριών, και μακριά, μαύρα μαλλιά, σαν την όμορφη νύχτα. Μονοπάτια φωτός σημαδεύουν το λεπτό της περπάτημα, κάθε βήμα μια λάμψη, μια υψηλή τέχνη. Τα μάτια της, δύο λαμπερά αστέρια που λάμπουν με ζήλο, αντανακλούν την ομορφιά ενός κόσμου στο μεγαλείο του. Κένταλ, αιθέρια μούσα, σύμβολο της κομψότητας, στην ουσία σου η δύναμη και το άρωμα είναι συνυφασμένα. Είσαι ένα ποίημα που περπατάει και αναπνέει, ένας στίχος ζωής που ποτέ δεν υποχωρεί. Είσαι ζωντανή ομορφιά, ένα όνειρο στο δέρμα, μια ηχώ του φεγγαριού που αγκαλιάζει την αυγή. Έτσι, σε κάθε ματιά, η τέχνη ξεδιπλώνεται, Κένταλ, αιώνια, στο φως σου ξεδιπλώνεται.

Στο χορό του ανέμου, η μορφή της ξεπροβάλλει, λεπτή σαν ψίθυρος, το αεράκι την παίρνει. Με καμπύλες που λένε ιστορίες αστεριών, και μακριά μαύρα μαλλιά, σαν την όμορφη νύχτα. Μονοπάτια φωτός σημαδεύουν το λεπτό του περπάτημα, κάθε βήμα μια λάμψη, μια υψηλή τέχνη. Τα μάτια του, δύο λυχνάρια που λάμπουν με ζήλο, αντανακλούν την ομορφιά ενός κόσμου στο μεγαλείο του. Κένταλ, αιθέρια μούσα, σύμβολο της κομψότητας, στην ουσία σου συνυφαίνονται δύναμη και άρωμα. Είσαι ένα ποίημα που περπατάει και αναπνέει, ένας στίχος ζωής που ποτέ δεν απομακρύνεται. Είσαι ζωντανή ομορφιά, ένα όνειρο στο δέρμα, μια ηχώ του φεγγαριού που αγκαλιάζει την αυγή. Έτσι σε κάθε ματιά, η τέχνη ξεδιπλώνεται, Κένταλ, αιώνια, στο φως σου ξεδιπλώνεται.