AlessadraJones

Γεια σας καλώς ήρθατε στο δωμάτιό μου, εδώ θα βρείτε την περιγραφή μου και λίγη ιστορία για μένα. Χαρακτηρίζομαι από το να είμαι μια απλή γυναίκα με μια αυθόρμητη και ρομαντική καρδιά μου αρέσει να μιλάω, να ακούω μουσική και να απολαμβάνω υπέροχες στιγμές και απολαύσεις της ζωής. Στο δωμάτιό μου θα βρείτε άτακτες στιγμές με απαλά χάδια, γλυκά λόγια που θα μας κάνουν να εκραγούμε με χαρά, μου αρέσουν οι τρυφεροί, στοργικοί, ειλικρινείς άνδρες, με φυσικές μορφές και όμορφη ομιλία ή ρομαντική έκφραση ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΜΙΑΣ ΟΜΟΡΦΗΣ ΑΥΓΗΣ ΠΛΗΡΩΜΕΝΗΣ ΜΕ ΤΡΕΛΑ ΦΙΛΙΑ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΕ ΦΤΑΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΦΑΝΤΑΣΙΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΡΕΟΥΝ ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΚΑΤΙ ΜΑΓΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΒΑΖΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΑΕΡΑΚΙ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙ ΑΡΓΑ ΚΑΘΩΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΧΑΙΡΕΤΗΜΑΤΑ Ας συμβεί το πιο ρομαντικό στη θερμότητα μιας βραδιάς όπου ρέουν οι πιο όμορφες επιθυμίες ανάμεσα σας ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ ΣΥΝΤΟΜΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ Ευχαριστώ, μωρό μου.

+

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΦΑΝΤΑΣΙΩΝ.

να διορθώσουμε την παιδαγωγική. Φαντασιώσεις μιας κολλώδους γνώσης[1]

