AraFerrer

♥ ♥ ♥Καλώς ήρθατε στο χώρο μου, το όνομά μου είναι Άρα ♥

Πάντα ένιωθα ότι μια δύναμη μέσα μου αρνιόταν να μείνει ακίνητη. Δεν ήταν εξέγερση, αλλά μια φλογερή περιέργεια, μια επιθυμία να πάω πέρα από αυτό που είχα μάθει να φοβάμαι. Από την παιδική ηλικία, αναρωτήθηκα τι υπάρχει πίσω από τον ίλιγγο, πίσω από τον κίνδυνο, πίσω από αυτό το αόρατο όριο που τόσοι πολλοί φοβούνται..

Μεγάλωσα δίπλα στη θάλασσα, περιτριγυρισμένη από αέρα και αλάτι. Ίσως εκεί να έμαθα ότι τίποτα δεν μένει ακίνητο, ότι όλα αλλάζουν και ότι πρέπει να μάθεις να χορεύεις με την κίνηση. Ωστόσο, προσπάθησα για πολύ καιρό να είμαι αυτό που περίμεναν από μένα. Μέχρι τη μέρα που συνειδητοποίησα ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη ζεις σύμφωνα με τους άλλους.

Έτσι έφυγα. Άφησα το χωριό μου για μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Στην αρχή, ο θόρυβος και τα φώτα με έπνιγαν, αλλά σταδιακά έμαθα να αγαπώ αυτό το δονούμενο χάος. Βρήκα μια νέα ενέργεια, μια ελευθερία μέσα στην αταξία, μια πρόσκληση να σταματήσω να περιμένω και να αρχίσω να ζω..

Άρχισα να κάνω αυτό που φοβόμουν: να μιλάω σε αγνώστους, να χάνομαι σκόπιμα, να δοκιμάζω το άγνωστο. Έχω ανακαλύψει ότι ο φόβος ποτέ δεν εξαφανίζεται, αλλά μεταμορφώνεται όταν τολμάς να τον αντιμετωπίσεις. Κάθε μικρή πράξη θάρρους έκανε τον κόσμο μου μεγαλύτερο.

Η τέχνη με βοήθησε να ανακαλύψω τον εαυτό μου διαφορετικά. Μέσα από αυτόν, μπόρεσα να είμαι χίλιες εκδοχές του εαυτού μου χωρίς να αρνηθώ καμία. Κατάλαβα ότι η ομορφιά δεν προέρχεται από την τελειότητα, αλλά από την ειλικρίνεια, από την ικανότητα να είσαι ολόκληρος, ευάλωτος, αληθινός.. Για πρώτη φορά ένιωσα ελεύθερη χωρίς να χρειάζεται να ευχαριστήσω. Υπήρξαν μέρες από κενό, νύχτες από αβεβαιότητα. Όταν ο κόσμος φαινόταν τεράστιος και εγώ μικροσκοπικός, ανέβαινα στην ταράτσα για να κοιτάξω τον ουρανό. Ήταν ο τρόπος μου να θυμηθώ ότι δεν χρειάζονται όλα εξηγήσεις. Μερικά πράγματα πρέπει απλά να τα ζήσεις, να τα αναπνεύσεις, να τα περάσεις.

Θυμάμαι μια καλοκαιρινή νύχτα που έπεσα στη θάλασσα. Το παγωμένο νερό μου έκοψε την ανάσα, και μέσα σε αυτή την υγρή σιωπή, ένιωσα μια απόλυτη παρουσία. Ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον, μόνο ο καθαρός παλμός της ζωής. Από τότε, κάθε φορά που αμφιβάλλω, θυμάμαι αυτή την κατάδυση: μου θυμίζει ότι είμαι εδώ, ζωντανή, δονούμενη.. Η περιέργειά μου με οδήγησε σε μονοπάτια που άλλοι θα θεωρούσαν απερίσκεπτα. Αλλά αυτός είναι ο τρόπος μου για να τιμήσω τη ζωή: τολμώ, ρισκάρω, ξεκινώ ξανά. Κατάλαβα ότι η νεότητα δεν είναι ζήτημα ηλικίας, αλλά στάσης - να επιλέγεις την περιέργεια αντί του φόβου, την κίνηση αντί της αναμονής, την αίσθηση αντί της λήθης..

Σήμερα, δεν χρειάζεται να καταλάβω τα πάντα για να προχωρήσω. Συνεχίζω να γράφω, να αγαπώ, να νιώθω. Περπατάω ξυπόλητη, με ανοιχτή καρδιά, γεμάτη αναπάντητες ερωτήσεις. Ίσως να μην τα μάθω ποτέ όλα, αλλά όσο ψάχνω, όσο νιώθω, θα ξέρω ότι ζω – ακριβώς εκεί που πρέπει να είμαι.

♥♥♥