AriaMystic

Κατά τη διάρκεια της παραμονής της, η Άρια συμμετείχε σε τελετές, έμαθε για τις μυθολογίες τους και τις προκλήσεις που αντιμετώπιζαν λόγω της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων.. Ένιωσε μια βαθιά σύνδεση με τις ιστορίες αντίστασης τους και άρχισε να κατανοεί τη σημασία της διατήρησης όχι μόνο της βιοποικιλότητας, αλλά και της πολιτισμικής ποικιλομορφίας.. Επέστρεψε από τη Λα Γκουαχίρα με μια νέα αποστολή: να προωθήσει το σεβασμό για τους αυτόχθονες πολιτισμούς και να υποστηρίξει την ένταξή τους στις πολιτικές διατήρησης.. Εδώ, στη γη των μιας ιθαγενικής κοινότητας γνωστής για την ανθεκτικότητά της και την ισχυρή σύνδεσή της με τα στοιχεία, η Άρια βρήκε μια εσωτερική γαλήνη που δεν είχε βιώσει ποτέ πριν.. Πέρασε μέρες διαλογιζόμενη στους αμμόλοφους, παρακολουθώντας τον άνεμο να σμιλεύει νέα σχήματα στην άμμο, και ολόκληρες νύχτες κάτω από έναν έναστρο ουρανό που έμοιαζε να λέει τις ιστορίες του σύμπαντος.. Μετά από το χρόνο της στον Αμαζόνιο, η Άρια έλκεται από ένα άλλο άκρο της Κολομβίας: την έρημο στα βορειοανατολικά της χώρας.. Το άγονο τοπίο, με τους φαινομενικά ατελείωτους αμμόλοφους και τον απέραντο ουρανό που άγγιζε τον ορίζοντα, έρχονταν σε έντονη αντίθεση με τις καταπράσινες ζούγκλες και τα βουνά που είχε εξερευνήσει.. Ήταν στη Γκουαχίρα που η Άρια βίωσε ένα είδος πνευματικής αναγέννησης.

Εκεί συνειδητοποίησε ότι η διατήρηση δεν αφορά μόνο την προστασία της γης, αλλά και την προστασία των πολιτισμών και των προγονικών γνώσεων που συνυπάρχουν μαζί της για χιλιετίες.. Αυτή η εμπειρία άλλαξε την προοπτική της για τη δουλειά της και της έδωσε ένα νέο σκοπό: να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των ιθαγενών κοινοτήτων και να μάθει από αυτούς στη διαδικασία διατήρησης.. The way in which these tribes taught and embodied as a basis for their beliefs were the true qualities or characteristics that she wanted to embody in all the people she wanted to surround her, allowing her to have a clear idea of what she wanted for her life and her environment by surrounding herself με ανθρώπους που της έφεραν γνώση και βαθιά αγάπη για τη φύση και για το να είναι ένα με τον εαυτό της. Για εβδομάδες, η ομάδα κατέγραψε είδη που δεν είχαν καταγραφεί ποτέ πριν.. Ένα πρωί, ενώ περπατούσαν σε ένα πυκνό μονοπάτι, η Άρια και η ομάδα της συνάντησαν μια μικρή κοινότητα ιθαγενών που ζούσαν αυτάρκως, όπως έκαναν για αιώνες.. Συναρπασμένη από τις γνώσεις τους για τη ζούγκλα και την ικανότητά τους να επιβιώνουν σε ένα από τα πιο εχθρικά περιβάλλοντα στον κόσμο, η Άρια έμεινε μαζί τους για ένα μήνα, μαθαίνοντας για τα φαρμακευτικά φυτά, τις τεχνικές κυνηγιού και συλλογής, και τη συμβιωτική τους σχέση με τη φύση.. Το τροπικό δάσος του Αμαζονίου είναι ένα από τα πιο αινιγματικά και μυστηριώδη μέρη στη Γη και η Άρια πάντα ονειρευόταν να το εξερευνήσει σε βάθος.. Σε ένα από τα πιο φιλόδοξα ταξίδια της, αποφάσισε να εισέλθει στην πυκνή ζούγκλα με μια ομάδα διεθνών ερευνητών.. Συνοδευόμενη από ιθαγενείς οδηγούς, έπλευσε στον ποταμό Κακέτα, παραπόταμο του ισχυρού Αμαζονίου, και στην καρδιά της ζούγκλας..