Ποιες φαντασιώσεις ενεργοποιεί η χειρονομία εισόδου στην παιδαγωγική μέσω του σάλιου; Πώς μπορούμε να κάνουμε το σάλιο ένα παιδαγωγικό σενάριο από το οποίο να αποσυναρμολογήσουμε μια κανονιστική σχέση με τη γνώση; Πώς ένα σωματικό υγρό μπαίνει σε μια πράξη γνώσης; Ποια σεξουαλική πολιτική κινητοποιεί βάζοντας το σάλιο στο επίκεντρο της παιδαγωγικής σκέψης; Ποια θέση κατέχει το σάλιο στο σχολικό πρόγραμμα σπουδών; Ποια θέση κατέχει η φαντασία στα παιδαγωγικά μας προγράμματα; Η φαντασία είναι μέρος της άρθρωσης του εφικτού. Η δουλειά της φαντασίας αλλάζει τη γλώσσα του κανόνα. Προτρέπει σε μια εμπειρία της άρσης ενός κανονιστικού περιορισμού για να εγκαινιάσει μια νέα κατοικήσιμη κατάσταση του σώματος, υποστηρίζοντας ένα διαφορετικό μέλλον για τον ίδιο τον κανόνα. Η φαντασία προκαλεί τα όρια του μάθημα και επιτρέπει τη διεύρυνση του «φανταστικού πεδίου», εκείνο το χώρο της πολλαπλασιαζόμενης επιθυμίας όπου «η αίσθηση της ελευθερίας μας είναι στενά συνδεδεμένη με την ανανέωση της φαντασίας μας».”. Η επιστημονικοποίηση της παιδαγωγικής γίνεται ένα είδος «φανταστικής προπόνησης για μια επιστημολογική περφόρμανς», μια βόλτα στα κενά του υφάσματος αναζητώντας το ρυθμό της κολλώδους αντήχησης, σαν μια μηχανή ερωτήσεων για να αποσυναρμολογήσει τους σεξουαλικούς κανόνες που διέπουν τις σκέψεις μας. ανθρώπινα και μη ανθρώπινα σώματα. “Φαντασιώσεις μιας κολλώδους γνώσης» δεν γίνεται ως ήδη φυτευμένη ερώτηση, αλλά ως καλλιέργεια μιας σωματικής περιέργειας, μιας πολιτικής ατρόμητης και μιας αισθητικής απληστίας για την κατασκευή ή την εφεύρεση ενός προβλήματος, για την άσκηση ενός άλλου τρόπου σεξουαλικής διαφωνίας στην εκπαίδευση.. Η πολιτισμική παιδαγωγική είναι ένας τρόπος (απο)δημιουργίας γνώσεων και σωμάτων, κανόνων και γλωσσών, επιρροών και πλαισίων, ο οποίος στοχεύει να μαστίζει με σεισμικά ερωτήματα, ένα πεδίο ιστορικά επιρρεπές στη συνταγογράφηση, τον ορισμό, τη σταθερότητα, τους τύπους, τους δυαδικούς προσδιορισμούς, τα μοντέλα, τις συνήθειες. Εισβάλλουν στο ιξώδες κατώφλι των λανθασμένων γραμμών ιδεών για να βρουν πού σπάει το νόημα, δίνοντας προσοχή στις συνθήκες που επιτρέπουν στην κανονικότητα να ασκεί έλεγχο. *** ¿Πώς μάθαμε να εκπαιδεύουμε το σάλιο μας; Πότε αισθανόμαστε ότι το σάλιο μας πυκνώνει, αφθονεί, ξεχειλίζει από το στόμα ή είναι σπάνιο μέχρι να στεγνώσει η ομιλία μας; Υπάρχουν σάλια που έχουν μεγαλύτερη σημασία από άλλα; Υπάρχουν σάλιβες μιας χρήσης; Υπάρχουν σάλια που φέρουν τη συνοχή του ανεπιθύμητου; Ποιες ιστορίες προσβολών, αποκλεισμών και ατιμίας διατρέχουν το σάλιο μας; Ποια επιστημολογία των απολαύσεων φανταζόμαστε με όλα αυτά τα σάλια μαζί σε ένα σενάριο πλειοψηφικής δεξιάς; II: Τι γίνεται με το σάλιο στους ακαδημαϊκούς διαδρόμους; Τι θα συμβεί με τα προγράμματα, με τα θέματα, με τις ατζέντες, αν αφήσουμε το σάλιο να τρέχει γύρω από τις άκρες τους; Αν τα ακαδημαϊκά γραπτά οικοδομούν μια συναισθηματική διάθεση προς το διαφανές, τακτοποιημένο και καθαρό στις σωματικές πρακτικές της σκέψης, μήπως η παγίδευση του κειμένου γίνεται ακατάλληλη γραφή; Τι είδους σχέση γνώσης και αντιληπτικής διαταραχής χτίζεται ανάμεσα σε ένα ρευστό που ιδιωτικοποιείται ως οικειότητα με ένα σημαίνον όπως η εκπαίδευση που φαίνεται να μιλάει για το κοινό; Ποιους άλλους τρόπους δημιουργίας εκπαιδευτικής εμπειρίας μπορούμε να δοκιμάσουμε για να κατασκευάσουμε το σάλιο ως επιθυμητή συνάθροιση;? ***

Το καλό σκοτάδι

Una mujer desnuda y en lo oscuro genera un resplandor que da confianza de modo que si sobreviene un apagón o un desconsuelo es conveniente y hasta imprescindible tener a mano una mujer desnuda entonces las paredes se acuarelan el cielo raso se convierte en cielo las telarañas vibran en su ángulo los ημερολόγια κυριακάτικα και μάτια χαρούμενα και αιλουροειδή κοιτάζουν και δεν κουράζονται να κοιτάζουν μια γυμνή γυναίκα και στο σκοτάδι μια αγαπημένη γυναίκα ή αν θέλετε εξορκίζει για μια φορά το θάνατο.

