AnnyGranados

🔥🔥🔥 Άννυ 🔥🔥🔥

Είναι σαν χαρά Σαν χαμόγελο Κάτι στη φωνή Που φαίνεται να μας λέει "έλα" Αυτό μας κάνει να νιώθουμε παράξενα καλά Είναι σαν όλη την ιστορία Του Ποιος ταλαντεύεται Μεταξύ αγάπης και απελπισίας Κάτι που χορεύει μέσα σου Αν το πήρες, το πήρες Εκείνη, το πήρε.. Ω-ω-ω-Ω ή-ή Αυτό δεν ξέρω τι.. Ou-ou ou-Or ou-ou Ότι δ' άλλοι δεν έχουν Τι μας βάζει σε μια παράξενη κατάσταση Αυτή, Το έχει, Το έχει. O-o o-O o-o Αυτή η αστεία φωνή έχει,. O-o o- O ou-ou, Αυτή η παράξενη χαρά Αυτό το δώρο από τον ουρανό που την κάνει όμορφη Αυτή, το έχει, το έχει Έχει,. Ou-ou ou-O ou-ou Αυτή, το έχει, Αυτή,. Ο-ο ο-ο ο-ο Έχει αυτή την επιπλέον ψυχή Αυτή η απροσδιόριστη γοητεία Αυτή η μικρή φλόγα είναι μαϊμού σε βαρέλια Στα πιάνα Σε όλα όσα μπορεί να βάλει ο Θεός στα χέρια σας Δείξτε το γέλιο ή τη θλίψη σας Αλλά αυτό που δεν έχεις τίποτα, ότι είσαι βασιλιάς Ότι συνεχίζεις να ψάχνεις για τις δυνάμεις που κοιμούνται μέσα σου Βλέπεις ότι δεν θα αγοραστεί Όταν το έχεις, το έχεις

Εσείς, φίλοι μου, μου λέτε τόσες φορές ότι σύντομα δεν θα είμαι πια λυπημένος. Θα ήθελα να τους πιστέψω κάποια μέρα, αλλά αμφιβάλλω δικαιολογημένα. Προσπαθήστε να απαντήσετε στην ερώτησή μου. ¿Ποιος θα ξέρει, ποιος θα ξέρει, ποιος θα ξέρει; Ποιος θα ξέρει; Μάθε πώς να με κάνεις να ξεχάσω Πες μου Ο μόνος λόγος ζωής μου Προσπάθησε να μου πεις Ποιος θα ξέρει, ποιος θα ξέρει, ναι, ποιος θα ξέρει Εσείς, φίλοι μου, προσπαθήστε να καταλάβετε Μόνο ένα κορίτσι στον κόσμο μπορεί να με δώσει πίσω Όλα όσα έχασα, ξέρω ότι δεν θα επιστρέψει Έτσι, αν μπορείτε να μου πείτε Ποιος θα ξέρει, ποιος θα ξέρει, ποιος θα ξέρει Ποιος θα με κάνει να βιώσω άλλες χαρές Την είχα μόνο στη γη Και χωρίς αυτήν όλη μου τη ζωή Εγώ Ξέρω καλά ότι η ευτυχία δεν υπάρχει Εσείς, φίλοι μου, ο ήλιος σας πλημμυρίζει Λένε ότι θα βγω από τις σκιές Θα ήθελα να σε πιστέψω Ναι Αλλά η καρδιά μου παραιτείται Η ερώτησή μου παραμένει αναπάντητη

Όταν σε βλέπω να περνάς, ω οκνηρή αγαπητή μου, Στο τραγούδι των οργάνων που σπάνε στο ταβάνι Αναστέλλοντας το αρμονικό και αργό βήμα σου, Και απομακρύνοντας την κούραση από το βαθύ βλέμμα σου, Όταν κοιτάζω, στις φλόγες του αερίου που το χρωματίζει, το χλωμό μέτωπό σου, στολισμένο από μια νοσηρή έλξη, Όπου οι λαμπάδες του απογεύματος φωτίζουν μια αυγή, Και τα μάτια σου ελκυστικά σαν εκείνα ενός πορτρέτου, λέω στον εαυτό μου: Πόσο όμορφη είναι! Και παράξενα φρέσκο! Η μνήμη στέρεη, ο πύργος βασιλικός και βαρύς, Το στέμμα, και η καρδιά σου μελανιασμένο σαν ροδάκινο, Είναι ώριμο, όπως το σώμα σου, για σοφή αγάπη. ¿Είσαι το φρούτο του φθινοπώρου με κυρίαρχες γεύσεις; Είσαι ένα νεκρικό βάζο που περιμένει δάκρυα, ένα άρωμα που σε κάνει να ονειρεύεσαι μακρινές οάσεις, ένα μαξιλάρι που χαϊδεύει ή ένα καλάθι με λουλούδια; Ξέρω ότι υπάρχουν μάτια, τα πιο μελαγχολικά, Που δεν κρύβουν πολύτιμα μυστικά, Όμορφες θήκες χωρίς κοσμήματα, μενταγιόν χωρίς κειμήλια, Πιο άδεια, πιο βαθιά από εσάς, Ω Ουρανά! Δεν είναι αρκετό να είσαι σαν να είσαι, για να ευφραίνεις την καρδιά που φεύγει από την αλήθεια; Τι σημασία έχει η ηλιθιότητα ή η αδιαφορία σου; Μάσκα ή διακόσμηση, γεια! Αγαπώ την ομορφιά σου. Ψάξε για μαγεία κάθε μέρα

Στο ψίθυρο του ανέμου, ακούγεται ένα τραγούδι, ένα μουρμούρι των φύλλων, ένας καρδιακός παλμός. Το φεγγάρι, ως μάρτυρας, φωτίζει την ένωσή μας, και στο αιώνιο δάσος, το πάθος μας αναγεννάται.

Κάτω από τον έναστρο ουρανό, όπου ο χρόνος σταματά, δύο ψυχές έχουν συναντηθεί, όπως τα κύματα που κρατά η θάλασσα. Ψίθυροι της αιώνιας νύχτας, φιλιά στο σκοτάδι, δύο καρδιές συνυφαμένες, χωρίς φόβο της αλήθειας.

Στη σιωπή της νύχτας, όταν ο κόσμος κοιμάται ειρηνικά, γεννιούνται κοινά όνειρα, η αλήθεια σχεδιάζεται. Τα μάτια σου, σαν φάροι, με οδηγούν στο σκοτάδι και στην άπειρη αγκαλιά σου βρίσκω την ελευθερία μου.

Ανάμεσα σε σκιές και σιωπηλές επιθυμίες, το δέρμα σου και το δικό μου αργά συναντώνται. Κάθε τρίψιμο, μια κρυμμένη φωτιά, κάθε αναστεναγμός, ένα βαθύ μυστικό. Στην οικειότητα του φεγγαριού, είμαστε σώμα, ψυχή και τύχη. Οι κόσμοι μας συνδέονται στο απαγορευμένο, κάτω από το μανδύα του μη ειπωμένου.

Τα χέρια σου περπατούν χωρίς βιασύνη, σχεδιάζοντας μονοπάτια φωτιάς. Στη σιωπή, όλα φωνάζουν, όταν τα σώματα είναι το ρήμα. Βλέμματα που καίνε την απόσταση, χείλη που βρίσκουν το σπίτι τους, είμαστε δύο ψυχές που χορεύουν, χαμένες στην τέχνη της αγάπης.