Πήρε τις γνώσεις της και επινόησε μεγάλες αλλαγές σε ολόκληρη την κοινότητα με βάση τα στοιχεία του μετασχηματισμού και του πολιτισμού ως βάση για την περιβαλλοντική αλλαγή και την ευαισθητοποίηση σε ολόκληρη την περιοχή, επιτρέποντας στις διαφορετικές κοινότητες να κατανοήσουν τον πραγματικό σκοπό της αλλαγής και μιας ζωής όπου το περιβάλλον και η φύση πρέπει να είναι θεμελιώδη στοιχεία στη ζωή μας και την αλλαγή που επιδιώκουμε να έχουμε ως ανθρώπινα όντα. Η Κοιλάδα Κοκόρα δεν ήταν μόνο ένας τόπος εξαιρετικής ομορφιάς, αλλά και ένα εύθραυστο οικοσύστημα. Η Άρια και η ομάδα της εργάστηκαν ακούραστα για την προστασία αυτού του μοναδικού οικοτόπου από την αποψίλωση και την επέκταση της γεωργίας.. Δημιούργησαν προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης για τους ντόπιους αγρότες, διδάσκοντάς τους φιλικές προς το περιβάλλον τεχνικές καλλιέργειας. Ήταν σε αυτό το στάδιο που η Άρια συνειδητοποίησε ότι η πραγματική διατήρηση απαιτούσε τη συμμετοχή των ανθρώπων, όχι μόνο την προστασία της γης.. Μία από τις πιο μεταμορφωτικές εμπειρίες για την Άρια συνέβη στην Κοιλάδα Κοκόρα, στην καρδιά του Εξέ Καφετέρο.. Εκεί, οι φοίνικες από κερί, τα ψηλότερα δέντρα στον κόσμο, υψώνονταν μεγαλοπρεπώς ενάντια στον γαλάζιο ουρανό, δημιουργώντας ένα σουρεαλιστικό τοπίο.. Η Άρια ένιωσε ότι είχε μπει σε έναν άλλο κόσμο, όπου η φύση υπαγόρευε το ρυθμό της ζωής..

Μετά την αποφοίτησή της, η Άρια και η μεγάλη της φίλη ίδρυσαν ένα ερευνητικό πρόγραμμα στον Αμαζόνιο της Κολομβίας.. Στόχος ήταν η καλύτερη κατανόηση της βιοποικιλότητας της περιοχής και η συνεργασία με τις τοπικές κοινότητες για τη δημιουργία μοντέλων βιώσιμης ανάπτυξης.. Η Άρια θυμόταν πάντα τα λόγια ενός ιθαγενή σαμάνου που συνάντησε κατά τη διάρκεια μιας από τις αποστολές της: «Η γη δεν ανήκει σε εμάς, εμείς ανήκουμε στη γη».”. Αυτή η φράση έγινε το μάντρα της ζωής της. Ήταν στο πανεπιστήμιο όπου ένας νεαρός επιστήμονας που μοιραζόταν το πάθος του για τη φύση ήταν ο μεγάλος του φίλος και συνεργός στις περιπέτειές του.. Μαζί ταξίδεψαν σε απομακρυσμένα μέρη, ερευνώντας ελάχιστα γνωστά οικοσυστήματα και καταγράφοντας απειλούμενα είδη.. Η φιλία τους άνθισε καθώς γνώρισαν φανταστικά και εξωτικά μέρη, όπως την αναρρίχηση σε βουνά τα μεσάνυχτα για να παρατηρήσουν σπάνια πουλιά ή το κάμπινγκ στη ζούγκλα σε αναζήτηση ιαγουάρων.. Σε ηλικία είκοσι τριών ετών, η Άρια αποφάσισε να σπουδάσει στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Κολομβίας.. Ήξερε ότι ήθελε να αφιερώσει τη ζωή της στη διατήρηση του περιβάλλοντος και την προστασία των φυσικών θαυμάτων της χώρας της.. Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών της χρόνων, η Άρια εμβάθυνε τις γνώσεις της για τη χλωρίδα και την πανίδα της Κολομβίας, από το πάραμο μέχρι τα τροπικά δάση.. Συμμετείχε επίσης σε διάφορες ομάδες φοιτητών ακτιβιστών, υποστηρίζοντας ισχυρότερες πολιτικές διατήρησης και προστασίας του περιβάλλοντος..