Εσείς και εμείς

Όταν αγαπάς, απαιτείς ευεξία, ένα κρεβάτι κέδρου και ένα ειδικό στρώμα, όταν αγαπάμε είναι εύκολο να διορθωθεί με σεντόνια, πόσο καλό χωρίς σεντόνια, δεν έχει σημασία, όταν αγαπάς υπολογίζεις το ενδιαφέρον και όταν πέφτεις από την αγάπη υπολογίζεις ξανά, όταν αγαπάμε είναι σαν να ξαναγεννιόμαστε και αν πέσουμε από την αγάπη δεν περνάμε καλά, όταν αγαπάμε είσαι άλλου μεγέθους, υπάρχουν φωτογραφίες, κουτσομπολιά, τύπος και η αγάπη είναι μια έκρηξη, όταν αγαπάμε είναι Μια κοινή αγάπη τόσο απλή και νόστιμη όσο η υγεία, εσύ όταν αγαπάς συμβουλεύεσαι το ρολόι γιατί ο χρόνος που χάνεις αξίζει μισό εκατομμύριο, όταν αγαπάμε χωρίς βιασύνη και θέρμη απολαμβάνουμε και η λειτουργία είναι φθηνή, εσύ όταν αγαπάς τον αναλυτή που πηγαίνεις είναι αυτός που υπαγορεύει αν το κάνεις καλά ή άσχημα, όταν αγαπάμε χωρίς τόση βραχύτητα το υποσυνείδητο Η πιόλα αρχίζει να σε απολαμβάνει όταν αγαπάς απαιτούν ευημερία α κρεβάτι κέδρου και ένα ειδικό στρώμα όταν αγαπάμε είναι εύκολο να διορθώσουμε με σεντόνια πόσο καλό χωρίς σεντόνια δεν έχει σημασία.

Ξυριζόταν μια όμορφη κοπέλα, με σηκωμένα τα μανίκια μέχρι τον ομφαλό, με τα πόδια ανοιχτά και καθισμένη σε μια ευρύχωρη καρέκλα.. Όταν το είδε, ήταν πολύ χαρούμενη, αφού είχε ξυριστεί πολύ καλά, και ενώ κορόιδευε, απρόσεκτα, έβαλε το δάχτυλό της μέσα στο πράγμα.. Και καθώς κούνησε τα γόνατά του, στο χρησιμοποιημένο δόλωμα που απαντούσε, μια κάποια γεύση του έδωσε αμέσως. Mas como conoció no ser de veras, dijo: « ¡Cuitada yo! Τι κάνω; Ότι δεν είναι αυτό το ξύλο για αυτή τη φωτιά».

Σώμα της γυναίκας,

Λευκοί λόφοι, λευκοί μηροί, μοιάζεις με τον κόσμο στην στάση σου της παράδοσης. Το άγριο αγροτικό μου σώμα σε υπονομεύει και κάνει το παιδί να πηδήξει από το βάθος της γης.. Ήμουν μόνος σαν τούνελ.. Από μένα το έσκαγαν τα πουλιά και μέσα μου μπήκε η νύχτα με την ισχυρή της εισβολή.. Για να επιβιώσω σφυρηλάτησα εσένα σαν όπλο, σαν βέλος στο τόξο μου, σαν πέτρα στο σχοινί μου.. Αλλά η ώρα της εκδίκησης έρχεται, και σ' αγαπώ.. Σώμα από δέρμα, μουσχοκάρυδο, γαλακτό και σφιχτό. Αχ, τα βυζιά του στήθους! Αχ, τα μάτια της απουσίας! Αχ, τα τριαντάφυλλα του πομπί! Αχ, η αργή και θλιβερή φωνή σου! Σώμα γυναίκας μου, θα επιμείνω στη χάρη σου.. Η δίψα μου, η απεριόριστη λαχτάρα μου, η αδιάφατη πορεία μου! Σκοτεινά ποτάμια όπου η αιώνια δίψα συνεχίζει, και η κόπωση συνεχίζει, και ο άπειρος πόνος.

