CamilaVerone

Μου αρέσει να φοράω μπότες καουμπόισσα. όχι μόνο για την εμφάνισή τους, αλλά και για το συναίσθημα που προκαλούν. Κάθε φορά περπατάω με περισσότερη αυτοπεποίθηση, λες και ο κόσμος είναι η σκηνή μου και τα βήματά μου δίνουν το ρυθμό μιας αχαλίνωτης φαντασίας. Υπάρχει κάτι σε αυτές τις μπότες που ξυπνάει την πιο τολμηρή πλευρά μου. Μου δίνουν μια αίσθηση δύναμης, ελευθερίας. και απολαυστικά προκλητική. Μερικές φορές τα συνδυάζω με ένα κοντό φόρεμα, άλλες φορές μόνο το δέρμα μου και ένα γοητευτικό χαμόγελο. Γιατί ναι, είμαι γλυκιά, χαρούμενη, λίγο ντροπαλή. Αλλά ξέρω επίσης να σε αποπλανώ χωρίς να υψώνω τον τόνο.

Υπάρχει κάτι που μου αρέσει περισσότερο από τη στιγμή που σε γνώρισα: να φοράω το μπλουζάκι σου. Μεγάλο, γλυκό, γεμάτο με το άρωμά σου. Σαν να με κρατάς στην αγκαλιά σου χωρίς να με αγγίζεις. Μου αρέσει ο τρόπος που με καλύπτει αρκετά, αφήνοντας τα πόδια μου, το λαιμό μου, το δέρμα μου ακόμα ζεστό. Χρησιμοποιώ το μπλουζάκι σου σαν ένα κοινό μυστικό, σαν ένα γλυκό και προκλητικό τρόπαιο. Χάνω τον εαυτό μου στα μακριά μανίκια του χαμογελώντας απαλά, ξυπόλητος, με τα μαλλιά μου ξεφτισμένα και το σώμα μου ικανοποιημένο. Μου αρέσει να φαντάζομαι το βλέμμα σου να με βλέπει έτσι Τυλιγμένη σε σένα, χωρίς να χρειάζομαι λόγια.

Μου αρέσει να φοράω γυαλιά. όχι μόνο επειδή μου ταιριάζουν, αλλά επειδή έχουν τη μαγική δύναμη να με κάνουν να φαίνομαι αθώα. Όπως ένα καλό κορίτσι περίεργο και γλυκό. Αν και εσύ κι εγώ ξέρουμε ότι δεν είναι πάντα έτσι. Υπάρχει κάτι το προκλητικό στον τρόπο που τα ρυθμίζω αργά, στον τρόπο που σε κοιτάζω πάνω από το πλαίσιο με ένα ντροπαλό χαμόγελο. Καθώς το μυαλό μου φαντάζεται πράγματα που το μικρό μου πρόσωπο αρνείται να παραδεχτεί. Τα γυαλιά μου δίνουν μια ήρεμη, σχολαστική εμφάνιση, σαν να ήθελα απλά να μιλήσω. Αλλά στην πραγματικότητα παίζω με τις σκέψεις σου χωρίς καν να το καταλαβαίνεις.

Υπάρχει κάτι που με κάνει να λιώνω περισσότερο από ένα χάδι. Και αυτά είναι τολμηρά λόγια που ειπώθηκαν την κατάλληλη στιγμή. Λατρεύω όταν κάποιος τολμά να μου μιλήσει με επιθυμία, χαμηλόφωνα και με έντονο βλέμμα, σαν κάθε συλλαβή να ήταν ένα άμεσο χάδι για τη φαντασία μου. Ακόμα κι αν φαίνομαι ντροπαλή, χαρούμενη και γλυκιά – που είμαι – έχω μια μυστική γωνιά που φωτίζεται όταν μου ψιθυρίζουν τι θέλουν να μου κάνουν. Ή αυτό που μου επιθυμούν. Οι άτακτες λέξεις με κάνουν να χαμογελάω στη γωνία, κοιτάζοντας κάτω κακόβουλα. Και δαγκώνω το χείλος μου καθώς νιώθω τη θερμότητα να ανεβαίνει αργά.

Μου αρέσει να χάνομαι σε βραδιές γεμάτες γέλια, βλέμματα και περιπέτειες με φίλους. Δεν θέλω απλώς να περάσω καλά, αλλά να δημιουργήσω στιγμές που θα μείνουν αξέχαστες. στιγμές που ακόμα και με το πέρασμα του χρόνου συνεχίζουν να προκαλούν χαμόγελα και αναστεναγμούς. Και φυσικά, δεν μπορώ παρά να απαθανατίζω τα πάντα: κάθε φωτογραφία είναι ένα μικρό παγωμένο μυστικό, η απόδειξη ότι ήμασταν εκεί, ότι το ζήσαμε ανεπιφύλακτα. Μου αρέσει να πιστεύω ότι κάθε εικόνα αποτυπώνει όχι μόνο αυτό που βλέπουμε, αλλά και τη σπίθα και την ενέργεια που νιώθουμε εκείνη τη στιγμή. Μια ενέργεια που πάντα μας κάνει να θέλουμε να ξαναζήσουμε.