AuroraDiMarco

Αουρόα ΝτιΜάρκο

Γεια σας, είμαι ένα 18χρονο κορίτσι από τη Βενεζουέλα που ζει στην Κολομβία. Οι άνθρωποι με περιγράφουν ως διασκεδαστικό, έξυπνο και καλό συνομιλητή. Λατρεύω τις γάτες, τα άνιμε και τις συζητήσεις που ρέουν τόσο γρήγορα που χάνετε την αίσθηση του χρόνου. Είμαι περίεργος, γλυκό, αλλά και φλερτ. Θα ήθελες να με γνωρίσεις;

Γεια σας, το όνομά μου είναι Βενεζουέλα, 18 ετών, που ζει στην Κολομβία. Με περιγράφουν ως ένα διασκεδαστικό, έξυπνο άτομο με ταλέντο στη συνομιλία. Λατρεύω τις συνομιλίες, τα κινούμενα σχέδια και τις συζητήσεις που προχωρούν τόσο γρήγορα που χάνετε την αίσθηση του χρόνου. Είμαι περίεργος, γλυκός, αλλά και φλερτ. Θέλεις να με γνωρίσεις;

Η μεγαλύτερη φαντασίωσή μου είναι να είμαι με έναν άνδρα πολύ μεγαλύτερο από μένα, που με δένει σε μια καρέκλα και με κάνει να νιώθω υποτακτική χωρίς να πάω στα άκρα. Θα μου άρεσε επίσης αν σε ένα δημόσιο χώρο σήκωσε το φόρεμά μου και έβαλε τη γλώσσα του στο μικρό μου μουνί.

Δεν έχω πραγματικά φετίχ, αλλά είμαι έτοιμη να ικανοποιήσω το δικό σας. Αν υπάρχει ένα πράγμα που μου αρέσει πραγματικά, είναι ένα σώμα που καλύπτεται με λάδι. με ενεργοποιεί. Λατρεύω την ιδέα να πειραματιστώ και να ανακαλύψω νέες αισθήσεις μαζί σου.

Δεν έχω φετίχ, αλλά είμαι πρόθυμος να ικανοποιήσω τα δικά σας. Αν υπάρχει κάτι που πραγματικά μου αρέσει, είναι ένα σώμα καλυμμένο με λάδι. Με ανάβει. Λατρεύω την ιδέα να πειραματίζομαι και να ανακαλύπτω νέες αισθήσεις μαζί σου

Δεν έχω πραγματικά φετίχ, αλλά είμαι έτοιμη να ικανοποιήσω το δικό σας. Αν υπάρχει ένα πράγμα που μου αρέσει πραγματικά, είναι ένα σώμα που καλύπτεται με λάδι. με ενεργοποιεί. Λατρεύω την ιδέα να πειραματιστώ και να ανακαλύψω νέες αισθήσεις μαζί σου.

