AnnaNichols

Με κάθε χάδι, ανακαλύπτουμε, Έναν κόσμο ευχαρίστησης, όπως κανένας άλλος. Το βλέμμα σου, μια φλόγα που με ελευθερώνει, Σε αυτό το βασίλειο του αισθησιασμού. Στην φεγγαρόφωτη λάμψη, η αγάπη μας αναφλέγεται, Καθώς ταξιδεύουμε μέσα από αυτές τις παθιασμένες νύχτες. Δύο ψυχές, ενωμένες σε έκσταση, χαμένες στα βάθη της οικειότητας μας. Ένιωσα το χέρι σου στο δικό μου, το χέρι του συντρόφου σου, τη φωνή του κοριτσιού σου στο αυτί μου σαν μια καινούργια καμπάνα, σαν μια παρθένα καμπάνα μιας ανοιξιάτικης αυγής. Ήταν η φωνή σου και το χέρι σου, στα όνειρα, τόσο αληθινά!.. Ζήσε, ελπίζω, ποιος ξέρει τι καταπίνει η γη. Είναι κάτω από τα μπλε βλέμματά σου που υπάρχει αφθονία μονομαχίας. Ξυπνάω νέα όνειρα και δουλεύω με τέτοιες ελπίδες, που μου φαίνεται ότι θα υπαγορεύεται μια εξαίσια επιθυμία την άνοιξη: να έχω μια φρέσκια, καθαρή ψυχή.. Να κατέχει το θείο μυστικό του γέλιου. Ότι το στόμα του επιμένει μέχρι την τελευταία, όμορφη, δυνατή και ελεύθερη σιωπή στην υπέρτατη κορώνα του θανάτου με την τελευταία μέλισσα! ”

Σκληρό είναι το πάθος που καίει μέσα στην καρδιά μου, μια μαινόμενη δασική φωτιά, ασταμάτητη και καταναλωτική. Είμαι στην πιο εξαίσια δυστυχία πάνω σου τώρα, ιδρώνοντας νιώθω ένα ορμητικό ηφαιστειακό άγχος στο αποκορύφωμά του μέσα μου θέλοντας να εκραγώ τον πιο γλυκό μου εαυτό πάνω σου. Γίνε πλακούντας και άρδευση του πρώτου σας σνακ με εμβρυϊκή επιθυμία, παγιδευμένη στους πνεύμονες: λακκούβες μοριακού οξυγόνου θηλή που στάζει ιδρώτα, ιδρώτα που στραγγίζει παραμορφωμένους παλμούς που εκρήγνυνται στα άπειρα χείλη σας. Να είμαι μέσα σου όταν δεν ήσουν. Ξύπνα με έτσι, με το τραγανό σώμα με την επιθυμία να εξεγερθώ με την υπόσχεση της επιστροφής σου με την ουσία των επιθυμιών μας, με την τρύπα του χαμόγελού σου με την αφύλακτη τιμωρία σου, με την αφθονία των αγωνιών μας αργότερα, Θα ξέρω να γεύομαι τη μοναξιά των ωρών μου, αυτών που δεν καταλαβαίνουν ρολόγια, γνωρίζοντας ότι Κρατάω μέσα μου όλες τις υγρές σου αναμνήσεις

Κάτω από την απαλή λάμψη της νύχτας, βρίσκει τη μελωδία της, Ένα κορίτσι που αγαπά να χορεύει κάτω από το φεγγάρι. Στο απαλό φως του, νιώθει τόσο ελεύθερη, Με κάθε στροβιλισμό, η καρδιά της τραγουδάει με χαρά. Το φεγγάρι, ο φίλος της, στον ουρανό τόσο ψηλά, Μοιράζεται τα όνειρά της καθώς παρασύρεται από. Η λάμψη του, την οδηγεί μέσα από την πιο σκοτεινή νύχτα, γεμίζοντας τον κόσμο της με ένα απαλό, καταπραϋντικό φως. Θείε τη μέση στο πίσω μέρος του ιππικού σου Πηγαίνω πίσω στην πλάτη μου, σε ένα καθαρό φιλί γρήγορα και ποτέ μην το αφήσεις, έτσι Φιμώνω όλες τις σιωπές μου γεμίζεις με εσένα, γεμίζεις κάθε πόρο με την επιμονή της γλώσσας σου, βολτ που τώρα καταλαμβάνουν όλους τους χώρους μου δίνεις μου καταφύγιο στην πείνα στην τρύπα των αγκαλιών σου που Θέλω να δώσω τον εαυτό μου, σήμερα, σε αυτούς

