AmberVictoria

Το υγρό μυστικό του δάσους

Τα ξυπόλυτα πόδια μου πίεσαν το βρύο, και η φρεσκάδα του ήταν ένα νόστιμο σοκ ενάντια στο φυτό. Ήμουν στην άκρη, αλλά η καρδιά μου χτυπούσε για να μπω σε αυτό το δάσος που μύριζε υγρή γη και μυστήριο. Ο ήλιος ήταν ένας ξεδιάντροπος εραστής που γλιστρούσε ανάμεσα στα φύλλα, βάφοντας το δέρμα μου με ένα πυρετώδες χρυσό. Το λινό μου φόρεμα, εμποτισμένο με δροσιά, ήταν τώρα μια αισθησιακή προέκταση του εαυτού μου. Χωρίς ντροπή προσκολλήθηκε στην καμπύλη των γοφών μου και ανέβηκε για να σκιαγραφήσει το τεταμένο σχήμα των μηρών μου καθώς προχωρούσε. Κάθε βήμα ήταν ένας αναστεναγμός, και μπορούσα να νιώσω το υγρό ύφασμα να χαϊδεύει την οικειότητά μου. Σταμάτησα μπροστά σε έναν τεράστιο κορμό. Έβαλα τα χέρια μου στον τραχύ, τραχύ φλοιό. Η αίσθηση ήταν τόσο πρωτόγονη που έκλεισα τα μάτια μου, γέρνοντας το λαιμό μου πίσω. Ο άγριος αέρας έκανε το δέρμα μου να ανασηκωθεί. Νιώθω τον καυτό ήλιο στο λαιμό μου, το κρύο του υφάσματος στην κοιλιά μου, την υφή του δάσους κάτω από τα χέρια μου.. Όλα ήταν μια πρόσκληση να νιώσω ζωντανή και εκτεθειμένη. Είμαι εδώ, σκέφτηκα, εντελώς γυμνή από προθέσεις, και αυτή η ελευθερία με κάνει να νιώθω τρομερά επιθυμητή. Θέλω να χαθώ και να βρεθώ μόνο από τον άνεμο και το φως.