BrunetteLopez

Καλώς ήρθατε στο προσωπικό μου χώρο.

Να ριζωθώ στο στήθος σου

Να ριζώσω στο στήθος σου, με κάθε χτύπο της καρδιάς Σπέρνε με στην αγκαλιά σου, γονιμοποιημένη με χάδια Για να πήξεις μια γλυκιά αγάπη, σιρόπι στο στόμα σου Νερό με τα χέρια μου ο κορμός σου, μόνο ο δικός μου Να γεννιέσαι μέσα σου κάθε βράδυ Ανακατεμένα σε κλαδιά, απορρίμματα φύλλων και γόνιμο χώμα: μια μάζα σάρκας σαν κουλουριασμένο αγιόκλημα Βλαστήστε για σας κάθε ένα από τα πρωινά μου Τύλιξέ με με το λυπημένο πράσινο χαμόγελό σου, μέχρι να εξαφανιστεί και να γίνει ένα στοργικό λίπασμα μιας ιστορίας αγάπης, της δικής μας, φτιαγμένης από ήλιο, φως και γήινο αίμα

Είστε

Είσαι η μερίδα σου μέσα μου, στην τρύπα που τα σώματά μας δεν μπορούν να καλύψουν, αν μπλεχτούν συγκατοικούν σε μια μάζα αγκαλιών Η άπειρη ρυτίδα που σχηματίζεται στο φύλλο του δέρματός μας, η διάσπαρτη κουρτίνα που επιπλέει περιπλανώμενη ανάμεσα στους στεναγμούς ενός πληγωμένου ζώου Το φως του ξυπνητηριού που τρεμοπαίζει κλείνοντας το μάτι στον στοργικό θάνατο, μια σταγόνα ξυπόλητου ιδρώτα που σπάει στο έδαφος, κατακάθεται στα πόδια μου και εξατμίζεται Το ίδιο ξύλο σφυρηλατημένο σε αλάβαστρο ζαχαρωμένο με τη μυρωδιά της κανέλας και της μέντας, το σκουριασμένο μάνδαλο των παλιών κόλπων, το σπαθί της σκόνης που ξεφτίζει σε χιλιάδες αιωρούμενα φώτα, ακίνητο στη βαρύτητα μιας αμυδρής αντανάκλασης Η εικόνα που κρέμεται στο κεφαλάρι. Ελικοειδής και ερπετοειδής κρέμεται από αγκαλιές τουλίπες Η γωνία της ρωγμής του βιτρό παραθύρου που αφήνει τις κυμαινόμενες κούνιες του φωτός: λευκά οπάλια που συντρίβονται στον τοίχο Το στενό στρώμα που φωνάζει την ασταθή ύπαρξή του, η ηλεκτρική λάμπα που ρίχνει κινέζικες σκιές και το γρασίδι esparto Είσαι το ίδιο το δωμάτιο όπου, χωρίς τα σωματίδια σου, λαμβάνει χώρα η αλχημεία των σωμάτων μας

απληστία

Απληστώ το σώμα σου, το απαλό σου δέρμα γλιστράει πάνω στο δικό μου. Το δέρμα σου: χάρτης απομνημονευμένος σε αλάτι Απληστία ότι η γλώσσα ψηλαφεί στο περβάζι μου αντλώντας πόδι μέσα: τελετουργικό-αφύπνιση των ενστίκτων μας, κοινό σάλιο, ενιαία effluvia Άπληστος η απλή γύμνια σου, η φθορά των αναπνοών, τα χαμένα βλέμματά μας που αναζητούνται, ο λαιμός σου ανοιχτός σε μένα, η ευθραυστότητα αυτής της στιγμιαίας ανάληψης που μας μετακινεί στο σώμα του άλλου όπου πεθαίνουμε, Και πάλι, στη ζωή, όπου ζούμε για μια στιγμή, στο θάνατο