Μαύρο και μεταξένιο το χρώμα της επιθυμίας και του ερωτισμού, όπως ο Άρης και ο Δίας, θεά του ερωτικού και της σεξουαλικότητας, της δυαδικότητας μεταξύ του κακού και του ουρανού, προτιμάτε Άγγελο ή Δαίμονα; 😏 Ριζώνω στο στήθος σου, με κάθε χτύπο σπέρνω τα χέρια μου, πληρώνω με χάδια να βάλω μια γλυκιά αγάπη, σιρόπι στο στόμα σου νερό με τα χέρια μου τον κορμό σου-άνθρωπο, μόνο το δικό μου γεννιέται μέσα σου κάθε βράδυ που επαναστατεί στα κλαδιά, τα φύλλα στρωμνής και γόνιμη γη: Ζυμώνει σάρκα σαν μητέρα Σαρμεντόζα. Τυλίγομαι με το λυπηρό πράσινο χαμόγελό σου, μέχρι να εξαφανιστεί και να γίνει λίπασμα μιας ιστορίας αγάπης, δικής μας, φτιαγμένης από ήλιο, φως και άγριο αίμα. Μου ζητάς να σου δώσω θλίψη, αλλά είμαι μόνο ένα χαρούμενο σαλιγκάρι, ψήνοντας ανάμεσα στα δάχτυλα του ποδιού σου, μου ζητάς να σου δώσω σάλιο, όταν ξέρεις ήδη ότι έχεις τα πάντα μέσα, ξεφλουδίζοντας θωρακισμένα και εξαφανισμένα ανάμεσα στα πόδια μου

Κάτω από την απαλή λάμψη της νύχτας, βρίσκει τη μελωδία της, Ένα κορίτσι που αγαπά να χορεύει κάτω από το φεγγάρι. Στο απαλό φως του, νιώθει τόσο ελεύθερη, Με κάθε στροβιλισμό, η καρδιά της τραγουδάει με χαρά. Το φεγγάρι, ο φίλος της, στον ουρανό τόσο ψηλά, Μοιράζεται τα όνειρά της καθώς παρασύρεται από. Η λάμψη του, την οδηγεί μέσα από την πιο σκοτεινή νύχτα, γεμίζοντας τον κόσμο της με ένα απαλό, καταπραϋντικό φως. Θείε τη μέση στο πίσω μέρος του ιππικού σου Πηγαίνω πίσω στην πλάτη μου, σε ένα καθαρό φιλί γρήγορα και ποτέ μην το αφήσεις, έτσι Φιμώνω όλες τις σιωπές μου γεμίζεις με εσένα, γεμίζεις κάθε πόρο με την επιμονή της γλώσσας σου, βολτ που τώρα καταλαμβάνουν όλους τους χώρους μου δίνεις μου καταφύγιο στην πείνα στην τρύπα των αγκαλιών σου που Θέλω να δώσω τον εαυτό μου, σήμερα, σε αυτούς

Το άγγιγμα του μεταξιού, ένας ψίθυρος στο δέρμα, Ένας ήχος πάθους που καίει την πιο πιστή λαχτάρα. Σε κάθε σειρά, σε κάθε ραφή, ένα μυστικό αποκαλύπτεται, Και στο χορό των κλωστών, η λαγνεία αποκαλύπτεται. Τα Καλσόν Μέσα, Μάρτυρες του Μούδου των Κρυφών Παθών, Κρέμονται ανάμεσα στους μηρούς σου, σαν ενήλικες υποσχέσεις. Στην απαλή του αγκαλιά, βρίσκω την πτώση μου, Έναν λαβύρινθο επιθυμίας, μια αιώνια παράδοση. I grab your face for a moment: μυθική κινηματογραφική ηθοποιός προσωποποίηση, και δεν θέλοντας, χάνομαι ανάμεσα σε λογικές ομοιότητες όπως φευγαλέα παιδιά που αναγνωρίζουμε: άθικτο παιχνίδι, στιγμιότυπο σεξουαλική παιχνιδιάρικο ανοιχτό τριάντα ώρες την ημέρα, ασφαλισμένη προσβασιμότητα. Μου ζητάς να είμαι ένα ελεύθερο μπούμερανγκ, και σκέφτομαι: πλάγια, και σου ζητάω, απλά σου ζητάω να μου πεις το δρόμο και να γυρίσεις, ή να πεθάνεις, στην κοιλιά μου με ρωτάς, και σου ζητάω, με αφοπλίζεις και με συγκρίνεις σαν ένα ημιτελές κόμικ, σαν μια διστακτική αναμονή, καταπίνω αυτό που σε αγαπώ, έτσι δεν ξέρεις ποτέ