Ameliebx

Φοβάμαι τη νύχτα, οι ώρες είναι τόσο μεγάλες και το κρεβάτι μου είναι τόσο μεγάλο.. Σε ονειρεύομαι μόνο στις συνειδητές στιγμές, αλλά όχι στον ύπνο μου. Και όταν ξυπνάω, ξαφνικά απλώνω το χέρι μου προς εσένα, και δεν σε βρίσκω. Γυρίζεις στο μυαλό μου, και η απουσία σου είναι ο φόβος, η μοναξιά, η σιωπή σου. Ποια είναι η χρήση της γωνίας των ανοιχτών μηρών, ποια είναι η χρήση των διπλών καμπυλών των γοφών και των μαστών αν εμφανίζεστε μόνο ως σκιά στις σκιές, αν μόνο η ιδέα μου και η επιθυμία μου σας φυλακίζουν; Δεν θέλω να κάνω τον εαυτό μου όσο θα έπρεπε, το χέρι μου στερείται φωνής και αναπνοής, το χέρι μου στερείται φωνής και αναπνοής, και η ιεροτελεστία των μεταξένιων αγγιγμάτων, απροσδόκητων ή νέων, χάνει τον ιδρώτα σου, τους στεναγμούς σου, το μυστήριο αυτού που τόσο συχνά δημιούργησες στη σάρκα μου και που εξακολουθεί να φαίνεται τόσο επίκαιρο, τόσο πρωτοφανές. Όταν ξυπνάω και είμαστε ορφανοί κι εσύ απουσιάζεις, όταν η πείνα του σεξ με ταρακουνάει με τρόμος, και με φωνάζει με επιθυμίες, φοβάμαι να το κάνω, γιατί δεν είναι ποτέ βαθύτερη, πιο θλιβερή, πιο οδυνηρή, η μοναξιά που τότε τότε με αγκαλιάζει, που με τυλίγει, που ξεχειλίζει στη νύχτα μου, σαν να είσαι μόνο ένας καθρέφτης.

Το δέρμα σου, που τυμπάνει κάτω από το κύλισμα των πεινασμένων και ύπουλων δακτύλων μου, το δέρμα σου, ανοιχτό στις απαλές ασκήσεις, το δέρμα σου πάνω στο περιπλανώμενο δέρμα μου. Το δέρμα μου, διεισδυτικό και περιβάλλον, αναζητώντας μυστήρια, το δέρμα μου που μαθαίνει όλα τα επαγγέλματα και τα ασκεί μέσα σου, ξεχειλίζει. Το δέρμα σου, το δέρμα μου, δύο επικαλύψεις, εν μέρει ίδιες και εν μέρει αντίθετες, διάφορα κομμάτια του εσωτερικού εξοπλισμού. Το δέρμα σου, ασημένιο γαλιόνιο φορτωμένο, το δέρμα μου, πειρατικό πλοίο που σαρώνει, πετάει με τα πανιά για να επιβιβαστεί.

Ήταν μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου γύρου. σπασμένο δύναμη, μουδιασμένο σεξ σε μια φωλιά από σεντόνια που κυλούν σε μια σύσπαση της αγάπης και της επιθυμίας. Δεν την άφησα να χαμηλώσει τα βλέφαρα, τα οποία, κλειστά, προκαλούν απομόνωση. Δεν τους άφησα να κοιμηθούν, και δεν ήθελαν να κοιμηθούν, πόσο κακό είναι να αγαπάς χωρίς να είσαι ξύπνιος. Το θόρυβο του ρολογιού, και ο χρόνος ακίνητος στον βαθύ ύπνο, δίπλα μου, γυμνή, και το χέρι μου να μετακινείται αργά από το ένα στήθος στο άλλο, τα πράσινα μάτια της να με ερωτεύονται, διείσδυση της ψυχής, όχι του σώματος, χωρίς σπασμούς, χωρίς αναστεναγμούς, χωρίς ιδρώτα, με την ηρεμία των καθρεφτών, που επιστρέφουν την εικόνα, αμετάβλητη, και που την ίδια στιγμή την κρατούν μέσα. Με έκανε έρωτα κοιτάζοντας με στα μάτια, σε μια έντονη αισθησιακή ακινησία, χωρίς χειρονομίες.. Τι καυτή αμοιβαία κατοχή, τι σεξουαλική απόλαυση, κοιμώμενο σεξ.