Το γραφείο είχε αυτή την παχιά σιωπή που συμβαίνει μόνο μετά το γεύμα. Οι ανεμιστήρες γύρισαν αργά και ο απογευματινός ήλιος γλίστρησε μέσα από τις περσίδες, σχεδιάζοντας χρυσές γραμμές στα γραφεία. Στη μέση αυτού του μετριασμένου περιβάλλοντος, η Λούνα Φερράρι ξεχώρισε ως μια ζωντανή σπίθα στη μέση της τάξης. Καθισμένος ακριβώς στην καρέκλα της, με τα πόδια σταυρωμένα φυσικά, η Λούνα φορούσε την κόκκινη φούστα κουτί. Ήταν κοντό, με απαλές πτυχώσεις, συλλογικής έμπνευσης, αλλά επανασχεδιασμένο με μια ώριμη και διακριτικά προκλητική πινελιά.. Το συνδύασε με μια λευκή κοντομάνικη μπλούζα, προσαρμοσμένη, που τόνιζε τη λεπτή καμπύλη της μέσης του.. Στα μαλλιά της, μαζεμένα άψογα, έλαμπε το κόκκινο γάντζο που την χαρακτήριζε, κάνοντάς την τέλειο ταίρι με τη φούστα της.. Η νεαρή γραμματέας μόλις 18 ετών έγραψε με το χέρι μια επιστολή σε επιστολόχαρτο, με σταθερές και γυναικείες πινελιές.. Τα νύχια του βαμμένα με φυσικό τόνο χτύπησαν απαλά το γραφείο όταν σκέφτηκε ανάμεσα στις γραμμές. Σηκώθηκε για να αρχειοθετήσει κάποια έγγραφα, και καθώς περπατούσε στο διάδρομο, η φούστα κινούνταν με έναν αργό, σχεδόν υπνωτικό ρυθμό.. Κάθε χειρονομία ήταν φυσική, αλλά ταυτόχρονα μετρημένη με μια ακούσια χάρη. Σταμάτησε δίπλα στο ράφι, τοποθετήθηκε στα δάχτυλα των ποδιών για να φτάσει σε ένα φάκελο και το κόκκινο ύφασμα γλίστρησε ελαφρά, σχεδιάζοντας το περίγραμμα των μηρών του. Η σκιά της στον τοίχο έμοιαζε με κινηματογραφική φιγούρα και, χωρίς να το παρατηρεί, ήταν το κέντρο μιας τέλειας σκηνής.. Όταν επέστρεψε στο γραφείο του, τακτοποίησε απαλά τα μαλλιά του, αφήνοντας τον κόκκινο γάντζο να είναι και πάλι πολύ υποτακτικός.. Ανέπνευσε βαθιά, πήρε το στυλό του και συνέχισε τη μέρα του, σαν να μην ήξερε ότι όλα μέσα της - από τη φούστα του μέχρι τη σιωπή του - μιλούσαν για μια νεανική, γαλήνια, επικίνδυνα γοητευτική ομορφιά..

Ο πρωινός ήλιος έπεσε απαλά στην τσιμεντένια πίστα του αθλητικού πάρκου. Ήταν νωρίς, και ο αέρας είχε ακόμα εκείνη τη φρεσκάδα που υπάρχει μόνο λίγο μετά την αυγή. Η Λούνα Φερράρι ήταν ήδη εκεί, έτοιμη, με τα μαλλιά της δεμένα σε μια ψηλή αλογοουρά και το κόκκινο γάντζο της να λάμπει στην αριστερή πλευρά του κεφαλιού της. He carried a adjusted sports team: ένα μαύρο μπλουζάκι που άφηνε ακάλυπτη την κοιλιά του και ένα ανοιχτό γκρι, κοντό, ελαστικό υφασμάτινο σορτς, που κόλλησε στα πόδια του με ακρίβεια. Το λευκό του τένις χτύπησε το έδαφος με σταθερό ρυθμό ενώ έτρεχε. Κάθε βήμα ήταν σταθερό, ελεγχόμενο, σαν να γυρνούσε όλος ο κόσμος κάτω από τα βήματά του. Ο ιδρώτας άρχισε να ζωγραφίζει απαλές γραμμές στο δέρμα του, κατεβαίνοντας στο λαιμό, την πλάτη, την κοιλιά.. Αλλά δεν σταμάτησε. Τα μάτια του καρφωμένα μπροστά, η συνοδευτική του αναπνοή, το σώμα του εντελώς παραδομένο στη στιγμή. Σταμάτησε σε μια γωνιά του πάρκου, κοντά στα δέντρα. Στήριξε ένα πόδι στον πάγκο και άρχισε να τεντώνεται, αργά, αφήνοντας τους μύες να επιμηκύνονται και το κοντό ύφασμα να ανεβαίνει μόνο με την κίνηση.. Η κορυφή σημάδεψε κάθε αναπνοή, και ο ιδρώτας προκάλεσε το φως του ήλιου για να αναπηδήσει στο δέρμα του με μια ζεστή λαμπρότητα. Κάθισε για μια στιγμή στην άκρη του δρόμου, με τα πόδια του τεντωμένα και τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του.. Έκλεισε τα μάτια και χαμογέλασε, αφήνοντας τον άνεμο να παίξει με τις χαλαρές τούφες των μαλλιών του. Το κόκκινο γάντζο του, άθικτο, φαινόταν μια μικρή αλλά άγρια λεπτομέρεια, σαν μια σιωπηλή δήλωση. Το πάρκο άρχισε να γεμίζει με ήχους, αλλά είχε ήδη ζήσει την τέλεια στιγμή της.. Η Λούνα Φερράρι, νέα, ελεύθερη και αθλητική, χρειαζόταν μόνο το σώμα της σε κίνηση, λίγο ήλιο και τη δική της ενέργεια για να λάμψει.

