AnnyGiralldo

Καλωσήρθατε στο διαμέρισμά μου.

Είμαι ο Άννιγκιράλντο.

Είμαι μια γυναίκα που πραγματικά απολαμβάνει τη μουσική, γνωρίζοντας νέα μέρη όπου μπορώ να νιώσω μοναδική, γνωρίζοντας ανθρώπους είναι ενδιαφέρον, γνωρίζοντας ότι οι φαντασιώσεις και τα φετίχ τους κάνουν αυτή τη συζήτηση ακόμα καλύτερη από ό, τι περίμενα..

Μου αρέσει να απολαμβάνω ένα ρομαντικό δείπνο έξω με έναν άντρα που με κάνει να νιώθω βασίλισσα, να είμαι σε μια παραλία όπου η άμμος καλύπτει το σώμα μου ενώ ο άντρας μου με γεμίζει με χάδια. Είμαι μια παθιασμένη γυναίκα. Μου αρέσει να είμαι γεμάτη αγάπη.

Μου αρέσει να νιώθω σέξι, αλλά όταν χαμογελάω νιώθω τέλεια όμορφη. Είμαι η γυναίκα που μου αρέσει να νιώθω προστατευμένη. Μου αρέσει να νιώθω αγαπημένη σαν θεά. Είμαι μια πολύτιμη γυναίκα..

Όταν κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, είμαι περήφανη για το ποιος είμαι και για το ποιος είμαι. Μετατρέποντας τον εαυτό μου, η ομορφιά αρχίζει τη στιγμή που αποφασίζεις να είσαι ο εαυτός σου.

Σε κάθε φιλί ξυπνάει το πάθος, σε κάθε χάδια αναζωπυρώνει τον πειρασμό. Τα χέρια μου διερευνούν την γλυπτική σου μορφή, ενώ τα χάδια σου γεμίζουν τον αισθησιακό αέρα..

Θέλω να δείτε τα ποιήματα που μου αρέσουν περισσότερο, αυτό είναι ένα χώρο για να μπορώ να μοιραστώ μαζί σας αυτό που θέλω να με ενδιαφέρει περισσότερο και θα το κάνουμε στις ενότητες και αυτό θα είναι για τα ποιήματα ​

Μου αρέσει όταν είσαι σιωπηλός γιατί είσαι σαν να είσαι απών, και με ακούς από μακριά, και η φωνή μου δεν σε αγγίζει.. Φαίνεται σαν τα μάτια σου να έχουν πετάξει μακριά και φαίνεται σαν ένα φιλί να κλείσει το στόμα σου.. Όπως όλα τα πράγματα γεμίζουν με την ψυχή μου, εσύ θα αναδυθείς από τα πράγματα, γεμάτα με την ψυχή μου.. Αιγοπεταλούδα, μοιάζεις με την ψυχή μου, και μοιάζεις με τη λέξη μελαγχολία.. Μου αρέσεις όταν είσαι σιωπηλή και απομακρυσμένη.. Και είσαι σαν να παραπονιέσαι, μια κουλουριούμενη πεταλούδα.. Και θα με ακούσετε από μακριά, και η φωνή μου δεν σας φτάσει: Επιτρέψτε μου να σιωπήσω τον εαυτό μου με τη σιωπή σας. Ας σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή σου, καθαρή σαν λάμπα, απλή σαν δαχτυλίδι.. Είσαι σαν τη νύχτα, ήσυχη και αστερισμένη.. Η σιωπή σου είναι από τα αστέρια, μέχρι τώρα και απλή.. Μου αρέσεις όταν είσαι σιωπηλός γιατί είσαι σαν να είσαι απών.. Απομακρυσμένη και οδυνηρή σαν να είχες πεθάνει.. Μια λέξη τότε, ένα χαμόγελο είναι αρκετό.. Και χαίρομαι, χαίρομαι που δεν είναι αλήθεια..

