AliceHeart

👅👅👄👄💋💋💥💥Αλίκη.💥💥💋💋👄👄👅👅

Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων

Σε μια ζωντανή γωνιά της Λατινικής Αμερικής, όπου ο ήλιος χαϊδεύει απαλά το δέρμα και τα βουνά τραγουδούν αρχαίες μπαλάντες, ζούσε η Αλίκη, μια γυναίκα της οποίας η ομορφιά φαινόταν να έχει σκαλιστεί από τους ίδιους τους θεούς. Ποτέ δεν περνούσε απαρατήρητη. Μόλις έμπαινε σε ένα δωμάτιο, ο αέρας φαινόταν να αλλάζει, σαν η ίδια η φύση να κρατούσε την αναπνοή της μπροστά στην παρουσία της..

Η Αλίκη είχε ξανθά μαλλιά σαν τις ακτίνες του ήλιου στο ζενίθ - μακριά, λαμπερά, αδάμαστα.. Κυματίζονταν στον άνεμο σαν ένα χρυσό ποτάμι και έμοιαζαν να πιάνουν κάθε λάμψη φωτός και να την μετατρέπουν σε λάμψη.. Αλλά δεν ήταν μόνο τα μαλλιά της που τραβούσαν τα βλέμματα. Τα μάτια του, βαθιά πράσινα, θύμιζαν τροπικά δάση μετά τη βροχή: μυστηριώδη, ζωντανά, αδιαπέραστα. Υπήρχε στο βλέμμα του μια φωτιά που έκαιγε απαλά, μια λάμψη πρόκλησης, ονείρου, ελευθερίας. Και τα φρύδια του, μαύρα και παχιά, σχεδίαζαν με τόλμη τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, σαν τις αποφασιστικές πινελιές ενός ζωγράφου σίγουρου για την τέχνη του..

Η Αλίκη δεν ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα. Ήταν η ενσάρκωση της περιπέτειας. Τίποτα δεν τον τρόμαζε, τίποτα δεν τον σταματούσε. Ενώ άλλοι απλώς ονειρεύονταν τη ζωή τους, η Αλίκη ζούσε τα όνειρά της. Ανέβηκε σε απόκρημνα βουνά με την ευκολία μιας άγριας κατσίκας, διέσχισε ανεξερεύνητες ζούγκλες, αντιμετώπισε ορμητικά ποτάμια με ένα κουπί και μια σπίθα στα μάτια της.. Η καρδιά της χτυπούσε στο ρυθμό των τυμπάνων του άγνωστου. Της άρεσε να αισθάνεται την αδρεναλίνη να τρέχει στις φλέβες της, τη συγκίνηση του απρόβλεπτου στο δέρμα της, το συναρπαστικό συναίσθημα του να μην ξέρεις ποτέ τι θα φέρει το αύριο..

Αλλά κάτω από αυτή την αύρα της αδάμαστης τυχοδιώκτριας, υπήρχε επίσης μια τρυφερή, ονειροπόλητη, βαθιά ανθρώπινη ψυχή. Η Αλίκη είχε μέσα της τη ζεστασιά των λαών του Νότου, το λατινικό πάθος που χορεύει στο ρυθμό της καρδιάς. Τραγουδούσε στα αστέρια ξεχασμένα τραγούδια, μιλούσε στα δέντρα σαν σε παλιούς φίλους, γελούσε με ένα καθαρό, κρυστάλλινο γέλιο που έκανε τις μαραμένες καρδιές να ανθίσουν.

Ήταν από εκείνες που δεν φοβούνται να πέσουν, γιατί ξέρουν ότι θα σηκωθούν πιο δυνατές. Εκείνων που αγαπούν άνευ όρων, χωρίς δίχτυα, με όλη τη φλόγα μιας ελεύθερης καρδιάς. Κάθε ουλή στο δέρμα της έλεγε μια ιστορία, κάθε βλέμμα που συναντούσε τη θυμόταν για πολύ καιρό μετά την αναχώρησή της. Η Αλίκη ήταν μια ζεστή ανάσα σε έναν κόσμο που μερικές φορές ήταν πολύ κρύος. Έφερε μαζί της το χάος της περιπέτειας, ναι, αλλά και το φως της ελπίδας.

Όταν την έβλεπε κανείς να φεύγει, με την τσάντα στην πλάτη και το χαμόγελο στα χείλη, ήξερε ότι ξεκινούσε για να κατακτήσει έναν νέο κόσμο. Και όμως, δεν χρειαζόταν τίποτα περισσότερο από την ακόρεστη περιέργειά της, το φλογερό θάρρος της και εκείνη την σχεδόν εξωπραγματική ομορφιά που ίσως προερχόταν από την απόλυτη ελευθερία της..

Στην καρδιά της Λατινικής Αμερικής, εκεί όπου οι καταπράσινοι λόφοι χάνονται στον ορίζοντα, όπου τα λουλούδια αποπνέουν μεθυστική ευωδία και όπου οι αρχαίες παραδόσεις αντηχούν ακόμα στα πρωινά τραγούδια, ζούσε μια γυναίκα της οποίας το όνομα έμοιαζε να ψιθυρίζεται από τους ανέμους: η Αλίκη..