Το απόγευμα έπεσε αργά και το φως του ήλιου άρχισε να διαρρέει από το παράθυρο σε πορτοκαλί τόνους, χαϊδεύοντας τους τοίχους με απαλή ζεστασιά.. Η Λούνα Φερράρι στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη ολόκληρου του σώματος, ενώ ρύθμιζε τις τελευταίες λεπτομέρειες της στολή του. Τα δάχτυλά του γλίστρησαν την άκρη μιας κοντής, ροζ και σφιχτής φούστας, που αγκάλιαζε την φιγούρα του σαν να είχε σχεδιαστεί μόνο για εκείνη.. Το ύφασμα είχε μια λεπτή, σχεδόν ανεπαίσθητη λάμψη, που έπιασε το φως σε κάθε καμπύλη. Δεν ήταν απλά ένα ρούχο: ήταν μια δήλωση. Η Λούνα το επέλεξε με πρόθεση, γνωρίζοντας τι προκάλεσε την αντίθεση ανάμεσα στην απαλότητα του χρώματος και την τόλμη του κοπής.. Πάνω, φορούσε μια λευκή μπλούζα με πεσμένους ώμους, που έδειχνε μέρος της κλειδαρότρυπάς του και τόνιζε τη λεπτή μέση του.. Περπάτησε ξυπόλητος στο κέντρο του δωματίου του, όπου το φως την λούζει εντελώς. Οι κινήσεις του ήταν αργές, σχεδόν σε αργή κίνηση, ενώ γύριζε ελαφρά, αφήνοντας τη φούστα να ανεβαίνει ακριβώς, παιχνιδιάρικα, αποκαλύπτοντας τον πειρασμό χωρίς να δείχνει τα πάντα. Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού του, σταυρώνοντας τα πόδια του με φυσική κομψότητα.. Ο κόκκινος γάντζος της κρατούσε ακόμα τα μαλλιά της, μια λεπτομέρεια που την έκανε να φαίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη στη γλυκύτητά της.. Με το ένα χέρι χάιδεψε απαλά τον μηρό του, ενώ με το άλλο πήρε το κινητό του για να απαθανατίσει τη στιγμή.. Δεν χρειαζόμουν φίλτρα. Το φως του, η φούστα του, η στάση του.. όλα ήταν απόλυτα αληθινά. Η τέταρτη, φωτισμένη από γιρλάντες ζεστού φωτός, έμοιαζε να χτυπά στο ρυθμό της παρουσίας του.. Η Λούνα δεν μίλησε, αλλά το σώμα της είπε μια ιστορία: αυτή μιας νεαρής γυναίκας που κατάλαβε ότι η αληθινή δύναμη δεν είναι σε αυτό που διδάσκεται, αλλά σε αυτό που υπονοείται στην τάξη και το μυστήριο..