Ελέγιος, από τον Miguel Hernández (In Orihuela, his and my town, ο Ramón Sijé has killed me like lightning, with whom he loved so much.) Θέλω να είμαι ο κηπουρός που κλαίει της γης που καταλαμβάνεις και κοπριά, ψυχή σύντροφος, τόσο νωρίς. Τροφοδοτώντας βροχές, σαλιγκάρια και όργανα ο πόνος μου χωρίς όργανο, στις αποθαρρυνμένες παπαρούνες θα δώσω την καρδιά σου για φαγητό.. Τόσος πόνος στο πλευρό μου, γιατί πονάει, ακόμα και η αναπνοή μου πονάει.. Μια σκληρή σφαλιάρα, ένα κρύο χτύπημα, ένα αόρατο και δολοφονικό χτύπημα με τσεκούρι, μια βίαιη ώθηση σε έχει χτυπήσει κάτω.. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επέκταση από την πληγή μου, κλαίω την δυστυχία μου και τα σκεύη της και νιώθω τον θάνατό σου περισσότερο από τη ζωή μου.. Περπατάω πάνω στο στάβλο των νεκρών, και χωρίς ζεστασιά από κανέναν και χωρίς παρηγοριά πηγαίνω από την καρδιά μου στις υποθέσεις μου.. Νωρίς ο θάνατος πήρε πτήση, νωρίς το πρωί, ξύπνησε νωρίς, νωρίς κυλάς στο έδαφος.. Δεν συγχωρώ το θάνατο στην αγάπη, δεν συγχωρώ την αμέτοχη ζωή, δεν συγχωρώ τη γη ή τίποτα.. Στα χέρια μου, σηκώνω μια καταιγίδα από πέτρες, αστραπές και στυγνείς άξονες, διψασμένες για καταστροφές και πεινασμένες.. Θέλω να σκάψω το έδαφος με τα δόντια μου, θέλω να χωρίσω το έδαφος μέρος με μέρος για να στεγνώσω και να καυλώσω..

Θέλω να ανθρακωρύξω τη γη μέχρι να σε βρω και να φιλήσω το ευγενές κρανίο σου και να σε ξεγλύψω και να επιστρέψω σε σένα.. Θα επιστρέψεις στον κήπο μου και στο σύκι μου: από την υψηλή σκαλωσιά των λουλουδιών η μέλισσα ψυχή σου θα πετάξει από αγγελικά κεριά και έργα.. Θα επιστρέψεις στο κουνελάκι των μπαρ των αγαπημένων αγροτών.. Θα φωτίσεις τη σκιά των φρύδων μου, και το αίμα σου θα πάει σε κάθε πλευρά διαφωνώντας με την κοπέλα σου και τις μέλισσες.. Η καρδιά σου, ήδη φτιαγμένη από βελούδι, καλεί σε ένα χωράφι με αμύγδαλα, την φωνή του λαχταριστού μου εραστή.. Στις φτερωτές ψυχές των τριαντάφυλλων, σας απαιτώ από το κρεματό αμυγδαλώδες δέντρο, να μιλήσουμε για πολλά πράγματα, ψυχή μου, αδελφή μου..

Γκαζέλες της Τρομεράς Παρουσίας, του Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα. Θέλω ο άνεμος να μείνει χωρίς κοιλάδες.. Θέλω η νύχτα να μείνει χωρίς μάτια και η καρδιά μου χωρίς το λουλούδι του χρυσού.. Ας μιλήσουν τα βόδια με τα μεγάλα φύλλα και ότι το σκουλήκι πεθαίνει από σκιά.. Ας λάμπουν τα δόντια του κρανίου και τα κίτρινα να πλημμυρίσουν το μετάξι.. Μπορώ να δω το πένθος της τραυματισμένης νύχτας να αγωνίζεται με το μεσημέρι.. Αντιστέκομαι σε ένα ηλιοβασίλεμα πράσινης δηλητηρίας και στις σπασμένες καμάρες όπου ο χρόνος υποφέρει.. Αλλά μην μου δείξεις το καθαρό γυμνό σου σαν ένα μαύρο κάκτους ανοιχτό στα καλάμια.. Άσε με να λαχταρώ σκοτεινούς πλανήτες, αλλά μην μου δείξεις την φρέσκια μέση σου!