AngelaSimmons

Είμαι η Άντζελα



Η Τζούλια γεννήθηκε ένα ζεστό πρωινό σε μια μικρή πόλη, φωλιασμένη στα βουνά της βόρειας περιοχής της Κολομβίας. Από την παιδική της ηλικία, η ζωή της σημαδεύτηκε από τον φυσικό και πολιτιστικό πλούτο που την περιέβαλε. Η οικογένειά της ζούσε εκεί για γενιές και ο πατέρας της ήταν περήφανος καλλιεργητής καφέ. Η μητέρα της, από την άλλη, ήταν δασκάλα στο τοπικό σχολείο, διδάσκοντας όχι μόνο παραδοσιακά μαθήματα, αλλά και την ιστορία της περιοχής της και την αγάπη για τη γη της..



Η μικρή πόλη, με τα έντονα χρωματισμένα σπίτια, τα πλακόστρωτα δρομάκια και τις πλατείες με τα λουλούδια, ήταν σαν ζωγραφισμένη στο χέρι.. Οι άνθρωποι ζούσαν με μια αίσθηση κοινότητας και συμμετοχής που δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Όλοι γνώριζαν ο ένας τον άλλο, και οι πόρτες ήταν πάντα ανοιχτές στους γείτονες. Η ζωή της χαρακτηρίστηκε από τοπικές γιορτές, θρησκευτικές πομπές, καρναβάλια γεμάτα μουσική και χορό και ήσυχες μέρες στην πλατεία του χωριού, όπου οι ηλικιωμένοι κάθονταν και έλεγαν ιστορίες από μια περασμένη εποχή..

Η μικρή πόλη, με τα ζωηρά χρωματισμένα σπίτια, τα πλακόστρωτα δρομάκια και τις πλατείες με τα λουλούδια, ήταν σαν μια ζωγραφισμένη στο χέρι εικόνα. Οι άνθρωποι ζούσαν με μια αίσθηση κοινότητας και ανήκουν που δεν βρέθηκε αλλού. Όλοι γνώριζαν τους πάντες, και οι πόρτες ήταν πάντα ανοιχτές στους γείτονες. Η ζωή της Τζούλια χαρακτηριζόταν από τοπικά πανηγύρια, θρησκευτικές πομπές, καρναβάλια γεμάτα μουσική και χορό, και ήσυχες μέρες στην πλατεία της πόλης, όπου οι ηλικιωμένοι κάθονταν και διηγούνταν ιστορίες από άλλες εποχές..


Εδώ, στη γη των Wayuu, μιας αυτόχθονης κοινότητας γνωστής για την ανθεκτικότητα και την ισχυρή σύνδεσή τους με τα στοιχεία της φύσης, η Giulia βρήκε μια εσωτερική γαλήνη που δεν είχε βιώσει ποτέ πριν. Πέρασε μέρες διαλογιζόμενη στους αμμόλοφους, παρακολουθώντας τον άνεμο να σμιλεύει νέα σχήματα στην άμμο και ολόκληρες νύχτες κάτω από έναν έναστρο ουρανό που φαινόταν να λέει τις ιστορίες του σύμπαντος.

Μετά την παραμονή της στον Αμαζόνιο, η Τζούλια έλκεται από ένα άλλο άκρο της Κολομβίας: την έρημο Γκουαχίρα στα βορειοανατολικά της χώρας. Το άνυδρο τοπίο, με τους φαινομενικά ατελείωτους αμμόλοφους και τον απέραντο ουρανό που άγγιζε τον ορίζοντα, ήρθε σε έντονη αντίθεση με τις καταπράσινες ζούγκλες και τα βουνά που είχε εξερευνήσει. Ήταν στη Γκουαχίρα που η Τζούλια βίωσε ένα είδος πνευματικής αναγέννησης.

Μετά την παραμονή της στον Αμαζόνιο, η Τζούλια έλκεται από ένα άλλο άκρο της Κολομβίας: την έρημο Γκουαχίρα στα βορειοανατολικά της χώρας. Το άνυδρο τοπίο, με τους φαινομενικά ατελείωτους αμμόλοφους και τον απέραντο ουρανό που άγγιζε τον ορίζοντα, ήρθε σε έντονη αντίθεση με τις καταπράσινες ζούγκλες και τα βουνά που είχε εξερευνήσει. Ήταν στη Γκουαχίρα που η Τζούλια βίωσε ένα είδος πνευματικής αναγέννησης.

Η μικρή πόλη, με τα ζωηρά χρωματισμένα σπίτια, τα πλακόστρωτα δρομάκια και τις πλατείες με τα λουλούδια, ήταν σαν μια ζωγραφισμένη στο χέρι εικόνα. Οι άνθρωποι ζούσαν με μια αίσθηση κοινότητας και ανήκουν που δεν βρέθηκε αλλού. Όλοι γνώριζαν τους πάντες, και οι πόρτες ήταν πάντα ανοιχτές στους γείτονες. Η ζωή της Τζούλια χαρακτηριζόταν από τοπικά πανηγύρια, θρησκευτικές πομπές, καρναβάλια γεμάτα μουσική και χορό, και ήσυχες μέρες στην πλατεία της πόλης, όπου οι ηλικιωμένοι κάθονταν και διηγούνταν ιστορίες από άλλες εποχές..