Όχι, αυτό μου λείπει για να μαζέψω χρήματα για την παλιά μου δουλειά Ένα φιλί από τολμηρά γόνατα, υγρά, αισθησιακά χείλη, άτακτα χέρια, τρεμάμενα δάχτυλα, σιγά-σιγά γυμνά πρόσωπα. Ένα φιλί που απαιτεί πολλές ζωές για να εξαντλήσει τα ερωτικά του κεφάλια, απογοητευτικό από τις νεφελώδεις συναισθήματα και ορφανό από τις νύφες.. Φιλί που έχω κάνει για πολλά χρόνια με τρόπους, μήκη και μεγέθη που κανείς δεν θα μπορούσε να αξίζει. Φέρνω αυτό το φιλί για σένα, απορροφητικό, δροσερό, εκτεταμένο, ασεβές, γιατί ξέρω ότι θα το ανταποδώσεις.

Ξέγυμνασέ το στο φως, αργά, να προσπαθήσει η επιθυμία μου να σε σφίξει, και να ανακαλύψει το μισό μέρος μου, να κρατήσει το ανυπόμονο πνεύμα.. Κάθε πλεονέκτημα είναι ένας ιρρέβενθιος διάβολος που ανακαλύπτει και κρύβει, χωρίς να σε δείχνει σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, και πρέπει να απολαμβάνω εσένα σε μια αργή διαλείπουσα διαδικασία.. Τα μάτια μου πρέπει να μεταμορφωθούν σε ένα χέρι που, σπρώχνοντας από το φεβρουάρ της πατριάς, θα ξεριζώσει το χεμισίριό σου από ένα ξηρό χτύπημα.. Και σε αντίστροφη περίπτωση, θα μας κόψουν τα μέλη, και θα πέσουμε από τα πόδια μας σε σπασμούς..

Θα σε φιλήσω σε μήκος τα ζώα μου χαλαρά στο εσωτερικό των αισθήσεών σου αγαπώντας σε στα εντόσθιά σου σαν θραύσματα φωτός Θα σε φιλήσω Θα διασχίσω τον ουρανό σου Θα μπω στα κλαδιά σου Θα κυκλοφορήσω στα υγρά σου Θα αναδυθώ από το μπουμπούκι του φλοιού του κορμού σου Θα τρέφομαι από τον κήπο σου Η φωνή σου στους λόφους και τα απέραντα χωράφια όπως τα νόμιζες τα ζώα σου χαμένα μέσα στις αισθήσεις μου με αγαπούν στα σπλάχνα μου σαν βεβαιότητα σαν καρπός σαν σημάδι εδάφους Η φωνή σου στους λόφους και τα τεράστια χωράφια κάτω από αυτόν τον πορφυρό ουρανό αυτή η απόλαυση ή η αιτία στη μέση της βροχής στη μέση του ωκεανού επειδή το δέντρο σου ριζώνει στη μέση της κοιλιάς μου και αυτή η γη σε ζει στην αρχή και στο τέλος.

Η μνήμη του σώματός μου σε θυμάται, η μνήμη του πνεύματος μου σε λαχταρά. Ποια μνήμη θα μπορούσε να είναι αυτή που κλαίει για σένα από φόβο μήπως χαθεί η αγάπη σου;

Ξύπνα με έτσι, με το σώμα μου να τρίζει από τις επιθυμίες μου σε αναταραχή με την υπόσχεση της επιστροφής σου με την ουσία των επιθυμιών μας, με το κούφιο του χαμόγελου σου με τον απρόσεκτο πόνο σου, με την αφθονία των αγωνιών μας Μετά, θα ξέρω πώς να γευτώ τη μοναξιά των ωρών μου, εκείνων που δεν καταλαβαίνουν ρολόγια, γνωρίζοντας ότι κρατάω μέσα μου όλες τις υγρές αναμνήσεις σου.