BrendaBluee

Μπρέντα.

Έχω την κομψότητα ενός ηλιοβασιλέματος στην πόλη: κάθε κίνηση μου είναι μια οπτική μελωδία, ρευστή και σαγηνευτική. Τα μάτια μου αντανακλούν το βάθος του ωκεανού, κρατώντας μυστικά που μόνο λίγοι μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν.

Το γέλιο μου είναι μεταδοτικό, σαν την ηχώ των καμπάνων σε ένα χαμένο χωριό: όταν γελάω, ο αέρας δονείται με μια ενέργεια που προσελκύει θαυμαστικά βλέμματα και ψιθύρους. Δεν μπορώ να το βοηθήσω - η χαρά ξεχύνεται χωρίς φίλτρα.

Περπατάω με την αυτοπεποίθηση κάποιου που γνωρίζει τη δύναμή του: τα βήματά μου είναι σταθερά, σαν το έδαφος να προσαρμόζεται στο ρυθμό μου. Δεν χρειάζεται να βιαστώ, ο κόσμος μπορεί να με περιμένει.

Τα χέρια μου λένε ιστορίες χωρίς λόγια: ευαίσθητα αλλά αποφασιστικά, σχεδιάζουν αόρατες γραμμές όταν μιλάω, σαν να ζωγραφίζω τις σκέψεις μου στον αέρα μπροστά σου.

Φοράω τη σιωπή σαν φόρεμα: ξέρω ακριβώς πότε να μιλήσω και πότε να αφήσω το μυστήριο να μιλήσει για μένα. Μερικές φορές ένα απλό σήκωμα των φρυδιών λέει περισσότερα από χίλιες προτάσεις.

Έχω το χάρισμα να μετατρέπω το συνηθισμένο σε μαγικό: ένα απλό φλιτζάνι καφέ στα χέρια μου μετατρέπεται σε τελετή, ένα αδιάφορο βλέμμα από το παράθυρο σε οπτική ποίηση..

Η φωνή μου δεν χρειάζεται ένταση για να γοητεύσει - μιλάω με ρυθμό που κάνει τους ανθρώπους να ακούν. Κάθε λέξη είναι μετρημένη, αλλά ποτέ ψεύτικη - αυθεντικότητα με ρυθμό τζαζ.

Όταν μπαίνω σε ένα μέρος, νιώθω την ενέργεια να αλλάζει – όχι από αλαζονεία, αλλά από αυτή την αόρατη σύνδεση που κάνω με το χώρο. Τα βλέμματα γυρίζουν, οι συζητήσεις σταματούν.

Αφήνω ίχνη στις μνήμες, όχι στα πατώματα: οι άνθρωποι θυμούνται πώς τους έκανα να αισθανθούν, αυτές τις συζητήσεις που έμοιαζαν να έχουν σταματήσει στο χρόνο. Δεν προσπαθώ να εντυπωσιάσω, αλλά αναπόφευκτα, κάτι από μένα αντηχεί.

Αυτός είμαι εγώ, με τα δικά μου λόγια. Τολμάς να με γνωρίσεις;

Το φως του ήλιου χάιδευε το δέρμα της σαν το ίδιο το αστέρι να μην μπορούσε να αντισταθεί. Ξαπλωμένη στο πάτωμα, το σώμα της ήταν χαριτωμένο κάτω από το ελαφρύ ύφασμα του μπικίνι της, αφήνοντας λίγα στη φαντασία. Κάθε καμπύλη, κάθε σκιά έπαιζε με τη διαύγεια, καθώς η ζέστη ζωγράφιζε ένα χρυσό κοκκίνισμα στους ώμους της..

Το μαγιό, σφιχτό και τολμηρό, φαινόταν σχεδιασμένο για να τονίσει αυτό που ο ήλιος ήδη δοξάζει. Το ύφασμα, μόλις ένας αναστεναγμός πάνω στο δέρμα της, ακολούθησε το ρυθμό της αργής της αναπνοής, ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας με υπνωτικό ρυθμό. Σταγόνες ιδρώτα γλίστρησαν κάτω από την κλείδα του, σχεδιάζοντας ένα δελεαστικό μονοπάτι προς πιο μυστικά μέρη..

Τα πόδια της, τεντωμένα και μαυρισμένα, έλαμπαν κάτω από το φιλί του μεσημεριού. Τα δάχτυλα των ποδιών της κινούνταν νωχελικά, σαν να απολάμβαναν κι αυτά τη ζεστασιά. Κάθε μυς, χαλαρός αλλά σταθερός, έλεγε μια ιστορία νεότητας και ξέγνοιαστου αισθησιασμού..

Ο άνεμος έπαιζε με τα μαλλιά της, ξεμπερδεύοντάς τα με μια ελευθερία που φαινόταν να μεταδίδει τη διάθεσή της. Κάθε τούφα που άγγιζε την πλάτη της ήταν ένα ανεπιθύμητο αλλά ευπρόσδεκτο χάδι, προσθέτοντας ένα άλλο στρώμα ευχαρίστησης στο απόγευμα της απόλαυσης..

Τα ιδρωμένα κορμιά μας κολλάνε κάτω από τα τσαλακωμένα σεντόνια, αλλά ούτε ο δροσερός νυχτερινός αέρας δεν μπορεί να μας δροσίσει. Όταν τελικά φτάνουμε στο αποκορύφωμα μαζί, είναι σαν ολόκληρο το σύμπαν να σταματάει: τα νύχια σου στην πλάτη μου, το όνομά μου στα χείλη σου, και αυτή η ηλεκτρική σύνδεση που συμβαίνει μόνο όταν δύο ψυχές καίγονται στον ίδιο ρυθμό. Μετά, καθώς αγκαλιάζω το στήθος σου, χαμογελώ. Γιατί ξέρω ότι αυτή είναι μόνο η αρχή