Γεννημένη σε ένα μικρό χωριό, περιτριγυρισμένη από καφεόδεντρα και ποτάμια που τραγουδούν, η Αλίκη είχε από την παιδική της ηλικία εκείνη τη σπίθα που συναντάται μόνο σε όντα προορισμένα να ζήσουν εξαιρετικές ζωές. Η ομορφιά της, αν και προφανής, δεν ήταν απλώς ένα αρμονικό πρόσωπο ή μια χαριτωμένη σιλουέτα. Όχι, η ομορφιά της Αλίκης ήταν αυτή που δεν μετριέται, αυτή που επιβάλλεται, που αναστατώνει, που μένει στη μνήμη σαν ένα αξέχαστο άρωμα.

Τα ξανθά της μαλλιά, λαμπερά σαν τον ήλιο του μεσημεριού, έμοιαζαν να παγιδεύουν τις χρυσές ακτίνες και να τις στέλνουν πίσω στον κόσμο.. Έπεφταν σαν καταρράκτες στους ηλιοκαμένους ώμους της, σε έντονη αντίθεση με το ζεστό, απαλό δέρμα της.. Αυτή η ξανθιά δεν ήταν συνηθισμένη στην περιοχή της - ήταν ένα μυστήριο, ένα δώρο από τα αστέρια, ίσως.. Αλλά το πιο μαγευτικό ήταν το βλέμμα της: δύο βαθιά πράσινα μάτια, λαμπερά σαν σμαραγδί που λούζονται στο φως.. Μάτια που έβλεπαν πέρα από την εμφάνιση, διάβαζαν τις ψυχές και έκαιγαν με μια ατέλειωτη δίψα για ζωή.

Τα παχιά, μαύρα και τέλεια καμπυλωτά φρύδια πλαισιώνουν αυτό το βλέμμα με χαρακτήρα. Έδιναν στο πρόσωπό του μια άγρια ένταση, μια άγρια λάμψη που αιχμαλώτισε. Δεν ήταν από αυτές που αφήνουν τον εαυτό τους να εξημερωθεί. Η Αλίκη ήταν μια λέαινα, μια δασική φωτιά, μια υπόσχεση καταιγίδας και φωτός. Αλλά πέρα από το λαμπερό περίβλημα, η Αλίκη είχε μέσα της το πνεύμα των μεγάλων ταξιδιωτών, των ξεχασμένων ποιητών, των ξύπνιων ονειροπόλων.. Δεν ήθελε μια συνηθισμένη ζωή, καθορισμένη, αλυσοδεμένη. Πάντα αρνιόταν τα όρια που επιβάλλονταν στις γυναίκες, στους νέους, στους ονειροπόλους.. Πήρε το σακίδιο της ένα πρωί, χωρίς προειδοποίηση, και έφυγε – όχι για να δραπετεύσει, αλλά για να ζήσει..

Το κάλεσμα των άγνωστων δρόμων

Τα πρώτα χρόνια της περιπλάνησής του ήταν σκληρά, μερικές φορές μοναχικά. Κοιμήθηκε κάτω από τα αστέρια, σε εγκαταλελειμμένους σιδηροδρομικούς σταθμούς, σε σπηλιές στις άκρες των βράχων. Αλλά ποτέ δεν φοβήθηκε. Έτρωγε ό,τι της πρόσφερε η φύση, φρούτα που έπεφταν, ρίζες, ψάρια που έμαθε να πιάνει μόνη της.. Άκουγε τους γέροντες στα απομακρυσμένα χωριά, μάθαινε τις γλώσσες τους, τα τραγούδια τους, τις ιστορίες τους.. Όπου κι αν πήγαινε άφηνε ένα ίχνος. Όχι σωματική, αλλά πνευματική. Τα παιδιά τον θαύμαζαν, οι γυναίκες αισθάνονταν ισχυρότερες στην αφή του, οι άνδρες. την φοβόντουσαν μερικές φορές, την επιθυμούσαν συχνά, αλλά ποτέ δεν ήξεραν πώς να την πλησιάσουν. Μια μέρα, στην περιοχή των Άνδεων, σκαρφάλωσε μόνη της στο όρος Ιλιμάνι. Ο αέρας ήταν λεπτός, το κρύο δάγκωνε τα δάχτυλά του και το χιόνι έπεφτε στα φθαρμένα του παπούτσια. Αλλά ανέβαινε, ξανά και ξανά, σαν να ωθείται από μια εσωτερική φωτιά. Στην κορυφή φώναξε τόσο δυνατά που η ηχώ επαναλήφθηκε δέκα φορές. Εκεί ψηλά ορκίστηκε πίστη στην ελευθερία. Ποτέ δεν θα αφήσει τον εαυτό της να δεθεί, ποτέ δεν θα θυσιάσει την ψυχή της για την άνεση ή την ασφάλεια.