Λόγια ενός ποιητή

Ονειρευόμουν μια νεαρή που κοιμόταν με έναν άντρα που αγαπούσε τρυφερά, και που μέσα του όλα ήταν επιμελή και απρόσεκτα.. Αυτή, αν και κακώς, τελικά αντιστάθηκε, λέγοντας: «Τι θα πουν οι άνθρωποι για μένα;» «, στην πραγματικότητα εκπλήρωσε το ατύχημα του, δίνοντας και τα δύο τελειώματα στην πορφύρα του. Ο γαλάκας την φίλησε και την αγκάλιασε πιο ζεστά από ένα καμένο ξύλο. Το γλυκό που χύθηκε δεν άρχισε, όταν ξύπνησε, και είπε στον ύπνο:?”

Σκέφτομαι το σεξ σου.. Ελαφριά καρδιά, σκέφτομαι το φύλο σου, μπροστά στο ωριμάσει παιδί της ημέρας. Ακούω το κουμπί της ευτυχίας, είναι σε ώρα. Και πεθαίνει ένα παλιό συναίσθημα που έχει εκφυλιστεί σε λογική.. Σκέφτομαι το φύλο σου, πιο εύφορο και αρμονικό από την κοιλιά της σκιάς, αν και ο θάνατος συλλάβει και σταματά από τον ίδιο τον Θεό.. Ω συνείδηση, σκέφτομαι, ναι, το ελεύθερο κτήνος που απολαμβάνει όπου θέλει, όπου μπορεί. Ω, σκάνδαλο μελιού των ηλιόλουστων ημερών.. Ω, βουητό μουνό. ¡Οντουμοντνεούρτσε! 6 Η αναμονή, Ιππότη Μπονάλντ Και εσύ μου λες ότι τα στήθη σου έχουν εξαντληθεί από την αναμονή μου, ότι τα μάτια σου πονάνε από το να είναι άδεια από το σώμα μου, ότι έχεις χάσει ακόμα και την αφή των χεριών σου για να αγγίξεις αυτή την απουσία στον αέρα, ότι ξεχνάς το ζεστό μέγεθος του στόματός μου. Και μου το λες, που ξέρεις ότι αιμορραγούσα με τα λόγια της επαναλήψεως του ονόματός σου, της χτύπου των χείλων μου με δίψα να σε έχω, να δώσω στη μνήμη μου, να την καταγράψω τυφλά, έναν νέο τρόπο να σε σώσω με φιλιά από την απουσία, όπου μου φωνάζεις ότι με περιμένεις.. Και μου λες ότι είσαι τόσο συνηθισμένος σ' αυτή την ακατοίκητη αδράνεια της σάρκας μου, που η σκιά σου μόλις και μετά βίας αποκαλύπτεται, ότι δεν είσαι καθόλου αληθινός σ' αυτό το σκοτάδι που η απόσταση που βάζει ανάμεσα στο σώμα σου και το δικό μου. 7 Γιατί δεν είναι η ανυπομονησία του αναζητητή του οργασμού που με τραβά από το σώμα σε άλλα σώματα για να είμαι πιθανώς νέος: κυνηγάω επίσης τη γλυκιά αγάπη, την τρυφερή αγάπη να κοιμάται δίπλα μου και να χαροποιεί το κρεβάτι μου όταν ξυπνά, κοντά σαν πουλί. ¡Αν εγώ δεν μπορώ ποτέ να γδυθώ, αν ποτέ μπόρεσα να μπω σε μια αγκαλιά χωρίς να νιώσω - έστω και για μια στιγμή - την ίδια έκπληξη που νιώθω στα είκοσι! Για να γνωρίσεις την αγάπη, για να μάθεις, είναι απαραίτητο να έχεις ζήσει μόνος. Και πρέπει σε τετρακόσιες νύχτες - με τετρακόσια διαφορετικά σώματα - να έχεις κάνει έρωτα. Ότι τα μυστήριά της, όπως είπε ο ποιητής, είναι της ψυχής, αλλά ένα σώμα είναι το βιβλίο στο οποίο διαβάζονται. Και γι' αυτό χαίρομαι που κυλιόμουν στην χοντρή άμμο, και οι δύο μισο-ντυμένοι, ψάχνοντας για εκείνο τον τένοντα στον ώμο.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗΣ

Τα χείλη σου, απαλά και σαγηνευτικά, είναι πέταλα πάθους που ξυπνούν τους εραστές μου. Όταν αγγίζουν τα δικά μου, ο κόσμος σταματά, και εκείνη τη στιγμή, ανήκω μόνο σε σένα, γυναίκα. Τα χείλη σου είναι η πύλη στην πολυπόθητη έκσταση, ένα φιλί σου, ο πιο πολυπόθητος παράδεισος. Η γεύση του, ένα μείγμα μελιού και αμβροσίας, είναι το νέκταρ των θεών που τρελαίνει κάθε μέρα.

Το χαμόγελό σας είναι το πιο ισχυρό όπλο, ικανό να κατακτήσει οποιαδήποτε πεταλούδα. Όταν τα χείλη σου καμπυλώνουν σε μια ουράνια χειρονομία, η καρδιά μου παραδίδεται σε τόση φυσική ομορφιά. Το χαμόγελό σας είναι μια ηλιαχτίδα το χειμώνα, ένα δροσερό αεράκι σε μια αιώνια έρημο. Αιχμαλωτίστε με κάθε γέλιο και λάμψη χαρά, το χαμόγελό σας, γυναίκα, είναι η μελωδία που καθοδηγεί την ψυχή μου.

Τα χέρια σου εξερευνούν το δέρμα μου, τα σώματά μας σε έναν ατελείωτο χορό. Το πάθος ανεβαίνει στον ουρανό, ενώ οι στεναγμοί μας είναι ο μόνος ήχος στο δωμάτιο. Αυτό το ποίημα μας βυθίζει σε έναν παθιασμένο χορό μεταξύ δύο εραστών. Μέσα από μια αισθησιακή και υποβλητική γλώσσα, ο συγγραφέας μας καλεί να γίνουμε μάρτυρες της σωματικής και συναισθηματικής σύνδεσης μεταξύ δύο σωμάτων που παραδίδονται πλήρως στην ευχαρίστηση.

Στα μάτια σου βρίσκω καταφύγιο, πλοηγούμαι στην απεραντοσύνη του βλέμματός σου. Τα χείλη σου είναι γλυκά χάδια, που ξυπνούν την ερωτευμένη μου ψυχή. Το γέλιο σου είναι ουράνια μουσική, που φωτίζει το σκοτεινό μου μονοπάτι. Η φωνή σου είναι μια γλυκιά μελωδία, που χαϊδεύει την αγνή μου καρδιά. Κάθε λέξη σου είναι σαν ένας αιώνιος στίχος. Σε κάθε σου χειρονομία βρίσκω ειλικρινή αγάπη. Είσαι το όνειρο που δεν θέλω ποτέ να ξυπνήσω, ο λόγος που χαμογελάω αδιάκοπα. Είσαι η λαχτάρα που χτυπάει στο στήθος μου, το φως που φωτίζει το στενό μου σύμπαν. Γιατί σε σένα βρίσκω την απόλυτη ευτυχία και στα χέρια σου, αγάπη μου, παραδίνομαι χωρίς λύπη. Ας είναι αυτό το ειλικρινές ποίημα η δήλωση μου, σ' αγαπώ με όλη μου την ψυχή, χωρίς δισταγμό.

Αγαπώ τον εαυτό μου όπως είμαι, αγαπώ αυτό που είμαι

Το σώμα θυμάται, γράφει ο Σάντορ Μάραι, σαν να μιλά&epsilo