Το δωμάτιο ήταν τυλιγμένο σε μια συνένοχη σιωπή, φωτιζόμενο μόνο από το αχνό χρυσό φως μιας γωνιακής λάμπας.. Η Λούνα Φερράρι γλίστρησε σιγά σιγά μέσα, ξυπόλητη, με τη λεπτότητα που κυριαρχεί σε κάθε βήμα, σε κάθε χειρονομία, σε κάθε αναστεναγμό. Φορούσε ένα σετ μαύρων εσωρούχων με διακριτικές διαφάνειες, που τόνιζαν το δέρμα του σαν να χαϊδεύει το φεγγαρόφωτο.. Πλησίασε τον μεγάλο καθρέφτη ολόσωμο, αυτόν που τόσες φορές είχε δει την τέχνη του. Με απαλές κινήσεις, έριξε στους ώμους του μια μεταξωτή ρόμπα κόκκινου κρασιού που, αγγίζοντας την πλάτη του, φάνηκε να ξυπνά τα μυστικά του δέρματός του. Έκλεισε τα μάτια του για λίγα δευτερόλεπτα και πήρε μια βαθιά ανάσα. Ο αέρας μύριζε γιασεμί και ευχή.. Το κλικ της αυτόματης κάμερας του έσπασε τη σιωπή. Είχε αποφασίσει να απεικονίσει εκείνη τη νύχτα, όχι για κανέναν άλλο, αλλά για τον εαυτό της. Τοποθέτησε τον εαυτό του μπροστά από το φακό, αφήνοντας το σώμα του να μιλήσει στη στάση. Ήταν ξαπλωμένος στον μπλε βελούδινο καναπέ, τεντωμένο το ένα πόδι ενώ το άλλο έπεφτε χαριτωμένα. Το βλέμμα του έγινε έντονο, αιλουροειδές. Ήξερε ότι ο αισθησιασμός του δεν προερχόταν μόνο από το σώμα του, αλλά από την ιστορία που ήξερε να υπολογίζει σε αυτόν. Κάθε φωτογραφία αποτύπωνε έναν ψίθυρο φωτιάς, μια στιγμή που η Λούνα έπαψε να είναι μοντέλο για να γίνει μούσα, ένα κομψό μυστήριο που αναπτύσσεται ανάμεσα σε απαλά φώτα και βαθιές σκιές. Δεν χρειαζόμουν λόγια, ή παρέα. Εκείνη τη νύχτα, το πιο δυνατό βλέμμα ήταν το δικό του, που αντανακλάται στον καθρέφτη του..

