AlinaXGlamours

Με λένε Κάτια και το γραφείο μου είναι το μόνο που υπάρχει πάνω από το έδαφος.. Η επιφάνεια εργασίας μου δεν είναι γεμάτη χαρτιά, αλλά χάρτες με κομμάτια, και ο πιο συχνός ήχος στα ακουστικά μου δεν είναι οι ειδοποιήσεις συνομιλίας, αλλά ο άνεμος που ουρλιάζει στους βράχους. Γιατί η αληθινή μου ζωή ξεκινά με ένα σακίδιο στην πλάτη και ένα μονοπάτι κάτω από τα πόδια μου. Όλα ξεκίνησαν με το γεγονός ότι στα 18 μου δεν μου έδωσαν ένα καινούριο τηλέφωνο, αλλά τα πρώτα ραβδιά πεζοπορίας στη ζωή μου και μια πεζοπορία στα βουνά της Κριμαίας. Από τότε αισθάνομαι σαν να έχω αρρωστήσει. Αλλά όχι αρρώστια με την κακή έννοια, αλλά δίψα. Δίψα για ύψος, ταχύτητα, υπέρβαση.

Το διαμέρισμά μου είναι απλά ένα μέρος όπου φορτίζω τις συσκευές μου και στεγνώνω τον εξοπλισμό μου. Στο μπαλκόνι, αντί για λουλούδια, κρέμονται σχοινιά ορειβασίας, στο ράφι, αντί για καλλυντικά, βρίσκονται φιαλίδια με εκχυλίσματα, και το πιο πολύτιμο πράγμα στην ντουλάπα δεν είναι ένα φόρεμα, αλλά ένα μπουφάν μεμβράνης, που πέρασε μαζί μου πολλές βροχές.. Κάθε Παρασκευή το σακίδιο μου είναι έξω από την πόρτα. Ενώ οι άλλοι σχεδιάζουν σε ποιο μπαρ θα πάνε, εγώ και οι ομοϊδεάτες μου αποφασίζουμε σε ποια κορυφή θα ανέβουμε την αυγή.. Η συνομιλία μας δεν εκρήγνυται με μιμίδια, αλλά με μηνύματα: «Κοίτα την πρόγνωση του καιρού για το Πέρασμα! », «Ποιος είναι μαζί μου για ράφτινγκ το Σάββατο; » ή «Αγοράζω ένα τουφέκι, επειγόντως! » Ζω από έξοδο σε έξοδο. Ένα δύσκολο έργο στο γραφείο; Τίποτα, απλά το χωρίζω σε στάδια, όπως μια δύσκολη ανάβαση.. Πρέπει να αντέξουμε μέχρι την Πέμπτη και μετά την ελευθερία. Я уже в автобусе, который везет нас к подножию, за окном мелькают леса и поля, а в руках я кручу термос с горячим чаем. Οι καλύτερες αναμνήσεις μου δεν είναι τα πάρτι, αλλά οι στιγμές που περνάς μέσα από τα τελευταία μέτρα ομίχλης και φτάνεις στην κορυφή του βουνού.. Τα πόδια βουίζουν, οι πνεύμονες καίγονται, και μετά απλά σιωπάς. Και είσαι ο πρώτος που αγγίζει το φως του ανατέλλοντος ήλιου.

Χιλιάδες μέτρα κάτω από εσένα και όλος ο κόσμος παγώνει στη σιωπή και την ομορφιά. Σε τέτοιες στιγμές όλα τα προβλήματα, όλες οι ανησυχίες φαίνονται τόσο μικρές, σαν να τις παίρνει ο άνεμος που σε χτυπάει στο πρόσωπο. Υπάρχει επίσης η αίσθηση της ταχύτητας.. Λατρεύω το ποδήλατο. Όταν κατεβαίνεις μια απότομη πλαγιά και η απόφασή σου για το επόμενο δευτερόλεπτο καθορίζει τα πάντα. Τα γόνατα αιωρούνται στα χτυπήματα, τα μάτια πιάνουν τη μόνη σωστή τροχιά και η αδρεναλίνη φωνάζει στο αίμα πιο δυνατά από οποιαδήποτε μουσική. Και μετά, γλυκιά κόπωση στους μύες, γέλια με τους φίλους και ιστορίες για το ποιος παραλίγο να πετάξει στους θάμνους. Μερικές φορές με ρωτούν: «Δεν φοβάσαι;». Ποτέ δεν κουράζεσαι?». Φυσικά και είναι.. Μερικές φορές βρέχεσαι, χάνεσαι στο μονοπάτι και ονειρεύεσαι ένα ζεστό μπάνιο. Αλλά είναι το είδος της κούρασης που σε κάνει να κοιμάσαι σαν νεκρός και να ξυπνάς σαν νέος άνθρωπος.. Καθαρισμένο. Ισχυρή.

Για μένα, η δραστηριότητα δεν είναι απλά ένα χόμπι.. Είναι ο τρόπος μου να νιώθω ζωντανός. Νιώθω κάθε μυ, κάθε αναπνοή, κάθε σταγόνα βροχής στο πρόσωπό μου. Είναι η γλώσσα μου για να μιλήσω στον κόσμο. Και όσο τα πόδια μου μπορούν να περπατήσουν και η καρδιά μου να χτυπά δυνατά από την προσμονή της ανάβασης, θα είμαι εκεί: στο μονοπάτι, στο βράχο, στο νερό.. Επειδή το σπίτι μου δεν είναι τέσσερις τοίχοι, αλλά ολόκληρος αυτός ο απέραντος, άγριος και απίστευτα όμορφος κόσμος..