Τα φώτα του κτιρίου είχαν ήδη αρχίσει να σβήνουν πάτωμα προς πάτωμα. Έξω, η πόλη ήταν γεμάτη με αναμμένα φανάρια και σβησμένες μηχανές. Αλλά στο τελευταίο επίπεδο, ακριβώς εκεί που οι τοίχοι ήταν φτιαγμένοι από γυαλί και η σιωπή ήταν απόλυτη, η Λούνα Φερράρι καθόταν ακόμα μπροστά στο γραφείο του.. Ο κλιματισμός άφηνε μια σταθερή αύρα που άγγιζε το εκτεθειμένο δέρμα του. Το μαύρο φόρεμά του ήταν κοντό, κομψό, δεμένο στο σώμα με μια επικίνδυνη απλότητα. Η ίσια λαιμόκοψη και οι λεπτές τιράντες έδειχναν τους ώμους του με χάρη, ενώ το ύφασμα περιέγραφε τη σιλουέτα του σαν να είχε σμιλεύσει τη νύχτα.. Είχε τα χείλη του βαμμένα αχνά, και το άγκιστρο του ίδιου τόνου μάζευε μέρος των μαλλιών του πίσω από το αυτί του.. Με το ένα πόδι σταυρωμένο στο άλλο, δακτυλογράφησε αργά, ελέγχοντας κάποιες αναφορές, ενώ η οθόνη αντανακλούσε μια αχνή λάμψη στο συγκεντρωμένο πρόσωπό του.. Σηκώθηκε για να ψάξει για έγγραφα στο φόντο γεμίσματος. Τα βήματά του ήταν μαλακά, σχεδόν αθόρυβα, και το φόρεμα γλίστρησε όσο έπρεπε.. Κάθε φορά που έσκυβε ή γύριζε ελαφρά, το ύφασμα έσφιγγε στη μέση του, σχεδιάζοντας τις μορφές με ακρίβεια.. Το γραφείο ήταν εντελώς σιωπηλό, και η μόνη μουσική ήταν το αδύναμο βουητό του ηλεκτρισμού και ο ελαφρύς ήχος των τακουνιών της.. Έγειρε στο τραπέζι για να δει μερικά φύλλα, χαμήλωσε το πηγούνι του και άφησε μια τούφα μαλλιά να πέσει.. Ο κόκκινος γάντζος ήταν ακόμα σταθερός, μικρός αλλά λαμπερός, σαν προσωπική βεβαιότητα για τον κομψό αισθησιασμό του.. Η νύχτα προχώρησε. Έξω όλα ήταν βιασύνη και χάος, αλλά μέσα, βασίλεψε. Δεν υπήρχε αφεντικό ή συνεργάτης, μόνο το φεγγάρι, το μαύρο φόρεμά της και η αντανάκλαση της πόλης στα παράθυρα, ως σιωπηλός μάρτυρας της παρουσίας της αδύνατο να αγνοηθεί.

Το πάρκο ήταν σιωπηλό, σαν ο κόσμος να κρατούσε την ανάσα του για μια στιγμή. Τα φύλλα των δέντρων κουνιόντουσαν απαλά και ο ουρανός άρχισε να ζωγραφίζει πορτοκαλί, τριαντάφυλλα και βιολετί τόνους. Το ηλιοβασίλεμα έφτασε αργά, καλύπτοντας τα πάντα με ένα ζεστό φως που έμοιαζε να αγγίζει κάθε πράγμα με λεπτότητα. Εκεί, στη μέση εκείνου του φυσικού πίνακα, η Λούνα Φερράρι περπατούσε ξυπόλητη στο γρασίδι, νιώθοντας τη φρέσκια γη κάτω από τα πόδια της.. Φορούσε μια ελαφριά μπλούζα, απαλή, που κόλλησε στο σώμα του με κάθε αεράκι. Παρακάτω, ένα πολύ μικρό λευκό σύντομο, σχεδόν ανεπαίσθητο μεταξύ φωτός και σκιάς. Τα καστανά της μαλλιά κινούνταν ελεύθερα, και το κόκκινο γάντζο που συνήθιζε να τη συνοδεύει κρατούσε τη μία πλευρά των μαλλιών της, λάμποντας ντροπαλά με τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου.. Σταμάτησε μπροστά σε ένα ψηλό δέντρο, με κλαδιά που σχημάτιζαν μια φυσική στέγη. Κάθισε αργά σε μια κουβέρτα, με τα πόδια τεντωμένα και τα χέρια του να στηρίζονται πίσω, αφήνοντας τον ήλιο να χαϊδεύει το δέρμα του.. Έκλεισε τα μάτια του για μια στιγμή. Η ζεστασιά του τέλους της ημέρας ζωγράφισε ένα ήπιο χαμόγελο, σαν να της είπε ο άνεμος ένα μυστικό που μόνο εκείνη μπορούσε να καταλάβει.. Ο ουρανός έκαιγε στα χρώματα, και η σιλουέτα του, περικομμένη ενάντια σε εκείνο το τεράστιο υπόβαθρο, φαινόταν μέρος του τοπίου. Χωρίς βιασύνη, σήκωσε έναν αναλογικό θάλαμο και πήρε μερικές φωτογραφίες: από τον ουρανό, από το δέντρο, από τα πόδια του π&omi